Decision to leave

 

Decision to leave is een film van Park Chan-Wook uit 2022. Met twee prachtige hoofdrollen: Tang Wei als femme fatale Seo Rae en Park Hae-il als rechercheur Hae-jun. In de bijrollen wordt geregeld - het moet gezegd - overgeacteerd, zulke rollen dreigen dan karikaturen te worden. Je ziet dat wel vaker bij Koreaanse films. Maar het spel tussen de beide hoofdrolspelers is overtuigend, innemend en soms zelfs ontroerend.

De plots van deze film, die draait om een tweetal verdachte dodingen, zijn af en toe wat gecompliceerd en zo ontging mij het belang van verwisselde telefoons in het eerste sterfgeval. Bij beide noodlottige voorvallen overlijdt de echtgenoot van femme fatale Seo Rae. Had zij daar nu wel of niet de hand in? Wat de zaak extra compliceert is dat rechercheur Hae-jun als een blok valt voor zijn hoofdverdachte Seo Rae en zij beantwoordt zijn gevoelens, uiteindelijk.

De film, die ruim de tijd neemt, eindigt in een uiterst dramatische slotscène waarin de rechercheur zich realiseert dat hij niet zonder deze enigmatische vrouw verder wil leven. Of zij nu schuld had een de dood van haar echtgenoot of niet. Maar dan voltrekt zich het noodlot dat je al voelt aankomen vanaf het moment dat beide betrokkenen elkaar voor het eerst ontmoeten.

Drii Winter

 

Een Zwitserse film van Michael Koch uit 2022 met twee prachtige rollen van Simon Wisler en Michèle Brand. Wat gebeurt er wanneer een van beide echtelieden een hersentumor blijkt te hebben? Dat is het simpele gegeven van deze liefdevolle en prachtige film. Het lijkt niet helemaal geloofwaardig dat juist de ontroerend mooie Anna uitgerekend valt voor de bijna autistische Marco maar we laten die twijfel onmiddellijk achter ons wanneer we de beelden van hun samenzijn zien tegen de achtergrond van een Zwitserse boerengemeenschap. En dan voltrekt zich het noodlot, waarover ik hier niet zal uitweiden. 

Ik heb Zwitsers en Oostenrijkers altijd gekenschetst als autistische Alpenbewoners en deze film bevestigt al mijn vooroordelen. Die Zwitsers zijn helemaal niet aardig, laat staan empathisch. Ze zijn ruw op het onbeschofte af, staan niet klaar om een ander te helpen, zitten vol met vooroordelen en zijn ronduit onsympathiek. Maar Anna is de uitzondering die de regel bevestigt, haar liefde is onvoorwaardelijk, ze is ontwapenend en trouw. En ongelooflijk mooi. Marco lijkt in veel op zijn andere zojuist beschreven landgenoten maar gesloten als een oester. Communiceren werd hem nooit geleerd. Simon Wisler maakt hier een onvergetelijk en indrukwekkend personage van. Zoals gezegd, een lieve film, ondanks het onvermijdelijke einde. En wat een vondst om een Zwitsers koor bijna klassieke Griekse koorgezangen te laten zingen om de volgende scene aan te kondigen!

Aan welk virus is Baudet bezweken?

 

De walgelijke vertoning van Baudet gisteravond in het parlement leidt wat mij betreft maar tot één prangende vraag: door welk virus is deze man aangetast? BSE? Welke genetische mutatie heeft zich bij deze man voltrokken? Hij schijnt een dezer dagen vader te worden. Wat een afschuwelijk lot voor zo'n nieuwe boreling om in zo'n nest op te moeten groeien. 't Kwam op de aarde en droeg al zijn kruis!

De belangrijkste vraag wat mij betreft is hoeveel mensen straks bereid zijn hun stem op deze evidente dorpsgek uit te brengen. Je zou zeggen, verstandige mensen hebben hem wel in de smiezen. Maar ik ben er niet gerust op. Ik vermoed toch dat heel veel kiezers deze rattenvanger en zijn snotneuzen hun stem gunnen. We gaan het zien in maart volgend jaar.

Jammer dat de Kamervoorzitter er maar niet in slaagt substantie te vergaren, soevereiniteit uit te stralen, overwicht te laten zien. Je kunt slechts constateren dat ze by far de slechtste voorzitter van de laatste jaren is, zeg maar sinds Anouchka van Miltenburg, die was onovertroffen incompetent.

Gender of geslacht?

 

Arjan Lubach legde het nog eens heel duidelijk uit gisteravond: geslacht staat voor je uiterlijke fysieke geslachtskenmerken, kort samen te vatten als dat wat er tussen je benen zit. Gender is wat je voelt, ongeacht die uiterlijke geslachtskenmerken. 

Volgens de transgenderwet mag je straks bij 'geslacht' in je paspoort je gender invullen en dat is natuurlijk ronduit bizar. Mag ik dan straks als man ook naar het damestoilet "want ik heb wel een piemel maar ik voel me vrouw"? Nu heb ik niet de behoefte een damestoilet te betreden en ik prijs me gelukkig een hetero man te zijn, moet er niet aan denken dat ik vrouw zou zijn. Nog onlangs kwam ik iemand tegen die eruit zag als een man,een stem had als die van een man, liep als een man maar die bij nadere bestudering wel borsten bleek te hebben en zich Patricia noemde. Uiterst verwarrend!

Ik raak hier de weg kwijt. Strikt genomen zou het, als je dan per se ruimte wil bieden aan de geslachtservaring van mensen (voor mij hoeft dat niet, dat is privé) logisch zijn in het paspoort 'geslacht' te laten staan en er simpelweg 'gender' aan toe te voegen. Maar wedden dat er dan weer talloze groepen mensen opstaan die zich daardoor miskend of gediscrimineerd voelen?

Wat mij betreft mag die transgenderwet sneuvelen, ik ervaar het toch vooral als een beleidsmatige blunder en een misplaatst toegeven aan wokeisme.

Tucker Carlson Calls for Violence Against Teachers & Doctors - "NO MATTE...

De Nollen: een magische plek

 

Onder de rook van Den Helder, u weet wel die verdoemde gemeente waar het stadsbestuur nu al jarenlang in een constante staat van oorlog verkeert, waar wappie Rob Scholte kans zag geregeld de landelijke pers te halen, waar een hele wijk door iedereen gemeden werd omdat die in handen leek van criminelen, vlak onder die onzalige gemeente bevindt zich een stukje duingrond dat ooit eens door kunstenaar Rudi van de Wint werd aangekocht, zodat hij daar zijn droom waar kon maken. De meeste mensen kennen de naam Rudi van de Wint niet, ik aanvankelijk ook niet, maar iedereen kent zijn enorme donkerrood gekleurde doeken die het decor vormden in de Tweede Kamer, die nu alweer aan renovatie en uitbreiding toe is.

Op zeker moment trok de kunstenaar van de Wint zich terug uit de wereld van musea en kunstmanifestaties en trok zich terug op het door hem aangekochte kleine stukje duingrond om daar zijn ideeën te verwezenlijken. Zijn motto luidde: "Mijn woorden zijn mijn beelden / mijn beelden zijn mijn schilderijen / mijn schilderijen zijn mijn bouwwerken". Nog veel meer informatie kunt u terugvinden op de website De Nollen. Wij bezochten deze plek die je niet als vrij rondlopend museumbezoeker kunt bezoeken. Je moet je aanmelden en je krijgt ter plaatse een rondleider toegewezen in een groep van circa tien personen. Of je ervan houdt of niet, je hebt geen keuze. Het bleek overigens geen enkel probleem, ik had genoeg tijd en ruimte om te fotograferen.

Daarvoor hadden we de Rudi van de Wint tentoonstelling in het Stedelijk museum Alkmaar bezocht, waar we meer achtergrondinformatie over de kunstenaar zelf gewaar werden. De tentoonstelling is helaas aan de beperkte kant, ik had veel meer willen zien. Ook staat alles er nogal op elkaar, het museum heeft ook niet het formaat voor grotere exposities. Het is niet anders. De Nollen bleek een ronduit verbazingwekkende plek! Van de Wint ontwierp en bouwde er zijn beelden en installaties en schiep zijn eigen universum op dat bescheiden perceel in de duinen onder de rook van Den Helder. 

Zijn beelden en gebouwen en objecten staan er alsof ze er geboren zijn, alleen hier lijken ze tot hun recht te komen. Zijn vormentaal is niet spectaculair of gedurfd maar dat neemt niet weg dat je met verbazing en bewondering naar zijn creaties kijkt, ze bijna letterlijk beleeft. De kunstenaar heeft zijn beweegredenen en zijn inspiratiebronnen gehad om op deze plek juist deze beelden en objecten neer te zetten. Maar als liefhebber en kijker moet ik het toch eerst en vooral doen met wat ikzelf ervaar als ik hier rondloop. En de eerste gedachte die zich aan me opdrong was: wat een magische plek!

 

Ik laat u hier slechts enkele foto's zien en hopelijk wekken ze uw belangstelling. Ga er eens kijken, ervaar zelf wat deze plek met u doet. Van de Wint reikt naar de sterren en naar de grond onder uw voeten, hij schikt en rangschikt, hij geeft zijn creaties een organische plek in een waanzinnig mooie tuin. Voor ons was dit het kunstzinnig hoogtepunt van dit jaar en het lijkt me ondenkbaar dat deze ervaring in de komende paar maanden nog overtroffen wordt. Overigens, klik hier voor mijn volledige fotoreportage.

Alkmaar

 

Een prachtige dag, de grote stroom toeristen is al vertrokken, Alkmaar blijkt een zeer aantrekkelijke stad, goed bewaard met talloze herinneringen aan oude tijden, vele eeuwen geleden alweer. Niet één kerk bleek open, we waren net een paar dagen te laat. Maar kom, er bleef nog genoeg fraais over. De kaas kon ons eerlijk gezegd gestolen worden. In het Stedelijk Museum een veel te kleine expositie van Rudi van de Wint, een intrigerend kunstenaar die veel te vroeg stierf, hij was pas 64 toen hij in 2006 stierf. Later deze week bezoeken we zijn magnum opus de Nollen bij Den Helder. U kent hem wellicht van de grote panelen in de Tweede Kamer, het gebouw dat nu alweer gerenoveerd moet worden.

Hoorn en de Hondsbosse Zeewering

 

We bezochten Hoorn omdat er een beeldenroute langs de Westerdijk is uitgezet. Maar de waterkering die aan de voet van de Westerdijk ligt werd over de gehele lengte verbeterd, een grote bouwput derhalve. De beelden die we zagen maakten overigens geen overdonderende indruk en dus richtten we ons op het stadje zelf en het standbeeld van een van de grootste misdadigers uit de Gouden Eeuw: J.P. Coen, u weet wel, de snoodaard die zowat de complete bevolking van de Banda-eilanden uitroeide. Ondanks dat is Hoorn een leuk stadje, goed geconserveerd. Leuk om een halve dag rond te wandelen.

Daarna bezochten we de Hondsbosse Zeewering die ik uitsluitend ken van de blinde topografische kaart op de lagere school. Het is een prachtig gebied en de zeewering bestaat hier uit twee brede gelen die parallel aan de kust lopen waarvan de tweede geul verstevigd is met beton en steen. Ze fungeren zo te zien vooral als eerste overloop voor een al te gretig aandringende watermassa.

Natuur = infrastructuur

 

Een mooie dag in september, we fietsten circa vijftig kilometer naar IJmuiden en Velsen om via Castricum aan Zee weer terug te keren. Als je ergens kunt zien dat wij natuur volkomen ondergeschikt hebben gemaakt aan alles wat door mensenhanden is gegaan, dan is het wel hier. Het is onmogelijk hier iets te zien van wat wellicht ooit natuur was zonder dat de blik in beslag wordt genomen door infrastructuur, fietsverkeer, autoverkeer, scheepvaartverkeer, vliegverkeer, toerisme en industrie. Het is onmogelijk hier je gedachten de vrije loop te laten, te reflecteren op je bestaan, je verbeeldingskracht wordt hier onmiddellijk opzij gedrukt. Het is overal oppassen geblazen. Het is zoals het is, ook onze boerencamping is lawaaiig, de provinciale weg ligt op een steenworp afstand, het grote boerenbedrijf produceert ook heel wat decibellen. Hoewel, vandaag is het rustig. We mochten niet op zondag arriveren. Men wilde wel aan ons verdienen maar ons niet bedienen. Laat mensen vooral geloven wat ze geloven willen, ik vind het tamelijk hypocriet. Desalniettemin vermaken we ons hier prima dankzij uitstekende wijn en whisky en een heerlijk boek (Ik = cartograaf van Jeroen Theunissen)

Op de geestgronden

 

Wij zitten een weekje op de geestgronden in Noord Holland, even ten noorden van Tata Steel. Op een boerencamping nota bene en wie mij een beetje kent zal zich afvragen, net als ik, wat ik hier te zoeken heb. Ook hier hangt de vlag op zijn kop en u weet dat mij dat een gruwel is. Soit, we vertrokken in de herfst en kwamen hier aan in de zomer.

Fluks de fiets gepakt en naar het strand gereden. Het was er aangenaam druk met veel kindervertier. De strandpaviljoens in Castricum aan Zee evenwel zijn van een hopeloze kitscherigheid. Wie heeft dit bedacht? We kijken er maar langs heen, het strandplezier, het licht, de verte, de luchten, het is een genot.

Geregeld echter zie je een wolkenexplosie wanneer Tata Steel weer eens een of ander chemisch proces in werking zet. De rookpluimen lijken waterdamp maar bij dit bedrijf kun je nooit weten wat er in hun afgassen zit. Wie zich een beetje verdiept in wat het bedrijf zich allemaal permitteert, nog wel zonder dat de vergunning ook maar ooit ingetrokken wordt, staat verbijsterd. Maar de kust, ach de kust, zij is zo mooi en bevrijdend. 

De Brit Adam Nicolson schreef er een prachtig boek over: De zee is niet van water. Ik heb het al besteld en verheug me er nu al op. Eerder schreef hij een onvergetelijk mooi boek over de Shiant eilanden, Zeezicht getiteld. Werkelijk prachtig!