De manier waarop de Nederlandse regering omgaat met de belangen van de Groningers is hemeltergend, schofferend, beschamend en intriest. De Groningers voelen zich niet langer Nederlanders en dat gevoel is volkomen terecht. Had het gasveld ergens onder de Randstad gelegen, dan was het probleem allang opgelost.
Bij het debat gisteren in het parlement schitterde de premier door afwezigheid. Een groter affront had hij niet kunnen maken. Welke afspraken hij ook had, bij dit debat had hij aanwezig moeten zijn. Inmiddels heeft Wiebes laten weten dat hij de datum 1 februari 2018 niet haalbaar acht. Dat is volstrekt onbegrijpelijk. Er liggen al diverse versies van een schadeprotocol. Een doortastende regering die echt wat voor haar Groningse burgers wil doen zegt heel eenvoudig: wij treffen nu een afdoende regeling en hoe wij dat met de NAM oplossen, daar hoeven jullie niet op te wachten.
De argumenten van leveringsplicht en internationale contracten zijn voor de Groningers niet relevant en staan los van een schadeprotocol. Groningen dient aardbevingbestendig gemaakt te worden, ongeacht de kosten. Ik kan mij overigens niet voorstellen dat leveringscontracten in geval van serieuze bevingsdreigingen niet zouden kunnen worden ontbonden.
En Anne Krist, CEO van Gasterra - de instelling die de internationale gascontracten beheert - gaf er ook al blijk van over van weinig empathie te beschikken toen ze fijntjes opmerkte dat wij allemaal, de Groningers incluis, toch elke ochtend weer de thermostaat op 21 graden zetten, dus hoezo de gaskraan dichtdraaien?
Inmiddels heeft Annemarie Heite zich laten verleiden tot iets al te stevige uitspraken. Bij Jinek gaf ze aan dat als er nu niet snel gehandeld wordt, het niet ondenkbaar is dat er oorlog van komt. Het zij haar vergeven, deze uitspraak geeft nog maar eens aan dat de Groningers ten einde raad zijn. En ik schaam me voor onze regering die er maar niet in slaagt het gevoel te geven dat zij er voor alle burgers is, ook voor de Groningers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten