Louisiana en Roskilde

 

Een kilometer of twintig ten noorden van Kopenhagen ligt een prachtig museum aan zee: Louisiana. De eerste eigenaar van dit geheel in hout opgetrokken gebouw slaagde erin drie keer een vrouw te trouwen die Louisiana heette. Later werd in dit pand een museum voor eigentijdse kunst gebouwd. Een werkelijk prachtig museum met schitterende zalen en een lay out die zich niet in één bezoek helder laat ontrafelen. Dat hoeft ook niet, het maakt het gebouwencomplex - want dat is het eigenlijk - heel avontuurlijk en vooral verrassend. Het geheel is werkelijk fenomenaal gelegen in een prachtige tuin met een heerlijk uitzicht op zee en de Zweedse kust in de verte. In de kom van het complex aan de zeezijde is een zeer fraaie beeldentuin ingericht. En het moet gezegd: we hebben niet vaak zo voortreffelijk geluncht als in dit museum, ook hier weer uitkijkend over de beeldentuin en de zee.

De Denen voelen zich gelukkig, maken we op uit krantenberichten en dat lijkt wel te kloppen met onze waarnemingen hier ter plaatse. Achterstandswijken of arme buurten hebben we hier nog niet aangetroffen en zwerfvuil kennen de Denen ook al niet! Dit Denemarken maakt een zeer welvarende indruk en dat zie je onder meer terug in het museumbezoek. De Denen houden ervan, in Louisiana was het zeer druk zelfs zonder dat dat ook maar enigszins hinderlijk werd, integendeel. Die Denen zijn behoorlijk relaxed, behalve als ze op de fiets zitten natuurlijk. Maar die welvaart maakt - kennelijk - ook dat de Denen graag een museum bezoeken, ze hebben tijd en aandacht voor kunst en hebben er ook wat geld voor over!

Na een paar uur raakt de geest verzadigd en neem je niets meer op. Er was een overzichtstentoonstelling van de Amerikaan Alex Da Corte, speels en kleurrijk maar honderd procent Amerikaans. Geen kunst in mijn ogen maar vooral beeldcultuur. Maar het is gewoon hoopgevend en vooral ook leuk dat er zoveel mensen op af komen, ook heel veel jongeren. En het werk van Da Corte is ook leuk. Maar de coryfeeën van dit museum zijn toch Giacometti, Andy Warhol  en Alexander Calder. We noemen hen nog eigentijds maar ze zijn al wel overleden. Ook hier slaat de inflatie toe. Maar dat neemt niet weg dat het een heerlijk museum is. Je hoeft niet alle werken te appreciëren, je hoeft niet alles te begrijpen, je moet het op je af laten komen en er gewoon plezier in scheppen naar de werken van al deze kunstenaars te kijken. Te proberen ze te doorgronden en als dat niet lukken wil, is er nog steeds geen man overboord, op naar het volgende kunstwerk.

Na het museumbezoek togen we langs provinciale wegen naar Roskilde, een stadje dat bij mij vooral bekend is vanwege het jaarlijkse rockfestival. Een vriendelijk en sympathiek stadje dat vooral bekendheid geniet door zijn kathedraal. Het is een gotische kathedraal die in de twaalfde en dertiende eeuw werd gebouwd en desondanks een veel eigentijdser indruk maakt. De kerk staat op de UNESCO lijst en bevat talloze grafkapellen van Deense vorsten. De details ontgaan me en ik kan er ook geen belangstelling voor opbrengen, het is te lang geleden. Bijzonder is wel dat de kerk zeer toegankelijk is en langs kruip- en sluipdoorgangetjes veel van het innerlijk van dit gebouw laat zien.

Arken en Dragør

Even ten zuiden van Kopenhagen ligt het museum voor hedendaagse kunst Arken. Het gebouw dat van veraf de indruk wekt als een gestrand schip aan de grond gelopen te zijn - zulks was ook de bedoeling van de ontwerper van dit gebouw - staat in een ogenschijnlijk dorre omgeving en wordt bewaakt door een van de iconische beelden van Anthony Gormley. Zoals er wel meer beelden staan rondom het gebouw, opgaand in de omliggende natuur.

Het museum heeft mooie zalen en laat zijn innerlijk zien zoals Centre de Beaubourg in Parijs dat al aan de buitenkant tentoonspreidt. Er is, zoals gewoonlijk in musea voor hedendaagse kunst, weer veel te genieten zoals er ook kunstwerken hangen waarin de beschouwer zonder lappen toelichtende tekst niet in door weet te dringen. Daar ben ik inmiddels aan gewend en negeer zulke werken zonder me nog mateloos te ergeren.

Na het museumbezoek togen we naar Dragør, een oud en markant stadje aan de Drogden Fyr van waaruit men een prachtig zicht heeft op de brug die Denemarken met Zweden verbindt, de Oresund Bridge. Maar de afstand bleek te groot en als gevolg van de voor Deense begrippen extreem hoge temperaturen en de daaruit resulterende heiigheid was er geen brug te bekennen. Het stadje zelf heeft een aardig geschiedenis die u zo terug kunt vinden op het onvolprezen Wikipedia. Verboden voor auto's, gelukkig maar. Het stadje staat vol met stokrozen. Buitengewoon pittoresk. 

Denemarken

 

Op onze eerste dag in Denemarken, in Kopenhagen om precies te zijn, besloten we tot een fietstocht in de omgeving van onze camping aan het Kattegat, even ten noorden van de stad. Uiteindelijk raakten we verzeild in een prachtig park rond het Jaegersborg Dyrehave om al heel snel een roedel prachtige herten tegen te komen. Al snel bleek dat er in dit behoorlijk uitgestrekte park meerdere van deze kuddes rondliepen. De roedel waar we de meeste foto's namen bestond uit tenminste honderd dieren. Opmerkelijk hoe weinig schuw de dieren waren, zolang je maar voldoende afstand hield.

Vandaag fietsten we door de stad op zoek naar enkele bijzonderheden. In Kopenhagen is meer dan genoeg te genieten, naar mijn smaak een zeer sympathieke en aangename stad, waar je je geregeld in Amsterdam waant. En mag ik me een politiek incorrecte opmerking permitteren: Kopenhagen is een stad van prachtige, mooie jonge vrouwen. Het is werkelijk een genot om zoveel heerlijke jeugd te zien. Dat tref je zelfs bij ons niet aan. Zo, nu mag woke Nederland over me heen vallen, ik heb mijn ogen goed de kost gegeven.

De Denen houden ook van fietsen maar veel rijwielende weggebruikers hebben besloten zich van stoplichten niets aan te trekken en dat leidt geregeld tot precaire situaties of bijna-ongelukken. Hoewel alle fietsen over een bel beschikken, weigeren de Denen consequent daar gebruik van te maken. Ze halen je gewoon in ook al is het fietspad ter plekke eigenlijk veel te smal voor zulke manoeuvres. Maar echte terreur wordt vooral door bakfietsende ouders uitgeoefend, ze rijden veel te hard en het zijn ronduit gevaarlijke ondingen. Helemaal treurig en gevaarlijk wordt het als zo'n bakbeest met kleine kinderen erin dwars door rode lichten heendendert. Meerdere keren met eigen ogen gezien. Kopenhagen is een heerlijk stad jazeker maar fietsvriendelijke stoplichten bestaan hier niet. Je moet voor vrijwel ieder stoplicht behoorlijk lang wachten. Dat kan echt beter! Maar morgen gaan we vrolijk verder.

De oude gebouwen en kerken laten we dit jaar zoveel mogelijk links liggen. Ik kan geen barok meer zien en geloof het allemaal wel. Bovendien, op het gebied van de eigentijdse architectuur is zoveel moois te zien. Vooral de inpassing van nieuwe gebouwen in een wijdere omgeving laat zien dat architecten van vandaag in staat zijn tot prachtige prestaties. We bezochten Nyhavn maar daar aangekomen besloten we onmiddellijk dit gedeelte links te laten liggen. Pittoresk ja, maar voor het overige een grote verzameling horeca, je kon er over de hoofden lopen. Gauw doorfietsen om even verderop de nieuwe schouwburg te zien en daar schuin tegenover het monumentale gebouw van de nieuwe opera. Werkelijk prachtig hoe de Denen hier in dit havengebied tot uiterst verrassende nieuwe architectuur wisten te komen. Wat een genot om hier rond te fietsen!

UNHINGED Steve Bannon Warns Alex Jones About Assassination Plot Against ...

Wokeness: een gevaarlijke ontwikkeling

 

De van tv bekende Tim den Besten was aanwezig bij de Pride, u weet wel dat extravagante homofeestje in de Amsterdamse grachten, en zag zijn vriend Nicolaas op een boot hetgeen aan hem de kreet ontlokte: "Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht". Dat had hij beter niet kunnen doen want heel woke Nederland (en dat is inmiddels toch een flinke groep geworden) viel vervolgens over hem heen. Hij werd hierover op de radio geïnterviewd en toen gebeurde er iets raars: Tim den Besten barstte in tranen uit, stamelde dat hij zich kapot schaamde en dat hij het allemaal niet zo bedoeld had. Maar als Tim den Besten verstandig was geweest had hij gewoon gezegd: "Luister mensen, het was een spontane reactie op het moment dat ik mijn vriend en collega in de menigte zag. Achteraf realiseer ik me dat mijn spontane reactie nu niet meer door iedereen wordt geapprecieerd maar ik heb er niets vervelends mee bedoeld en heb niemand voor de kop willen stoten. Wie mij hierom een racist wil noemen, moet dat vooral doen, ik heb daar niets mee te maken. En als ik mensen heb beledigd wil ik aan hen mijn excuses aanbieden maar daarmee is wat mij betreft de zaak afgedaan". Maar in plaats daarvan ging Tim den Besten huilie huilie doen. Niet slim.

Nog zo'n geval van totaal mislukte de-escalatie: Freek de Jonge was bij het concert van de Stones in de Arena, u weet wel die voetbaltempel in onze vaderlandse hoofdstad, en zag daar onder de toeschouwers een man in een bed liggen.Dit ontlokte aan onze nationale cabaretier een tweet: "iemand die geen zin heeft om uit zijn bed te komen voor de Stones". Flauwe grap natuurlijk, onbegrijpelijk dat deze grappenmaker en domineeszoon hier überhaupt een tweet aan besteedde. De commotie was enorm waarop de beste man tweette: "O jee, ik heb een grapje gemaakt dat verkeerd gevallen is. You can't always get what you want." Ook over dit vermijdbare voorvalletje ontplofte Twitter.

Twee voorbeelden van het ziekmakende wokevirus dat de gemoederen kennelijk nogal bezighoudt. Hans Teeuwen besteedde er twee korte filmpjes aan, u moet daar maar eens naar kijken. Dat we maar gauw verlost mogen worden van deze nieuwe vorm van politiek-correct-denken. De wokegemeenschap introduceert zo langzamerhand de gedachtepolitie en dat is een ronduit gevaarlijke ontwikkeling.

Coalitiepartners tonen aan: geweld loont

 

De VVD, het CDA en de CU zijn aan het terugkrabbelen. Ze nemen afstand van het regeerakkoord waarin niet voor niets een stikstofbeleid is opgenomen. Nu menen ze opeens dat het wel een tandje minder kan. Die 39 kiloton stikstofdepositie in 2030, waarom kan dat geen 30 kiloton zijn en hoe heilig is 2030? Deze politieke partijen weten allang waarom is gekozen voor 39 kiloton in 2030. Ja, het kan minder maar dan moeten heel specifiek grote spelers uit de markt gehaald worden, terwijl het nog maar de vraag is of die grote boeren wel willen stoppen. Het is juist op aandringen van deze coalitiepartners dat het kabinet ervoor koos gedwongen uitkoop zoveel mogelijk te vermijden en op zoekt e gaan naar vrijwilligers.

Denkt u dat deze partijen nu opeens begaan zijn met de boeren? En dat de klimaatverandering hen nog steeds na aan het hart ligt? Laat u niets wijsmaken! Deze partijen vrezen enorme electorale gevolgen van de stikstofperikelen en daarom zijn ze bereid de democratie op te offeren aan een boerenvrijstaat. Zij laten hiermee zien dat geweld loont en dat is wel het slechtst denkbare signaal dat ze aan de samenleving af kunnen geven.

Het treurige is dat het niets uit zal maken voor de electorale gevolgen. Of deze partijen nu vasthouden aan het regeerakkoord of het kabinet kunnen dwingen aanpassingen aan het beleid toe te staan, de electorale consequenties zullen gigantisch zijn. Trump zou onmiddellijk van een 'landslide' spreken. Nu maar hopen dat het kabinet voet bij stuk houdt. Dan moeten deze lafhartige partijen er de stekker maar uittrekken en kunnen we nieuwe verkiezingen tegemoet zien. Maar dat zullen ze al helemaal niet aandurven. We gaan onzekere tijden tegemoet.

Jonathan Pie: How Putin Weaponized London’s Greed | NYT Opinion

Donald Trump Asked Why American Generals Couldn't be MORE LIKE NAZIS!!!

Sandra Phlippen, het geweten van de bank?

 

Een inhaalavondje Zomergasten waarin hoofdeconoom van de ABNAMRO, Sandra Phlippen, haar verhaal kon doen. Ook dit was een zeer interessante uitzending omdat Phlippen als socioloog en econoom wel degelijk iets te vertellen had. Al vrij snel kwam de onderbuik aan de orde, waar komen al die samenzweringstheorieën toch vandaan? Phlippen had daarvoor een zeer plausibele verklaring: de samenleving is in al haar geledingen zo verschrikkelijk complex geworden dat mensen afhaken en er de voorkeur aan geven dicht bij hun gevoel te blijven en aansluiting te zoeken bij mensen die dezelfde ervaring hebben; op die manier zwemmen mensen voor ze het weten in de fuik van het populisme. Dit thema zal later bij de Occupy-beweging terugkeren als Phlippen vertelt dat veel mensen zich vooral verheugden op deze alternatieve beweging omdat ze zich eindelijk weer eens verbonden voelden met gelijkgestemden.

Volgens Phlippen mankeert er nogal wat aan het kapitalisme. Overheidsinterventie is gewenst en noodzakelijk, er moeten meer concurrentiebedingen komen en de dominantie van slechts enkele marktpartijen moet echt worden voorkomen. Onvermijdelijk komt ook de platformeconomie aan de orde, als Phlippen enkele fragmenten laat zien uit Sorry, we missed you, een Ken Loach film over een pakketbezorger. Volgens Phlippen zitten er ook heel positieve kanten aan de platformeconomie omdat het mensen in staat zou stellen hun inkomen aan te vullen als ze met hun basiswerkzaamheden niet voldoende inkomen kunnen genereren. Maar ik geloof daar niet in, dat werkt alleen in een ideaalexperiment onder een glazen stolp. In de platformeconomie profiteren uitsluitend en alleen de ondernemers die eigenaar van de formule zijn. Aan hyperkapitalisten als Uber en AirBnB zitten geen positieve kanten. Het is roofkapitalisme!

Verderop wilde Phlippen ons doen geloven dat die zogenaamde tweedeling in de samenleving eigenlijk niet bestaat, als het werkelijk fout gaat in onze wereld - en dat risico is levensgroot aanwezig, erkende zij - dan zijn we allemaal kwetsbaar. Ik denk niet dat Phlippen zich ooit werkelijk heeft verplaatst in iemand die op het bestaansminimum rond moet zien te komen. 

Consuminderen is onvermijdelijk, aldus Phlippen, en daarnaast hebben we ondernemerschap en innovaties nodig om de immense problemen die nu al op ons af komen te kunnen pareren. Behalve het BBP zullen we ook welzijnsindicatoren moeten betrekken in onze modellen over waar we als samenleving staan. En dan kan het maar zo zijn dat we ondanks inkomensdaling ons toch gelukkiger voelen, mits de juiste beleidsmaatregelen worden getroffen.

Phlippen toonde zich een bevlogen vrouw en bezorgde ons een zeer interessante avond maar toch bleef ik het gevoel behouden dat zij wel gemakkelijk praten had vanuit haar ivoren toren daar in de ABN-AMRO burelen. Dat het kapitalisme faalt, op vele fronten faalt, is evident. Maar is de bank  niet het prototype van datzelfde kapitalisme? Krijg je binnen die bank de handen echt op elkaar voor overheidsinterventies? En hoe zien die er dan uit. Helaas kon Phlippen ons daaromtrent weinig concreets mededelen. Wel dat klimaatrisico's al heel snel zouden worden doorberekend in de hypotheken, een huis op slappe ondergrond als in Gouda is nu eenmaal riskanter dan op droge zandgrond in de Veluwe. Deze ontwikkeling was onvermijdelijk, aldus Phlippen, omdat anders het verdienmodel van de bank onderuit zou worden gehaald. En zo waren we weer terug bij af. Nee, van de bank zullen we het niet moeten hebben. Maar het was wel een zeer interessante televisieavond.Geweldig programma toch, dat Zomergasten.

Een avondje Rusland met Derk Sauer: ontmoedigend en fascinerend

 

Gisteravond bij Zomergasten naar Derk Sauer gekeken. Het lag voor de hand dat deze avond over Rusland zou gaan en dat bleef ook het enige thema. Ik heb er niet minder van genoten. Sauer begon ooit als 'activist met een pen' bij KEN ML, een stroming waar ik zelf ook ooit eens tegen aan hing. Om al snel mijn belangstelling te verliezen, die mensen waren dodelijk serieus in mijn ogen en dat was precies wat ik niet nodig had in mijn jonge jaren. Sauer begon in Belfast - hij vertoonde enkele fragmenten uit de in mijn ogen mislukte film van Kenneth Branagh - en hij moest al snel vaststellen dat ook de door hem als de goede kant beschouwde Official IRA gebruik maakte van laten we zeggen op zijn minst discutabele methoden.

Dat punt kwam later expliciet terug toen Abbring hem - volkomen terecht - vroeg hoe hij zich in Rusland had kunnen ontpoppen tot een succesvol zakenman. Als hij zich voor de nodige bescherming wendde tot Chodorkovski - iemand die volgens Sauer uiteindelijk wel bloed aan zijn handen had - hoe was hijzelf daarbij dan altijd schoon gebleven? vroeg de onvolprezen Abbring hem. Even leek het alsof Sauer dat een unfaire vraag vond maar hij herpakte zich net op tijd en verklaarde dat hij zich inderdaad nooit had schuldig gemaakt aan evident laakbare feiten. Van omkoping en corruptie was hij ver weg gebleven. Ik heb geen reden om aan zijn antwoorden te twijfelen.

En zo werd het een buitengewoon interessante aflevering - even ontmoedigend als fascinerend - waarin Sauer ons prachtige filmbeelden liet zien van Russen die zich terugtrokken in hun garage, van het Baikalmeer waar vermoedelijk dronken automobilisten onder het ijs geraakten, van de oefeningen van een turnster of gymnaste waarbij je haar trainster het liefste ter plekke had willen vermoorden enzovoort. De mooiste beelden evenwel waren toch die van Jeltsin die erop rekende dat de door hemzelf naar voren geschoven Poetin hem wel even zou bellen na zijn eclatante verkiezingswinst. Maar Poetin vond het niet nodig Jeltsin terug te bellen. Deze documentaire Putin's witnesses kunt u vanavond nog bekijken op de documentairezender NPO2. Ik ga hem zeker zien! De Rus, vertelde Sauer, heeft een totaal andere verhoudingen tot het leven en de dood dan wij gewend zijn. In Rusland is alles onvoorspelbaar en mensen staan nergens van te kijken. Ze leven om hun eigen kleine dingetjes ongestoord te kunnen doen maar om de dood wensen ze zich niet te bekommeren. Ik begrijp de fascinatie van Sauer voor dat mateloze en meteloze land.

Heel irritant is het zure commentaar van Pieter Waterdrinker op TZUM/Twitter die Sauer van alles voor de voeten wierp om vervolgens doodleuk te verklaren dat hij niet aan het kijken was. Waterdrinker - ik bewonderde hem om zijn Tsjaikovskistraat 40 - is in razend tempo een vervelende huilebalk geworden, een azijnpisser en misantroop, die anderen wel heel erg gemakkelijk afserveert. Nare vent, ik ga nooit meer iets van hem lezen.