Iem al Biyati werd in 1998 in Nederland geboren uit ouders die in de jaren negentig Syrië ontvluchtten. Ze is momenteel voorzitter van de FvD-jongeren. Ik kwam haar voor het eerst tegen in de documentaire Eigen volk eerst van Sahar Meradji. In die documentaire was ze met aspirant-leden van deze duistere politieke beweging op kamp ergens in de heuvels. Lichamelijke oefening werd gecombineerd met debat en god mag weet wat nog meer. Ik kreeg onmiddellijk associaties met de Hitlerjugend. Vaag gewauwel van deze jonge Nederlandse met Syrische roots. Sterker nog: Iem al Biyati mag dan in Nederland geboren zijn, ze heeft part noch deel gehad aan de Nederlandse geschiedenis, ook haar ouders hebben daar nooit iets over kunnen vertellen. Haar geschiedenis is dus hoogstens 26 jaar oud.
Nu kwam ik haar opnieuw tegen in een documentaire van Rutger Castricum in zijn serie over nationalisten. Iem al Biyati vindt dat migratie een halt moet worden toegeroepen. Nederland is voor de Nederlanders. Als rechts-extremisten rond de jaarwisseling een boodschap van White lives matter op de Erasmusbrug projecteren is zij het daar graag mee eens. Ook de moderne architectuur is in haar ogen verfoeilijk omdat ze niets Nederlands uitstraalt. De Amsterdamse grachten zijn volgens haar objectief mooier. Dat haar ouders nooit in Nederland hadden kunnen neerstrijken als zij het destijds voor het zeggen had gehad maakt ook al geen indruk.
U begrijpt het al: Iem al Biyati is een redelijk slimme jonge meid die ondanks haar slimheid toch ook zo verschrikkelijk dom is. Ze moet wel schizofreen zijn om met haar ouderlijke achtergrond uitgerekend het 'eigen volk eerst' van de knotsknettergekke FvD te verdedigen.
Anne l'Huillier kreeg vorig jaar de Nobelprijs Natuurkunde voor het creëren van ultrakorte pulsen laserlicht in de jaren tachtig. Deze pulsen worden gemeten in attoseconden ofwel triljoensten van seconden. Er zitten ongeveer evenveel attoseconden in een seconde als seconden in de leeftijd van het heelal. Kunt u zich er nog iets bij voorstellen?
Haar vinding bleek tientallen jaren later razend interessant voor chipmachinebouwer ASML. De kleinste details op chips worden gemeten in nanometers. ASML wil al tijdens het maakproces controleren of die details ook goed worden gefabriceerd. Met gewoon licht kun je dat niet controleren omdat de golflengte van dat licht veel te groot is. ASML verwacht met de vinding van l'Huillier het extreme UV-licht op te kunnen wekken dat nodig is voor deze testing while producing. De onderneming hoopt binnen vijf tot tien jaar de vinding van l'Huillier in de praktijk te kunnen toepassen.
U kent vast wel, of u gelovig bent of niet, het verhaal van Genesis uit de bijbel. Men houdt in de christelijke kerk vol dat der schriftgeleerden het woord van god hebben genoteerd. Nou, laten we daar dan maar gewoon van uitgaan. In Genesis wordt het verhaal van de schepping en de zondeval verteld. In de volksmond heet het dat Eva een verboden appel zou hebben geplukt maar dat klopt niet. In de bijbel is nadrukkelijk sprake van een vrucht. En op de een of andere manier is daar later een appel van gemaakt.
Maar we laten dat verhaal voor wat het is. Waar het nu om gaat is dat de bijbel ons wil doen geloven dat Eva geschapen werd uit de rib van Adam. Dat nu is een fabeltje. Het is juist andersom: de man werd geschapen uit de rib van een vrouw. Figuurlijk dan natuurlijk want elk weldenkend mens beseft dat er van een schepping nooit sprake is geweest. Wij zijn allemaal, planten, dieren en mensen, ontstaan uit een evolutieproces.
Maar goed, die schriftgeleerden dachten daar anders over en hebben ons dat verhaal van die rib van Adam op de mouw gespeld. Maar uit onderzoek is inmiddels vast komen te staan dat het toch echt andersom is. Voor een bevruchting was heel nadrukkelijk eerst een eicel nodig en die eicel bevond en bevindt zich alleen in een vrouw. Zoölogen en biologen hebben nu vastgesteld dat de vrouwelijke vorm aantoonbaar vooraf is gegaan aan de mannelijke.
Ook het verhaal van de mannelijke dominantie moet geheel op de schop. Het is gewoon onzin. De argumentatie daarvoor werd onder meer verdedigd door Darwin en die is onder biologen en zoölogen heilig. Maar ook Darwin kon zich vergissen. Dat is nu wetenschappelijk aangetoond. De redenatie was dat de eicel groot en gering in aantal was, terwijl de zaadcel klein en uiterst mobiel en ook nog eens enorm in aantal was. Om die reden was de man degene die rusteloos op jacht ging en niet geneigd tot monogamie was terwijl de vrouw, juist op grond van die paar simpele kenmerken, geacht werd veel rustiger, afwachtender en reagerend zou zijn alsmede meer geneigd tot monogamie.
De Britse zoöloge Lucy Cooke (1970) legt in haar boek Bitch uitvoerig uit tot welke bevindingen de moderne wetenschap is gekomen op het vlak van gender, sekse, mannelijke dominantie, matriarchale samenlevingen enzovoorts. Ik heb van dit boek genoten, vond het ronduit spectaculair en zeer, zeer wetenswaardig. Wilt u iets meer weten over dit boek, lees dan mijn bespreking daarvan maar beter nog schaft u zich dit boek zelf aan. Geloof me, u zult er geen spijt van krijgen.
In Schotland is een Hate Crime and Public Order wet aangenomen, die alle vormen van haatzaaien, verbaal of fysiek, strafbaar stelt. Op zich niet bijzonder maar uniek aan de nieuwe wet van de Scottish National Party is dat de
perceptie van de aangever centraal staat bij de beoordeling of er
inderdaad een haatmisdrijf is begaan, en niet een objectieve
beoordeling.Dat lijkt mij fundamenteel onjuist. Vreemd is dat de wet zich richt op discriminatie op het gebied van leeftijd, beperking,
religie, seksuele oriëntatie en genderidentiteit maar haat jegens vrouwen
valt er niet onder. Dat laatste begrijp ik niet.
Maar het meest verontrustende aan deze wet is dat de perceptie van de aangever centraal staat. Ik dacht dat we het erover eens zijn dat niemand het recht heeft om niet beledigd te mogen worden. Als je je beledigd voelt stap je naar de rechter en die stelt na een zo objectief mogelijke beoordeling vast of er sprake was van een strafbaar feit. Dat slaat de Schotse wetgever nu zomaar over. Wie zich beledigd voelt stapt naar de politie die al verklaard heeft elke klacht, anoniem of niet, te zullen registreren en onderzoeken.
Kennelijk hebben de Schotten er een handje van zich schuldig te maken aan hate crimes, want waarom zou men anders tot zulke draconische maatregelen moeten besluiten? Laten we een concreet voorbeeld nemen. Ik zal nooit tegen een gelovige zeggen: 'uit het feit dat jij je kenbaar maakt als een gelovige leid ik af dat je dom bent.' Maar in een al dan niet schriftelijk betoog beweer ik nogal eens dat geloven feitelijk niets anders dan opzettelijke domheid is. Nu mag ik dat beweren, ik spreek niemand persoonlijk aan en geef in mijn betoog aan waarom ik tot dat oordeel kom.
Maar in het Schotland van vandaag kan iemand naar de politie stappen en verklaren (anoniem of niet) dat hij of zij zich door mijn uitlating gegriefd voelt, waarop ik kan worden veroordeeld voor een hate crime. Dat is toch de omgekeerde wereld. Dan blijft er van de vrijheid van meningsuiting inderdaad niets meer over.
Gisteren was ik bij een voorstelling van Het Nationale Ballet. Dancing Dutch heette het programma. Het werd een heerlijke avond (behalve die dubbelgeparkeerde Mercedes dan) omdat een voorstelling van een gerenommeerd dansgezelschap (en gelukkig hebben we er daar vele van in ons land) altijd een magische beleving is. Zeker ook dit keer.
Het eerste werk, Tenzij getiteld, een ballet van Milena Sidorova kon me eigenlijk niet echt bekoren. Misschien werd ik teveel afgeleid door de wat tuttige kostuums van de dansers maar ik begreep de titel niet en het programmaboekje gaf me ook al geen duidelijkheid. Maar het tweede stuk was Concertante van Hans van manen. Een werkelijk prachtig ballet op heerlijke muziek van Frank Martin (1890-1974) Dit ballet stamt uit 1994. Er ontstond een buitengewoon verrassend lijnenspel op het schaars verlichte podium dat me het gevoel gaf dat nog niet alles verloren is. We moeten het als mensen met elkaar zien uit te houden, er iets moois van te maken, vergeet de grote systemen en machinerieën. Dat waren althans mijn associaties. Ook hier bracht het programmaboekje me niet veel verder.
Na de pauze volgde Wings of Wax van de Tsjechische grootmeester Jiri Kylián. Acht dansers en danseressen dansten rond en onder een op zijn kop hangende bladerloze boom schaars verlicht door een ronddraaiende lamp. Dit ballet ging in 1997 in première bij Het Nederlands Danstheater. Ook hier kost het me moeite een verhaal te ontdekken, wat wil de choreograaf mij laten zien. Icarus heb ik er niet in kunnen ontdekken. Ook hier brengt het programmaboekje mij niet dichter bij de betekenis van wat ik heb gezien. En wat ik zag, kan ik nauwelijks onder woorden brengen. Behalve dan dat het adembenemend mooi en indrukwekkend was.
Het laatste ballet was Anima Animus van David Dawson, in première gegaan in 2018. Volgens het programmaboekje ging het hier om het vrouwelijke in de man en het mannelijke in de vrouw. Dat is mij ontgaan. De muziek bij dit ballet is het Vioolconcert nr 1van Ezio Bosso, heerlijke muziek voor een dansvoorstelling. De dansers en danseressen waren extreem lichtvoetig, sprongen hoger dan hoog, en ontwikkelden enorme snelheden op het podium. Je had amper tijd om je af te vragen waar de voorstelling over ging, je werd volledig in beslag genomen door de professionaliteit van de dansers en danseressen. Wat een souplesse, wat een lichaamsbeheersing, wat een dansvermogen, het is oogverblindend en verbluffend mooi. En het eindigt in een klaterende climax in dit ballet.
Zoals ik zei, ballet en dans, legt u me maar uit waar het verschil in zit, ballet en dans bezorgen me altijd weer een magische avond, mits de choreografie maar krachtig en betekenisvol, verbeeldend is. Wat een prachtige kunstvorm is dit toch. U moet er ook beslist eens gaan kijken.
Ooit is ergens het misverstand ontstaan dat het verbranden van een boek iets te maken zou hebben met de vrijheid van meningsuiting. Een jammerlijk misverstand. De meeste mensen begrijpen dat je een boek moet lezen. En als het je niet bevalt laat je het links liggen of geeft het aan iemand die er wel belangstelling voor heeft.
Wie een boek verbrandt omdat het hem of haar onwelgevallig is moet het volgende gedachten-experiment uitvoeren: stel je voor, je schrijft een (willekeurig) boek en het lukt je dat boek uitgegeven te krijgen. Wat zou je er van vinden als dat boek enkel gekocht wordt om in de fik gestoken te worden. Wie schendt hier dan wiens vrijheid van meningsuiting?
Voor eencelligen (zoals meneer Wagensveld) is zelfs deze simpele vraag moeilijk te beantwoorden. Maar span u een beetje in en komt tot een kloek besluit: spreek u uit. Ik roep de wetgever op het verbranden van een boek (welk boek dan ook) te verbieden en strafbaar te stellen bij wet. Immers, waar men boeken verbrandt, worden uiteindelijk ook mensen verbrand.
Leest u bovenstaande brief en bedenk dat de schrijvers ervan inde toekomst wellicht op de betere posities terecht komen. Als jonge mensen nu al zulke abjecte denkbeelden koesteren, wat mogen we dan van ze verwachten als ze straks op bestuurdersposities terecht gekomen zijn. Ik zou niets liever zien dan dat deze lieden uit de samenleving verwijderd worden, voorgoed. Op hen rust geen zegen. Vermoedelijk zijn deze walgelijke corpsballen bewonderaars van Andrew Tate en Jordan Peterson. Maar zij verspreiden gif en vitriool. Over de rug van vrouwen die hier niet om gevraagd hebben. Laten we dit vuilnis aan de straat zetten en om te beginnen van de universiteit verwijderen.
Pegida-voorman Wagensveld doet voortdurend pogingen korans in de fik te steken. Hij doet dat niet in zijn achtertuin want dan krijgt hij geen aandacht. En aandacht is precies waar het hem om te doen is, Wagensveld is een ordinaire aandachtsjunkie. En extreem dom bovendien want hij wil maar niet begrijpen dat het verbranden van een jou onwelgevallig boek niets anders betekent dan een ander het recht op vrije meningsuiting ontzeggen. Behalve een aandachtsjunkie en dom is Wagensveld ook nog eens selectief in zijn zogenaamde boosheid over de koran. Hij kan immers net zo goed de Bijbel verbranden want dat is ook een boek van moord en doodslag. Maar die boodschap wil deze onverlaat kennelijk niet horen. En tot slot beheerst Wagensveld ook onze moderne geschiedenis niet. Was het niet Heine die schreef: waar boeken worden verbrand, verbrandt men uiteindelijk ook mensen.
Burgemeester Marcouch heeft Wagensveld terecht verboden in zijn stad een koran te verbranden. Ik hoop vurig dat deze nare man wordt opgepakt en subiet wordt vastgezet waar hij hoort: achter de tralies. Maar vooral moeten we hopen dat moslims zich niet door deze onverlaat laten uitdagen en opfokken. Mensen als Wagensveld zien we liever niet in onze samenleving. Ze voegen niets toe, behalve ellende.
Nog zo'n thema waar praten niet meer helpt. Een studentenvereniging die ieder jaar weer wanproducten onder zijn leden aantreft die de meest verwerpelijke ideeën menen te moeten propageren. Het idee alleen al dat uit deze corpora de mannen tevoorschijn komen die straks leidende posities in de samenleving zullen gaan innemen is onverteerbaar.
Het wordt tijd dat we zulke corpora definitief uit onze samenleving verwijderen, ze brengen niets dan perversiteit en smerigheid voort. Opheffen dus en nooit meer terug laten keren. Hun pappies en mammies zullen het geen goed idee vinden en ze zullen er ongetwijfeld dure advocaten op weten te zetten maar als het ons menens is, als we echt walgen van die ellendige studentjes, dan zorgen we ervoor dat ze in de toekomst geen schade meer aan kunnen richten. Zelf zijn ze niet meer in staat tot zelfcorrectie, wie zich op die leeftijd al zo weet te misdragen, zou eigenlijk eerst drie jaar naar een heropvoedingsgesticht moeten alvorens opnieuw nederig toelating tot een universiteit te mogen aanvragen.
Ik kan er niet naar luisteren, naar ouders die hun kinderen niet laten vaccineren. Het interesseert me ook niet meer wat voor drogredenen ze daar voor aan willen voeren. Alleen moet de overheid wel paal en perk durven stellen aan de ruimte die aan deze idioten wordt geboden. Ik lees overal dat ik vooral moet willen luisteren naar de argumenten die deze mensen hebben. En achter hun twijfels zou vooral angst schuil gaan.
Maar ik heb daar allemaal geen zin meer in. Als een ouder niet begrijpt dat hij of zij zijn of haar ongevaccineerde kind niet naar een school of crèche met wel gevaccineerde kinderen kan sturen, dan ben je verloren voor de samenleving. Dan richten die mensen hun eigen scholen en crèches maar op en huren ze op eigen kosten maar zwembaden om hun kindjes te leren zwemmen. En wel even na gebruik goed schoonmaken en desinfecteren hè?
Afschuwelijk om nu telkens weer dit soort berichten te moeten lezen. Kunnen we antivaxxers niet gewoon uit onze samenleving verwijderen? U begrijpt natuurlijk wel dat ik met deze taal nooit het door mij nagestreefde doel bereik. Hoe krijgen we in godsnaam weer wat gezond verstand in onze samenleving? Maar ik ga deze discussies niet meer aan. Het is volkomen zinloos. En o, wat haat ik zulke ouders! Dat mag allemaal maar hardop zijn mening ventileren.
Als je asielzoekers in staat stelt gedurende hun procedure te werken levert dat de Nederlandse staat geld op. En veel ook. Mij leek dat altijd een no brainer. Maar in ons land meende de dominee dat het beter was als asielzoekers zich stierlijk gingen vervelen. Misschien gingen die mensen dan wel vervelende dingen doen en konden we ze op andere gronden dan gebruikelijk weer over de grens zetten. Of misschien werd die verveling zo erg dat ze uit zichzelf wel opdonderden.
Waarom heeft het eigenlijk zo lang geduurd voordat een economisch onderzoeksbureau eens mocht uitzoeken wat werkende asielzoekers ons zouden kunnen opleveren. Nou, in tien jaar tijd kan het zomaar om twee miljard euro gaan. Vooral in de vorm van loonbelasting natuurlijk maar verdienende asielzoekers gaan ook meer uitgeven, dus het zal ook btw opleveren. Ook zullen de bijstandskosten aanzienlijk dalen. Maar misschien wel de grootste winst ontstaat doordat werkende asielzoekers veel gemakkelijker en sneller integreren. Dat is pas echte winst.
Gek he? Dat we daar zo maar achter zijn gekomen. Gaan we het nu ook mogelijk maken dat asielzoekers gewoon kunnen werken? Maar hebben wij met een rechtsradikaal kabinet voor de deur nog wel dominees in ons land die zo'n verlicht idee nog willen ondersteunen en bepleiten?
Ik heb hier wel vaker de loftrompet over VN-chef Josep Borrell gestoken en opnieuw is er aanleiding om hem weer eens onder uw aandacht te brengen. Hij verklaarde over Gaza: "Voor de oorlog was Gaza de grootste openlucht gevangenis. Nu is het een openlucht begraafplaats. Een begraafplaats voor tienduizenden mensen en ook een begraafplaats voor de belangrijkste principes van humanitair rechts."
Wilde Biden zich zijn woorden maar eigen maken want alles wijst erop dat de weigering van Biden om definitief afstand te nemen van Israël hem de verlenging van zijn presidentschap gaat kosten. Ik zou de strategen van de democraten wel eens willen horen in het overleg met Biden. Het lijkt een no brainer maar om de een of andere reden wil Biden maar geen klare taal spreken.
We lezen vandaag de Volkskrant en verheugen en verbazen ons. Ik verdenk het Verenigd Koninkrijk er al heel lang van dat de Britten behoorlijk xenofoob zijn. Maar als je kijkt naar de personen die daar nu het hoogste ambt bekleden moet ik mijn hypothese wegzetten als onzinnig onderbuikgevoel.
Nu Wales de Zambiaans-Britse
Vaughan Gething tot Eerste Minister heeft gekozen, zijn alle leiders van
Groot-Brittannië kinderen van het Britse Gemenebest.
In Downing Street
is Rishi Sunak de baas, zoon van Indiase immigranten.
De Schotse Eerste
Minister is sinds een jaar Humza Yousaf, een telg van de Pakistaanse
diaspora.
En
dat niet alleen. In Londen is Sadiq Khan, zoon van Pakistaanse
immigranten, al acht jaar burgemeester,
en de Britse minister van
Binnenlandse Zaken James Cleverly heeft wortels in Sierra Leone.
Voorts
is Leo Varadkar, de premier van Ierland, zoon van een Indiase vader en
een Ierse moeder.
Noord-Ierland heeft als enige een witte leider, maar
wel een bijzondere: Michelle O’Neill is de eerste katholiek die deze
functie bekleedt. Twintig jaar geleden was deze samenstelling vrijwel
ondenkbaar.
Rare jongens, die Engelsen. Dat mag zo zijn maar dit rijtje maakt, hoe je het ook wendt of keert en hoe je deze mensen ook waardeert, behoorlijk indruk. Gidsland Nederland blijft daar ver bij achter.
Gisteren hadden we de gelegenheid Triumph des Willens in de bioscoop te bekijken. Tot dan had ik me tevreden moeten stellen met korte clips uit de film. Achteraf kan ik zeggen dat ik daarmee tevreden had kunnen zijn. In haar autobiografie verhaalt Riefenstahl hoe ze met Hitler persoonlijk moest onderhandelen om haar zin te krijgen. Ze spreekt hem voortdurend aan met 'Mein Füher'. En ze kreeg haar zin, carte blanche en een onuitputtelijk budget. In deze film portretteert ze de partijbijeenkomst van de NSDAP in Nürnberg in 1934. Riefenstahl schrijft dat ze maandenlang bezig is geweest met de eindmontage, tot op de dag van vertoning zou ze eraan gewerkt hebben. Ze geeft ook hoog op van haar eigen kwaliteiten als documentairemaakster. Dat alles in aanmerking nemend is het opmerkelijk dat het eindresultaat zo bitter tegenviel.
Het begint al met de openingsbeelden. Die zijn er niet, we zien slechts zwart en dat duurt verdomde lang. We horen schetterige marsmuziek en dan verschijnt de titel in beeld. Het tweede beeld vertelt ons dat de film werd vervaardigd in opdracht van der Führer Adolf Hitler. En dan bevinden we ons plots in het vliegtuig dat Hitler naar Nünberg brengt, hij komt als een Messias uit de hemel neergedaald om de Duitse ziel te redden. Die marsmuziek klinkt gedurende de gehele film, de irritatiegrens wordt geregeld overschreden. Een heel groot gedeelte van de film bestaat uit eindeloze beelden van een eindeloze parade van gevechtseenheden, compleet met vaandels, vlaggen en ... marsmuziek. Er kwam werkelijk geen einde aan, weer een korps, nog een bataljon en nog tien keer dezelfde beelden, het werd ronduit ergerlijk.
Mij vielen drie dingen op. De beelden van Hitler in close up. Je zag hoe hij de mensen doordringend aankeek en hij leek daarmee respect af te dwingen. De mensen die hij de hand schudde moeten het gevoel hebben gehad dat der Führer persoonlijke aandacht voor hen had. Hitler bezat zeker een charisma en mij viel vooral op dat de blik in zijn ogen vaak genoeg bepaald niet onsympathiek was. Zijn charisma was onomstreden en overduidelijk. Als hij sprak of moet ik zeggen schreeuwde, overtuigde hij zijn gehoor. Door zijn presentatie, niet door de inhoud van zijn woorden. Hij praatte soms ronduit nonsens.
Een tweede facet wat mij opviel was de geluidstechniek. In een immens stadion waar meer dan honderdduizend mensen aanwezig waren, stond Hitler minstens anderhalve meter verwijderd van twee, hooguit drie microfoons. En daarmee bereikte hij kennelijk het gehele stadion. We hebben het hier over 1934! En het derde element dat mij opviel was de niet zichtbare regie. Deze documentaire zou heel wat interessanter zijn geweest als Riefenstahl had laten zien hoe deze werkelijk vlekkeloos verlopen massamanifestaties werden geoefend en geregisseerd. Ik geef het je te doen, tienduizenden mensen, ook al lopen ze in gelid, door de straten van een grote stad te laten marcheren of een niet al te logisch parcours in een stadion te laten aflopen. Dat was fantastisch om te zien.
Het waanzinnig enthousiasme van de mensen kenden we natuurlijk al, die beelden hebben we al zo verschrikkelijk vaak gezien en het fascineert telkens weer. Maar het toonde ook meteen de enorme zwakte van deze documentaire. Riefenstahl filmde een hagiografie van Hitler. Kritiekloos. En in die zin was dit precies wat het was: een propagandafilm. We zagen nog Göring, Goebbels, Hess, Frank en Himmler maar zij waren gedegradeerd tot slippendragers. En meer zijn ze ook nooit geweest natuurlijk. Wel slippendragers met veel te veel macht waar ze gretig misbruik zouden maken jun de jaren die nog volgden. In een nooit uitgezonden interview zou Riefenstahl later verklaard hebben dat het haar speet Hitler ooit ontmoet te hebben en zei ze spijt te hebben van Triumph des Willens. Dat laatste kan ik me zeer wel voorstellen.
Na de oorlog zou Riefenstahl worden aangemerkt als Mitlaufer waardoor het werken als cineaste een stuk moeilijker werd. In gradatie van zwaarte kon je na de oorlog beschuldigd worden als Hauptschuldige, Belastete, Mitlaufer en Entlastete. Zij stierf op 101-jarige leeftijd.
Een jongen van 12 jaar bindt een stukje vuurwerk aan een stok, steekt het aan en loopt ermee over straat. Niks bijzonders. Behalve dan dat deze jongen in Oost-Jeruzalem woonde. Hij werd prompt neergeknald door een joodse politieman. Minister Ben Gvir noemde de politieman een held en de 12-jarige jongen een terrorist.
Kan je nog erger overkomen? Ja hoor, in Israël kan dat. De autoriteiten maakten directe teraardebestelling onmogelijk omdat men 'nog onderzoek moest doen'. De vader kon het lichaam van zijn zoontje pas 's nachts om 12:00 uur ophalen bij een controlepost; hij mocht maximaal 3 personen meenemen. Het lichaam van zijn zoontje mocht niet naar huis worden vervoerd en moest meteen begraven worden. Er werden door de autoriteiten niet meer dan 50 mensen bij de begrafenis toegelaten.
Er is niets menselijks meer aan de Israëlische samenleving. Ben Gvir is een monsterlijke onmens, types van zijn soort duiden we gemeenlijk aan als ongedierte. Wat is er toch in mensen gevaren? De houding van steeds meer Israëliërs tegenover Palestijnen is geen andere dan die van de nazi tegenover zijn joodse slachtoffer. De laatste was in de ogen van de eerste geen mens.
Het kan verkeren. De overheid vraagt medewerking van de burger om inhoud te geven aan de energietransitie en stimuleert de aanschaf van zonnepanelen, onder meer door subsidies en een salderingsregeling. Die zonnepanelen zijn immers knap duur en er moet toch tenminste sprake zijn van een redelijke terugverdientijd. Dus ook ik schafte de toen nog tamelijk dure zonnepanelen aan.
Wat de overheid echter verzuimde is een inschatting te maken van de eventuele gevolgen van de introductie van zonnepanelen. Stel dat de burger inderdaad massaal zonnepanelen aanschaft, wat gebeurt er dan. Kan de bestaande infrastructuur dat aan en hoe gaat de burger om met die zelf opgewekte stroom, heeft dat gevolgen voor de (on)balans van ons energiesysteem?
Nou, dat heeft onze overheid dus verzuimd. We hebben allemaal duur betaalde knappe koppen op al die hoge posities zitten maar de meest elementaire zaken krijgen ze niet voor elkaar. Nu blijkt, hoe kan het?, onze infrastructuur niet berekend op het grote aantal zonnepanelen. De overheid overweegt nu laadpalen op kritische momenten uit te gaan zetten, de overheid zou het liefste de salderingsregeling onmiddellijk afschaffen en de energiemaatschappijen gaan nu kosten op de zonnepanelenbezitters verhalen.
Die salderingsregeling is gelukkig gebleven maar het capaciteitstekort is de komende tien jaar, zo zeggen experts, nog niet opgelost. En die aan zonnepanelen gerelateerde kosten gaan de energiemaatschappijen zeker en vast op de zonnepanelenbezitters verhalen.
Niet alleen voel je je een paria omdat je zo inhalig was zonnepanelen aan te schaffen, als dank word je nu ook nog eens bestolen, én door de overheid én door de energiemaatschappijen. Ik voel me grotelijks belazerd!
Het beeld is groter dan groot, het geluid is harder dan hard, de film was duurder dan duur maar wat een spektakel. Dune 1 had ik natuurlijk ook bekeken, met mijn kleinkinderen, dus logisch dat we ook dit vervolg gingen zien. En om maar meteen helder te zijn: de film eindigde met een geweldige cliffhanger, dus deel 3 is ook onderweg maar dat zal nog wel even duren. Deel 2 werd geregisseerd door Dennis Villeneuve.
Het verhaal van Dune is eigenlijk heel simpel: de strijd tussen goed en kwaad en goed wint altijd. Dat is zo bij James Bond, dat is zo bij Star Wars en dat is ook zo bij Dune. En voor de acteerprestaties ga je ook niet naar dit soort films want op dat vlak valt er weinig te genieten. Ofschoon we in deze film wel Charlotte Rampling, Christopher Walken en Javier Bardem tegenkwamen.
Ik dacht dat Dune 2 een dure film was (hij kostte maar liefst 190 miljoen dollar) maar dat is nog maar een schijntje vergeleken bij Avatar die in 2022 400 miljoen dollar kostte. En Pirates of the Carribean kostten 300 respectievelijk 378 miljoen dollar. Onwaarschijnlijke bedragen. Maar Dune 2 bracht in het eerste weekend al 178 miljoen dollar op. Het probleem zit hem simpelweg in de voorfinanciering en het geloof dat de investeerders in het eindproduct hebben.
Dit soort films gaat nergens over, het is puur vermaak. Maar dan wel vermaak met een hoofdletter. De techniek is werkelijk verbluffend. Uiteraard wordt er veel gewerkt met digitale technieken. Het zou fantastisch zijn eens een tijdje op zo'n set mee te kunnen lopen om te zie hoe zo'n film gebouwd en geproduceerd wordt. Want wat je uiteindelijk te zien krijgt is werkelijk onvoorstelbaar. Je valt van de ene verbazing in de andere. Het lijkt The Golden Bough van James Frazer wel, een eindeloze aaneenschakeling van mythische en magische verschijnselen, die in onze wereld volstrekt onmogelijk zijn. Wie daar niet tegen kan blijve beter thuis.
Wie wel gaat en zich er voor open stelt krijgt iets fantastisch' te zien. Het ene technische hoogstandje na het andere. Alleen al de vormgeving, de verbeelding en de dreiging van de beruchte zandwormen die zich met tomeloze snelheden door de woestijn verplaatsen is werkelijk verbluffend en ijzingwekkend. En natuurlijk ontbreken ook de gevechten met mes en zwaard niet en wordt er weer veel fascinerend materieel verwoest en weggebombardeerd. Als de film na bijna drie uur is afgelopen sta je gewoon naar adem te happen. U begrijpt het al: ik heb genoten, mijn kleinzoon ook. En o ja, ook de muziek vond ik geweldig, een orachtige score van Hans Zimmer!
En weer is de export van de Nederlandse agrarische sector gegroeid. Bedroeg die in 2016 nog 80 miljard, vorig jaar is de export gestegen naar 124 miljard. En het gaat daarbij vooral om producten die het milieu het meest belasten: eieren, zuivel, sierteelt en vlees. Aldus de Volkskrant die zich baseert op gegevens van het CBS.
De boer wil ons graag doen geloven dat wij geen eten meer krijgen als zij teveel dwars worden gezeten door klimaatregels maar deze cijfers zijn natuurlijk helder. Ik herhaal het nog maar eens: die boeren worden schatrijk aan lucratieve export maar de milieuschade deponeren de boeren op het bordje van de Nederlandse burger.
