dinsdag 30 april 2013

De Frans-Duitse as onder druk?


Naar het schijnt wordt men in de Partie Socialiste steeds onrustiger. Men verwijt daar Duitsland in de persoon van Angela Merkel hardop egoïsme  Nu zal ook deze soep wel niet zo heet gegeten worden maar het geeft te denken. Men kan de Duitsers met de  beste wil van de wereld niet verwijten dat zij zich opstellen zoals zij doen. Ik zou de Fransen wel eens willen zien, waren zij degenen die de sterkste Europese economie hadden verwezenlijkt. Nu bepleit de socialistische voorzitter van het Franse parlement zelfs een heuse confrontatie met de Duitsers, lees ik in de NRC van 29 april. In een officieel stuk van de PS is zelfs sprake van "de zelfzuchtige ontoegeeflijkheid van kanselier Merkel die aan niets anders denkt dan aan de inleg van Duitse spaarders, de handelsbalans van Berlijn en haar eigen electorale toekomst".
Da's toch krasse taal en dat belooft weinig Europees goeds vanuit het Frankrijk van Hollande.

Beatrix


Eigenlijk ben ik republikein. Troonopvolging op basis van geboorte en erfrecht is bizar en niet bepaald van deze tijd. Voor het overige maakt het me niet zo heel veel uit. We hebben een staatshoofd nodig dat de uitdrukking is van de nimmer eindigende geschiedenis, van de continuïteit  die de korte bestuurlijke horizon en de waan van de dag enigszins ontstijgt. Zo'n staatshoofd kan een koning(in) zijn of een president(e). Het is in belangrijke mate een symbolische functie maar bepaald geen symbool zonder belang.
Als er iemand is die dat bewezen heeft is het Beatrix. Zij zal worden herinnerd als het staatshoofd dat ons voorhield dat verdraagzaamheid en wellevendheid deugden zijn zonder welke een samenleving niet verder kan. Zij zal worden herinnerd als het staatshoofd dat er keer op keer op wees dat openstaan voor invloeden van buitenaf ons rijker maakt. En zij zal worden herinnerd als het staatshoofd dat zei dat haar keuze voor haar echtgenoot Claus wellicht het beste besluit was dat ze ooit nam.
Als ik terugkijk dan mag ik wellicht een republikein zijn, maar het koningschap van Beatrix zou ik zonder enige terughoudendheid indrukwekkend willen noemen. En haar ode aan Claus onvergetelijk ontroerend. Het lijkt mij ondenkbaar dat enig president haar ooit zou hebben kunnen evenaren.

maandag 29 april 2013

Grote Verzoendag


In mijn digitale agenda kan ik de internationale feestdagen via een app integreren maar in alle zichzelf respecterende papieren agenda's staan al die feestdagen keurig vermeld. Het is tamelijk bizar dat uitgerekend het Hof erin is geslaagd een feestje te organiseren op de dag dat de joden Jom Kippoer vieren. Nou weet ik van die feestdag verder weinig af maar voor de joden is het een heilige dag waarop sommigen ook vasten. In gewoon Nederlands heet die dag overigens Grote Verzoendag. Ik vraag me af met wie de joden zich dan verzoenen, in de dagelijkse praktijk merk je daarvan erg weinig. Maar daar gaat het nu niet om. Als ik het Hof was, zou ik een andere datum zoeken, een paar artiesten omboeken kan zo'n probleem niet zijn.

Veel ernstiger vind ik de opstelling van de hoofdredacteur van het Nieuw Israëlitisch  Weekblad die meent dat Willem Alexander en Maxima te weinig afstand hebben genomen van de vader van Maxima en daarmee van het feit dat de Argentijnse junta sterk antisemitisch was. Me dunkt dat het Koningshuis een volstrekt onbetwistbare houding ten aanzien van de Tweede Wereldoorlog, de jodenvervolging en antisemitisme in het algemeen heeft ingenomen. Wat mensen als deze hoofdredacteur van Maxima verlangen gaat verder dan waartoe ze zelf ooit in staat zouden zijn. Misselijk makend vind ik dat. Je mag een dochter de fouten van haar vader nooit aanrekenen. Punt. En deze Argentijnse heeft op een subtiele wijze allang duidelijk gemaakt waar ze staat ten opzichte van het politieke verleden van haar vader. Zij hoeft helemaal niet nog eens expliciet en publiekelijk afstand van haar vader te nemen. Of en waarom zij zoiets zou doen, is iets tussen haarzelf en haar vader. Ze heeft duidelijk en in klare taal aangegeven dat haar vader niet thuis hoort op de kroningsdag van haar echtgenoot.

Onderscheid maken tussen het martelen van Argentijnse burgers en joodse Argentijnse burgers lijkt mij ongepast. Het martelen van mensen om welke reden dan ook is pervers en beestachtig. Om te differentiëren naar specifieke methoden die alle passen binnen de definitie van het begrip 'martelen' lijkt mij een zinloze exercitie. Het Nieuw Israëlitisch  Weekblad zoekt nare spijkers op veel te laag water. Laten ze eens een themanummer aan het begrip 'verzoening' wijden.

donderdag 25 april 2013

Cybercrime


Heel irritant, die ddos aanvallen op alle instituties die we hier kennen. We noemen dat cybercrime. Toch is dit een merkwaardige misdaad, omdat ze behalve ongeoorloofd ook wenselijk is. Cybercrime legt namelijk de onvoorstelbare slordigheid bloot waarmee ingewikkelde processen die via internet verlopen worden ontwikkeld en bewaakt.
In mijn ogen is niet de hacker die probeert mij digitaal te beroven verwerpelijk maar veeleer mijn bank of mijn overheid die maar al te gemakkelijk aanneemt dat ze een veilig systeem hebben ontwikkeld, waar mijn privacy en mijn privé gegevens en banktegoeden veilig zijn. Niet dus.

Zo komen we tot de onthutsende konklusie dat er bij de bank financiële producten worden gemaakt die niemand meer begrijpt, ook de bank zelf niet en dat men de transacties laat verlopen via een beveiligd internetsysteem dat in zijn totaliteit door niemand meer te beoordelen en te analyseren is.
Deze opmerkingen gelden overigens ook voor de overheid die het DIGID-proces kennelijk ook niet voldoende heeft beveiligd.

Ik ben dus wel blij met die hackers, ze zijn onontbeerlijk in de strijd tegen een te lakse overheid of financiële instelling. Ze moeten natuurlijk wel van mijn centen afblijven, anders word ik boos.

dinsdag 23 april 2013

Een oude communist wijst Italië de weg


De Italianen moeten een nieuwe president kiezen omdat Napolitano (87) heeft aangegeven zich te oud en te moe te voelen voor een langer verblijf in het centrum van de Italiaanse macht als president. Het parlement maakt er een wanstaltig staaltje theater van en toont zo op niets verbloemende wijze haar volstrekte onvermogen. Tenslotte doet men een hernieuwd beroep op Napolitano, die uiteindelijk zwicht voor de aandrang. Waarom? Niet omdat de man een plucheklever zou zijn, maar omdat hij ziet dat de bestaande politieke krachten op geen enkele wijze meer in staat zijn hun verantwoordelijkheid op te pakken. Napolitano is een oude communist die al vaker liet zien boven de partijen te staan. Zo ook nu. Hij aanvaardt een tweede termijn maar niet dan nadat hij het voltallige parlement op schitterende en indrukwekkende wijze de mantel uitveegde: "Nu klappen jullie voor mij, maar in de achterliggende jaren hebben jullie alles nagelaten wat nodig was om Italië gezond te maken. Jullie hebben je aan alle verantwoordelijkheden onttrokken als het erom ging onvermijdelijke hervormingen dor te voeren. En onthoud een ding: ik vertrek subiet als jullie hiermee doorgaan".
Dat is nog eens een staatshoofd om trots op te zijn. Naar het schijnt bereidt hij nu een zakenkabinet voor omdat het zittende parlement na de jongste verkiezingen niet in staat is gebleken een competente regering te vormen. Chapeau voor zo'n staatshoofd. Om jaloers op te zijn.

zondag 21 april 2013

Zonder individu geen democratie


Over Europa raken we maar niet uitgediscussieerd. Ik las een interessant interview met de politiek filosoof Larry Siedentop in de Volkskrant van dit weekeinde. Siedentop schreef al in 2000 dat er spanningen tussen Noord en Zuid Europa zouden ontstaan als gevolg van verschillende politieke culturen. Ook voorspelde hij een afnemend draagvlak voor de eenheidsmunt en een desondanks voortschrijdende centralisatie vanuit Brussel. En, niet de minst belangwekkende toekomstschets: afwezigheid in het politieke midden van serieuze euro-kritiek, waardoor de fatsoenlijke scepsis moet uitwijken naar het populisme. Hij schetst een Europa dat werd gegrondvest in tijden van te grote welvaart waardoor we ons nooit druk hebben hoeven maken om problemen van herverdeling. Europa ontbeert een gezamenlijkheid, instemming, een maatschappelijk contract á la Tocqueville. Europa heeft ook geen ethisch en moreel raamwerk, een eenvoudige grondwet ontbreekt. Giscard d’Estaing schreef ooit eens een boekwerk van 300 pagina’s en dat was natuurlijk rampzalig. Buitendien hebben we momenteel, of we het leuk vinden of niet, te maken met een strijd tussen religies. De combinatie van islam en liberale democratie is juist zo problematisch omdat de islam het individu niet kent en ook niet uit de voeten kan met de individuele vrijheid. In landen als Turkije en Egypte werd het overwegend seculiere karakter van de staat bewaakt door het leger. Daar is nu een einde aan gekomen en je ziet in alle landen van de Arabische lente dat de individuele vrijheid sneuvelt als gevolg van een in wezen democratisch proces. Juist omdat de notie van het individu niet bestaat, zal democratie in islamitische landen altijd ontaarden en de dictatuur van de meerderheid. Ik kan tegen deze redenatie niets inbrengen. Toch hebben wij de plicht jegens onszelf de multiculturele samenleving te verenigen met onze principes van de liberale democratie. (Zonder een senaat, maar dit geheel terzijde).

vrijdag 19 april 2013

Liberaal dualisme


Eerst waren er de groten uit het verleden, die hun uiterste best deden hun eerste premier uit eigen gelederen onderuit te halen en Bolkestein verklaart nu al te pas en te onpas dat Rutte het maar bij één termijn moet laten. Dan blijkt dat de VVD zich begint te distantiëren van haar eigen premier en beluisteren we in VVD-kringen dat de fractie zich wel vaker van haar dualistische kant zal laten zien. En Zijlstra, door Bolkestein nu al op het schild gehesen, valt zijn premier af door hardop te verklaren dat de EU-begrotingsnorm in beton gegoten is. We hebben wel eens andere geluiden gehoord van de VVD. En Wiegel heeft de inmiddels gestarte onderhandelingen in de zorg al betiteld als de grote bom onder deze coalitie. En u weet dat Wiegel namens de zorgsector in de Eerste Kamer zit! Toch?

Nou gebiedt de eerlijkheid op te merken dat het niet echt geloofwaardig overkomt als Rutte - kennelijk als enige - schijnt te weten dat er licht aan het einde van de tunnel gloort en dat we ons uit de crisis omhoog aan het worstelen zijn. Zijn pleidooi om huizen en auto's te kopen getuigt van weinig werkelijkheidszin. En dan de bonden eerst blij maken door de meest recente bezuinigingsoperatie even op te schorten "want die is vermoedelijk niet eens nodig", ja ik geef toe dat dat allemaal niet handig is.

Maar Rutte heeft wel gelijk wanneer hij vaststelt dat wij in dit land wel heel zwaar aan het somberen zijn. We zijn een stelletje economische hypochonders geworden en de media spelen het spelletje maar al te graag mee. Er is iets vreemds aan de hand: we snellen van de ene naar de andere (media)hype en wat ons ontbeert, is een wat meer afstandelijke en terzake de economie wat meer objectieve en kundige journalistiek. Wij lijken soms alleen maar vuurtjes opstokende journalisten te hebben, skindeep, van quote naar soundbite maar eens een wat beschouwender artikel, dat ruimschoots onderbouwd wordt? Vergeet het maar. Ach, hadden we maar elke dag een staatssecretaris die sorry moet zeggen. Een groter journalistiek orgasme is niet denkbaar.

Maar terug naar het gelijk van Rutte: ons spaarsaldo heeft inmiddels astronomische vormen aangenomen. Appeltjes voor de dorst bewaren mag misschien een grootmoeders wijsheid zijn die je niet meteen in de wind moet slaan maar geld sparen als de rente lager is dan de hoogte van de inflatie is natuurlijk zinloos. Ik ben niet zo'n grote fan van Rutte maar ik vind het wel knap hoe hij overeind blijft en daarin ook redelijk consistent is. Dat hele gedoe rond de Eerste Kamer, waartegen Zijlstra zich nu ook uit ergernis begint af te zetten, is vooral door de media opgeklopt. Ik heb niet één journalist een stevig artikel zien schrijven over de laakbare houding van de senatoren. Veel leuker vinden ze het om de politici daarmee te jennen.

Ik ben al helemaal geen fan van de VVD maar ze leken altijd hun kalmte te kunnen bewaren. Dat is niet langer het geval. Het zou mij niet verbazen wanneer dit kabinet te eniger tijd struikelt door toedoen van de liberalen. We zullen het zien.

donderdag 18 april 2013

Ooit gehoord van de AIV?


Wij hebben een Adviesraad Internationale Vraagstukken. Een Raad die advies uitbrengt aan Regering en Staten Generaal. Deze raad kan gevraagd en ongevraagd advies uitbrengen en heeft sinds haar oprichting een aantal jaren geleden nu zo'n 83 adviezen uitgebracht. In de NRC van 17 april lezen we een kort bericht over het jongste advies van de Raad waarin de Raad stelt dat de rol van Nederland bij het vredesproces in het Midden Oosten tamelijk gering is en dat het voortouw voor initiatieven vooral bij de VS ligt. Nederland zou, aldus de Raad, wat meer afstand moeten nemen van Israël en vooral van Israël ook eens zou moeten verlangen dat het daden verbindt aan woorden. Ook de opstelling tegenover Hamas zou  drastisch moeten veranderen door het door de EU ingestelde verbod op het voeren van gesprekken met Hamas op te heffen.
Dat is toch interessant, zou ik zo zeggen. De vraag is nu of dit een gevraagd of ongevraagd advies is en of we mogen verwachten dat de regering zich ook iets van dit advies aan zal gaan trekken. Zou je van minister Timmermans wel mogen verwachten, lijkt me zo. We blijven het allemaal nauwgezet volgen.

woensdag 17 april 2013

Banken: geïnstitutionaliseerde dievenbende


Ooit had ik een hypotheek van de ING en dus bankierde ik bij de ING. Toen bleek het voordeliger te zijn over te stappen naar de ABNAMRO voor een hypotheek en dus bankierde ik vervolgens bij deze laatste. Immers, zonder rekening courant en het liefst ook nog alle verzekeringsproducten geen hypotheek. Toen ging er iets mis en moest ABNAMRO gered worden, u weet wel, die bank waar ooit eens Rijkman Groening opstapte met een boel miljoen Euro om plaats te maken voor Gerrit Zalm, die ooit weer eens iets deed bij een bank waar hij nu niet meer aan herinnerd wil worden.
Omdat ik ook zakelijk bij de ABNAMRO bankierde, dat had ook allemaal te maken met die hypotheek, had ik dus alles gemakkelijk onder één paraplu.
Tot Neelie Smit Kroes, eurocommissaris van mededinging, besloot dat de ABNAMRO een deel van haar binnenlandse portefeuille moest afstoten omdat anders de geredde en tot een staatsbank getransformeerde bank te groot zou worden. En zo kon het gebeuren dat ik met mijn privé en zakelijke bankrekeningen op zekere dag werd overgedaan aan de DB (Deutsche Bank). Zakelijk bleek er plotseling helemaal niets meer mogelijk en u wil niet weten wat voor toestanden ontstonden toen de DB alle voormalige ABNAMRO-rekeningen ging migreren naar haar eigen systeem. Er zullen best wel een paar mensen over dat systeem hebben nagedacht maar het waren in ieder geval lieden die niets van een normale sterveling zoals ik begrijpen. En even voor alle duidelijkheid: ook mijn hypotheek werd zonder mij daarin te kennen overgeheveld naar de DB.
En nu alles een beetje loopt, besluit de DB dat het welletjes is geweest. Ik ben zakelijk noch privé interessant genoeg voor deze bank en zo ontving ik deze week drie vriendelijke brieven van de DB of ik maar vóór november van dit jaar op wilde hoepelen. De bank wil niets van doen hebben met armzalige rekeninghouders zoals ondergetekende.
En zo mag ik op zoek naar een nieuwe bank. Op de ING ben ik al heel lang geleden afgeknapt, de ABNAMRO kon mij niet helpen toen ik niet over wilde stappen naar de DB. De SNS is wat mij betreft een zwaar besmette bank vol incompetente rovers. Ik wil maar zeggen, de spoeling wordt dun. Moet ik dus overstappen naar de liborfraudeurs van de RABO?
Het bankwezen is een geïnstitutionaliseerde dievenbende. Heerlijk om af en toe eens lekker ongenuanceerd uit te halen, maar ik meen het wél.

zondag 14 april 2013

Het Depot


In Wageningen is behalve café de Wereld, een onder fatsoensrakkers in opspraak geraakt gedenkteken en een gerenommeerde universiteit ook Het Depot te vinden. Een initiatief van de Stichting Utopa van voormalig industrieel Loek Dijkman en zijn vrouw. Het Depot is een expositieruimte ten behoeve van beeldhouwers met als centrale thematiek het menselijk lichaam of delen daarvan. Het Depot is gevestigd in voormalige universiteitsgebouwen die prachtig gerenoveerd zijn en een uitstekende expositieruimte blijken te bieden. Het hoofdgebouw is gevestigd aan de Arboretumlaan 4 met een 'dependance' in de Villa Hinkeloord, gelegen aan het andere eind van het arboretum.
De toegang tot Het Depot is gratis en dat is ongekend. Momenteel kunt u er een expositie bezichtigen van het monumentale werk van Gerhard Lentink. Buitengewoon de moeite waard ofschoon dat vooral een persoonlijke aangelegenheid is.
Hoe het ook zij, dit is een unieke en ongekend smaakvolle expositieruimte en het is de combinatie van gebouw, beelden en de omliggende tuinen die het voor ons tot een geliefd reisdoel maken. Ik kan het u aanbevelen. U brengt er met gemak een hele ochtend of middag door.

Het Depot Wageningen



Pax Americana


Sinds 14 december 2012 zijn er in Amerika 3.390 doden gevallen als gevolg van wapengeweld. In dit getal zijn de zelfmoorden niet meegerekend. Dat betekent bijna 30 doden per dag. Wat Obama ook doet - en hij is toch echt de eerste president die serieus probeert deze waanzin te stoppen - hij krijgt het Congres niet mee. Republikeinen en conservatieve democraten laten hun oor hangen naar de NRA, een van de machtigste lobbyorganisaties in de VS. Het diepgelovige Amerika verkeert in een even diepe psychische crisis en leeft in een uiterst gevaarlijke mengelmoes van orthodox geloof, libertarisme en wapengekletter. Wapenbezit als compensatie voor de rijkdom die de meesten niet gegeven en niet gegund is. Home of the brave. The pursuit of happiness. In de Amerikaanse democratie is de NRA machtiger dan welke verkiezingsuitslag dan ook. Die Amerikanen zijn gek hoor. Het is dan wel 2013 maar daar heerst toch nog steeds de mentaliteit van het wilde westen. Living in the USA: a permanent civil war.

zaterdag 13 april 2013

Koffie


Veel gedoe de laatste jaren rond een gerenommeerd Nederlands bedrijf: Douwe Egberts. Rare marketingcapriolen en gesjoemel met grammen koffie per verpakkingseenheid. Maar evenzo goed een ijzersterk merk. DE wordt verkocht aan een Duits investeringsvehikel. Da's de beste manier om een concern te laten reorganiseren, in stukken knippen en doorverkopen.
De bestuursvoorzitter stapte in december op omdat president-commissaris Bennink het bedrijf snel wilde verkopen. Da's helemaal niet waar, zegt Bennink nu. Maar hij voegt eraan toe dat hij opstapt als de overname rond is. Twee kapiteins en zo. Bennink (die eerder al eens € 83 miljoen overhield aan de verkoop van Numico aan Danone) verdient aan de overname € 12 miljoen. Ook dat is ronduit pervers.


vrijdag 12 april 2013

Poep


Er komt een structureel bevolkingsonderzoek om darmkanker vroegtijdig op te kunnen sporen. Daarmee kunnen hoge behandelingskosten in een te laat stadium vermeden worden. Logisch toch? Dus geef je als overheid het meest geëigende instituut, het RIVM, opdracht om procedure en techniek vast te stellen waarmee het bevolkingsonderzoek zal worden uitgevoerd. Inmiddels is er een miljoenencontract gesloten met een Italiaanse fabrikant voor de levering van de buisjes waarmee de poepproef wordt uitgevoerd. Maar wat blijkt: er kan niet worden gegarandeerd dat het Italiaanse buisje doet wat het moet doen, waardoor niet zeker is dat alle voorkomende gevallen van darmkanker ook daadwerkelijk vroegtijdig worden opgespoord.
Ik vind dat een verbijsterend bericht. Zeker bij een zo grootschalig project als een bevolkingsonderzoek, is het eerste wat je doet het opstellen van een Programma van Eisen. En je hoeft er niet voor doorgeleerd te hebben dat de allereerste eis die gesteld moet worden "bewezen techniek" is. Het Italiaanse buisje is echter onvoldoende klinisch gevalideerd. Een concurrerend product dat wel voldoende klinisch is gevalideerd en ook al in de praktijk is beproefd, was beschikbaar maar werd niet geselecteerd.
Niet voor niets wordt hier de parallel met de Fyra getrokken. We weten toch al veel langer dat we heel voorzichtig moeten zijn met alles wat uit Italië komt. Ik weet wel, Beppe Grillo vindt dat Italië op alle terreinen het beste levert, maar wij weten wel beter.
Op een of andere manier moet het kostenaspect hier zwaarder hebben gewogen dan wetenschappelijk verantwoord was. Anders is de keuze voor Sentinel, de Italiaanse leverancier, niet te begrijpen. Wedden dat de concurrent OC Sensor duurder was?
De zoveelste zeperd is in aantocht. En ook deze was echt te vermijden geweest!

dinsdag 9 april 2013

Maggie "I want my money back" Thatcher


Het is ons niet ontgaan: Thatcher is overleden. Ik herinner mij hoe afschuwelijk ik haar destijds vond. De manier waarop ze de vakbonden omver kegelde stond me absoluut niet aan. En later kwam daar nog eens de almaar stijgende werkloosheid bij en de woningmalaise om maar te zwijgen van die belachelijke oorlog om de Falkland Islands. Waarom deden die Engelsen zo raar en bleven ze maar op die merkwaardige vrouw stemmen?

Nou ja, heel simpel eigenlijk: er was geen alternatief dat voldoende aantrekkelijk was. De tragiek van Neil Kinnock: he never made it. En laten we over Arthur Scargill maar zwijgen, die zou de mijnen nog open hebben gehouden als er meer ponden ingingen dan er kolen uitkwamen.
Pas veel later realiseerde ik me dat de grootste fout die Thatcher maakte de deregulering was. Iedereen herinnert zich vast nog wel die prachtige "Gone with the wind-affiche" waar Thatcher liefdevol in de armen werd gedragen door Ronald Reagan. De deregulering was toentertijd het grote credo, zelfs Alan Greenspan had geen weerwoord tegen Reagan en geloofde daadwerkelijk dat de bomen tot in de hemel zouden groeien. Niets was minder waar en Greenspan beet stof. Wij ervaren juist in deze jaren hoe desastreus die deregulering uitpakte en het einde van de wereldwijde crisis is vooralsnog niet in zicht. Dat is de werkelijke erfenis van Thatcher, niet iets om trots op te zijn.

Nu is ze dood, Margaret Thatcher. Nee, ik mocht haar niet maar mijn bewondering voor haar is desalniettemin met de jaren toegenomen. Want deze vrouw is niet alleen onsterfelijk geworden door een groot aantal prachtige uitspraken en aforismen, zij was natuurlijk vooral zo onverslaanbaar en populair doordat ze oprecht geloofde in wat ze zei en deed. Zij twijfelde nooit en was overtuigd en daarmee haal je kiezers binnen.

Nu zien we mensen feest vieren en de champagnefles openen omdat Thatcher overleed. Dat vind ik ronduit walgelijk en vooral onvolwassen. Alleen hevig gefrustreerde mensen reageren zo. Sterker nog, dit soort berichten en foto's brengen bij mij zonder enig aarzelen een associatie met moslimfundamentalisten naar boven. De Argentijnse media schijnen haar overlijden zelfs geheel te negeren, ook dat is geen toonbeeld van gevoel voor historiciteit.
Hoe het ook zij, Thatcher verdient meer dan slechts hoon of mediastilte. Controverse vraagt om eindeloze discussies en analyses en daar weten de Britse media wel raad mee. I love it!


Hoeveel is genoeg?


Vader en zoon Skidelsky, econoom respectievelijk filosoof, schreven een prachtig boek onder de titel Hoeveel is genoeg? Stevige kost zo nu en dan, omdat ze soms met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de filosofie heen gaan, waardoor hier en daar erg gecomprimeerde passages ontstaan. De plausibiliteit lijdt daar echter niet onder. Zij analyseren de menselijke geschiedenis vanaf de oudheid en constateren - en nu bezondig ik mij aan grote stappen snel thuis - dat het kapitalisme sinds de val van het communisme zich ongebreideld kon ontwikkelen, mede dankzij de door Reagan en Thatcher zo gewenste deregulering. In het kielzog daarvan zijn wij de samenhang tussen ethische overwegingen en ons leven vrijwel geheel kwijtgeraakt en dat leidde er onder meer toe dat winstmaximalisatie en economische groei de moderne paradigma's zijn geworden, die we als afgoden lijken te aanbidden. De economische wetenschap - die eigenlijk helemaal geen wetenschap is, want op zijn best is de economie een verzameling theorieën - is niet bij machte een passend antwoord op de problemen van de postmoderne samenleving te formuleren. Juist omdat die economische wetenschap waardevrij tracht te zijn en de door haar bestudeerde fenomenen benadert en analyseert in termen van utilitariteit, vrije marktmechanisme, winstmaximalisatie en economische groei.

Ik sla hier bewust grote stukken over - een uitgebreide bespreking verschijnt binnenkort op www.ennonuy.com - en beperk me tot de conclusies van de Skidelsky's. Wij moeten op zoek naar het goede leven en dat zal ons alleen lukken wanneer we afzien van die bizarre eis van voortdurende economische groei. We zouden onze samenleving zodanig in moeten richten dat we enkele basisgoederen voor iedereen toegankelijk kunnen maken. Die basisgoederen dienen universeel te zijn, ze mogen niet gebruikt worden om iets anders te bereiken, ze zijn sui generis en maken geen deel uit van een ander goed en tot slot moeten ze voor iedereen onmisbaar zijn.

Op basis van deze criteria komen zij tot een zevental basisgoederen waarmee we vorm en inhoud zouden kunnen geven aan het goede leven: gezondheid, geborgenheid, respect, persoonlijkheid, harmonie met de natuur, vriendschap en vrije tijd. Om deze basisgoederen te kunnen realiseren, kunnen we niet terecht bij de bestaande religies of politieke ideologieën. In plaats daarvan zouden we in internationaal verband (economische groei is niet taboe maar blijft vooral voorbehouden aan die samenlevingen die nog een duidelijke achterstand hebben in te halen) maatschappelijk beleid moeten voeren dat is gebaseerd op het terugdringen van de arbeidstijd, het garanderen van een basisinkomen zonder dat daar arbeid tegenover staat, het terugdringen van de consumptiedwang en het fors reduceren van reclame (ooit eens de kunst van het schepen van ontevredenheid genoemd).

Zoals gezegd, een prachtig boek waarin de uitwerking naar concreet maatschappelijk beleid slechts summier is uitgewerkt. Ik zie overheden nog niet gauw zulke fundamentele beleidswijzigingen doorvoeren en dat lukt al helemaal niet als je een premier heeft die strijk en zet verkondigt geen behoefte te hebben aan ideologische vergezichten. Wij verdienen het, onze kinderen en kleinkinderen verdienen het wanneer we de aanbevelingen van de Skidelsky's buitengewoon serieus nemen. Laten de economen hier eens het voortouw nemen.

zaterdag 6 april 2013

Motto


Zoals ik al eerder berichtte, lees ik nu Hoeveel is genoeg? van Robert en Edward Skidelsky. Op pagina 221 lees ik wat hier zo vaak mijn motto is: "Als rijken wetteloos en arrogant gedrag vertonen, armen blijk geven van machteloze wrok en politici buigen voor geld, is de ongelijkheid te ver doorgeschoten".

Mij lijkt dit trouwens ook een redelijk passende diagnose for the state we're in.

donderdag 4 april 2013

Kwartetten met btw en ontwikkelingshulp


Wilders heeft weer een onhaalbaar ideetje opgeworpen. Maak van juni een btw-vrije maand. Dan heeft iedereen zijn vakantie-uitkering ontvangen en dan kunnen we allemaal de economie stimuleren door btw-vrij spulletjes te kopen.
Dat zou volgens zijn berekening € 4 miljard kosten en dat financieren we door de ontwikkelingshulp gedurende één jaar te schrappen.
Dit is een typische Wilders-vondst: we bevredigen onze koopzucht ten koste van wat we over hadden voor mensen die niet tot onze cultuur behoren maar wel te weinig hebben om van te leven. En dat noemen we dan stimuleren van de economie.
Wilders is een sinister mens.

100 woorden

woensdag 3 april 2013

Het CDA snapt het niet

Het Hof heeft geoordeeld dat de pedofielenvereniging Martijn niet kan worden verboden. Het Hof erkent dat het gedachtegoed van de vereniging indruist tegen de maatschappelijke orde en voorts dat de door bestuursleden van de vereniging begane overtredingen geen relatie onderhouden met de vereniging als zodanig. Het Hof is van mening - en wat mij betreft ligt hier de essentie van de uitspraak - dat de Nederlandse samenleving sterk genoeg is om zich te kunnen verweren tegen al datgene waarvoor deze vereniging staat.

Het CDA gaat nu proberen de vereniging alsnog verboden te krijgen door het opgraven van een oude afspraak in Europees verband welke zegt dat een vereniging verboden kan worden wanneer bestuursleden van die vereniging zijn/worden veroordeeld voor het begaan van een strafbaar feit. Die afspraak moet alleen nog in wetgeving worden omgezet.

Daarmee speelt het CDA de rol van politieke correctheid. Wie zal zich nu willen verzetten tegen hun strijd tegen de pedofilie? Wie zou zijn vingers willen branden aan een tegengeluid? Voor je't weet word je misverstaan. Maar schijn bedriegt, zoals altijd. Het CDA stelt zich hier op als een ordinaire populistische partij. Want wat is de werkelijkheid?

De werkelijkheid toont ons dat pedofilie een wereldwijd verbreid fenomeen is. Schattingen lopen uiteen maar men gaat ervan uit dat het aantal pedofielen tussen 0,1 en 4% van de bevolking bedraagt. Voor Nederland zou dit betekenen dat ergens tussen de 17.000 en 680.000 mensen pedofiele neigingen hebben. Stelt u zich eens voor om wat voor aantallen het gaat wanneer we dit fenomeen in internationaal verband beschouwen. Het is ten enenmale ondoenlijk én onaanvaardbaar al deze mensen tot een ondergronds bestaan te veroordelen. Ook een pedofiel - die niet per definitie een pedoseksueel is - heeft recht op een normaal bestaan met alles wat daarbij hoort. De samenleving accepteert echter niet het praktiseren van pedoseksualiteit en in het geval u daaraan mocht twijfelen: ook ik vind dat volkomen terecht. Maar het niet kunnen accepteren van iemand's seksuele geaardheid brengt voor die ander serieuze problemen met zich mee. Daar moeten we ons niet van distantiëren  daar moeten we niet voor weglopen. Om nog maar te zwijgen van het volksgericht dat vele mensen graag aan zouden willen richten.
Ja, pedofilie is buitengewoon problematisch maar we leven niet meer in de Middeleeuwen. Het Hof heeft wijs geoordeeld. Nu wij nog.

maandag 1 april 2013

De oceaan zat in een la


Een kunstenaar is - denk ik - gevoeliger dan ikzelf in ieder geval ben. Een kunstenaar is iemand die iets ervaart en in staat is die ervaring vast te leggen in een 'beeld'. Dat 'beeld' kan een video, een foto, een schilderij, een tekening, een sculptuur of zelfs een installatie zijn. Van die installaties houd ik doorgaans niet zo omdat die in mijn beleving vooral een denkwereld weergeven, een statement min of meer. Van de meeste installaties begrijp ik doorgaans niets of weinig. Maar hoe het ook zij, doordat de kunstenaar een ervaring om weet te zetten in een 'beeld', wordt die ervaring toegankelijk voor een voorbijganger die even stil blijft staan als hij gegrepen wordt door dat beeld.
Behalve vakmanschap moet de kunstenaar inspiratie hebben. Ik dacht altijd, er gebeurt zoveel, het gaat mij wel lukken elke dag een stukje op dit blog te schrijven. Dat blijkt in de praktijk niet zo eenvoudig. Ondanks dat je vierentwintig uur per dag overspoeld wordt met ervaringen en beelden, lukt het me regelmatig niet een onderwerp beet te pakken of ontbreekt me simpelweg de inspiratie om er iets zinnigs over te schrijven, iets toe te voegen aan de werkelijkheid, want dat is wel een voorwaarde die ik mezelf opleg.

Ik vind mezelf dus niet zo gevoelig en ben al helemaal geen kunstenaar. Daarom is het zo belangrijk dat er wel kunstenaars zijn die behalve over vakmanschap en inspiratie ook over een gevoelige antenne beschikken. Gijsbert van der Wal, u weet wel: van Wijd open ogen, attendeerde me op Paul Klemann (zie de url links van dit blog) die juist deze dagen drie weekeinden aan huis in Tiel exposeert onder de titel Zwart Zonlicht. Paul Klemann kende ik niet, nu wel. Hij heeft inmiddels al een behoorlijk oeuvre bij elkaar getekend vooral, hij werkt veel met potlood, kleurpotlood en ballpoint. Hij maakt (onder andere) droomtekeningen, uiteraard van zijn eigen dromen. Hij is dus in staat in ieder geval flarden van zijn dromen te onthouden of na wakker worden weer op te roepen en die vervolgens op papier te brengen. Mij lukt het niet eens mijn dromen te onthouden en op te schrijven.

Ik hoorde Klemann ergens vertellen dat het mooie van dromen is dat je er volkomen vrij van wetten en wetmatigheden bent. En dat is natuurlijk ook zo, in de droom zijn andere dimensies mogelijk dan wij overdag aan den lijve ondervinden. In de droom trekt het perspectief zich nergens meer wat van aan en ook functionaliteit krijgt vaak een totaal andere betekenis. Het doet een beetje denken aan Ray Davies in Lola: girls will be boys and boys will be girls. De wereld wordt eens flink opgeschud zonder dat je kunt achterhalen of daar een diepere bedoeling achter steekt. En zo ontstaat in de droomtekeningen van Paul Klemann een veelkleurige - hij droomt in kleur, waar ikzelf niet eens zou weten of kleuren een rol spelen in mijn dromen - surrealistische wereld die soms verbaast, dan weer verwart, die een parallelle wereld oproept waarin je soms zomaar opeens iets - hoe vaag ook - herkent. Binnenkort hangt de tekening hierboven in ons huis, juist omdat dat beeld vaag iets van herinnering bij ons opriep.

Ga eens kijken naar deze parallelle wereld, verras jezelf en laat je verrassen. Je kunt de komende twee weekeinden nog terecht, daar in Tiel. Op de website hiernaast aangegeven vind je adres en openingstijden.