Falling volledig mislukt

 

De Amerikaans-Deense of Deens-Amerikaanse acteur Viggo Mortensen heeft een film gemaakt onder de titel Falling. In de film zien we John opgroeien bij een allengs steeds onaangenamere vader die zijn gezin zodanig maltraiteert dat moeder en twee kinderen besluiten de woning te verlaten. Gedurende de film krijgen we steeds flashbacks van die nare periode te zien. In het heden is John getrouwd met Eric en hebben ze samen een dochter. De vader komt op bezoek en vanaf het allereerste shot doet deze zijn best zijn zoon en diens huwelijkspartner zoveel mogelijk te beledigen en op hun ziel te trappen. Daarvoor haalt hij werkelijk alles uit de kast. Zo erg dat ik al na een kwartier denk: sla hem nou eens op zijn bek. Ook al is de vader aan het dementeren, zijn gedrag is meer dan stuitend.

Het duurt bijna anderhalf uur voordat de zoon eindelijk zijn stem eens verheft tegen zijn oude heer maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Het huwelijk van John en Eric maakt in de film een wel heel erg kleffe en quasi ideale indruk en dat beide mannen maar blijven weigeren de treiterende en zuigende klootzak hun huis uit te gooien of op zijn minst eens flink op zijn bek te slaan is - dat is immers de enige taal die pa begrijpt - uiterst ongeloofwaardig. Niemand kan zo'n stroom aan moedwillige beledigingen en krenkingen maar ongestraft blijven accepteren. John lijkt zijn vader voortdurend te vergeven en lijkt van zijn vader ondanks alles maar te blijven houden.

Bij mij gaat dat er niet in. Een karakterverandering ondergaan als gevolg van dementie kan natuurlijk gebeuren. Maar ook al lijkt de vader licht te dementeren, hij is nog steeds goed bij zinnen. En het nare karakter dat hij op hoge leeftijd laat zien is niet meer dan een verlenging van dat nare karakter uit vroeger jaren. Geen moment laat hij ook maar op de subtielst mogelijke manier merken dat hij toch ook wel van zijn zoon houdt, integendeel, hij haat de gedachte dat zijn zoon een homo is, geen echte man. En de zijige John en Eric wekken uiteindelijk alleen maar mijn ergernis op. Kortom, een waardeloze film. En van de titel begrijp ik ook al niks.

Give me liberty

 

Give me liberty is een Amerikaanse filmkomedie van Kirill Mikhanovsky en vertelt het verhaal van een jonge Rus, Vic, die allerlei voornamelijk gehandicapte mensen vervoert naar hun dagbesteding en weer terug. Vic heeft nog geen idee wat hij met zijn leven wil of moet maar heeft wel een groot hart en is snel geneigd wensen van anderen in te willigen. Dat brengt hem onmiddellijk in problemen wanneer op zekere ochtend zijn ritschema ernstig in de war wordt geschopt door tal van ontwikkelingen en doorkruisende bewegingen, de ene nog (tragi)komischer dan de ander. 

Het verhaal speelt zich af in een Russische gemeenschap ergens in Wisconsin USA en wordt in een razend tempo verteld met tal van tragikomische of ronduit hilarische gebeurtenissen. Toch zien we in de loop van dit verhaal dat Vic vastere grond onder de voeten krijgt. Heel indringend en mooi zijn de gesprekken die hij voert met een zwarte Amerikaan die door een tragisch lot aan het bed gekluisterd is en die zichzelf als een soort vader voor de zoekende Vic beschouwt.

Vic wordt gespeeld door Chris Galust, de even gestoorde als charmante Dima door Maxim Stoyanov en de mooie en innemende Tracy door Lauren Spencer, prachtige rollen maar dat geldt zeker ook voor alle kleinere rollen in deze heerlijke film. Een film die dieper graaft dan een gewone filmkomedie en die laat zien hoe mensen zich proberen te handhaven in een samenleving die weinig sociaal houvast biedt. Dat sociale houvast moet echt uit de mensen zelf komen, hoe moeilijk ze het ook hebben. Give me liberty is een film over liefde.

We Will Find It | Zoï Tatopoulos Sean Lew

Geocaching

 

Vaag had ik er wel eens van gehoord maar geen idee wat het inhield. De kleinkinderen smeekten ons eens met hen mee te gaan, het was zó leuk. Nu honoreer ik bij wijze van spreken ieder beroep dat mijn kleinkinderen op mij doen, dus wij aan de geocaching. En verdomd, het was inderdaad heel erg leuk.

Je meldt je aan op een website, je kiest een wandelrondje uit waar een aantal schatten zijn verborgen, verdeeld over de route. De app geeft aan waar die schat zich bevindt aan de hand van gps-coördinaten en dan is het zaak de cryptische aanwijzingen te volgen tot je de schat vindt. De schat bestaat uit een opgerold stukje papier waar je je accountnaam en datum achterlaat, ten bewijze van je feitelijke vondst. Tegelijkertijd meld je op de app dat je de bewuste schat gevonden hebt.

Maar voor je bij dat stukje papier bent aangeland moet je wel eerst een aantal technische sloten en slotjes zien te passeren. Het is een soort escaperoom maar dan in het klein (een escaperoom heb ik ook nog nooit gedaan) Die technische sloten zijn vaak super vernuftig, ik beschrijf er hier één: we vonden de locatie van een schat aan de hand van de routebeschrijving maar moesten vervolgens op zoek naar een 'soundactivator' in een straal van 10 meter rond de vindplaats. We zagen een merkwaardige schakelaar bij een lamp maar het duurde nog even voor we een drukknop aan de onderkant daarvan hadden gevonden waarmee je de schakelaar ontgrendelde waarna we er inderdaad een soundactivator aantroffen; daarmee terug naar de locatie, ingedrukt en prompt hoorden we het deuntje Old Macdonald had a farm; bij de aanwijzingen stond dat we de woordwaarde van de naam van de boer met drie moesten vermenigvuldigen waarmee we de code van het slotje op de vindlocatie te pakken hadden; op internet de woordwaardecalculator van geocaching opgezocht en daarmee kwamen we uiteindelijk bij het getal 201 uit; daarop reageerde het slotje inderdaad en zo kwamen we bij het papiertje waarop we onze accountnaam in konden vullen.

Onderweg maakten we kennis met Ger, de maker van talloze caches en dat is precies het leuke van dit spel. Er zijn dus mensen die heel vernuftige en ingenieuze caches bedenken en ontwikkelen en die het spel ook begeleiden. De papiertjes met al die accountnamen erop worden door hen regelmatig nagekeken om vast te stellen dat mensen terecht een cache als 'gevonden' hebben gemeld. Helaas vertelde hij ons ook dat het regelmatig voorkwam dat caches vernield en zelfs gestolen werden. Je zult niet op elke route zo'n Ger aantreffen maar zijn enthousiasme was heel erg leuk en innemend.

Kortom, wij hadden een heerlijke zondagmiddag en zagen hoe ouders en kinderen het leuk vonden om een wandeling te maken waarin ze allerlei technische probleempjes moesten zoeken en oplossen. Gewoon een heel erg leuk spel, gebaseerd op de vindingrijkheid van een aantal enthousiaste mensen die er plezier in schepten in hun vrije tijd technische puzzels te ontwerpen en in elkaar te knutselen.

Aznavour, le regard de Charles

 

Charles Aznavour (1924 - 2018), Armeniër geboren in Parijs uit het huwelijk tussen een Turk en een Griekse of een Griek en een Turkse, werd uiteraard ongelooflijk veel gefilmd maar hij heeft tot begin van de jaren tachtig ook zelf enorm veel gefilmd. Daar is een documentaire van gemaakt door de zanger zelf samen met Marc di Domenico.

Ofschoon ik vroeger nooit een liefhebber van Aznavour was - ik gaf de voorkeur aan Johnnie Halliday, Jean Ferrat en Leo Ferré - is het Franse chanson, ook dat van Aznavour, een prachtige kunstvorm, vrijwel altijd goed te genieten. En het moet gezegd, de teksten van Aznavour zijn zo slecht nog niet.

Prachtig waren de passages over het leven van een migrant en de filmbeelden van de terugkeer van Aznavour in Armenië - let wel, hij was er, geboren in Parijs, nog nooit geweest - en de ontmoeting met zijn oma aldaar. Naar eigen zeggen was het zijn aangeboren nieuwsgierigheid die zijn leven de moeite waard maakt. Een levensmotto dat ik jaren geleden ook tot het mijne maakte.

De meeste beelden die in deze documentaire terecht zijn gekomen dateren uit de jaren zestig. Heerlijke beelden en een mooi portret van deze innemende zanger. We hebben ervan genoten.

De Peel (3)

 

Dit keer een prachtige tocht langs de Helenavaart tussen Griendtsveen en Helenaveen. Precies hier loopt de grens tussen Noord Brabant en Limburg. Ongekend rustig en stil hier en de natuur is uitbundig en overvloedig. Wij komen graag in de noordelijke provincies van ons land maar daar is de monocultuur van de boeren onontkoombaar. Hier in de Peel zie je een ongekende rijkdom aan bloemen, planten, struiken en bomen. Er is nog iets dat opvalt aan deze streek: ik geloof niet dat je ergens in Nederland meer eiken aan zult treffen dan juist hier. Een walhalla voor sommige rupssoorten. Gelukkig was de overlast dit jaar beduidend minder dan vorig jaar. Je zou hier niet veilig kunnen fietsen. Voor ons zit het erop na weer een heerlijke fietstocht. Ga er beslist eens kijken, het is hier werkelijk prachtig. En die varkens? Ach ja, die  varkens.

De Peel (2)

 

Gisteren een ietsje langere fietstocht door de Peel. Heel gevarieerd landschap dit keer, bossen, hoogveen en landbouwgrond, aardappelen en, u raadt het al, mais. En verdomd, we komen dit keer slechts weinig varkensstallen tegen. Wel plaatsjes waar we niet eerder waren zoals Ysselsteyn, Helenaveen, Neerkant, Ospeldijk en Heusden. Het dorpje Behelp hebben we helaas gemist. Alleen al de plaatsnaam verdient een bezoek. Een prachtige fietstocht in heerlijk weer.

Vandaag de derde en laatste fietstocht, ietsje korter dit keer, dwars door het hart van de Brabantse Peel. Een mooi gebied dat de moeite waard is. Vermoedelijk keren we hier nog wel eens terug.

De Peel

 

Wij verblijven enkele dagen in de Peel. In mijn jeugd fietste ik hier geregeld rond, Volkel, Overloon, Oploo, Odiliapeel enzovoort. Nu logeren we in een voormalig klooster in Deurne en brengen we de dagen fietsend door. De laatste maanden bezochten wij vooral Friesland en Groningen en het verschil met dit Brabantse land dringt zich onmiddellijk op: dit Brabant is donkerder, warmer, toegankelijker haast. Wij geven de voorkeur aan het Groningse land.

Maar dat neemt niet weg dat het hier prachtig is, al was het maar - wat mij betreft - dat het mij hier herinnert aan mijn lange eindeloze jaren bij de paters Norbertijnen in Heeswijk-Dinther. De natuur is hier prachtig en soms kom je zomaar opeens in een pittoresk dorpje zoals Griendtsveen. Onze tocht brengt ons 70 km ver. Morgen gaan we dat nog eens dunnetjes over doen met een nog wat langere tocht.

Het enige wat me niet bevalt aan de Peel is het gegeven dat de ene helft van de boeren mais verbouwt ten behoeve van de andere helft van de boeren die varkens houden. Zo af en toe kom je een kippenfarm en aardappelvelden tegen maar in grote lijnen heb je hier de tweedeling mais en varkens. En dat betekent dat de Peel gewoon stinkt naar varkensstront. Ik kan woest worden wanneer ik boeren hoor klagen over de maatregelen die ze hebben moeten nemen om de ammoniakuitstoot en de geuroverlast terug te dringen. De onbeschaamdheid dat je de wijde omgeving in de stank kunt zetten, zelfs wanneer je hier in een bos rondfietst, stinkt het nog naar varkensstront.

Maar, dit alles neemt niet weg dat ik het hier prachtig vind. Nog twee dagen rondfietsen is geen straf, ondanks de varkens en de mais.

De misdadige praktijk van Leadiant

 

De Italiaanse farmaceut Leadiant heeft van de ACM een boete gekregen van 19 miljoen. Het bedrijf kocht een bestaand geneesmiddel CDCA op en liet het registreren voor een zeldzame ziekte CTX. In Nederland zijn er slechts 60 patiënten die aan die aandoening lijden. Maar de farmaceut besloot tegelijkertijd de prijs van het geneesmiddel met een driehonderdvoud (ja, u leest het goed) te verhogen. Zonder dat er ook maar iets aan het oude medicijn was gewijzigd of toegevoegd. 

Het ronduit misdadige bedrijf heeft de aantijgingen ontkend en gaat in beroep. We wachten het in spanning af. Gelukkig bestaat er een internationale waakhond, in Nederland is dat de stichting Farma ter Verantwoording. Goed dat er zulke clubs zijn. Overigens, die 19 miljoen lijkt een fors bedrag maar voor zo'n farmaceut is het een schijntje.

Overstromingen, een blessing in disguise

 

Het moet afschuwelijk zijn wanneer je huis onder water komt te staan en je hals over kop geëvacueerd moet worden. De beelden uit Limburg vinden we - terecht - naar en verontrustend maar de beelden uit Duitsland zijn ronduit schokkend. De regering heeft deze overstroming terecht tot ramp uitgeroepen waardoor er financiële middelen voor de gedupeerden vrijkomen, vooral waar de verzekeraars geen oplossing kunnen bieden. 

Maar er zit ook een positieve kant aan deze natuurramp in Limburg (ik laat de Duitse rampspoed hier maar even buiten) Hopelijk gaan we ons nu echt realiseren dat we de klimaatverandering een halt moeten toeroepen. De waterstand van de afgelopen dagen zou zich hooguit eens in de honderd jaar voordoen maar nu weten we wel beter. Dit gaat vaker gebeuren.

Deze ramp biedt dan ook een momentum voor de Green Deal van de EU. Het is alweer een hele tijd geleden dat ik over de EU hier de loftrompet afstak maar nu is daar toch zeker reden toe. De Green Deal is een uitstekend stuk gereedschap om als EU een leidende rol te spelen in het serieus en daadwerkelijk aanpakken van de klimaatproblematiek. Met name de ETS, een internationale heffing voor CO2 welke voorkomt dat wij Europeanen ons stinkende best doen om de CO2-emissie te beteugelen terwijl leveranciers van buiten Europa niets zouden doen. Als we doorzetten met de Green Deal en de ETS, dan is dat verleden tijd. Zou het dan toch nog goed komen?

En ja, die Green Deal gaat pijn doen maar we hebben echt geen keus. Laten we hopen dat ook hier de solidariteitsgedachte de doorslag zal geven en dat de rekening van de Green Deal niet vooral aan de mensen met de laagste inkomens wordt gepresenteerd. Het zijn met name de rijken en de bedrijven die hiervoor op zullen moeten draaien. De niet vermogende burger betaalt dan al met de ongetwijfeld in snel tempo toenemende prijsverhogingen.

MOZART "Der Hölle Rache kocht..." (Patricia Petibon)

Zomergasten als vanouds

 

Het spits werd dit jaar afgebeten door rijksbouwmeester Floris Alkemade. En dat bleek een interessante gast te zijn die mij opviel door twee karaktereigenschappen: zijn kalmte en zijn ernst. Hoewel ik aan het einde wel verlangde naar scherts en vrolijkheid. Maar daarvoor moet je niet bij Floris Alkemade zijn.

De centrale boodschap van de rijksbouwmeester is dat we behoefte hebben aan verbeeldingskracht, aan begeestering, overmoed zelfs als het kan, we moeten plezier hebben in wat we doen maar vooral ook moeten we onszelf durven uitdagen. Als voorbeeld van dat laatste liet hij een prachtige Mozart aria uit Die Zauberflöte zien, gezongen door Patricia Petibon. "Het plezier spat er van af" was het (terechte) commentaar van Alkemade. En ik realiseerde me dat ik juist dat ervan af spattende plezier bij de rijksbouwmeester had gemist. 

Misschien is het een gevolg van juist zijn functie, je zag dat hij op meerdere vragen over zijn vakgebied een heel afgewogen antwoord gaf, hij moest kool en geit sparen, kon zich niet teveel kritiek op zijn broodheren (de Tweede Kamer) permitteren. Maar misschien is hij ook wel heel erg secundair en onderkoeld. Kortom, ik miste die begeestering juist bij hem.

Hij bleek uiteindelijk ook een optimist omdat hij erin gelooft dat de mens, hoe langzaam ook, erin zal slagen de enorme problemen waar we mee geconfronteerd worden (klimaatverandering en de zo noodzakelijke energietransitie) op te lossen, waarbij hij een grote rol ziet weggelegd voor de wetenschap en de kunsten. Zijn mooiste uitspraak van de avond, het was vermoedelijk een citaat: "wetenschappers moeten twijfelen aan wat ze zeker weten en kunstenaars moeten zeker weten waar ze aan twijfelen". 

En Janine Abbring (op TZUM las ik een enkel zuinig citaat) was weer voortreffelijk. Ze stelde de juiste vragen en trok Alkemade weer bij de les als hij weer eens een te intellectueel antwoord gaf waar Abbring juist op zoek was naar zijn persoonlijke beleving. Zomergasten is op deze manier een hoogtepunt in onze vaderlandse televisiejournalistiek. Mooiste fragment gisteravond: de rokende Jean Paul Sartre en de rokende Simone de Beauvoir die naast elkaar zitten te werken maar van elkaar niet weten waar ze mee bezig zijn.

De Anningahof

 

Even boven Zwolle vindt u, praktisch naast de A28, een prachtige beeldentuin, initiatief van Hib Anninga. Ik neem aan een (voormalig) industrieel. Wij gaan hier geregeld naar toe, een jaarlijks bezoek is zeer de moeite waard. Tenminste, als je van een prachtig park en tot de verbeelding sprekende beelden houdt. Dit laatste merk ik hier op omdat we nog onlangs een beeldentuin bezochten waar eigenlijk niet meer dan goed bedoelde huisvlijt werd geëxposeerd. Leuk maar oninteressant.

Hoe anders is dat met de beelden die je geregeld in de Anningahof tegenkomt. Om dat te kunnen beoordelen moet u er beslist zelf gaan kijken en misschien dat deze post u daartoe aanmoedigt. Er is echt veel werk te zien dat aanzet tot denken, waar je vrolijk van wordt of dat je om een of andere reden boeit. In deze fotoreportage krijgt u een beeld van wat er momenteel in de Anningahof te zien is. Maar u moet het echt zelf gaan zien, er gaat niets boven de onmiddellijke persoonlijke waarneming.

Jammer dat de website geen enkele informatie geeft over het park, de tuin zelf. Van wie is het ontwerp, wie heeft hem aangelegd? De ontwerper van deze prachtige en inspirerende tuin verdient die vermelding. Dat de beelden in de Anningahof zo tot hun recht komen is mede dankzij het schitterende ontwerp van de tuin. Hoe het ook zij, heeft u een regenloze middag over, rij dan eens naar Zwolle voor een unieke ervaring. Vanaf juni kunt u er terecht maar de website vermeldt niet tot wanneer het park toegankelijk is. 

 

 

 

Tony Cragg en Jan Mankes

 

Ze hebben eigenlijk nauwelijks iets gemeen, de schilder Jan Mankes en de beeldhouwer Tony Cragg. Behalve dan dat je ze momenteel beiden kunt bewonderen in Museum Belvedere in Heerenveen. En als je daar eenmaal bent, trek er dan een hele dag voor uit want rondom het museum kun je door werkelijk heerlijke natuur wandelen. Aangelegd en goed verzorgd weliswaar maar een lust voor al je zintuigen.

Tony Cragg is afkomstig uit Liverpool maar woont al sinds jaar en dag in Wuppertal waar hij een prachtige beeldentuin heeft ingericht. Skulpturenpark Waldfrieden, ga er vooral eens heen, u zult versteld staan. Zijn werk is onmiddellijk herkenbaar: zinnenprikkelende beelden die op mensen lijken en dan plotseling weer niet, ze verschuiven voortdurend en bestaan jit ontelbare lagen, ze lijken onmiddellijk met hun omgeving te versmelten. Hier in Belvedere zien we voor het eerst dat hij ook in glas werkt.

In de tegenoverliggende vleugel van dit fraaie museum zien we een heerlijke overzichtstentoonstelling van Jan Mankes, de op dertigjarige leeftijd gestorven schilder van vooral dieren, zichzelf en zijn ouders. Als je zijn werk in één woord zou willen vatten dan zou dat 'liefdevol' zijn. Voor mij is Jan Mankes de ultieme schilder. Schilderkunstig en schildertechnisch is hij, ondanks zijn jonge leeftijd, werkelijk onovertroffen. Hoe ongelooflijk jammer dat hij na tbc en de Spaanse griep opgelopen te hebben al zo jong moest sterven. Je moet dit werk echt zelf zien, niet van die paar simpele foto's die ik er maakte, noch van een catalogus. Indrukwekkend, iedere keer weer. Want ik denk dat ik zijn werk nu zeker voor de tiende keer heb bekeken. Onvergetelijk.

Wilt u de hele fotoreportage zien, klik dan hier.

Over hoe slecht ik ben

 

Heeft u ook zo genoten van het bericht dat Bolsonaro werd opgenomen in het ziekenhuis omdat hij een hardnekkige hik heeft gekregen die maar niet tot bedaren is te brengen? Ik zie een duidelijke parallel met een niet meer tam te krijgen erectie, die is ook gevaarlijk voor een man. En nu denk ik maar dat voor wie gelooft, er toch nog zoiets als goddelijke rechtvaardigheid bestaat. Je hoopt dat mensen als Trump, Boslonaro, Orban en Baudet eens stevig aan Corona te lijden komen. Maar een niet te stoppen hik vind ik ook wel een passende plaag. Dat zal hem leren bij voortduring de verkeerde woorden in de mond te nemen.

Nee, dit is geen leedvermaak. Zoals gezegd: er zit een zekere rechtvaardigheid in. Hij zal er ook wel een keertje weer van af geraken om er dan blijk van te geven er niets van geleerd te hebben. Wat denkt u, ben ik nu een slecht mens?

Paper Art

 

In museum Coda in Apeldoorn is een heerlijke tentoonstelling van kunst in papier te zien. Het is werkelijk onvoorstelbaar wat kunstenaars teweeg weten te brengen met zo'n simpel materiaal als papier. Wat direct opvalt aan de meeste werken is dat ze zeer bewerkelijk zijn geweest. Werken met papier is monnikenwerk, zoveel is zeker. Maar de resultaten zijn vaak ronduit verbluffend. Zoals de okergele en blauwe papiervormen van Matthew Shilian bijvoorbeeld.

Maar verbijsterend mooi zijn de creaties van Liezette Gerrits die naar het lijkt foto's laat zien maar als je goed kijkt zie je achter de verbeelding aan de voorzijde papier op allerlei manieren geknipt, gevouwen en gescheurd en door daarachter weer een lichtbak te plaatsen krijg je aan de voorzijde een schaduwbeeld. Dat is op zich logisch maar hoe zij erin slaagt haar papier zodanig aan te brengen, te vouwen en te scheuren dat er zulke prachtige afbeeldingen ontstaan, dat is pas werkelijk verbluffend!

 

Ga er maar eens kijken, het is meer dan de moeite waard. Wil je al onze foto's van deze middag zien, klik dan hier.

Annie Dillard

 

Als u eens een heel bijzonder boek wil lezen, overweeg dan eens De overvloed van Annie Dillard. Dillard (1945) is een Amerikaans schrijfster van poëzie, verhalen en essays. Zij is bekend geworden door haar Pelgrim langs Tinker Creek, een beschrijving van de natuur rond een kreek ergens diep in Virgina USA. In dit De overvloed heeft ze een aantal essays uit verschillende van haar publicaties bijeengebracht. Prachtige verhalen, vaak poëzie in de vorm van proza. Met als hoogtepunt een werkelijk schitterende verhandeling over zand en stof die afgewisseld wordt met de wederwaardigheden van een priester en paleontoloog die de Chinese woestijnen doorkruist. We kennen hem als Theilhard de Chardin.

Wilt u iets meer hiervan weten, klik dan hier voor een uitgebreide boekbespreking.

Zappa

 

Alex Winter maakte een twee uur durende documentaire over Frank Zappa, een muzikaal genie dat op 53-jarige leeftijd overleed aan kanker. Zappa maakte geen popmuziek, geen jazz en geen klassieke muziek. Hoewel de benaming jazz voor mij zijn muziek wel het dichtst benadert. Toen Zappa de muziek eindelijk had ontdekt, hij was toen een jaar of vijftien, was dat, zo lijkt het, het enige wat zijn leven zin en inhoud gaf. Hij werd al vroeg gegrepen door de muziek van Edgar Varese en zou zijn leven lang blijven componeren met een duidelijke voorkeur voor wat we dan maar hedendaagse muziek noemen. Niet voor ieder oor geschikt maar dat was ook wel het laatste dat Zappa nastreefde.

We kennen hem natuurlijk van de Mothers of Invention en zijn talloze onnavolgbare albums zoals Freak Out, Hot Rats en Sheik Yerbouti en, niet te vergeten, Shut up 'n play yer guitar. Zappa, van Grieks Italiaanse joodse komaf, deed alles anders dan anderen. Hij formeerde een band en koos de bandleden op basis van strenge audities. Hij huurde zijn bandleden in  en betaalde hen een salaris. Als het niet meer klikte of wanneer een project ten einde was, ontbond hij de band. Naar verluidt heeft hij ook aardig wat musici ontslagen omdat ze om een of andere reden niet bevielen. Hij besloot al snel het hippe Los Angeles, niet zijn muziek in die flower power tijd, in te ruilen voor het veel coolere New York.

Zappa was getrouwd en kreeg vier kinderen maar  nam het niet zo nauw met de huwelijkse moraal, zijn libido zat hem in de weg. Het huwelijk heeft overigens, voor zover ik weet, wel altijd stand gehouden. Of hij een familieman was? Je krijgt niet de indruk. Hij bleek in het algemeen niet iemand die zich snel voor anderen interesseerde. In de documentaire wordt hij toch vooral geportretteerd als een musicus en componist pur sang, geen warm medemens. Desondanks maakt hij voortdurend een innemende indruk.

Hij bracht het in de tijd dat Vaclav Havel president was, zelfs tot cultureel attaché van Tsjecho-Slowakije, zeer tot ongenoegen van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken. En hij speelde een voortrekkersrol in discussies in Senaatscommissies over het taalgebruik in popsongs. Niemand die de vrijheid van meningsuiting zo fel verdedigde als Zappa. Discussies die zo ver gingen dat de Amerikaanse overheid waarschuwingsstickers op popalbums plakte en een airplay-verbod voor songs met foute teksten wilde opleggen waar alle radiostations zich aan moesten houden. Zappa, die zelf overigens niet beschuldigd werd in die dagen en die, dit terzijde, drugsgebruik nadrukkelijk afwees, beslechtte de discussie door voor te stellen dat in het vervolg alle songteksten integraal op de cover van een album afgedrukt zouden worden. Uit deze tijden herinner ik me dat Zappa er voorstander van was het systeem van binnenuit af te breken, door een lange mars door de instituties van de macht te maken. Of dat daadwerkelijk ook zo door hem geformuleerd werd, kan ik niet meer achterhalen. Misschien had hij die houding overgenomen van Rudi Dutschke, die dit adagio als eerste formuleerde. Het liep niet goed met hem af.

Hieronder The Black Page en mijn all time favorite van Zappa: Goa. Bij Goa: zet je speakers voluit en let vooral op de drummer en de bassist. Fenomenaal en waanzinnig goed! En een mooie en interessante documentaire. Ook al had ik liever twee uur naar de musicus Frank Zappa gekeken.

 

Een tweede leven...

 

...voor een lamp. Een lamp? Jazeker, nadat ik door een stommiteit de glazen kap van een fraaie Art Nouveau lamp - nota bene van mijn broer geërfd - voorgoed verloren deed gaan, drong zich de vraag op of de lamp nog in oude luister hersteld kon worden. Dat bleek al snel nauwelijks haalbaar en dus gingen we op zoek naar een alternatief. We kwamen uiteindelijk terecht bij Daniëlle Origami in Arnhem, bezochten haar atelier en waren eigenlijk onmiddellijk overtuigd.

Daniëlle maakt papieren lampen en gebruikt daarbij de Origami-techniek. Zelf zegt ze daarover: "Vanuit de figuratieve origami, zeg maar diertjes vouwen, raakte ik geïnteresseerd in mathematische origami en kwam ik uit op het maken van geometrisch gevouwen lampen". En: "Moderne origami combineert design, techniek, wiskunde en kunst tot één kunstvorm. Net als in andere beeldende kunstvormen zoals beeldhouwen of schilderen zijn in origami ook verschillende stijlen ontstaan. Je hebt geometrische, abstracte en representatieve origami."Anders gezegd: “Bij origami voeg je niets toe, haal je niets weg. Je werkt met wat er is.”

En precies dat is wat de nieuwe lamp zo intrigerend maakt. Ik zou zeggen, de lamp is er alleen maar mooier op geworden. Was het voorheen een lamp, een mooie lamp voor wie ervan houdt, nu is het meer dan dat, het is een heel fraai object geworden dat ook nog de functie 'lamp' heeft. Als je kijkt naar de patronen van het gevouwen papier lukt het je vrijwel niet te achterhalen hoe dat patroon tot stand is gekomen.