zaterdag 29 juni 2019

Draaideurconstructie staat gelijk aan corruptie en zelfverrijking


Die Limburgers hebben natuurlijk al sinds oudsher de naam veel oog te hebben voor de belangen van de eigen soort. Met een duur woord noemen we dat cliëntelisme. Het dagblad De Limburger heeft minutieus onderzoek gepleegd en daaruit blijkt de de Provincie Limburg maar liefst 31 voormalige ministers, staatssecretarissen, Kamerleden, Gedeputeerden, burgemeesters en wethouders aan 46 kleine en grote opdrachten hielp met een totale waarde van 2,1 miljoen euro. Meer dan drie maal zoveel als de eerstvolgende provincie, Zuid Holland. De provincie Limburg schrapte eenvoudig de antidraaideurbepaling uit de gedragscode.


Antoine Janssen van de PVV spant de kroon. Zijn eenmansbedrijf kreeg voor € 753.181 aan opdrachten, bij drie daarvan vroeg de provincie niet eens concurrerende offertes aan!


Voormalig minister Maxime Verhagen (u herinnert zich ongetwijfeld de geëmotioneerde Camiel die "chapeau!!" uitriep toen Maxime de samenwerking met de PVV verdedigde) Voor zijn werk als 'ambassadeur' kreeg Verhagen € 167.850 maar niemand bij de provincie kon aangeven welke tegenprestatie Verhagen hiervoor had geleverd. Maar veel erger nog is dat Verhagen zich door de provincie liet betalen voor zijn ambassadeursgesprekken met het Limburgse bedrijf VDL, terwijl hij bij datzelfde VDL op de loonlijst staat. Maxime herhaalde dit geintje in het dossier JSF. Hij liet zich door de provincie betalen terwijl hij voor hetzelfde dossier ook werd betaald door het ministerie van EZ.


En wat te denken van René van der Linden die zich € 116.160 euro liet betalen voor zakenreisjes naar Azerbajdzan, een land dat helemaal stijf staat van mensenrechtenschendingen. Maar dat deert de Limburgers kennelijk niet.


Aanzwengelaar van dit alles is de huidige gedeputeerde in Limburg, Ger Koopmans die doodleuk verklaarde dat het antidraaideurartikel doelbewust werd geschrapt.Het is u natuurlijk niet ontgaan dat de laatste drie genoemde politici allen van het CDA zijn.

Hun schaamteloosheid is verbijsterend. Wie kan  zich in vredesnaam nog verwonderen over de algemene inschatting dat politici zakkenvullers zijn en alleen oog hebben voor hun eigen belang en dat van hun politieke vriendjes. Wat mij betreft mogen deze politici aan de hoogste boom worden opgeknoopt als de boom waaraan Maxime komt te hangen maar de aller-, allerhoogste is.

Ik begrijp dat Grapperhaus hier zijn vingers niet aan wil of mag branden maar is er geen officier van justitie te vinden die deze politici gaat vervolgen voor onmaatschappelijke en immorele zelfverrijking ten koste van de burger?

Het morele failliet van Amerika


Een zwangere zwarte vrouw maakt ruzie met de vermoedelijke vader van haar nog ongeboren kind. Laten  we aannemen dat deze zwarte vrouw een onaangenaam mens is dat een eenmaal gestarte ruzie niet weet te beëindigen. Ze blijft de man maar lastig vallen met haar verwijten en misschien houdt ze ook haar handen niet thuis. Misschien zelfs dreigt ze met een strijkijzer. We doen geen uitspraak over de aanleiding voor de ruzie, dat is allemaal speculatie. De man voelt zich kennelijk zodanig in de hoek gedrukt door de vrouw - zijn advocaat schijnt gezegd te hebben dat hij zich bedreigd voelde en dus uit zelfverdediging reageerde - dat hij zijn revolver pakt en haar in haar zwangere buik schiet. Het ongeboren kind overlijdt.


Tijdens de rechtszaak wordt er kennelijk veel aandacht besteed aan het feit dat de zwangere zwarte vrouw de ruzie is begonnen en niet van ophouden wist. De jury trekt zich na alle verhoren en pleidooien terug en komt met de verbijsterende uitspraak dat de man wordt vrijgesproken en dat de vrouw aangeklaagd dient te worden aangezien zij schuldig is aan de dood van haar ongeboren kind door een ruzie uit te lokken.


Wat in de berichtgeving ontbreekt is informatie over de samenstelling van de jury. Ik kan me niet voorstellen dat daar ook maar één zwarte burger in zat. Wanneer de jury uitsluitend uit niet zwarte burgers bestond, is hier sprake van - dat durven we toch wel te beweren - onversneden racisme. Maar laten we dit mogelijke racisme-aspect even opzij schuiven, we vergeten de samenstelling van de jury: wat is er dan in vredesnaam gebeurd dat Amerikaanse burgers het kennelijk voor aanvaardbaar houden een ander mens, die uitsluitend met worden strijdt, neer te schieten en dat slachtoffer te vervolgen voor de door woorden "uitgelokte moord" op haar ongeboren kind?


Voor mij bewijst dit slechts één ding: de Amerikaanse samenleving is volledig gecorrumpeerd en geperverteerd door het Tweede Amendement op de Grondwet dat burgers het recht geeft wapens te dragen en te gebruiken wanneer het hen uitkomt. Ayn Rand kan tevreden zijn en alle libertariërs  na haar, de Republikeinen van de Tea Party en de NRA (het meest verderfelijke instituut op aarde) en iedere burger die een wapen draagt - en dat zijn er nogal wat daar in Amerika.


Voor mij staat Amerika symbool voor, is Amerika synoniem aan amoraliteit pur sang. Het is een ronduit ziek en walgelijk volk dat zich uitleeft in evangelisme maar in moreel opzicht naar een absoluut dieptepunt is gezakt. Amerika is voor de hele menselijke gemeenschap een ongekende bedreiging, juist omdat het moreel meest verwerpelijke volk de grootste militaire macht op aarde vertegenwoordigt. Geen wonder dat dit armzalig volk de grootste smeerlap aller tijden op het schild hees.

donderdag 20 juni 2019

Bewijs in tijden van fake news


In wederom een uitstekend artikel (NRC 18 juni 2019) van Ko Colijn - de man behoeft toch geen nadere introductie? - schotelt hij ons tien punten van twijfel voor inzake de vermeende schuld van Iran aan de jongste aanslagen op olietankers. In de eerste plaats herinneren we ons natuurlijk tal van voorbeelden van uitlokking en desinformatie. Het meest vers in het geheugen ligt de blamerende voorstelling die Colin Powell gaf in de Veiligheidsraad inzake de chemische wapens van Saddam Hussein. Daarnaast is het zo dat de Amerikaanse regering zonder toestemming van het Congres waar ook ter wereld een oorlog kan beginnen op grond van de Authorization to Use Military Force (AUMF) uit 2001.

Er is een korrelige video waarin sprake is van kleefmijnen maar er zijn getuigen die verklaarden dat het schip werd aangevallen door een vliegend object. De eigenaar van een van de tankers gelooft niet dat het gaat om een aan de romp bevestigde bom. In de vierde plaats zou het niet om het Iraans leger gaan maar om de Revolutionaire Garde (die inmiddels op de internationale terroristenlijst is geplaatst) Dan is er het punt van het ontbrekend bewijs.Vervolgens hebben de Amerikanen het over een bredere Iraanse dreiging maar de Britse plaatsvervangend bevelhebber van de anti-ISIS-missie stelt onomwonden dat er geen sprake is een verhoogde dreiging van door Iran gesteunde machten in Irak of Syrië.


De Amerikaanse havik John Bolton zou bewijs in de Veiligheidsraad presenteren maar tot de dag van vandaag is hem dat niet gelukt. Dan is er die korrelige video waarop niet te zien is wanneer die gemaakt is, kortom, onafhankelijk bewijs ontbreekt. Op de negende plaats is er de redenatie dat Iran wel de dader moet zijn omdat het het enige land is dat over zulk soort mijnen zou beschikken. Maar dat laatste is niet juist. Ook de Houthi's in Jemen bleken zulke mijnen te hebben. En het laatste argument waar je je twijfels bij kunt plaatsen stelt dat Iran zou proberen de internationale oliemarkt te verlammen.


Intussen hebben de Saudi's zich gehaast om in navolging van de Amerikanen Iran te beschuldigen van de aanslagen. Tja, dan bevind je je pas in goed gezelschap! Geen misverstand over het verwerpelijke Iraanse regime maar dat vindt zijn gelijke in buurland Saudi Arabië. Wij in het westen hebben ons hopeloos gecorrumpeerd door dat laatste land als bondgenoot te blijven beschouwen, terwijl het werkelijk het meest verderfelijke regime op aarde is.


Laten we als de sodemieter al die olie opmaken, dan kunnen deze twee bandietenstaten terugkeren naar de status van kamelenhoeders. Dan is tevens de angel uit het internationale terrorisme, zoals wij dat heden ten dage kennen, getrokken. Ongetwijfeld komen er dan tal van andere bedreigingen op ons af, we blijven per slot van rekening ploeteraars die nergens van leren.

zaterdag 15 juni 2019

Een prachtig schip maar waar is het geld gebleven?


Wij kregen een rondleiding op de SS Rotterdam van een uiterst innemende man die destijds in 1966 als kok aan het werk ging op dit vlaggenschip van de Nederlandse nautische historie. Wat ons het meeste bijbleef waren zijn opmerkingen over de werksfeer destijds op het schip. In ruim een jaar tijd slechts één keer de kapitein ontmoet maar denk maar niet dat je een hand kreeg of een anderszins aardige bejegening. Heel anders ging het er aan toe op de vrachtvaart waar camaraderie en betrokkenheid veel zwaarder wogen.


Hoe het ook zij, de rondleiding nam bijna een hele dag in beslag en we hebben genoten van een prachtig schip met een fraaie geschiedenis. De SS Rotterdam werd in 1959 in de vaart genomen, in dienst van de Holland-Amerika-lijn. Een stoomschip met oliegestookte stoomketels en stoomturbines. Gebouwd door de Rotterdamse Droogdok Maatschappij NV in Rotterdam.


Ronduit indrukwekkend is de machinekamer waar vier lijnen van stoomketels en stoomturbines staan opgesteld. En prachtig is de inrichting uit de jaren vijftig die gelukkig nog grotendeels bewaard is gebleven. De brug, de kapiteinshut, de overige verblijven, de theaterzaal, de nachtclub, het binnenbad met een fraaie mozaïekvloer, heel fraai allemaal.


Maar zo rondkijkend vraag je je af waar in vredesnaam die 257 miljoen euro aan besteed is. Kijk eens op Follow The Money om nog eens na te lezen hoe dit drama zich kon voltrekken. Maar als je kijkt naar de staat waarin het schip momenteel verkeert, dan kun je met de beste wil van de wereld niet geloven dat die 257 miljoen daadwerkelijk aan het schip werden besteed. De hele machinekamer hangt vol met leidingen en apparatuur die verzegeld is en werd voorzien van rode band of stip om aan te geven dat er zich daar asbest bevindt, nog steeds! Nee, je hebt hier alleen maar het nare gevoel dat een paar heel slimme mensen verschrikkelijk veel geld hebben opgestreken.


Maar dit alles neemt niet weg dat het een prachtig schip is. De volledige fotoreportage vindt u hier.

Nooit was de behoefte aan een sterke EU groter


Onlangs berichte ik over de waarschuwing van DNB dat een nieuwe financiële crisis bepaald niet ondenkbaar is. Ik concludeerde daaruit dat we in onze hebzucht helemaal niets hebben geleerd van eerdere fouten.
Het FD laat een Amerikaanse vermogensbeheerder aan het woord, Joachim Fels van vermogensbeheerder PIMCO. Die pleit doodgewoon voor het opnieuw doorverkopen en herfinancieren na bundeling van Amerikaanse hypotheken. De waarde van de leningen tegenover de bezittingen van de huizenkopers is teruggevallen van 100% tot ongeveer 60% nu. De huizenmarkt is dus een stuk gezonder en bovendien, zegt Fels, een financiële bubbel spat nooit uiteen op dezelfde plaats als de vorige keer.

Dit soort kapitalisme is niets anders dan de ultieme perversie. Dit zijn Trumponomics puur sang. Een amorele ideologie. Dit is niet de richting die we in moeten slaan. Maar wie stopt de Amerikanen die volgend jaar ongetwijfeld opnieuw de grootste smeerlap aller tijden op het schild zullen hijsen.


Ik heb hier wel eens beweerd dat de Pax Americana ten einde loopt maar niets is minder waar natuurlijk. De Amerikanen onttrekken zich aan iedere internationale afspraak, ze erkennen het Internationaal Strafhof niet, zeggen eenzijdig een internationaal verdrag met Iran op, ontmantelen de WTO en ga zo maar door. Iedereen die zich niet voegt naar het pijpen van Trump kan rekenen op Amerikaanse sancties inclusief strafvervolging. Zijn er nog gremia waar we wat van mogen verwachten? Ik vrees dat dat steeds minder het geval zal zijn.


Wanneer keert beschaving terug in het Witte Huis? Want de Amerikaanse suprematie mag dan vrijwel volledig en totaal worden, dat zegt echter niets over het morele draagvlak voor deze supermacht. Dat draagvlak is er niet. We moeten ons in reactie hierop niet richten op Russen of Chinezen maar dit alles neemt niet weg dat de Amerikanen momenteel onze grootste vijanden zijn. Als er ooit behoefte was aan een sterke EU dan is het wel nu.

woensdag 12 juni 2019

An elephant sitting still


Ik bezocht de laatste film van de Chinese cineast Hu Bo, An elephant sitting still. Diens laatste film omdat hij kort na het voltooien van deze rolprent zelfmoord pleegde. Als de wereld daadwerkelijk in elkaar steekt zoals Hu Bo die ons toonde, dan blijft je ook weinig anders over, vrees ik.


Vier uur lang heb ik zitten kijken naar een paar mensen die op werkelijk geen enkele manier in staat bleken tot een vorm van sociaal verkeer waar enige warmte uit sprak. Waar ouders voorkomen slaan of schoppen ze hun kinderen, ze stelen hun geld, een moeder kan alleen maar gillen tegen haar dochter, nergens ook maar het geringste blijk van genegenheid, zelfs niet in de meest gesublimeerde vorm.


Het kan zijn dat de Chinese samenleving zo in elkaar steekt. Het is niet ondenkbaar dat in een samenleving waar individualisme is uitgebannen een grenzeloos egoïsme de kop opsteekt. Ik kan dat niet beoordelen. Maar vier uur lang kijken naar een film waarin geen enkele hoop meer doorklinkt, dat is een lange zit. De film heeft me wel gefascineerd maar dat kwam vooral door het spel van Peng Yuchang als Wei Bu en Zangh Yu als Yu Cheng.


Wei Bu heeft een rein karakter en lijkt intuïtief de juiste beslissingen te nemen maar hij leidt - net als alle anderen - een beklagenswaardig en uitzichtloos leven. Yu Cheng is een soort Chinese nozem, een rebel without a cause, hij zou door de gebroeders Coen bedacht kunnen zijn. Yu Cheng houdt niet van mensen, zegt hij en voortdurend leef je met de angst dat hij zijn kalmte niet weet te bewaren, dat zijn rust slechts schijn is, zeker wanneer de vrouw op wie hij ondanks alles een oogje heeft hem ronduit zegt niet in hem geïnteresseerd te zijn. Maar Yu Cheng beheerst zich. En in plaats van geweld te gebruiken gooit hij er de zoveelste nihilistische oneliner tegenaan.


Het mooiste shot in de film is het allerlaatste shot maar ik zal hier niets van het plot prijsgeven. Maar ook in dit laatste shot klinkt geen hoop door. Je gelooft dan allang niet meer dat Wei Bu er wél in zou kunnen slagen iets te maken van een leven met bijvoorbeeld het meisje voor wie hij wel iets van warme gevoelens koestert. De wijze opa die door zijn eigen zoon uit zijn eigen huis wordt gezet houdt Wei Bu nog voor dat hij wel naar een andere plaats kan reizen maar dat dat zinloos is. Het leven daar is hetzelfde als het leven hier. "Ga niet weg, kijk maar of je er hier iets van kunt maken".


Ik kan u deze film nauwelijks aanraden en toch ben ik blij dat ik hem gezien heb. Als Paul Celan over der Meister aus Deutschland dicht of als Dante schrijft: Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt, zo laat Hu Bo ons vier uur lang naar volstrekte hopeloosheid en troosteloosheid kijken. En de filmmuziek is al even onthutsend deprimerend. Er wordt veel van u gevraagd als u deze film gaat zien!


Nine-storey tower falling, slowed down 5 times

dinsdag 11 juni 2019

Alt right in Nederland


In de Volkskrant verscheen een artikel over FvD-jongeren die kennelijk onder de inspirerende leiding van de rattenvanger himself bijeen zijn gekomen in Amsterdam.JFVD-voorzitter Frederik Jansen memoreert in zijn toespraak: ‘Natuurlijk zijn er mensen die het met ons oneens zijn’. ‘Mensen die ons fascisten noemen, nazi’s en héél erg fout. Dat zijn de stormtroepen van de gevestigde orde. Ze leren ons dat de Nederlander niet bestaat, dat onze geschiedenis slecht is, dat we een onaflosbare erfschuld dragen waarvoor onze wereld tot een einde moet komen. Via de angst voor sociale isolatie dwingen zij ons apathisch in te stemmen met onze eigen afschaffing.’

Tja, dat is de teneur bij heer Baudet. Maak van je politieke tegenstanders een karikatuur en het wordt steeds gemakkelijker je daartegen af te zetten. Wie herkent zich in het beeld dat Frederik Jansen schetst? Ja, Baudet zelf natuurlijk en zijn gretige aanhangers. Maar het is perverse flauwekul en aantoonbare kletsika. 


Ook was er nog een flirtcoach, Tom Gorny, uitgenodigd om een lezing te geven over daten (‘nee betekent niet altijd nee’) en die verdedigt Baudet's eerdere beweringen dat vrouwen ‘minder excelleren’. Volgens Gorny komt dat omdat mannen grotere uitschieters hebben bij hun IQ, zowel negatief als positief. ‘Keiharde feiten. Waarom winden de media zich daar zo over op?’
Een flirtcoach? Wie bedenkt zoiets? En die volstrekt denigrerende en aantoonbaar onjuiste beweringen aangaande het IQ van vrouwen! Hoe is het mogelijk dat mensen daar in trappen. Er waren ook een paar vrouwen aanwezig, hoe voelden zij zich toen deze smerigheid over hen werd uitgestort?

Jansen: ‘Wij moeten een antwoord bieden op clown world die geleidelijk alle facetten van ons leven beheerst. Wij gaan onze beschaving redden van de dreigende ondergang. Want wat hard lijkt voor sommigen, is noodzakelijk voor ons allemaal. We hebben doorzettingskracht nodig, discipline, overwinningsdrang, ja, zelfs overheersingsdrang'. 

Enfin, lees het artikel zelf maar en vraag u dan af of u hier daadwerkelijk bij zou willen horen.

Zijn wij goede voorouders?


We kennen Robert Macfarlane al van De oude wegen en De laatste wildernis, boeken die ik verslond. Onlangs verscheen Benedenwereld. Een ontdekkingstocht door dolines, foiba, verdwijngaten, sink holes, mijnen, grotten en kloven in Groot Brittannië, Frankrijk, Slovenië, Groenland en Scandinavië, om niet zonder redenen te eindigen in de onderaardse opslagplaats voor nucleair afval op een Fins eiland. En al na de eerste pagina's aarzel je met verder lezen omdat doorlezen het moment dichterbij brengt dat je het boek dicht moet slaan. Met dit boek heeft Macfarlane op een buitengewoon poëtische manier geschreven over de wereld die de meesten van ons nooit betreden of verkennen, de wereld die zich onder onze voeten bevindt. Dieper dan een ondergrondse parkeergarage komen we doorgaans niet, daaronder worden we al gauw bevangen door angst voor duisternis of claustrofobie. Macfarlane laat zien hoe weinig wij werkelijk begrijpen van de planeet waarop wij ons bevinden en toont aan dat waar wij de evolutie denken te doorgronden, ook daar onze kennis ver van volledig is.


Robert Macfarlane heeft - niet voor het eerst - een formidabel boek geschreven. In vaak schitterende taal - hij introduceert het prachtige woord 'kroonschroom' (eerlijk gezegd komt de eer hier toe aan de beide vertalers van dit boek, Nico Groen en Jan Willem Reitsma, de schrijver heeft het over 'crown shyness' en dan is 'kroonschroom' werkelijk een prachtvondst) voor de ruimte die bomen elkaar gunnen om licht op te vangen voor de fotosynthese - en dat maakt het lezen van dit boek tot een genot in velerlei opzicht. Is dit een reisboek, een natuurhistorische verkenning of een alarmerend klimaatrapport? Benedenwereld is dit alles en nog veel meer. En daarenboven is dit ook nog eens een literair werk van uitzonderlijke klasse. Ik zou alle superlatieven aan willen wenden om dit boek onder de aandacht te brengen van iedereen die geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze aarde, in de menselijke geschiedenis en vooral de menselijke moraal. Hebben wij onze ogen daadwerkelijk open? Zijn wij daadwerkelijk goede voorouders?

De volledige boekbespreking van Benedenwereld vindt u hier. En wilt u meer van deze schrijver weten of zien, kijk dan eens op deze plek.
 

zondag 9 juni 2019

De vorm of de vent?


Onlangs raakte ik in een discussie verzeild over de vraag of iemand met foute opvattingen toch een groot kunstenaar zou kunnen zijn. Aanleiding waren de schilderijen van Emil Nolde, van wie later zou blijken dat hij een fervent aanhanger van de nazi's was. Hoe kijk je tegen diens werk aan wanneer je eest zijn werk leerde kennen en waarderen om er vervolgens achter te komen dat hij er wel heel foute opvattingen op na hield. Ik ken geen werk van deze schilder dat zijn opvattingen over de nazi's als thema heeft, ook geen doeken die de nazi-ideologie verheerlijken.


In dit verband moest ik denken aan Louis Ferdinand Céline (1884 - 1961), de schrijver van Reis naar het einde van de nacht en Dood op krediet om hier slechts twee titels te noemen. Ik heb veel boeken van Céline gelezen, verslonden zelfs. Hij schreef veel over de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog. Al snel zou hij antisemitische sentimenten ontwikkelen, in welk opzicht hij zich bepaald niet onbetuigd heeft gelaten.

Wat betekent die ontdekking voor je aanvankelijke bewondering? Het antisemitisme van Céline is onversneden en rabiaat. Het ligt er duimendik bovenop. Toch blijft hij in mijn ogen een groot schrijver, een nihilist wellicht maar een groot schrijver. En een interessant en fascinerend mens bovendien. Zie de video van het interview. De Nederlandse vertaling van de tekst vindt u hier.


In het verlengde hiervan bedacht ik me dat sommige kunstcritici veel minder waardering hebben voor de latere werken van de schilder Willem de Kooning (1904 - 1997) omdat hij productief bleef ondanks zijn toenemende dementie. Dat nu lijkt mij de grootst mogelijke onzin. Bezoekt u het prachtige museum De Pont maar eens in Tilburg. Daar hangt zo maar een De Kooning. Ik weet niet of dat schilderij werd gemaakt toen hij al dementeerde maar dat interesseert mij niet in het minst. Kennelijk menen zulke critici dat wanneer de persoonlijkheid van een schilder wordt aangetast (als dat al zo is) bijvoorbeeld door dementie, men ook anders naar diens werk moet kijken.


Jacques Bloem gaf aan deze discussie een motto: "vorm of vent". Is een literair werk een losstaand gegeven of moet men ook de persoonlijkheid van de schrijver in het oordeel betrekken? Een lastige discussie overigens. Mijn waardering voor Céline heeft een fikse deuk gekregen toen ik mij realiseerde hoe virulent antisemitisch hij was gebleken. Toch vind ik hem nog steeds een groot schrijver. Zelf zegt hij hierover: "het interesseert me geen donder hoe anderen mij beoordelen. Mijn werk is ontstaan in de tijd, ik ben slechts de boodschapper en het zijn de verschrikkingen van de moderne tijd die het nieuws maken." Tja, dat is in mijn ogen nog steeds geen rechtvaardiging voor antisemitisme maar meer rechtvaardiging vindt Céline niet nodig.

vrijdag 7 juni 2019

donderdag 6 juni 2019

Wild Pear Tree


De nieuwe film van Nuri Bilge Ceylan - die we kennen van het prachtige Wintersleep - heet Wild Pear Tree. En dat blijkt een schitterende film waar ik ademloos naar heb zitten kijken. Prachtrollen van met name de hoofdpersoon, de net afgestuurde Sinan (gespeeld door Dogu Demirkol) en zijn vader Idris (gespeeld door Murat Cemcir)

                                           de cineast

Sinan studeerde literatuur en schreef als scriptie een metaroman, zoals hij het zelf noemde. Teruggekeerd naar het ouderlijk huis in de provincie hoopt hij zijn boek te kunnen publiceren en tijd te vinden om zich op zijn toekomst te beraden. Veel keus is er niet, een baantje als leraar in het oosten van het land lijkt het enig haalbare scenario. Maar eenmaal thuis aangekomen merkt hij al snel dat er daar weinig veranderde in de achterliggende jaren. Zijn vader speelt daarin een centrale rol en wel op een zodanige manier dat er tussen beiden constant een gespannen sfeer heerst.

                                            de zoon

De film kent eigenlijk nauwelijks enige plotontwikkeling en bestaat vooral uit de gesprekken die Sinan voert met de burgemeester, een plaatselijke ondernemer, een jonge vrouw die hij nog uit zijn jeugd kent, een schrijver en twee imams. En natuurlijk met zijn ouders. Sinan blijkt een wat norse jongeman die met de grootst mogelijke scepsis naar zijn omgeving kijkt. En die het ook geen probleem vindt om al zijn gesprekspartners desnoods met cynische opmerkingen te provoceren. Die gesprekken zijn stuk voor stuk de moeite waard, je zou willen dat je het script na zou kunnen lezen.

                                            de vader

De gesprekken gaan over de zoektocht van Sinan naar wat je 'de waarheid' zou kunnen noemen. Hij neemt geen genoegen met de wat hij als standaardreacties ervaart van zijn gesprekspartners. Vaderlandsliefde of nationalisme interesseert hem niet, hij is op zoek naar de ware mens achter de gezichten die hij dagelijks ontmoet.

De slotscènes zijn werkelijk prachtig, als Sinan ervaart dat uitgerekend zijn vader de enige is die zijn boek daadwerkelijk gelezen heeft. Er is een band ontstaan tussen vader en zoon die eigenlijk onverbrekelijk is. Maar voor het zover is heeft Ceylan ons meer dan drie uur prachtige beelden voorgetoverd, heerlijke dialogen voorgeschoteld, ons verrast met af en toe raadselachtige beelden en ons indringende muziek van Bach (zie mijn vorige post) laten horen, muziek die wonderwel bij deze film past. Voortdurend liggen de wanhoop en de ultieme depressie op de loer maar de film eindigt met een beeld dat hoop biedt.

Ondertussen kan deze film niet los worden gezien van de actualiteit in het Turkije van Erdogan, ook al wordt de paljassultan nergens met naam genoemd. Wie iets meer wil weten over de achtergrond en de bedoelingen van de cineast moet beslist het grote interview in de Volkskrant lezen, zeer de moeite waard. Niet iedereen zal zo'n dialogenfilm kunnen waarderen, enkele bioscoopgasten hielden het na de pauze voor gezien. Voor mij onbegrijpelijk, ik heb meer dan genoten van deze film en zeker van de beide hoofdrolspelers, vader en zoon.


"Ahlat Ağacı" soundtrack - Passacaglia and Fugue in C minor, BWV 582

Dit kan niet waar zijn


Luidde de titel van een opzienbarend boekje van Joris Luyendijk. We weten inmiddels dat de vraag stellen, hem beantwoorden is. En er komt geen einde aan. DNB waarschuwt dat er sprake is van een acuut risico op een scherpe marktcorrectie. En waardoor wordt dat risico veroorzaakt? Opnieuw door financiële wanproducten zoals risicovolle hypotheek- en bedrijfsleningen. Deze risicovolle producten worden door de bankinstellingen gebundeld en doorverkocht, waarmee ze het hele financiële stelsel infecteren.


Wij Nederlanders zijn koplopers in het maken van schulden. Onze totale schuldenlast is exact gelijk aan het bbp! Bij onze oosterburen is die schuld slechts 50 procent van het bbp! En bij die rare Italianen nog minder. Onvoorstelbaar eigenlijk en we lopen allemaal met oogkleppen op. Als de marktcorrectie komt - en niemand kan voorspellen wanneer dat precies staat te gebeuren - dan zijn het vooral de pensioenverzekeraars  die de grootste risico's lopen, juist omdat zij vooral in het buitenland beleggen en vooral in risicovolle producten. Zij doen dat om sneller te groeien om daarmee hun dekkingsgraad te verhogen, die stelselmatig wordt uitgehold door de lage rente.


Is dat begrijpelijk en verstandig? Nee natuurlijk, zij spelen met uw en mijn geld en dat is een nare gedachte. Wij zijn gebaat bij een pensioenakkoord. Laat dat nu juist in deze dagen op tafel liggen, klaar om geaccepteerd te worden. Ik mag toch hopen dat de leden van het FNV zich realiseren dat de solidariteitsgedachte van hen verlangt dat ze dit pensioenakkoord accepteren. Maar stel dat die leden het akkoord verwerpen, wat gaat de FNV dan doen? Bij een geringe meerderheid van stemmen kan men de uitslag nog naast zich neerleggen, het is immers een raadgevend referendum. Maar wat gebeurt er als 60 procent van de FNV-leden het akkoord afwijst? Dat zou een historische blunder zijn en dat zou dan ook de doodsteek voor de vakbonden in ons land zijn, denk ik toch.


De leiding van het FNV zou wat mij betreft wel wat sturender en enthousiasmerender op mogen treden. En haar leden voor moeten houden dat het onmaatschappelijk zou zijn om dit akkoord nu af te wijzen. Vooral de eis om de pensioengerechtigde leeftijd te bevriezen op 65 is volstrekt belachelijk. Een kind snapt nog dat de samenleving, die steeds ouder wordt, zich dat helemaal niet kan permitteren! Ook Groen Links en de PvdA zouden zich wel wat sterker in dit debat mogen mengen. Het is hun achterban die doorgaans lid is van de FNV. De SP heeft zichzelf allang van de onderhandelingstafel gemanoeuvreerd, de zoveelste historische blunder van deze partij.


Wat betekent de wet van Murphy in dit geval? De FNV-leden wijzen het pensioenakkoord af en de dag erna breekt de door de DNB voorspelde financiële crisis uit. Is dit doemdenken? Een beetje wel natuurlijk. Laten we er nu maar gewoon van uit gaan dat de FNV-leden verstandige mensen zijn die zich bewust zijn van het enorme belang van hun stem in deze kwestie. Dat pensioenakkoord moet er komen, dat is goed voor ons allemaal, zeker voor onze kinderen en kleinkinderen.