vrijdag 30 september 2016

Obama spreekt de Verenigde Naties toe


Op 20 september 2016 sprak President Obama de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties toe, voor het laatst. Hij liet de wereld zien waar we staan in termen van welvaart en welvaartverdeling, gezondheid, economie, veiligheid en klimaat, hoe verschillend er gedacht wordt over de wijze waarop de moderne internationale gemeenschap met problemen om moet gaan en vooral hoezeer hij een vurig pleitbezorger is van de grote internationale instituties om vrijheid, welvaart en veiligheid te beschermen en te verbeteren. Obama deinst er niet voor terug de hand in eigen boezem te steken en hij is zich ervan bewust dat men ook met een andere blik naar de wereld en haar problemen kan kijken. Maar hij legt vervolgens uit waarom hij gelooft in een open en democratische wereld en waar verbeteringen noodzakelijk zijn, ook in eigen huis.


Obama beschikt over uitzonderlijke retorische gaven. Hij spreekt klare taal, heeft een perfecte timing en draagt zijn boodschap niet alleen met woorden maar evenzeer met zijn lichaamstaal uit. Hij sprak drie kwartier en ik zou u willen vragen die tijd vrij te maken om naar deze video te kijken: Obama speech UN en als u tegelijkertijd zijn tekst mee wilt lezen dan klikt u op deze link: Address by President Obama to the UN  En om het u nog gemakkelijker te maken geef ik u hierbij een korte samenvatting van zijn gedenkwaardige woorden.
"Dit is de paradox die onze wereld heden ten dage definieert. Een kwart eeuw na de Koude Oorlog is de wereld naar vele maatstaven minder gewelddadig en welvarender dan ooit tevoren en toch zijn onze samenlevingen vol van onzekerheden, ongemak en tweespalt. Ondanks enorme vooruitgang is regeren aanzienlijk bemoeilijkt en komen spanningen tussen naties veel sneller aan de oppervlakte omdat mensen het geloof in instituties verliezen.
We staan nu allemaal voor een keuze. We kunnen besluiten voort te gaan met een beter model van samenwerking en integratie. Of we trekken ons terug in een scherp verdeelde wereld, en uiteindelijk in conflicten langs eeuwenoude lijnen van natie, stam, ras en religie.
Het belangrijkste gegeven is dit: de integratie van onze wereldeconomie heeft het leven van miljarden mannen, vrouwen en kinderen verbeterd. In de laatste vijfentwintig jaar is het aantal mensen dat in diepe armoe leefde van bijna veertig procent gedaald naar minder dan tien procent. Dat is zonder precedent. En het is geen abstractie. Het betekent dat kinderen genoeg te eten hebben; moeder sterven niet in het kraambed.
Tot in de verste uithoeken van de wereld verlangen burgers respect voor de waardigheid van alle mensen ongeacht hun sekse, ras, geloof, handicap of seksuele oriëntatie en zij die andermans waardigheid niet wensen te erkennen worden geconfronteerd met publieke afwijzing.
Maar wanneer we voort willen gaan op de ingeslagen weg moeten we erkennen dat een koerscorrectie op het pad van globale integratie onvermijdelijk is. Zoals maar al te vaak het geval is hebben de voorstanders van globalisering de ongelijkheid binnen en tussen naties veronachtzaamd; het voortdurende appel van etnische en sektarische identiteiten genegeerd; de internationale instituties onvoldoende bemand en ontoereikend gefinancierd om de internationale uitdagingen aan te kunnen gaan. In grote lijnen zijn er vier gebieden waar we naar mijn vaste overtuiging onszelf dienen te verbeteren.
In de eerste plaats moeten we globale economie beter laten functioneren voor alle mensen en niet alleen maar voor hen aan de top. Maar al te vaak hebben zij die het meeste profiteren van de globalisering hun politieke macht gebruikt om de positie van gewone arbeiders te ondermijnen. Ik geloof dat er een andere weg is, een weg die groei en innovatie aanjaagt en die een duidelijke route biedt voor individuele kansen en nationaal succes. Daarvoor hoeven we ons niet te onderwerpen aan een zielloos kapitalisme dat alleen voor die enkelingen aan de top aantrekkelijk is. Een weg die ons doet realiseren dat economieën succesvoller zijn wanneer de kloof tussen rijk en arm gedicht wordt en waar groei een brede basis heeft.
In de tweede plaats geloof ik dat we niet alleen de kloof tussen arm en rijk op nationaal niveau dienen te dichten maar zeker ook op globaal niveau. En dat is geen liefdadigheid. Voor een fractie van wat we uitgaven aan de oorlog in Irak hadden we instituties kunnen steunen die het instorten van fragiele staten hadden kunnen voorkomen en hadden we opkomende economieën kunnen steunen zodat er nieuwe markten voor onze producten zouden ontstaan. Niet alleen het juiste maar ook het verstandigste om te doen. En alleen al om deze redenen zullen we vort moeten gaan om de klimaatveranderingen het hoofd te bieden. Als we nu niet handelend optreden, zullen we de rekening gepresenteerd krijgen in de vorm van massamigraties, ondergelopen steden, ingestorte naties, stagnerende voedselvoorziening en conflicten geboren uit wanhoop.
Ten derde moeten we elke vorm van fundamentalisme of racisme of een geloof in etnische superioriteit afwijzen. Dit soort sentimenten maakt onze traditionele identiteiten onverenigbaar met de moderniteit. In plaats daarvan moeten we de tolerantie omarmen die voortvloeit uit het respect voor alle wereldburgers.
En op de vierde plaats moeten we onze betrokkenheid verstevigen bij internationale samenwerking die geworteld is in de rechten en verplichtingen van naties. En ook al ligt dat politiek vaak moeilijk, we moeten doorzetten. In de ogen van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen die, niet door eigen schuld, moeten wegvluchten van alles dat zij kennen, alles dat zij liefhebben, in de ogen van al die mensen moeten wij de empathie hebben onszelf te zien. We moeten ons voor proberen te stellen wat het zou betekenen voor onze eigen gezinnen, voor onze eigen kinderen wanneer het onuitsprekelijke ons zou overkomen. En we moeten begrijpen dat de wereld alleen maar veiliger zal worden als wij bereid zijn mensen in nood te helpen, naties die de zwaarste last dragen bij het huisvesten van vluchtelingen te helpen.
Telkens weer hebben mensen geloofd dat ze eindelijk een tijdperk van verlichting hadden bereikt om er al snel achter te komen dat de kringloop van conflict en lijden niet doorbroken werd. Misschien is dat ons lot. We moeten ons blijven herinneren dat keuzes van individuele mensen tot meerdere wereldoorlogen hebben geleid. Maar we moeten ons ook blijven herinneren dat de keuzes van individuele mensen hebben geleid tot de Verenigde Naties om juist zulke oorlogen te vermijden.
This is what I believe: that all of us can be co-workers with God. And our leadership, and our governments, and thus United Nations should reflect this irreducible truth".
Laten we hopen dat de Amerikanen hun erfgoed niet verkwanselen door een idioot op de troon te zetten. Ik heb het al vaker gezegd, de wereld zal zich deze Obama nog lang herinneren. Wat mij betreft met afstand de beste naoorlogse president van de Verenigde Staten.

donderdag 29 september 2016

Narcisme in de politiek


Thierry Baudet, u weet wel, die in deze kolommen niet erg populaire zelfingenomen mentaal getroubleerde en seksistische aartsconservatief, schijnt zichzelf als de belangrijkste intellectueel van Nederland te beschouwen. Ik verzin dit niet maar citeer uit een zeer uitvoerig artikel in de NRC van vandaag. Deze belangrijkste intellectueel stemt Wilders maar kennelijk mist hij nog iets en dus besloot hij - geheel contrair aan hetgeen hij tot nog toe steevast beweerde - zelf de politiek in te gaan.


Dat artikel in de NRC kan ik u overigens van harte aanbevelen. Het geeft u een aardig inzicht in het soort politieke vrienden dat Baudet kennelijk graag tot zijn inner circle rekent. Ik zal er hier verder niet over uitweiden maar het is het soort vrienden dat je eerder in kringen van Wilders of het Vlaams Belang zou verwachten. Denk er even over na mocht u overwegen uw stem aan deze zelfverklaarde intellectueel te schenken. En o ja, Baudet is een fervent Trump-aanhanger. Need I say more?



Baudet wil dus de politiek in. En het schijnt dat hij nog een paar andere intellectuelen aan zich heeft weten te binden. Paul Cliteur is een van hen. Valt me tegen van de laatste maar het is zijn goed recht uiteraard. Forum voor Democratie heet de nieuwe beweging van Baudet c.s.



En waar moeten we dit Forum voor Democratie ergens plaatsen? Op de rechterflank uiteraard. Google maar even om enig zicht te krijgen op hun politieke speerpunten. Het belangrijkste beleidsvoornemen is de directe democratie door middel van bindende referenda. En uiteraard verlaten we de Euro als Baudet het voor het zeggen krijgt.



Ik maak me verder geen zorgen hoor, het lijkt me niet waarschijnlijk dat Baudet voldoende kiezers achter zich weet te verzamelen om in de Tweede Kamer te komen. En dat is maar goed ook. Hij voegt niets toe aan wat er al is. De politieke kernpunten van Baudet worden al meer dan voldoende behartigd door de PVV en VNL. En die laatste club heeft uitgerekend Oekrainevriendje Jan Roos als lijsttrekker weten te strikken, een slimme zet.


Maar kom, het wordt toch echt tijd voor een kiesdrempel. Dat is een betere beschermingsconstructie voor de democratie dan dat vermaledijde referendum!

Wilt u meer te weten komen over deze Baudet? Google dan maar eens op een aantal van zijn geestverwanten: Tom Zwitser, Sam van Rooy, Julien Blanc, Vladimir Poetin, Donald Trump, Milo Yiannopoulos, Mariann Ory, James Ronald Kennedy, Kalman Mizsei, Assad. Veel plezier ermee!

woensdag 28 september 2016

Lullo's cultureel erfgoed?


Om mij nooit helder geworden redenen is de studentenverenigingscultuur in ons land op de nationale lijst voor cultureel erfgoed terecht gekomen. Dat is geen goede zaak want cultureel erfgoed moet vooral in de oorspronkelijke staat worden geconserveerd. En dat is precies de verkeerde benadering van studentenverenigingen. Ik leg u uit waarom en doe dat aan de hand van de Groningse studentenvereniging Vindicat.



Dertien mannelijke leden van Vindicat stelden een 'Oprechte Almanak' op waarin 22 vrouwelijke eerstejaars met naam en toenaam inclusief adres en telefoonnummer waren opgenomen en beoordeeld voor hun seksuele prestaties. Te walgelijk voor woorden. Dat hoeft toch niet nader uitgelegd te worden?! Deze dertien studenten zouden wat mij betreft van de universiteit verwijderd mogen worden, ze hebben er niets te zoeken. Laat ze eerst maar eens stevig heropvoeden en dan een inburgeringsexamen afleggen alvorens ze weer tot het hoogste onderwijs toe te laten.


In augustus dit jaar werd een student tijdens de ontgroeningsrituelen zodanig hard geslagen dat hij met hersenletsel moest worden opgenomen in het plaatselijke ziekenhuis. De student heeft geen aangifte gedaan. Dat pleit niet voor hem. Verzachtende omstandigheid is dat aspirant-leden een verklaring moeten ondertekenen waarin ze verklaren:

  • zich fysiek en mentaal in staat te achten de ontgroening te doorstaan
  • zich indien nodig tot een medisch adviseur van Vindicat te wenden
  • ermee akkoord te gaan dat Vindicat geen enkele aansprakelijkheid erkent voor eventuele schade
  • zelf aansprakelijk te zijn voor eventueel opgelopen schade
  • niet met de media te praten over de ontgroening
  • akkoord te gaan met een direct opeisbare boete van € 25.000 als ze toch met de media praten.

Iemand moet mij maar eens uitleggen waarom een studentenvereniging met dit soort contracten tot het Nationale Cultureel Erfgoed zou behoren. Een weldenkend student ondertekent een dergelijke verklaring natuurlijk nooit en als hij of zij dit wel heeft gedaan, hoeft hij of zij zich er niet aan gehouden te achten.

Je moet er toch niet aan denken dat dit soort praktijken tot in lengte van dagen voort zou kunnen duren omdat de status van cultureel erfgoed het perfecte argument is om de status quo te handhaven. Dat is onwenselijk en onmaatschappelijk. Vindicatstudenten worden - net zoals heel veel andere corpsstudenten overigens - opgeleid in een walgelijke en verderfelijke cultuur. Een cultuur die bol staat van de brallerige arrogantie, seksisme en vrouwonvriendelijk gedrag.

Overdreven? Lees hier even de introductietekst van de bangalijst die de heren studenten dit jaar publiceerden:
"Voor jullie ligt de derde editie van de Oprechte Almanak. Na het bedroevende jaar 2015, met welgeteld twee geile wijven, heeft de redactie besloten om dit jaar wél een Oprechte Almanak te maken. Jaar 2016 siert zich namelijk door haar grote aantal hete herten. Vóór het maken van deze almanak zag de redactie door de shag de rails niet meer. Maar na veel discussies op de redactie hebben wij een uiteindelijke selectie van de 23 mooiste mokkels gemaakt. Voor het gemak zijn zij van gegevens en een bindende rating voorzien. Tot slot: moge de gore wijven met hun kut over een kanon worden getrokken!"
Ik gruwel van de gedachte dat studenten die in zo'n cultuur opgroeien na het behalen van hun graad worden losgelaten op de samenleving om hun irritante en walgelijke gedrag daar keurig voort te zetten. De stap van het corps naar een old boys network is een vloeiende beweging.

Niks cultureel erfgoed dus, lullo's zijn het. Het allerlaatste waar een gezonde samenleving behoefte aan heeft.



dinsdag 27 september 2016

Nu al heimwee naar Obama


We zijn er niet gerust op. Trump kan de volgende president van de Verenigde Staten worden. Je gelooft het niet en toch is het waar. Waar nog slechts enkele maanden geleden iedereen dacht dat Clinton in een leunstoel naar the Oval Office zou worden gestemd, zien we nu dat het sentiment onder de Amerikaanse bevolking daar nog niet veel voor voelt.


Wat aan Hillary Clinton kleeft is haar positie als lid van een politieke clan en dat is nu juist iets waar iedereen wel van af wil. Ook als minister van Buitenlandse Zaken heeft Clinton bepaald geen sterke indruk gemaakt. En het gebruiken van een privé mailserver is ronduit absurd en eigenlijk diskwalificerend. Haar allergrootste pluspunt is het feit dat ze een vrouw is. In haar eentje slecht zij het glazen plafond.


De Amerikanen realiseren zich nog niet dat zij de afgelopen acht jaar een president hadden van een ongekende statuur, nationaal én internationaal. Een president die enorm veel bereikte ondanks bittere tegenstand in het Congress en de Senaat, eindeloos dwars gezeten door Republikeinen die het contact met hun electoraat al langer kwijt zijn. En in dat klimaat kon Donald Trump omhoog komen.


In een hoofdredactioneel commentaar geeft de New York Times aan waarom Trump nooit de volgende president van de Verenigde Staten van Amerika mag worden. Kijkt u eens op de volgende link Why Donald Trump should not be president. Ik ga het niet voor u samenvatten, u moet het echt zelf lezen. De New York Times stelt zichzelf vier vragen:

  • Is Donald Trump a financiel wizard who can bring executive magic to government?
  • Is Donald Trump a straigth talker who tells like it is?
  • Is Donald Trump an expert negotiator who can fix governement control and overpower other world leaders?
  • Is Donald Trump a change agent for the nation and the world?

En eindigt met een hartenkreet:
Voters attracted by the force of the Trump personality should pause and take note of the precise qualities he exudes as an audaciously different politician: bluster, savage mockery of those who challenge him, degrading comments about women, mendacity, crude generalizations about nations and religions. Our presidents are role models for generations of our children. Is this the example we want for them?

maandag 26 september 2016

De gevaarlijkste bank ter wereld


Volgens het IMF is dat de DB. De Amerikaanse autoriteiten hebben een schikkingsvoorstel voor het Liborschandaal aan de bank gedaan: 13 miljard Euro. En dan moet de bank ook nog vrezen dat er een miljardenclaim op hen afkomt voor het valutaschandaal.

De Duitse overheid heeft al laten weten niet bereid te zijn de bank te redden. Dan zouden de belastingbetalers immers mee moeten betalen aan de door de bank gepleegde fraude. Als beloning voor die fraude hebben die bankiers ook waanzinnige bonussen ontvangen.

Het aandeel van DB had een jaar geleden nog een waarde van € 32 maar is nu gedaald naar € 10,64! Dat is even spectaculair als gevaarlijk. Als de bank omvalt, staat ons een nieuwe bankencrisis te wachten en dat is wel het laatste waar we trek in hebben. Maar het zou een schande zijn wanneer overheden hier de reddende hand gaan bieden.

Ik zou zeggen: als dat onvermijdelijk is, dan dienen de verantwoordelijke bankiers gegijzeld en strafrechtelijk vervolgd te worden.

Het creatieve brein


Beslissingen worden, zonder dat wij ons daarvan bewust zijn, genomen in de rechter hersenhelft. Het duurt ergens tussen een halve en zeven seconden voordat tot ons doordringt wat er is besloten. Het linkerdeel van onze hersens maakt een verhaaltje bij dat besluit, maar dat verhaaltje hoeft niet per se te kloppen.

Voor Dick Swaab was dit in grote lijnen aanleiding voor zijn stelling: wij zijn ons brein. Daar heeft hij nu een vervolg op gepubliceerd: Ons creatieve brein. Er was veel verzet tegen zijn Wij zijn ons brein, vooral omdat het boek ons beeld van de vrije wil omver kegelt.

Het menselijk brein ontwikkelt zich op basis van zelforganisatie. Cellen zoeken zoveel mogelijk lokaal naar de beste contacten en vormen zo een ongelooflijk complex en vooral ook uniek netwerk. Ieder brein ontwikkelt zich op unieke wijze en wordt niet centraal aangestuurd.


Zelfbewustzijn, zegt Swaab, is het bewustzijn van je eigen identiteit en jouw plaats in de omgeving, merken wat jouw brein analyseert en heeft meegemaakt. Ook het zelfbewustzijn is stoffelijk te verklaren. Lastig voor filosofen en theologen die graag vasthouden aan de idee dat er meer is tussen hemel en aarde maar er zijn geen experimenten die een dergelijke aanname ondersteunen. Integendeel, aldus Swaab: ieder experiment klopt steeds weer met het idee dat alles stoffelijk is.

We hebben allemaal het idee dat we vrij zijn, met een doel en de mogelijkheid om vrije keuzes te maken maar dat zijn illusies volgens Dick Swaab. Net als de zin van het leven. Fascinerend hoor, dat hersenonderzoek van Dick Swaab, bewonderaar van Charles Darwin en Frans de Waal. Ik heb me die boeken van Swaab nu maar eens aangeschaft. Ik heb het gevoel dat ik daardoor iets meer van mijzelf zal begrijpen.


zondag 25 september 2016

De bril van Tom Zwart


Tom Zwart is hoogleraar Rechten van de Mens aan de Universiteit Utrecht en hij schrijft in de NRC van vandaag dat het een schande is dat wij Erdogan framen als de grote slechterik. Vergeet niet, schrijft Tom Zwart, dat Erdogan het aanbod van de Raad van Europa heeft aanvaard om bij de vervolging van de vastgenomen verdachten van de staatsgreep samen te werken met de Raad.

Wij Europeanen gaan geheel voorbij aan de belangrijke bijdrage van de AK-partij aan de democratie in Turkije. Zwart: Erdogan is een vrome moslim die na een flirt met het islamisme besloten heeft om zijn eieren in het mandje van de democratie te leggen.

Ook haalt Tom Zwart onderzoek aan waaruit zou blijken dat Europese moslims juist door hun religie worden gemotiveerd om volwaardig deel te nemen aan de (Westerse) samenleving. Zij slagen er prima in om hun religieuze waarden te verenigen met de normen van een moderne liberaal-democratische samenleving.


Tja, ik zou de bril van Tom Zwart wel eens willen zien, er is geen foto van hem beschikbaar waarop hij met een bril staat afgebeeld. Tom Zwart heeft de tramversie van Erdogan's democratie verdonkeremaand of nooit gehoord: "democratie is als een tram, wij stappen uit als we ons doel hebben bereikt".

En dat tienduizenden mensen zijn vastgezet en/of uit hun beroep zijn verwijderd, dat is ook helemaal aan Tom Zwart voorbij gegaan. Dat Erdogan alle hem onwelgevallige rechters heeft ontslagen heeft op Tom Zwart geen indruk gemaakt. Met droge ogen beweert Tom Zwart dat Erdogan de democratie omarmd heeft en met hem de hele Turkse natie.

Vreemde snuiter, die Tom Zwart! Te veronderstellen dat de rechten van de mens gediend zijn met de à la carte democratie van Erdogan!?

zaterdag 24 september 2016

Gülen versus Erdogan


Gülen heeft verklaard medewerking te zullen verlenen aan zijn uitzetting wanneer de VS daartoe zouden besluiten. Hij bepleit een internationale commissie die onderzoek moet gaan doen naar de toedracht van de coup in juli van dit jaar.

Gülen is ervan overtuigd dat de staatsgreep is opgezet door Erdogan zelf om vervolgens een grootscheepse zuivering in alle geledingen van de Turkse samenleving te kunnen doorvoeren. Of Erdogan inderdaad de kwade genius is achter de coup is vooralsnog niet bewezen. Het zou mij niet verbazen. En die grootscheepse zuiveringen zijn inmiddels uitgevoerd en vermoedelijk volgt er nog wel meer.


Feit is dat de staatsgreep buitengewoon knullig en volkomen onvoorbereid is uitgevoerd. Zonder enige twijfel zullen er Gülen-aanhangers te vinden zijn die aan de coup hebben meegedaan. Erdogan heeft aan één bekentenis genoeg om zijn beschuldiging als bewezen te beschouwen. Bovendien zal hij genoeg rechters vinden in zijn Turkije die bereid zijn hem de diensten te verlenen waar hij zo'n behoefte aan heeft. Zoals ik al eerder aangaf: in het land van Erdogan weegt de beschuldiging veel zwaarder dan de bewijslast.

Toch zou het mij verbazen als de VS besluiten Gülen uit te leveren aan Erdogan. Zelfs de grootste naïeveling begrijpt dat Gülen geen eerlijk proces zal krijgen in de Erdogan-dictatuur. Wie de democratie als het belangrijkste exportproduct beschouwt kan niet een ingezetene aan een machtswellustige dictator overdragen zonder alle geloofwaardigheid op het spel te zetten.

Wat is er toch met studenten aan de hand?


Nu lezen we weer dat studenten vanwege het leenstelsel alleen nog maar korte stages willen lopen. De meeste bedrijven voelen daar echter niets voor en bieden stages aan van gemiddeld zes maanden. Studenten zouden het nut van lange stages niet meer inzien, lees ik in het Financieel Dagblad dat schrijft: "door de invoering van het leenstelsel vrezen studenten dat een lange stage de kans op studievertraging en dus een hogere studieschuld vergroot".

Buitengewoon ergerlijk dit gedrag. Dit soort studenten heeft niet alleen een gebrek aan intelligentie maar ook een gebrek aan ruggengraat. Wat mij betreft hebben ze niks op een universiteit of hbo-opleiding te zoeken.

De samenleving heeft behoefte aan jonge, ambitieuze professionals. Studenten die alleen tegen de laagst mogelijke kosten voor henzelf willen studeren en een serieuze stage van zes maanden al te veel vinden zijn geen knip voor de neus waard. Daar zit niemand op te wachten.

dinsdag 20 september 2016

Zijn onze commando's watjes?


Bij de Omroep Brabant lezen we dat vijftien leden van het Korps Commandotroepen uit de Engelbrecht van Nassaukazerne in Roosendaal naar de rechter stappen omdat ze last zouden hebben van de wekelijkse oproep tot gebed vanuit een nabij gelegen moskee. Ook zou men vanaf de minaret foto's kunnen maken van de kazerne waarmee de nationale veiligheid in het geding zou komen.


Nu kun je gewoon vanaf de straat vrijelijk over de kazerne uitkijken en de omwonenden hebben vanuit hun flats een volledig zicht op het doen en laten van onze nationale krachtpatsers maar dat maakt kennelijk weinig indruk op de heren commando's.

De voorzitter van de moskee - Mohamed Amezian - laat zien dat het onmogelijk is om vanuit de minaret op de kazerne te kijken en de gebedsoproep is al vier maanden wegens technische problemen  niet te horen geweest. In wat voor wereld leven onze commando's eigenlijk? Watjes zijn het, watjes die zich diep moeten schamen.

Ik roep hierbij de commandant van het corps op deze vijftien leden van het elitekorps tot de orde te roepen en hen te doen heropvoeden. Maar de woordvoerder van de Koninklijke Landmacht zegt niet te weten wie deze vijftien watjes zijn.

Even voor alle duidelijkheid: de foto geeft natuurlijk niet deze vijftien malloten weer,

maandag 19 september 2016

Hoezo, eigendom van de staat?



Veel commentaren over de donorregistratie gelezen de afgelopen dagen. Vooral medisch-ethici die zich tegen het voorstel van D'66 verzetten, Heleen Dupuis van de VVD - die de kleinst mogelijke meerderheid van stemmen niet voldoende vindt voor een beladen onderwerp als orgaandonatie -voorop. Ik raakte niet onder de indruk van hun argumenten. Vooral ethici willen doen geloven dat een donorregistratie op basis van 'ja, tenzij' strijdig zou zijn met het zelfbeschikkingsrecht en de integriteit van het menselijk lichaam. Ze spreken een taal die ik niet begrijp.


In de NRC van het afgelopen weekend worden twee jonge mensen opgevoerd. De een is 25 jaar en student interieurarchitectuur. Hij had zich als donor laten registreren maar ziet daar nu van af omdat hij meent dat de overheid dit nu voor hem beslist. Hij vindt het een autoritair wetsvoorstel dat hem het gevoel geeft dat je niet over je eigen lichaam mag beschikken. De ander is 36 jaar en werkzaam bij een communicatiebureau en is van mening dat zijn lichaam niet geclaimd mag worden door de politiek.

Is het nou echt zo moeilijk voor deze mensen om in te zien dat je deze materie ook compleet anders kunt benaderen? Kennelijk en mij bevreemdt dat in hoge mate. Er is toch geen sprake van dat de overheid voor je beslist? Die overheid zegt alleen: denk goed na en als je het niet wilt, laat dat dan even weten. Dat de politiek over dit onderwerp tot besluitvorming probeert te komen is nu juist de essentie van een vertegenwoordigende democratie. De politiek claimt niets, de overheid heeft niets over onze lichamen te zeggen, ook niet nadat dit wetsvoorstel door beide Kamers zou zijn aanvaard.

Ik zou deze beide jonge mensen willen vragen: stel, je bent ernstig ziek en je zou nog tientallen jaren kunnen leven wanneer je een donororgaan zou kunnen krijgen? Deze ene vraag is voldoende om je standpunt te bepalen.

Als straks de Eerste Kamer het wetsontwerp afwijst zal dat ongetwijfeld weer als een overwinning van de democratie gevierd worden. Ik vind het een nederlaag voor onze "beschaving". Wij, assertieve burgers, leden van een van de gelukkigste samenlevingen op aarde die zichzelf zo graag als gidslanders zien, wij krijgen het niet voor elkaar onze organen na onze dood af te staan aan medemensen die er nog jarenlang een gelukkig leven mee zouden kunnen leiden? Het is een schande dat we hier zo zo intensief over moeten discussiëren.

vrijdag 16 september 2016

Over studenten en intelligentie


Uit onderzoek is gebleken dat het aantal uitwonende studenten stevig is gedaald met de introductie van het nieuwe leenstelsel. Studentenorganisaties trekken aan de bel en gebruiken grote woorden. De vrijheid van onderwijs en studiekeuze zou in het geding zijn. Een student die niets voor het leenstelsel voelt (een student die dus niet in zijn eigen toekomst wil investeren) zou  zijn favoriete studie niet gaan volgen als hij daarvoor te ver zou moeten reizen. In plaats daarvan zou deze student een tweede-keus-studie dichter bij huis volgen.


Ik heb zelden zulke flauwekul gehoord en vraag me af waar het kritisch vermogen van studenten is gebleven. Een student die zijn ambities niet najaagt omdat hij liever bij mammie en pappie wil blijven wonen? Ach, u kent mijn standpunt, zo'n student heeft niets op de universiteit te zoeken. Is gewoon niet intelligent genoeg.

dinsdag 13 september 2016

Orgaandonatie eindelijk beschaafd geregeld



Met de kleinst mogelijke meerderheid heeft de Tweede kamer ingestemd met het voorstel van Pia Dijkstra om iedereen orgaandonor te maken tenzij men nadrukkelijk vermeldt dat niet te willen. Ik vertrouw erop dat ook de Eerste Kamer dit wetsontwerp wil steunen en daarmee is orgaandonatie ook in Nederland eindelijk op een beschaafde manier geregeld. Een heuglijke dag! En hulde voor Pia Dijkstra, die zich hier sterk voor heeft gemaakt.


Voor wie geïnteresseerd is in dit onderwerp, hieronder staan de konklusies uit een CBS onderzoek uit 2012, zie CBS onderzoek 2012 orgaandonatie

Het blijkt dat het aantal mensen dat organen wil ontvangen groter is dan het aantal mensen dat organen wil afstaan. Ruim de helft geeft aan organen te willen doneren na hun dood, ruim 60 procent zou een orgaantransplantatie ondergaan als dit nodig zou zijn. Hierin bestaan verschillen naar religie, opleidingsniveau, herkomst, leeftijd en gezondheid.
Als het gaat om de bereidheid om organen af te staan na overlijden is de kerkelijke gezindte van alle onderzochte achtergrondkenmerken de belangrijkste factor. Mensen die een kerkelijke gezindte of levensbeschouwelijke overtuiging aan hangen, zijn hier over het algemeen minder toe bereid dan niet-gelovigen. Gereformeerden zijn een uitzondering: zij zijn net zo vaak als niet-religieuzen bereid orgaandonor te zijn. Daarnaast spelen opleiding en ervaren gezondheid een rol. Middelbaar- en hoogopgeleiden en mensen met een zeer goede gezondheid geven vaker aan dat zij organen zouden willen afstaan, mochten zij komen te overlijden, dan laagopgeleiden en mensen met een  minder goede gezondheid. Deze bevindingen zijn in overeenstemming met bestaand onderzoek (e.g. Friele et al., 2003; Nijkamp et al., 2008). Ook nherkomst en leeftijd zijn relevant, zij het in iets mindere mate. Autochtonen zijn vaker bereid orgaandonor te zijn dan niet-westerse allochtonen, mensen van middelbare leeftijd zien hier op hun beurt vaker toe bereid dan jongeren en ouderen. Deze curvilineaire relatie tussen leeftijd en donorschap is in de literatuur al vaker gevonden (Robbins, 1990). Geslacht blijk geen relatie te hebben met de bereidheid organen af te staan.
Het willen ontvangen van donororganen houdt vooral verband met leeftijd. Ouderen willen dat minder vaak dan jongeren. Religie, ervaren gezondheid en opleiding spelen op dit punt een minder prominente rol. Opvallend is dat gereformeerden minder vaak dan niet-religieuzen bereid zijn om een orgaan te ontvangen, terwijl deze groepen niet van elkaar verschillen in hun bereidheid om bij overlijden organen af te staan. Een mogelijke verklaring is dat bij gereformeerden behalve naastenliefde ook de overtuiging een rol speelt dat alleen god kan beschikken over leven en dood. Herkomst en geslacht blijken niet van belang voor de houding ten aanzien van orgaanontvangst.

zondag 11 september 2016

Küppersmühle Duisburg


Op aanraden van vrienden bezochten we museum Küppersmühle in Duisburg. Een rustige zondag, heerlijke temperatuur en Duisburg blijkt een verademing. Je hebt de snelweg nog niet achter je gelaten of je komt in zo'n typisch Duitse naoorlogse stad (in het Ruhrgebied is nauwelijks iets overeind gebleven), vaak saai en met weinig architectonische hoogtepunten. Maar op steeds meer plekken, ook in Duisburg, zie je dat voormalige industriebouw wordt aangewend voor nieuwe doeleinden.


De binnenhaven van Duisburg was vroeger een van de grootste binnenhavens van Europa. Nu is er een kantorencomplex gecombineerd met horeca in het havengebied verrezen en is prachtig gebruik gemaakt van grote voormalige fabrieks- en handelsgebouwen die een nieuwe bestemming hebben gekregen. Maar er is nog veel meer in Duisburg, zoals Museum Lehmbruck, een kindermuseum en een uiterst interessant stadspark. Wij sloegen dit keer alles over om er later nog eens terug te keren en beperkten ons dus tot de Küppersmühle.


De parterre wordt gebruikt voor wisseltentoonstellingen. Dit keer van Rolf Gunter Dienst, van wie ik nog nooit had gehoord. Veel kleurig werk, het thema van zijn expositie. Maar echt onder de indruk waren we van zijn enorme potloodtekeningen waarbij hij werkelijk ontelbaar vele kleine figuren telkens herhaalt in telkens min of meer dezelfde vorm. Maar door te variëren met de hardheid van het potlood ontstaan er patronen in zijn tekeningen die je uitnodigen om eindeloos te fantaseren. Ongekende sisyfusarbeid en zeer indrukwekkend!


De Küppersmühle is een voormalig pakhuis dat door de Zwitserse architecten Herzog & de Meuron werd omgetoverd tot een werkelijk prachtig museum voor moderne kunst. Grote, lichte en ruime zalen met zes meter hoge muren, drie etages met elkaar verbonden door een verbluffend mooi trappenhuis!


De beide bovenste verdiepingen herbergen de vaste collectie van het museum. We zagen er Baselitz maar ik merkte dat ik er nog steeds niet van genieten kon, Markus Lüpertz en vele anderen. Vier kunstenaars springen er wat mij betreft uit: de fotograaf Hans-Christian Schink, Gerhard Richter, Bernard Schultze en Anselm Kiefer.


De foto's van Schink zijn overweldigend. Hij fotografeert ingrepen van de mens in de natuur en drukt zijn foto's af in een enorm formaat, alsof je midden in zijn zichtveld staat. Indrukwekkend is de foto van een stalen bak die de basis voor een snelweg vormt en waar je onder door kunt lopen om in kennelijk mistig licht de natuur in te zien, enkele bomen in herfsttinten, de vage contouren van een torenspits. Prachtig!



Van Richter hangen er enkele monochromen maar met name de twee panelen in een overheersend groene kleur maakten dit keer de meeste indruk. Met brede kwast geschilderd in een niet figuratief beeld ontstaat er een prachtig patroon waarin hij door met de lichtheid van de kleur te variëren de illusie van licht weet te creëren. Je kunt er uren naar kijken.


Ook Bernard Schultze kende ik nog niet maar hij maakt zeer fraai werk. Zijn adagium luidt "zoveel mogelijk toeval, zo weinig mogelijk intentie". Maar hij heeft een vaste hand van schilderen en een duidelijke voorkeur voor veelkleurig werk, niet zozeer het grote, ruige gebaar maar ook geen fijnschilderij. Maar heerlijk om naar te kijken, werk dat niet gauw verveelt en telkens iets nieuws lijkt te openbaren.


Het hoogtepunt van vandaag was evenwel het werk van Anselm Kiefer. Op de tweede verdieping hangt zijn Die goldene Bulle, een enorm doek dat een trapvormige Maya piramide voorstelt en waarin Kiefer verwijst naar de bul van Paus Alexander VI die het Latijns-Amerikaanse werelddeel verdeelt tussen de Spanjaarden en de Portugezen. De scheidslijn wordt weergegeven door een goudkleurige strook die bijna diagonaal door het schilderij loopt. Indrukwekkend! Ook hier kun je eindeloos naar kijken. Net als naar het Sternen Lager op de derde verdieping.


Doe uzelf een ongekend plezier en ga er eens kijken, daar in Duisburg! Het is echt meer dan de moeite waard.

Een land zonder grenzen


Nir Baram, een Israëlisch schrijver, ging op reis door de bezette gebieden en vroeg aan iedereen die hij tegenkwam wat de beste oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict zou zijn. In de NRC van 10 september staat zijn verhaal. Ik kan u dit verhaal van harte aanbevelen.

Baram gelooft niet langer in de twee-staten-oplossing. Er zijn inmiddels meer dan een half miljoen kolonisten en die krijg je nooit hun huis meer uit. Volgens hem zijn ook de Palestijnen daar niet (meer) mee bezig. Zij willen herenigd worden met de stad waar ze hun inkopen doen, waar hun familieleden wonen, waar ze bidden in de Al-Aqsa-Moskee. De muur in Jeruzalem moet worden afgebroken, aldus Nir Baram, die er aan toevoegt: met al die muren wordt Israël het grootste joodse getto ter wereld.


Wat Baram tijdens zijn verkenningstocht vooral opviel was hoezeer Palestijnen nog steeds bezig zijn met 1948, het jaar van de Nakba (de Catastrofe) waarin zevenhonderdduizend Palestijnen van hun grondgebied werden verdreven. In Israël hoor je nogal eens zeggen dat deze Palestijnse vluchtelingen niet zo aan hun verleden moeten hangen. Maar hoe kun je zoiets van hen verlangen wanneer je bedenkt dat door die verdrijving destijds families werden versplinterd als door een granaat.

Baram stelt dan ook dat Israël de gevolgen van de Nakba onder ogen moet zien, niet zozeer om veroverd land weer af te staan maar om het gesprek aan te gaan. Hij verbaast zich erover dat mensen negatief reageren als hij begint over schadevergoeding voor de Palestijnen terwijl Israël jarenlang herstelbetalingen uit Duitsland ontving.


Baram heeft zich aangesloten bij Twee Staten, één Thuisland, een burgerinitiatief van Israëliërs en Palestijnen dat een confederatie voorstaat: de Arabieren in Israël blijven daar en worden Palestijns staatsburger en Israëlisch ingezetene en de kolonisten blijven waar ze nu wonen en worden Israëlisch staatsburger en Palestijns ingezetene.

Eén democratische staat met beide volken gaat niet werken omdat er dan een demografische race zal ontstaan. De twee-staten-oplossing is de-facto niet meer mogelijk, onder meer door toedoen van de talloze kolonisten. Een confederatie zal niet gemakkelijk zijn (en voor Gaza is er nog niet echt een oplossing).

Baram ziet dat Israël alle problemen met de Palestijnen afschuift op islamitisch terrorisme maar dat beschouwt hij als propaganda. Zijn land, zegt hij, heeft het begrip verloren voor wat er echt aan de hand is. Van oorzaken willen ze niet weten, ze willen slechts verkettering en vergelding. Op de Westelijke Jordaanoever heerst apartheid, aldus Baram. "Mijn land doet vreselijke dingen. En mijn landgenoten weten het niet. Dat moet anders".


Waren er maar meer Israëliërs zoals Nir Baram. Hij publiceerde onlangs zijn boek over zijn reis door de bezette gebieden: Een land zonder grenzen.

zaterdag 10 september 2016

De Oversteek


Zo heet de nieuwe brug over de Waal, ontworpen door de architecten A.J. van der Steur, P. Stelling en W.J.H. Harmsen. De boogbrug mocht dan aanvankelijk enig verzet oproepen, dat geluid is inmiddels verstomd. En wie, zoals wij, de moeite neemt de brug per fiets te passeren staat versteld van de schoonheid en het vernuft van deze brug.


Het is, zo lezen we op Wikipedia, een netwerkboogbrug waarbij de hangers elkaar diagonaal meerdere keren kruisen. De basis van de brug meandert als het ware naar de overkant en biedt op de brug voor wandelaars en fietsers momenten om rust te nemen en van het schitterende uitzicht te genieten, terwijl de aanblik van onderaf op de brug een verbluffend beeld oplevert.


De brug verbindt de oude stad Nijmegen met het aan de overkant gelegen Lent, de Waalsprong. Ook hier was nogal wat verzet maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de stadsplanners van Nijmegen er een zeer bijzonder monument van hebben gemaakt. Aan de noordzijde zijn kades en wandel- en fietspaden gerealiseerd en op een prachtige dag als vandaag wordt de Waal door talloze dagjesmensen gebruikt als zwembad, zonnestrand en wandelboulevard. De Waal en haar oevers vormen een prachtig natuurgebied dat in Nijmegen alle ruimte krijgt. Daar kunnen ze in Arnhem nog wat van leren!


De naam De Oversteek refereert aan The Crossing door de US Army 504th Regiment van de 82nd Airborne Brigade in 1944, bij welke actie 48 militairen sneuvelden. De brug is nu voorzien van 48 lichtmasten die bij het inschakelen van de stadsverlichting in looppas van Zuid naar Noord aanlichten. Sinds oktober 2014 lopen als dagelijks eerbetoon, elke avond bij zonsondergang een of meerdere veteranen de zogenoemde Sunset March over de brug tijdens het een voor een ontsteken van de lampen.


Hulde aan de gemeente Nijmegen die hier een werkelijk schitterend architectonisch hoogstandje heeft ontwikkeld: niet alleen een kathedraal van een brug maar ook de inpassing daarvan in de wijde omgeving is een genot om te ervaren! Ga er eens kijken op een mooie dag, bij voorkeur per fiets, u zult versteld staan.