In de NRC van vandaag bericht onafhankelijk journalist Eva Cukier over de waardering van Navalny, die in schandalige politieke processen werd veroordeeld tot schier eindeloze celstraffen in de zwaarste strafkampen in Rusland. Aanleiding voor haar aandacht is het feit dat een Oscar werd toegekend aan de documentaire Navalny. De onderscheiding werd in ontvangst genomen door Joelia Navalny, echtgenote van de oppositieleider.
Met name in Oekraïne is er weinig waardering voor Navalny. Hem wordt verweten zich niet genoeg te verzetten tegen de smerig oorlog van Poetin tegen Oekraïne. Navalny heeft die oorlog overigens wel degelijk veroordeeld maar het verhaal gaat dat hij er publicitair te weinig mee doet omdat de Russische bevolking geen aandacht voor dit onderwerp zou hebben. Daarnaast schijnt Navalny zich kort na de eeuwwisseling regelmatig minder vleiend uitgelaten te hebben over etnische minderheden. Met name dit laatste feit keert geregeld terug maar inmiddels heeft Navalny zich nadrukkelijk gedistantieerd van een aantal van zijn uitlatingen.
Ik voel niet veel behoefte in deze geschiedenis van vermeend nationalisme van Navalny te duiken. Er is duidelijk veel nepnieuws over hem verspreid. Ik zag de bekroonde documentaire en ik kan u alleen maar aanraden dat ook te doen! Op NPO Start kunt u de volledige film zien. En ik blijf bij mijn enorme bewondering voor deze politicus die het regime blijft tarten, ook al wordt hij nu al maandenlang door de beulen van Poetin gemarteld in een strafkamp. De kans dat Navalny dit gevangenisregime overleeft is niet heel erg groot. En ik betwijfel of het de Russen echt iets kan schelen.
De titel van de column van Eva Cukier luidt: Is Navalny oprecht? Wat mij betreft een belachelijke vraag. Wie deze man wil bekritiseren moet eerst maar eens de vraag beantwoorden of ze zelf de moed zouden hebben te doen wat Navalny deed en doet. Ik weet het antwoord wel.
