BENEDMO als u feiten wilt checken

 

Er is een uiterst nuttige website beschikbaar voor alle denkbare factchecks. BENEDMO. Dit Vlaams-Nederlands initiatief heeft via de BENEDMO-database ruim 120.000 factchecks geïndexeerd in meer dan 20 talen. Het overzicht wordt elk uur geactualiseerd en dat kan helpen om eerdere geanalyseerde beelden en beweringen sneller te checken.Dankzij een meertalige semantische zoekmachine kun je met trefwoorden of zinnen in het Nederlands ook factchecks op het spoor komen in het Pools, Kroatisch en Telugu (een taal die in India gesproken wordt).

Ik zou zeggen,ga er vooral eens kijken. Juist in deze tijd waarin we met nieuwe dreigingen uit de hoek van AI geconfronteerd worden is juist factchecking steeds noodzakelijker en belangrijker geworden! En vergeet ook nieuwscheckersleiden natuurlijk niet.

Ibrahim Maalouf

 

Nadat we vrijdag terugkeerden van enkele dagen Rotterdam, zoals u weet met afstand de mooiste stad van ons land, keerde ik aan het begin van de avond weer om om met mijn kleinzoon van 15 een concert van de Libanese trompettist Ibrahim Maalouf (1980) in het Concertgebouw Amsterdam te bezoeken. Het werd een happening zoals je kon verwachten van deze enthousiasmerende musicus met een uit duizenden herkenbaar trompetgeluid. Maalouf heeft een prachtig, soms bijna fluisterend geluid met een heel fraaie frasering en je hoort altijd de Arabische invloeden in zijn muziek. Trompetspelen kan hij als de beste en het is een genot om naar hem te luisteren.

Wat minder vind ik zijn verhaaltjes tussendoor, ze duren me te lang en het is niet allemaal even interessant, ik kom voor de muziek per slot. Ook dwingt hij voortdurend applausjes voor solisten af maar klappen doet het publiek toch wel. Nog erger wordt het als hij wil dat het publiek op commando gaat springen. Kleinzoon en ik keken elkaar eens aan en we bleven gewoon staan. Na afloop, het was zijn eerste jazzconcert, vroeg ik hem: 'eerlijk zeggen, wat vond je ervan' en hij antwoordde: 'ik vond het wel mooi maar het was wel steeds hetzelfde'. En daarmee sloeg hij de spijker op de kop. Elk nummer, de maestro speelde geheel nieuwe muziek, eindigde in dezelfde extatische opzwepende slotakkoorden die prompt eindeloos werden herhaald, de trompetten (er waren nog vier trompettisten in de begeleidingsgroep, bijna verticaal omhoog tijdens het geëxalteerde spel. De saxofonist speelde overigens geregeld heel fraaie partijen en hij voegde ook echt iets toe.

Kortom, de trompet van Maalouf en de saxofoon van de musicus wiens naam ik nergens kan vinden, waren heerlijk om te zien en te beluisteren. We hebben ons goed vermaakt en het was een fraai concert. De wat mindere dingetjes vergeven we hem maar. Het publiek, de zaal was uitverkocht, was zeer welwillend en laaiend enthousiast. En o ja, er was ook nog een bloedmooie danseres bij die af en toe haar kunsten vertoonde. Leuk om te zien maar meer ook niet. Prachtige ambiance hoor, dat dan weer wel.

Ai Wei Wei

 

Wie heeft niet gehoord van deze kunstenaar en activist, Chinees, geboren in 1957.  In de Kunsthal in Rotterdam is een overzichtstentoonstelling van zijn werk te zien. Ons oordeel in één woord: overweldigend. Je mag ook 'indrukwekkend' invullen. Het is geen vrolijk stemmende expositie. Daarvoor is Ai Wei Wei te zeer een activist die de ogen niet kan sluiten voor onrecht dat voor iedereen zichtbaar is. En hij weet op een uiterst tot de verbeelding sprekende manier de autoriteiten te tarten. En de vernietigende kracht van zo'n autoriteit te laten zien. Vooral als het om een autoriteit gaat die er niet van gediend is ter verantwoording geroepen te worden.

Zelf wordt hij geregeld lastig gevallen door de Chinese autoriteiten, hij wordt zelfs gevangen gezet. In een beklemmende installatie laat hij zien hoe zo'n detentie verloopt. En even verderop toont hij ook beelden van de wijze waarop Chinese gezagsdragers zich menen te kunnen gedragen tegenover individuele burgers.Naargeestig, zonder meer. Maar Ai Wei Wei gaat onverstoorbaar zijn gang, zijn internationale naam en faam zullen hem daarbij ongetwijfeld van nut zijn. 

U moet deze tentoonstelling gewoon gaan zien. Uitleg is nergens nodig, de beelden spreken voor zich zonder dat het geheel ontaardt in plat activisme. Deze expositie ontstijgt het protestbord en ook al word je er niet vrolijk van, het is ook weer niet zo dat je terneergeslagen weer naar buiten treedt. Er lijkt geen hoop meer te bestaan maar Al Wei Wei laat zien dat je als individu altijd nog je persoonlijke kracht in kunt zetten. Hét symbool van deze tentoonstelling is dan ook de opgestoken vinger!

En hier vindt u de volledige fotoreportage van deze indrukwekkende expositie.

Zie je wel, vega eten ís niet lekker

 

Wij aten gisteren in wat naar verluidt de hipste tent in Rotterdam is, bij de Rotonde. Daar kookt men vega op hout gestookt vuur. Alles schijnt gefermenteerd te zijn. Wij namen een driegangenverrassingsmenu van € 42,50. Nee, van de prijs kun je weinig zeggen. En we deelden met elkaar zodat we een aardige blik van de totale kaart kregen. Heel erg uitgebreid is die kaart namelijk  niet.

Als voorgerecht hadden we biet met tuile en knoflook afgewisseld met boterboon, walnoot en peruaanse postelein. De smaak was redelijk maar niet overweldigend. Als hoofdgerecht kregen we een spruitjesschotel afgewisseld met prei voorzien van xo-saus en paprika. De spruitjes waren nogal bitter en zeker niet gaar terwijl de prei wederom niet overweldigend smaakte en voor een hoofdgerecht wel erg weinig voedsel bracht. Als toetje beperkten we ons maar tot Hollandse kazen, dat leek ons het veiligst. Die bleken ook zonder meer lekker.

Dit restaurant heeft zowaar een groene Michelinster gekregen en bleek uiterst populair want het zat er bomvol. Maar op de een of andere manier willen de gerechten mij maar niet overtuigen, mijn smaakpapillen verwachten gewoon een totaal andere smaaksensatie. Is dat een kwestie van leeftijd? Ik ben 73 maar ken mijzelf niet als een conservatief of star persoon. Heel simpel: ik vond deze maaltijd fors tegenvallen. Dat lag niet aan de plek en al helemaal niet aan de bediening, prettig volk, men neemt de tijd voor je en legt uitvoerig uit wat je op je bord krijgt. Maar ik waag me er geen tweede keer aan.

FED UP Robert DeNiro goes OFF SCRIPT, utterly TORCHES Trump during MUST-...

Verklaring van Modern Humanisme

 

Sarah Bakewell schreef een prachtig boek over zeven eeuwen humanisme. Vele illustere namen passeren de revue. Maar het komt uiteindelijk aan op u en mij. Lees deze verklaring eens en laat het weten als u er iets in tegenkomt waar u niet mee uit de voeten kunt!

Verklaring van Amsterdam 2022

Humanistische waarden en overtuigingen zijn zo oud als de mensheid en hebben wereldwijd een lange geschiedenis. Het moderne humanisme is de culminatie van deze oude tradities van rationeel denken over ethiek en zingeving, die een bron van inspiratie zijn geweest voor tal van ’s werelds grootste denkers, kunstenaars en hervormers, en is nauw verweven met de opkomst van de moderne wetenschap. Als wereldwijde humanistische beweging willen wij alle mensen bewust maken van deze kernpunten van het humanistisch wereldbeeld:

1. Humanisten willen ethisch handelen

We gaan ervan uit dat ethische keuzes inherent zijn aan het menselijk bestaan, gebaseerd op het feit dat alle levende wezens zowel tot lijden als welbevinden in staat zijn, gemotiveerd door het besef dat helpen beter is dan schade toebrengen, daartoe in staat gesteld door medeleven en de ratio, en zonder daarvoor een stimulans van buitenaf nodig te hebben.

We onderschrijven de waarde en waardigheid van het individu en het recht van ieder mens op de grootst mogelijke vrijheid en de grootst mogelijke ruimte voor persoonlijke ontwikkeling, voor zover die verenigbaar zijn met de rechten van anderen. Daarom maken wij ons sterk voor vrede, democratie, de rechtsstaat en de universele rechten van de mens.

We verwerpen alle vormen van vooroordeel en racisme en het onrecht dat daaruit voortvloeit. Wij streven juist naar het welzijn en de verbondenheid van de hele mensheid in al haar verscheidenheid en individualiteit.

We zijn van mening dat persoonlijke vrijheid gepaard moet gaan met een verantwoordelijkheid aan de samenleving. Een vrij mens heeft verplichtingen jegens anderen, en wij vinden dat we een zorgplicht hebben voor de hele mensheid, inclusief toekomstige generaties en daarbuiten ook voor alle levende wezens.

We erkennen dat we deel uitmaken van de natuur en aanvaarden onze verantwoordelijkheid voor de impact die wij hebben op de wereld om ons heen.

2. Humanisten willen rationeel zijn

We zijn ervan overtuigd dat in het rationeel denken en handelen van de mens de oplossingen liggen voor de problemen in de wereld.

Wij pleiten ervoor om deze problemen te benaderen met vrij en wetenschappelijk onderzoek, in het besef dat de wetenschap weliswaar de middelen verschaft, maar menselijke waarden het doel moeten bepalen. Wij willen wetenschap en technologie inzetten ter verbetering van het menselijk welzijn, en nooit harteloos of destructief.

3. Humanisten streven naar optimale levensvervulling

Wij hechten waarde aan iedere bron van individueel geluk en levensvervulling die anderen geen schade berokkent, en zijn van mening dat persoonlijke ontwikkeling in de vorm van een ethische en op creativiteit gerichte manier van leven een levenslange onderneming is.

Wij hechten daarom veel waarde aan artistieke creativiteit en verbeelding en erkennen de transformerende kracht van literatuur, muziek, beeldende kunst en podiumkunsten. We koesteren de schoonheid van de natuur en haar vermogen om ons met bewondering en ontzag te vervullen en tot rust te brengen. We waarderen lichamelijke inspanning, zowel individueel als in groepsverband, en de mogelijkheden die dat biedt voor het vinden van voldoening en verbondenheid. We hebben hoge achting voor de zoektocht naar kennis en de wijsheid, nederigheid en inzichten die dit oplevert.

4. Humanisme voorziet in de wijdverbreide behoefte aan een bron voor zingeving als alternatief voor dogmatische religie, autoritair nationalisme, tribaal sektarisme en egoïstisch nihilisme.

Al zijn we ervan overtuigd dat de behartiging van het menselijk welzijn tijdloos is, onze meningen berusten niet op een geopenbaarde waarheid die voor eeuwig vastligt. Humanisten erkennen dat niemand onfeilbaar of alwetend is en dat kennis van de wereld en de mensheid alleen vergaard kan worden in een voortdurend proces van waarneming, studie en heroverweging.

Daarom onttrekken wij ons niet aan een kritische blik en willen we ons wereldbeeld ook niet aan de hele mensheid opdringen. Integendeel, wij zetten ons in voor een volkomen vrije uiting en uitwisseling van ideeën en we zoeken de samenwerking met mensen met andere levensovertuigingen die onze waarden delen, dit alles in het teken van het streven naar een betere wereld.

We zijn ervan overtuigd dat de mensheid in staat is de problemen waar wij voor staan op te lossen met vrij en wetenschappelijk onderzoek, medeleven en verbeeldingskracht in dienst van de bevordering van de vrede en het menselijk welzijn.

We roepen iedereen die deze overtuigingen deelt op om zich bij ons aan te sluiten in dit inspirerende streven.

Mijn bespreking van het boek van Bakewell treft u hier aan.

Kiefer in Voorlinden

 

Nog recent zagen we de 3D film Anselm van Wim Wenders, een schitterend document over de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer (1945). Juist deze maanden is er een buitengewoon fraaie tentoonstelling van zijn werk te bewonderen in Museum Voorlinden. Ja, het is er druk maar als je gewoon een beetje geduld hebt, kun je elk werk wat er daar staat of hangt uitvoerig en rustig bekijken. Het is niet zo vreemd dat het er druk is. Kiefer is wat mij betreft toch echt een van de grote kunstenaars van deze tijd en ik ben duidelijk niet de enige die daar zo over denkt.

Het hier getoonde werk van deze alleskunner (hij schildert, tekent, maakt installaties en zo voort) is opnieuw zeer de moeite waard, soms ronduit verbluffend. Kiefer schuwt het grote formaat niet en dat kan ook niet anders. Zijn thematiek laat zich niet verbeelden op een schilderijtje van 20 bij 15. De kunstenaar heeft niet veel op met het verschijnsel mens. In zijn werk kom je hoogstens af en toe iets tegen wat vermoedelijk man made is maar dan heb je het ook wel gehad. Wel zien we bij hem vaak het landschap, landschappen die wijlen Armando schuldige landschappen zou hebben genoemd.

Ook citeert Kiefer vaak de raadselachtige Duitse dichter Paul Celan (U kent wellicht zijn huiveringwekkende strofe Der Tod ist ein Meister aus Deutschland) en zijn werk is op een of andere manier doortrokken van het vermogen van de mens dingen kapot te maken. We zien geregeld berglandschappen of configuraties die wel op sterrenstelsel lijken en daarin komen we dan talloze registraties tegen, plaatsen hebben kennelijk wel coördinaten, een naam hebben ze niet (meer). Met name dat grote werk waarin voor de mens geen plaats meer is ingeruimd, of over is gebleven, is ontzagwekkend. Kiefer maakt in dat grote werk niet alleen gebruik van verf maar ook van stro, staal en gesmolten staal, hout en zand en zo voort. Er is eindeloos veel te zien en je kunt er werkelijk uren naar kijken.

Verras uzelf en ga er eens kijken. Zo vaak krijgen we deze grootste kunstenaar van zijn tijd hier niet te zien. Als voorpret kunt u mijn volledige fotoreportage hier bekijken.

God bestaat en: is Wilders wel te vertrouwen?

 

In mijn somberste toekomstbeeld zouden we opnieuw met de VVD aan het roer verder moeten. Dat ons dat nu bespaard blijft beschouw ik als een keihard godsbewijs, daar kan Gödel niet aan tippen!  Kijkt u nog eens terug naar de laatste vraaggesprekjes met Yesilgöz en merk op hoe zij haar gezicht na het beantwoorden van letterlijke ie-de-re vraag in een glimlachplooi trekt. Alsof ze zeggen wil: heb ik dat niet even keurig geformuleerd? Volgens mij is alles gemaakt aan deze vrouw die een brandende ambitie naar de macht lijkt te hebben. Ze zullen bij de VVD wel tot een andere analyse komen maar Yesilgöz staat in haar eentje aan de basis van de spectaculaire opkomst van Wilders. Zij heeft hem salonfähig gemaakt, niemand anders. Het electoraat heeft dat onmiddellijk opgemerkt en viel voor de milde versie van de rabiate moslimhater Wilders.

Enfin, de kiezer heeft gesproken. En het moet gezegd: Wilders sprak meteen verstandige taal Hij erkende de rechtsstaat en realiseerde zich dat hij een enorme verantwoordelijkheid op zijn schouders had gekregen. Hij stelde van mening te zijn dat politici, hemzelf incluis, over hun schaduw heen moeten stappen nu. En hij heeft gelijk: deze verkiezingswinst kan niet genegeerd worden. Het is ondenkbaar dat de PVV, de partij die geen partij is - u weet het -, niet het voortouw zou nemen of buiten de eindonderhandelingen zou komen te vallen. Zijn verkiezingswinst is spectaculair en dient gehonoreerd te worden. Premier Wilders, met die denkpiste had ik totaal geen rekening gehouden.

Maar wat betekent de erkenning van de rechtsstaat door Wilders? Wil hij de publieke omroep nog steeds liquideren, wil hij ons land uit de EU manoeuvreren? Wil hij inderdaad alle klimaatmaatregelen onderuit schoffelen? En hoe gaat hij om met de stikstofproblematiek? Worden we een paria binnen de EU en straks ingedeeld bij de corrupte populist en dwarsligger Orban? En wanneer haalt hij zijn oude stokpaardjes toch weer van stal? En lukt het hem om zijn beledigend taalgebruik definitief van zich af te schudden? Vergeten we niet dat hij in zijn eentje aan de basis stond van wat Kaag allemaal overkwam! Realiseert Wilders zich wel dat je oogst wat je zaait?

Trapje af

 

Een heerlijke serie foto's in de Volkskrant van vandaag over autobestuurders die een verkeerde afslag nemen en pardoes een trap afrijden. U denkt, hoe dom kun je zijn. Nou, het is mij ook eens overkomen, inmiddels alweer zeker dertig jaar geleden in Guadalahara in Spanje. Ik zat met koorts in de auto op de terugweg naar Nederland en reed in een grote stroom auto's die opeens allemaal naar rechts gingen. Eigenwijs als ik was maar ook verblind door een plotselinge lage zon meende ik dat het beter was rechtdoor te gaan om er al heel snel achter te komen dat ik me op een trap naar beneden bevond. Halverwege de trap kwam ik tot stilstand, ik denk dat ik inmiddels een stuk of twintig treden achter me had gelaten. Dat er zich niemand op die trap bevond toen ik omlaag denderde mag een wonder heten. Ik stapte uit om de schade op te nemen en zag dat mijn trekhaak nergens de treden had geraakt, het bleek een luie trap met vlakke treden. Ik konkludeerde dat ik dan ook gewoon in mijn achteruit weer boven moest kunnen komen. Dat klopte. Als zich ooit een beschermengel over mij ontfermde, dan was het toen!

Theologie heeft helemaal niets met wetenschap van doen

 

Katja Tolstoj (wat een prachtige naam!) is hoogleraar theologie en tevens Theoloog des Vaderlands. Het onderzoeksobject van theologie is onbewijsbaar en daarmee kan theologie niet worden aangemerkt als een wetenschap. Tolstoj schetst hoe in Rusland Jezus langzaam maar zeker wordt vervangen door Poetin en patriarch Kirill doet daar maar al te gretig aan mee. En dan gaat ze verder: "Seculiere academische benaderingen die het heilige buiten beschouwing laten, reduceren het raadsel van het leven tot de materiële wereld en negeren daarbij de existentiële basis van geloof: dat het heilige voor gelovigen een realiteit is".

Theologie zou, aldus Tolstoj, beter in staat zijn een blik van binnenuit op deze nieuwe ontwikkelingen te werpen en bovendien mogelijke veranderingen kunnen entameren. Elke religie, aldus Tolstoj, beschikt over antistoffen om religie weer van politieke ideologie te scheiden en je hebt de theologie nodig om die antistoffen te activeren. Waaruit die antistoffen dan bestaan, waar ze zich schuil houden en hoe je ze kunt activeren, dat vertelt Tolstoj er niet bij. Ik vrees dat onze Theoloog des Vaderlands hier wishful thinking pleegt.

Tolstoj gaat verder: "Dit specifieke besef van god's alomtegenwoordigheid biedt het tegengif tegen de instrumentalisering en het misbruik van religie". Anders gezegd: een ware gelovige erkent dat elk aspect van de schepping respect verdient en dan is er helemaal geen ruimte voor Russische haat of vijandigheid jegens Oekraïners.

Ik meen dat Katja Tolstoj heel precies laat zien waarom theologie geen wetenschap genoemd mag worden. Zij ziet nadrukkelijk geen rol voor sociologen, antropologen of religiewetenschappers. Om het probleem op te kunnen lossen moet je eerst zelf gelovige zijn, dat is wat Tolstoj beweert en met permissie: dat is onzin!

Grootmufti Amin Al-Hoesseini en paus Pius XII dachten hardop met Hitler mee. Poetin, die zo graag zijn eigen versie van de moderne geschiedenis schrijft, doet dat nog eens dunnetjes over als hij in het Kremlin overlegt met patriach Kirill, opperrabijn Lazar en grootmufti Tadzoeddin.

Nee, in haar artikel in de NRC van vandaag spreekt niet de theoloog maar vooral de gelovige Katja Tolstoj. Ik heb nog nooit een concreet voorbeeld gezien van een theologie die meehielp de rotzooi van een kerkgenootschap of religie te ontmantelen en op te ruimen. Denk in dit verband maar eens aan het ontstellende misbruik dat binnen alle kerkgenootschappen plaatsvond. Ik heb nog nooit een theoloog daarover een hout snijdende opmerking horen plaatsen.

Gustav Mahler - Adagietto | Leonard Bernstein (4K)

This is horrifying

Het Proton

 

In de kern van atomen bevinden zich protonen en een proton zou bestaan uit twee up-quarks en één down-quark maar uit metingen is gebleken dat er een soort quantummechanische zee van opkomende en verdwijnende deeltjes rond die quarks beweegt. We noemen die deeltjes gluonen. Die gluonen kunnen zich voortdurend opsplitsen in deeltjes die soms zwaarder zijn dan het proton zelf, soms wel 35%. Huh? 

Een proton heeft een straal van 0,88 femtometer ofwel 0,88 biljoenste van een millimeter. Er passen een biljoen protonen in de punt achter deze zin. Uit recentere metingen evenwel zou blijken dat protonen in werkelijkheid 0,04 femtometer korter zijn.

Een proton is eigenlijk een rommelige zak vol quarks, gluonen en andere kortstondige deeltjes. Protonen botsen geregeld op elkaar en vooral op neutronen. Als protonen en neutronen elkaar naderen wordt de aantrekkingskracht steeds sterker maar zodra ze elkaar tot een biljardste meter zijn genaderd slaat de aantrekkingskracht plotseling om in een afstotende kracht en worden ze uit elkaar geslingerd.

Een neutron bestaat hoogstens een kwartier maar niemand heeft ooit een proton uit elkaar zien vallen. Een proton zou gemiddeld miljarden tot biljoenen keren zo lang leven als de leeftijd van het heelal! Als de dood van een proton kon worden waargenomen zou dat een bewijs zijn voor het idee dat de natuurkrachten (de zwakke kernkracht, de sterke kernkracht en de elektromagnetische kracht) bij hoge energieën zich daadwerkelijk verenigen. Zover zijn we echter nog lang niet.

Bron: New Scientist november 2023

London, Bishopsgate 2014

 

Deze foto is gemaakt door Bas Losekoot (1979) en hangt onder de  titel London, Bishopsgate 2014 in Museum More. Een prachtige foto maar hoe is die genomen? Van dichtbij of veraf? Het moet een lucky shot zijn geweest, de fotograaf die zijn lens op dit tafereel richt exact op het moment dat de oude man zijn blik richt op de twee handen die elkaar zoeken en schuchter lijken te vinden. Wat denkt en voelt de man? Een gebaar dat hij decennialang alweer moest ontberen? En wat denkt de vrouw die zich ervan bewust lijkt dat de man naar hen kijkt.  En hoe ga je om met de privacy? Heeft de fotograaf de man achteraf om toestemming gevraagd? We weten het niet. Maar het is een prachtige foto!

Gelijkberechtiging van de Middellandse Zee tot de Jordaan

In de NRC van vandaag verscheen tot mijn grote vreugde deze open brief van een groep joodse academici en studenten in Nederland. Dit is de verstandige taal waar we juist in deze tijden zo'n behoefte aan hebben. Vonden ze maar wat meer weerklank in Israël zelf. Ik zou heel graag willen weten hoe Harari en Grossman deze tekst beoordelen.

Wij, Joodse medewerkers en studenten aan Nederlandse universiteiten, hogescholen en onderzoeksinstituten, kunnen niet langer stil zijn over Gaza.

Wij spreken ons met klem uit tegen de vernietigende oorlog die Israël voert tegen de ruim twee miljoen Palestijnen in Gaza. De hoge aantallen burgerslachtoffers van de Israëlische bombardementen, onder wie duizenden kinderen, de volledige afsluiting van Gaza van eerste levensbehoeften, de daden en uitspraken van Israëlische gezagsdragers rechtvaardigen alle de angst onder Palestijnen voor een tweede Nakba: etnische zuivering of genocide op de Palestijnse bevolking. Dit nooit meer betekent nooit meer voor iedereen.

Wij voelen het verdriet over de vele burgerslachtoffers bij de aanvallen door Hamas op 7 oktober. Juist omdat wij een einde willen aan dit soort gruwelijk geweld weigeren wij mee te gaan in de logica van wraak die inmiddels aan een veelvoud aan Palestijnse burgers het leven heeft gekost. Wij begrijpen dat de huidige geweldsuitbarsting niet begon met de acties van 7 oktober, maar geworteld is in een lange geschiedenis van kolonisatie, bezetting, ongelijke behandeling en institutionele discriminatie gericht tegen de Palestijnse bevolking. Als het beëindigen van de huidige oorlog tegen Gaza slechts leidt tot een herstel van de status quo ante, betekent dit een voortgang van het geweld dat voor de Palestijnen een permanente realiteit is.

Blijvende vrede is alleen mogelijk op basis van rechtvaardigheid. Dit betekent in ieder geval erkenning dat mensenrechten en de rechtsstaat gelden voor alle inwoners van historisch Palestina. Het betekent erkenning van het recht op zelfbeschikking voor de Palestijnen, het beëindigen van de blokkade van Gaza en de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, erkenning van het recht op terugkeer voor alle Palestijnse vluchtelingen, en volledige gelijkberechtiging tussen Palestijnen en Joden van de Middellandse Zee tot de Jordaan.

Wij beloven ons hier met kracht voor in te zetten, ook na het einde van de huidige oorlog. Wij sluiten ons aan bij de oproep vanuit de Palestijnse civil society voor het opschorten van elke vorm van samenwerking met Israëlische instituties die bijdragen aan de instandhouding van de bezetting en de ongelijke behandeling van de Palestijnse bevolking.

Zolang het onrecht voor de Palestijnen voortduurt, eisen wij dat onze instellingen hiertegen net zo krachtig stelling nemen als zij anderhalf jaar geleden deden bij de Russische inval in Oekraïne. Wij keren ons met klem tegen elke uiting van racisme, islamofobie, antisemitisme en andere vormen van haatzaaien. Wij halen inspiratie uit de vele Joodse stemmen in Israël en daarbuiten die principieel stelling nemen voor Palestijnse rechten. Als Joodse tegenstanders van de Israëlische acties zijn wij diep verontwaardigd over de pogingen om kritiek op de Israëlische staat of inzet voor de rechten van de Palestijnen gelijk te stellen aan antisemitisme. Wij vragen onze besturen om zich actief in te zetten tegen een klimaat van bedreigingen, polarisatie en discriminatie. Maar dit doen, is geen vrijbrief voor het censureren van anti-oorlogsstemmen. Een veilige leeromgeving is niet in tegenspraak met een duidelijke stellingname tegen oorlog en onrecht. Een dergelijke stellingname zien wij als onze gedeelde plicht.

 

Omtzigt is geen democraat

 

Als ik het goed heb begrepen gaat Omtzigt de verkiezingen in zonder aan te geven wie namens NSC premier gaat worden. Dat hijzelf die functie niet ambieert lijkt mij terecht ik vermoed dat hij er psychisch noch fysiek geschikt voor is. Zijn argument is dat de macht meer bij het parlement moet komen te liggen en dat daarom de functie van premier minder relevant zal worden.

Wie dus namens NSC bereid is de rol van premier op zich te nemen, weet bij voorbaat dat hij of zij vooral een ceremoniële taak krijgt toebedeeld. Of dat gaat lukken moeten we maar afwachten. Maar hoe democratisch is het je electoraat in het ongewisse te laten over wie straks de primus inter paris is? Volgens de peilingen nu wordt NSC vermoedelijk de grootste partij en zal dus het voortouw mogen nemen in de formatiebesprekingen en bij succesvolle onderhandelingen ook de premier (moeten) leveren. Wie op NSC stemt, helpt straks iemand in het zadel die we nog niet op zijn of haar merites hebben kunnen beoordelen. Kennelijk vindt Omtzigt dat niet strijdig met de democratische beginselen.

Ik dus wel. En ik vraag me in gemoede af hoe dom het Nederlands electoraat is, kennelijk zo wanhopig dat het bereid is zijn lot te leggen in handen van iemand die het nog niet kent. Hoe dom en vooral hoe bizar wil je het hebben? Beste mensen, gebruik uw verstand en laat deze Omtzigt links liggen bij de komende verkiezingen. Vooralsnog is het veel geschreeuw en weinig wol.

Donny MacCaslin sensationeel

 

Gisteravond het concert van Donny MacCaslin (1957) op het Novembermusicfestival in de Verkadefabriek Den Bosch bijgewoond. Het beste dat ik dit jaar op het podium heb gezien. MacCaslin is een saxofonist en trad op met drummer Antonio Sanchez, bassist Andrea Lombardini en toetsenist Jason Lindner. Met name de ritmesectie was geweldig op dreef, Sanchez is een ongelooflijk strakke drummer die zijn drumpartijen perfect kon versnellen en vertragen en Lombardini speelde prachtige solo's op zijn basgitaar. Minder enthousiast ben ik over de toetsenist die er in slaagde consequent lelijke muziek te produceren. Maar ik vergeet hem onmiddellijk want MacCaslin toverde ons een prachtig concert voor met de opening - Stria - en het ongekend fraaie Lazarus dat hij voor Bowie componeerde als absolute hoogtepunten.

MacCaslin is een straightforward saxofoonspeler. Bij  hem geen piepknormuziek maar rechttoe rechtaan saxofoonspel in een heerlijke strakke traditie. Veel muziek van zijn jongste plaat I want more, een aanrader wat mij betreft, luister er maar eens naar. Met de relatief lange MacCaslin staat er meteen iemand op het podium, hij heeft een natuurlijke aanwezigheid die onmiddellijk enthousiasmeert en uit een paar korte verhaaltjes tussendoor blijkt hij ook een zeer innemende podiumpersoonlijkheid. Dat komt de muziek alleen maar ten goede. Het plezier spat er van af. En de muziek was overweldigend, spetterend, een genot om te zien. Inderdaad, het beste dat ik dit jaar zag!

Lifestyle Choices.

Joost Oomen | 40ste Nacht van de Poëzie (2023) | ILFU

Waardenberg en de Jong - Is het een neger?

Why does this lady have a fly on her head? | National Gallery

Jessica Durlacher leeft in een geestelijk vacuüm

 

In de NRC krijgt Jessica Durlacher een hele pagina om een lans te breken voor Israël. Haar essay is getiteld: 7 Oktober was zo gruwelijk, dat Israël onze steun verdient. Ze ruimt een kwart van haar essay in voor de holocaust-ervaringen van haar vader, van wie ik het volledig oeuvre las. Mijn belangrijkste punt van kritiek op dit pleidooi van Durlacher (ik zou het geen essay willen noemen, daarvoor is het een veel te eenzijdig verhaal) is dat ze de context van de Tweede Wereldoorlog wel relevant vindt maar de context van de houding van Israël tegenover de Palestijnen geheel maar dan ook echt geheel buiten beschouwing laat.

Niemand kan de relatie tussen het ontstaan van Israël en de holocaust ontkennen. Maar evenmin kan iemand de Nakba ontkennen of de ogen sluiten voor de wijze waarop Israël nu al decennia lang de Palestijnen in Gaza het leven nagenoeg onmogelijk maakt. Niemand kan ontkennen dat Israël de Westelijke Jordaanoever vol bouwt met volgens het internationale recht illegale nederzettingen en zich daar schuldig maakt aan etnische zuivering. Niemand kan de ogen sluiten voor het gegeven dat een Israëlische mensenrechtenorganisatie B'tselem het eigen land karakteriseert als een apartheidsstaat. 

Ik ga de gruwelijkheden van 7 oktober niet ontkennen, hoe zou ik ook? In mijn ogen pleegde Hamas hier oorlogsmisdaden die voor het Internationaal Strafhof in Den Haag moeten worden gebracht. Durlacher weet natuurlijk ook dat Israël dat strafhof niet erkent en het beschuldigt van antisemitisme. Maar secretaris-generaal van de VN Guterres merkte terecht op dat die daden niet plaatsvonden in een vacuüm. En precies dat is wat Durlacher in haar opiniestuk presenteert: een vacuüm.

Net als David Grossman en Noah Yuval Harari weigert zij het verband te zien tussen de gruwelijkheden van 7 oktober 2023 en de ronduit misdadige manier waarop de Palestijnen sinds 1948 worden behandeld. Joden zoals zij leven daadwerkelijk in een geestelijk vacuüm. Eigenlijk vind ik het grotesk dat ze zo nadrukkelijk met de holocaust begint. Alsof wij daarna niets meer zouden mogen zeggen. Alsof zij wel en wij niet begrijpen wat het Kwaad betekent.

 

In dezelfde editie laat het NRC drie Israëlische joden aan het woord die het wel opnemen voor de Palestijnen, de schrijver Gideon Levy, de mensenrechtenactivist Dror Sadot en de journalist Haggai Matar. Waar Durlacher eindigt met: "Het maakt me ongewild tribaal" laten deze drie burgers zien dat je ook als jood een humaan standpunt in kunt nemen als je zo af en toe bereid bent wat politieke moed op te brengen en tegen de stroom in te roeien. De positie die Durlacher innam is inderdaad niet meer dan dit: tribaal.

Het godsbewijs van Kurt Gödel

 

Kurt Gödel (1906-1978) was een vermaard wiskundige. Befaamd is de vriendschap tussen Gödel en Einstein die vaak samen wandelden zonder dat hun gesprekken ooit werden prijsgegeven. Een van de redenen waarom Gödel beroemd werd was zijn ontologisch bewijs van het bestaan van god. Daarbij baseerde hij zich op het bewijs dat Anselmus van Canterbury (1033-1109) voor het bestaan van god had geleverd. Dat bewijs luidde als volgt:

1. god definiëren we als: groter dan hetwelk niets gedacht kan worden.
2. Iets dat als bestaand wordt gedacht is groter (beter) dan iets wat niet als zodanig wordt voorgesteld.
3. Dus bestaat god.

Het is eigenlijk verbazingwekkend dat een wetenschapper zo vermaard als Gödel meeging in dit merkwaardige 'bewijs' van Anselmus. Waarom is iets bestaands groter of beter dan iets dat niet bestaat? Ik heb in ieder geval de filosoof Kant aan mijn zijde die stelde dat 'bestaan' geen eigenschap is en dat het onmogelijk groter of beter kan zijn dan 'niet-bestaan'.

Gödel was er van overtuigd dat er een hiernamaals was en geloofde stellig in god. Ik vermoed dat hij het als wetenschapper nodig achtte bij dat geloof ook een bewijs te zoeken. Het was in ieder geval niet zo dat hij het bewijs gevonden had en dus ging geloven. Gödel was een hypochonder en had een obsessieve angst om vergiftigd te worden. Hij at alleen voedsel dat eerst door zijn vrouw was geproefd. Vanaf het moment dat zij gedurende een half jaar in een ziekenhuis moest worden opgenomen, weigerde Gödel alle voedsel. Toen hij als gevolg daarvan overleed woog hij nog maar 30 kg.