Konden we eerder in de NRC lezen hoe Palestijnen het nakijken hebben bij de vaccinaties tegen Corona, afgelopen vrijdag verscheen in dezelfde krant een verontrustend artikel van Jannie Schipper, correspondent Tel Aviv voor de NRC, over apartheid in Israël. Wie deze kolommen vaker bezoekt, weet hoe ik over Israël denk: het is een theocratie in plaats van een democratie en Israël is daadwerkelijk een apartheidsstaat.
B'Tselem en Yesh Din zijn joodse Israëlische mensenrechtenorganisaties die al veel langer wijzen op de parallelle rechtssystemen in Israël: een voor joden, een voor Palestijnen. De officiële kanalen moeten uiteraard niets hebben van een dergelijke voorstelling van zaken. Zij wijzen erop dat Israël nooit Palestijnse burgers heeft gedwongen te verhuizen naar de Westelijke Jordaanoever. En bovendien dat de Apartheid in Zuid Afrika op ras gebaseerd was.
B'Tselem houdt echter vast aan de kwalificatie apartheidsstaat - mijns inziens terecht - en baseert zich daarbij op de systematische onderdrukking die Israël de Palestijnen oplegt. Vergeet niet de Israël officieel heeft uitgesproken dat het een joodse staat is.
Links Israël zit in haar maag met dit soort kwalificaties. Men zegt dan dat apartheid een permanent karakter moet hebben om als zodanig te worden gekwalificeerd. Dat er bezette Palestijnse gebieden zijn kunnen zij niet ontkennen maar daarbij gaat het een tijdelijke aangelegenheid waarbij regels horen die afwijken van de wetten in het land zelf.
Tja, dat de Palestijnen al sinds 1967 in bezette gebieden leven en dat zij al sinds 1948 niet meer terug mogen keren naar het gebied dat zij eens eeuwenlang bewoonden, daar gaan veel Israëliërs aan voorbij. Oordeel hoe u wilt maar dat Israël een apartheidsstaat is, kan in mijn ogen niet ontkend worden.
In de NRC van dit weekend staat een buitengewoon interessant interview met een zeer moedige vrouw: Ai Xiaoming,activist en documentairemaker en tevens hoogleraar Chinese literatuur. Alles wat riekt naar kritiek op het systeem is verdacht in China en Xiaoming moet dan ook op haar woorden passen en zo kan de volgende zin uit haar mond worden opgetekend: "zo zou ik kunnen vinden dat het éénpartijsysteem dé grondreden is waarom je in China niet vrijelijk kunt spreken, maar dat kan ik niet vinden, want dat is te controversieel".
Toch durft zij een openhartig gesprek aan te gaan en zij blijkt een moedige en tevens buitengewoon interessante vrouw te zijn. Zij is ervan overtuigd dat individuele geschiedenissen moeten worden vastgelegd. Doe je dat niet, zegt ze, dan is voor latere generaties niet te zien wat er ooit is gebeurd. En dan komt ze met die prachtige woorden: "Dan is de geschiedenis leeg. Dan zijn alle echte ervaringen gewist. Dan blijven er alleen concepten over. Dan worden doden een nummer, dan zie je er geen mens meer achter".
Zij vergelijkt die noodzaak van individuele geschiedenissen met Anne Frank: "dat ene meisje maakt de hele holocaust invoelbaar". In 2013 demonstreerde Ai Xiaoming tegen de verkrachting van schoolmeisjes. Omdat het demonstreren met borden verboden was, demonstreerde zij met op haar ontblote bovenlijf geschilderde protestleuzen. Dit is echt een moedige vrouw. En die paar woorden zijn echt onvergetelijk: dan is de geschiedenis leeg!
Voor de laatste keer, een heel korte terugblik op Trump, zie de inauguratiespeech van deze charlatan uit 2016. Een honderd procent populistische speech. Luister hoe hij het echtpaar Obama direct aan het begin van zijn speech complimenteert voor de voorbeeldige wijze waarop zij de transfer of power mogelijk maakten. En vergelijk dat eens met zijn weigering de eerlijke verkiezingszege van Biden te erkennen, vergelijk dat eens met zijn ostentatieve weigering aanwezig te zijn bij de inauguratie van zijn opvolger. Genoeg over Trump.
De inauguratiespeech van Biden was van een totaal andere toon en gewicht. De uitgestrekte hand naar alle Amerikanen en een vurig pleidooi voor de waarheid. De beste aanbeveling voor deze speech was die van Chris Wallace op Fox News nota bene die dit een van de allerbeste speeches vond die hij ooit gehoord had. Need I say more? Neem van mij aan dat Tucker Carlson en Sean Hannity daar heel anders over denken, die denken nog steeds dat Biden de verkiezingen gestolen heeft.
Wat een opluchting dat de gekte van Trump tot het verleden behoort, wat een opluchting dat de inauguratie zonder ook maar één wanklank is verlopen. Je krijgt de indruk dat alle Amerikanen opgelucht ademhalen, dat iedereen blij is dat het monster dat ze binnenhaalden definitief van zijn troon is verwijderd. Maar we moeten ons daaromtrent niet al te veel illusies maken. Trump heeft laten zien dat ongeveer de helft van de Amerikanen niets op heeft met de democratie en ik vrees dat zij ook door Biden niet zullen worden overtuigd.
In zijn presentatie overtuigt Biden, mij in ieder geval en ik ben vast niet de enige. Hij heeft de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden en in de Senaat en dat betekent dat hij sterke wapens heeft om nieuw beleid te introduceren. Hij zal beoordeeld worden op zijn resultaten. Maar wat een opluchting dat de ongekende gekte van Trump achter ons ligt!
When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade? The loss we carry, a sea we must wade. We’ve braved the belly of the beast. We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice. And yet, the dawn is ours before we knew it. Somehow we do it. Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken, but simply unfinished.
We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl
descended from slaves and raised by a single mother can dream of
becoming president, only to find herself reciting for one. And yes, we are far from polished, far from pristine, but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect. We are striving to forge our union with purpose. To compose a country committed to all cultures, colors, characters, and conditions of man. And so we lift our gazes not to what stands between us, but what stands before us. We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside. We lay down our arms so we can reach out our arms to one another. We seek harm to none and harmony for all. Let the globe, if nothing else, say this is true: That even as we grieved, we grew. That even as we hurt, we hoped. That even as we tired, we tried. That we’ll forever be tied together, victorious. Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division. Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree and no one shall make them afraid. If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made. That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare. It’s because being American is more than a pride we inherit. It’s the past we step into and how we repair it. We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it. Would destroy our country if it meant delaying democracy. This effort very nearly succeeded. But while democracy can be periodically delayed, it can never be permanently defeated. In this truth, in this faith, we trust, for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us. This is the era of just redemption. We feared it at its inception. We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour, but within it, we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves.
So while once we asked, ‘How could we possibly prevail over
catastrophe?’ now we assert, ‘How could catastrophe possibly prevail
over us? ’ We will not march back to what was, but move to what shall be: A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free.
We will not be turned around or interrupted by intimidation because we
know our inaction and inertia will be the inheritance of the next
generation. Our blunders become their burdens. But one thing is certain: If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change, our children’s birthright. So let us leave behind a country better than the one we were left. With every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one. We will rise from the golden hills of the west. We will rise from the wind-swept north-east where our forefathers first realized revolution. We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states. We will rise from the sun-baked south. We will rebuild, reconcile, and recover. In every known nook of our nation, in every corner called our country, our people, diverse and beautiful, will emerge, battered and beautiful. When day comes, we step out of the shade, aflame and unafraid. The new dawn blooms as we free it. For there is always light, if only we’re brave enough to see it. If only we’re brave enough to be it.
