Huilkamer en puppyroom

 

Het is alweer heel erg lang geleden dat ik de academische wereld achter me liet. In 1975 behaalde ik het kandidaatsexamen culturele en sociale antropologie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, waarna ik er voorgoed de brui aan gaf. Ik voelde me er nooit thuis en besloot dat mooi was zo. Nu zijn we dus ruim 45 jaar verder en de wereld blijkt intussen aardig veranderd. Nu had ik dat zelf ook al wel waargenomen maar ik  had me destijds nooit kunnen voorstellen dat de alma mater haar studenten hypermoderne faciliteiten ter beschikking stelt, zoals daar zijn - en let nu op!: huilkamer en puppyroom.

Huilkamer en puppyroom? Ik wilde het niet geloven maar het is echt waar! Als studenten tentamenstress hebben opgelopen kunnen ze in een aparte ruimte hun emoties de vrije loop laten en/of met jonge hondjes knuffelen. En niet alleen in Nijmegen hoor, het schijnt een internationaal fenomeen te zijn. Vindt u het erg als ik nu even om een teiltje vraag? En hier enorm over moet schuddebuiken? 

Ik heb absoluut geen zin me hier verder in te verdiepen. Maar studenten die een dergelijke faciliteit nodig denken te hebben, die hebben op een universiteit niets te zoeken. De weerbaarheid van jonge mensen is kennelijk naar een absoluut dieptepunt gezonken. Nee, u zult van mij niet horen: in mijn tijd bestond zoiets niet. Daar gaat het niet om. Ik zou willen dat studenten die naar een huilkamer of een puppyroom moeten zichzelf eens diep in de ogen kijken, daar heb je slechts een spiegel voor nodig. Welke zieke geest bedenkt een huilkamer of een puppyroom?

Winter

 

Ik las zojuist een prachtig boek van Adwin de Kluyver over Antarctica, Niemandsland getiteld. In dit boek verzamelde de schrijver talloze wetenswaardigheden over dit laatste continent. Je krijgt het tijdens het lezen koud, alsof je zelf op die ongenaakbare ijskap rondloopt. In de laatste pagina's kom ik de Japanse schilder Soichiro Tomioka (1922-1994) tegen. Tomioka schilderde vooral winterlandschappen. Er is aan hem een fraai museum gewijd. Daar zou ik graag eens ronddwalen. Hier is twee dagen geleden de winter begonnen maar een witte kerst herinner ik me slechts uit mijn vroege jeugd. Sindsdien is er veel gebeurd, veel ijs gesmolten, veel water aan de oceanen toegevoegd. En ondertussen schilderde Tomioka een prachtig oeuvre bij elkaar. 

 

Corona-alfabet

 

De onvermoeibare wetenschapsredacteur van de Volkskrant, Maarten Keulemans is nu al twee jaar bezig in het Corona-debat feiten van fictie te scheiden. Wij realiseren ons veel te weinig hoe blij we mogen zijn dat zo iemand als Keulemans vrijwel al zijn tijd (dat is althans mijn stellige indruk) besteedt aan het aan de kaak stellen van alle onzin die er over de pandemie te berde wordt gebracht.

Nu heeft hij in de Volkskrant het Corona-alfabet opgesteld. Hier vindt u de belangrijkste corona-fabels en vaccinatieroddels keurig op een rijtje. Heel handig om in één overzicht alle onzin over de ziekte en de behandeling tot uw beschikking te hebben. Een geweldige steun in de rug als u besluit toch maar weer eens de discussie met een wappie of andere twijfelaar aan te gaan. En niet voor het eerst zeg ik hier maar weer eens: hulde aan Keulemans.

Een sterrenstelsel zonder donkere energie?

 

Wetenschappers hebben van het op 250 miljoen lichtjaar staande sterrenstelsel AGC 114905 ontdekt dat zich in dat stelsel, een dwergstelsel, geen donkere materie bevindt. Tot nog toe ging men ervan juit dat de zwaartekracht van grote hoeveelheden donkere materie de schaarse hoeveelheid zichtbare materie bijeenhoudt. Zo'n dwergstelsel is grosso modo even groot als het melkwegstelsel maar bevat veel minder sterren. De vraag is nu: als er geen extra massa aanwezig is, hoe kan het dan dat die sterren wel bij elkaar in dat dwergstelsel blijven? De theorie zegt dat er donkere materie moet zijn maar uit metingen blijkt ontegenzeggelijk dat die er niet is. Dan zouden die sterren als het ware de ruimte in gekatapulteerd moeten worden maar dat gebeurt niet. Men probeert nu nog andere dwergstelsels te bestuderen en bemeten, ook daar zou donkere materie ontbreken. Een merkwaardig fenomeen waar wetenschappers nog geen verklaring voor hebben. Meer hierover leest u in de NewScientist.

Bundestag-Antrag: Johann Saathoff (SPD) kontert AfD auf Plattdeutsch aus

Zo doen ze dat in Duitsland, mijnheer Wilders

 

Wilders valt Rutte aan op diens voorgenomen immigratiebeleid in de komende regeerperiode. "Nederland wordt overspoeld met immigranten" luidt zijn al sinds jaar en dag te vernemen mantra.Veel achterlijker kan het niet. Laten we eens kijken hoe de nieuwe Duitse regering met immigratie om denkt te gaan.

Scholz wil arbeidsmigratie juist stimuleren om werkzoekenden toegang tot de Duitse markt te geven en "om nieuw potentieel voor wetenschap- en kennisland Duitsland te ontsluiten". Het moet makkelijker worden om in Duitsland te komen studeren, een paspoort te verkrijgen en een dubbele nationaliteit wordt mogelijk gemaakt.

Afgewezen asielzoekers die niet terug kunnen naar hun vaderland worden niet illegaal maar worden geduld en als ze vijf jaar in Duitsland wonen en geen strafblad hebben, kunnen ze een tijdelijke verblijfsvergunning krijgen om een baan te zoeken en de taal te leren. Langs die weg kunnen ze dan de gewone procedure voor een langere verblijfsvergunning doorlopen. Ook gezinshereniging moet gemakkelijker worden.

Kijk, mijnheer Wilders, zo kan het dus ook. Maar kom daar maar eens om in het zo zelfzuchtige Nederland met zijn zogenaamde koopmansmentaliteit. Veel dommer dan Nederland kun je nauwelijks zijn. De Duitsers hebben uit goed begrepen eigenbelang een immigratiebeleid omarmd dat heel wat menselijker en beschaafder is dan waar de Calvinistische Nederlander toe bereid is.

De drie slechtste ministers van de laatste vijftig jaar

Ik heb lang na zitten denken over welke ministers aangemerkt kunnen worden als slecht. Slecht in de zin van een wanprestatie leveren en dat vooral blijven herhalen. Het duurde niet lang voordat ik mijn drie kandidaten bij elkaar had en wat mij betreft staan ze alle drie ex aequo op de eerste plaats. Geen van hen is erger dan de anderen maar mijn god wat hebben ze, tenminste bij mij, een ergernis opgeroepen.

Uri Rosenthal was minister van buitenlandse zaken in Rutte I van 14 okt 2010 tot 5 nov 2012. Een korte tijd slechts maar hij is er wel in geslaagd het diplomatieke corps bijna tot aan de grond toe af te breken en te muilkorven. In mijn ogen een echte havik en ongelooflijk arrogant. Zou ik gedwongen worden toch een nummer één aan te wijzen, dan kwam Rosenthal hier zeker voor in aanmerking.

Stef Blok was minister van wonen in Rutte II en stapte al snel over naar veiligheid en justitie en viel bij Rutte III voornamelijk in op Veiligheid en justitie, Buitenlandse Zaken en Binnenlandse Zaken en het ministerie voor Economische Zaken. Een volstrekt kleurloze man, eine Mann ohne Eigenschaften zogezegd, die tot in de eeuwigheid binnen de lijntjes zal kleuren om plotseling volstrekt idiote theorietjes over failed states te ventileren. Blok is de vleesgeworden nietszeggendheid. Maar wil wel het Groningse gasveld weer openen en vindt het ook geen enkel probleem de Waddenzee boven Friesland ernstig te beschadigen.

Ankie Broekers-Knol heeft het - gelukkig maar - nooit tot minister geschopt. Zij is staatssecretaris voor veiligheid en justitie in Rutte III. Zij heeft vooral de migratiepolitiek in haar portefeuille en op dat terrein is zij erin geslaagd de ene enormiteit op de andere te stapelen. Volledig gefaald in Afghanistan maar eigenlijk geldt dat voor alle dossiers die ze op haar bureau kreeg. Ook zij is een havik die met volstrekt ongefundeerde argumenten irrationeel beleid uitpoept. Nu wil ze het ontnemen van het Nederlanderschap tot permanent beleid maken waar alle deskundigen uit binnen- en buitenland dat ontraden. Leest u maar eens dit artikel. Broekers-Knol doet mij denken aan The witches, die enge film naar een verhaal van Roald Dahl.

Deze drie bewindslieden hebben mij in min of meer gelijke mate bovengemiddeld gestoord en geërgerd. Dat ze alle drie afkomstig zijn uit de VVD zal wel toeval zijn, denkt u ook niet?

The hand of god

 

In 1984 kwam Diego Maradonna naar FC Napoli en zal voor de rest der tijden daar als een heilige door het leven gaan, en niet daar alleen. Twee jaar later zou hij het WK een onvergetelijke indruk achterlaten in de wedstrijd tegen de Engelsen waarin hij eerst een doelpunt scoorde met zijn hand om even later met aan onnavolgbare dribbel door de Engelse verdediging te slalommen en fenomenaal binnen te schieten. Van dat handsgeval werd destijds al meteen gezegd dat het de hand van god was.

Paolo Sorrentino maakte een film over dat Napels van de jaren tachtig, de stad waar hij geboren werd in 1970. We volgen de lotgevallen van een familie met twee zonen en een dochter. Om niet nader verklaarde redenen komt de dochter op één enkel shot aan het einde na niet in beeld, zij verblijft voornamelijk op de badkamer maar details over het hoe en waarom worden we niet gewaar. Wat mij betreft was dat ene shot aan het einde van de film dan ook tamelijk overbodig.

Heerlijk zijn de vertolkingen van Toni Servillo en Teresa Saponangolo als het ouderpaar Schisa en onvergetelijk is de ravissante verschijning van Luisa Raniera als de tragische Patrizia. De film toont ons de lotgevallen van een familie in Napels in de jaren tachtig waarbij het verhaal verteld wordt door de jongste zoon van het echtpaar Schisa, Fabietto. Het is een heerlijke film over een aandoenlijke familie, een familie die van humor houdt maar die humor wordt niet altijd door iedereen even goed begrepen. Niettemin is de film zeer geregeld ronduit hilarisch.

Dat ik de rol van de kleine monnik niet goed begreep en dat me niet duidelijk was waarom Patrizia aan het einde een batterijtje naar Fabietto wierp, ach dat zal me uiteindelijk worst zijn. Misschien kan iemand me dat nog eens uitleggen. Ik heb gewoon enorm genoten van deze liefdevolle film, die ik later graag nog eens zal gaan zien. Ik beveel hem u van harte aan.

Don't look up

 

Een komedie? Ik moest alleen echt lachen om het allerlaatste shot van deze film, na de aftiteling dus u moet wel blijven zitten. Het is typisch Amerikaanse humor waar wij Europeanen niet zo om moeten lachen. Ja, het was een film met een vette knipoog. Maar naar wie?

Wij denken dat we met Trump het dieptepunt hebben bereikt van wat de democratie op zijn Amerikaans ons te bieden heeft. Maar Janie Orlean, gespeeld door een fantastische Meryl Streep, laat ons zien dat het nog veel erger kan. Helaas is er geen enkel argument om te beweren dat deze door Streep gepersonaliseerde president over the top zou zijn. In dit Amerika is alles mogelijk, anything goed, ook Janie Orlean. En Streep schmiert er lustig op los, heerlijk om naar te kijken. En verdomd, ook Leonardo di Caprio weet als acteur te overtuigen. Net als Cate Blanchett, die echt fenomenaal een leeghoofdige talkshowhost speelt. En niet te vergeten the adorable Jennifer Lawrence.

Het verhaal is simpel: een enorme komeet ligt op ramkoers met onze planeet. De laatste extinctie is aanstaande maar de mensen willen er niet van horen. Als het volk erachter komt dat het bedrogen is, is het te laat. Een totaal andere film dan het onvergetelijke Melancholia van Lars von Trier. Dat was een zware film, noodlottig van begin tot eind. Dit Don’t look up lijkt mij een snel opgenomen film maar het plezier spat er van af. Snel gemonteerd met verrassende shots, veel social media, kortom, je verveelt je geen moment. En dat voor een film die twee en een half uur duurt.

 

In Bosnië-Herzegowina komt de EU weer eens veel te laat

 

Ik roep het hier al jaren. De EU moet alle Balkanstaten binnen haar gelederen halen. De  Balkan hoort bij Europa. Maar de meeste EU lidstaten voelen daar niets voor. Het wordt dan te druk aan de onderhandelingstafel. Bosnië-Herzegovina is een van de meest gecompliceerde Balkanstaten sinds het verscheiden van Tito, die tenminste de boel bij elkaar wist te houden. Daarna ging de geest uit de fles. Bosnië-Herzegovina is een federatieve republiek en werd bij het Verdrag van Dayton opgedeeld in twee entiteiten: de Federatie van Bosnië en Herzegovina en de deelrepubliek Servische Republiek.

In die laatste deelrepubliek is een separatistisch leider, Milorad Dodik, aan de macht gekomen. Een onversneden nationalist die helemaal niets begrepen heeft van de Balkanoorlog in de jaren negentig van de vorige eeuw. In Bosnië-Herzegovina vielen in die oorlog ruim honderdduizend doden. Hij wil zijn deelrepubliek afscheiden. 

Dodik ontkent de genocide in onder meer Srebrenica. Hij zegt vreedzame afscheiding na te streven maar niemand gelooft daarin. Hoe de toekomst eruitziet onder deze zoveelste rattenvanger in het altijd explosieve Balkangebied? Niemand die het weet. Dodik heeft vast een geheime agenda. Hij wordt gesteund door de Servische president Vucic en reken maar dat het schurkenduo in het Kremlin er alles aan doet om het vuurtje op te stoken.

Sancties van de VS of de EU vreest hij niet. Hij verklaarde doodleuk: "Het interesseert me geen moer". Nationalisme is een nare en onuitroeibare ziekte. Dat blijkt telkens maar weer. En de mensen zijn zo dom om iedere keer maar weer in zulke praatjes te trappen. Het zal nog lang onrustig blijven op de Balkan. Ik ben er niet gerust op.

Hic sunt dracones

 

Cartografen hebben vanaf het prilste begin kaarten getekend van de wereld voor zover die hen bekend was. Die kennis was, op het moment dat de eerste schepen voorbij de horizon voeren, nogal gebrekkig. Om allerlei redenen besloten gelukzoekers of ontdekkingsreizigers bepaalde routes nog even links te laten liggen. Omdat ze andere plannen hadden of omdat ze het niet vertrouwden.

Zeevaarders maakten graag gebruik van die kaarten en ze stelden het, vermoed ik toch, wel op prijs om gewaarschuwd te worden als ze terra incognita binnenvoeren. De cartografen hadden daar wat op gevonden: ze schreven bij zo'n onbekende vaarroute de woorden 'hic sunt dracones' oftewel 'hier kun je draken verwachten'; opgepast dus.

Tegenwoordig ziet zo'n combinatie van hic sunt dracones met terra incognita er heel anders uit.

Het multiversum

 

De twee voorgaande posts hadden het multiversum als onderwerp. U weet wat een multiversum is? Het idee dat wij in ons universum leven maar dat er naast ons heelal nog talloze andere universa bestaan waarin totaal andere wetmatigheden voorkomen dan die wij kennen. De aan  de New Scientist verbonden natuurkundige Ans Hekkenberg heeft over dat fenomeen een zeer verhelderend boekje geschreven. Het is geen gemakkelijke materie maar als je alle verbeeldingskracht aanspreekt die je in jezelf kunt vinden dan heeft zij je toegang tot een onvermoede en een even fantastische als waanzinnige wereld.

Wilt u meer weten, lees dan hier mijn bespreking van dit razend interessante boekje. Maar u kent mijn devies: lees het vooral zelf. Zoiets heeft u nog nooit gelezen!

How Many Dimensions Are There? | Unveiled

3D Stereogram of a Calabi Yau Manifold

Ik ben opnieuw jalours op de Duitsers

 

Wij hadden in maart van dit jaar verkiezingen en wachten nog steeds op een nieuw kabinet en we weten nu al dat dit nieuwe kabinet in niets af zal wijken van het vorige. Wat een ongelooflijke armoe om maar te zwijgen van het schandelijke toneelstukje dat onze politici hebben opgevoerd om tot hier te komen. 

In Duitsland waren de verkiezingen in september en inmiddels is daar het kabinet Scholz geïnstalleerd. Wat een zegen voor de Duitsers dat ze na zoveel jaren Merkel nu in ieder geval een op een geheel andere leest geschoeide regering gaan krijgen. Dat schudt de boel weer eens lekker op. En u weet hoe ik over Merkel denk: zij was een geweldenaar in mijn ogen. Hadden wij maar zo'n vrouw, met 25 procent van haar statuur was ik al tevreden geweest. Het mocht niet zo zijn.

Maar wat echt opvalt is de ambitie en de durf van dit nieuwe Duitse kabinet. In de eerste plaats willen ze het land enorm verduurzamen door vergroening en digitalisering te stimuleren. De oude industrie zal plaats moeten maken voor nieuwe producten en productiemethoden. Maar ze willen ook socialer worden, onder meer door het minimumloon te verhogen. Voorts komt er een superministerie voor economischer zaken en klimaat, in mijn ogen een zeer terechte combinatie van deze twee disciplines. En tot slot zijn vooral de migratiedoeleinden buitengewoon modern en ambitieus. Duitsland erkent een migratieland te zijn en dat verdient navolging. (Maar dat gaan wij, zelfzuchtige Nederlanders die niet voor niets rentmeesters op de troon hijsen, nooit meemaken) En de reden voor deze fundamentele keuze is heel simpel: Duitsland gaat die arbeidskrachten heel hard nodig hebben bij een vergrijzende autochtone bevolking. Wat is mooier dan emancipatie uit eigenbelang?

Natuurlijk, of deze stoplichtcoalitie erin slaagt in het zadel te blijven en iets van de ambitieuze doelstellingen waar te maken, moet nog blijken. Ik ben ook heel benieuwd hoe deze nieuwe regering de pandemie te lijf zal gaan. Scholz heeft al laten weten hardop te willen nadenken over een vaccinatieplicht. Kom daar bij ons eens om, Nederlandse politici zijn daar veel te lafhartig voor.

Arooj Aftab: Tiny Desk (Home) Concert

1970 - Der Kniefall von Warschau

Rede des Bundespräsidenten Richard von Weizsäcker zum 08.05.1985

Night and Fog (1955) by Alain Resnais: Mahler Symphony No.6 ENG sub

Die Todesmühlen (Dokumentarfilm, 1945)

Lunatic Preacher: Alien Invaded My Husband to Have Sex With Me

The power of the dog

 

De jogste film van Jane Campion, The power of the dog, heeft met Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst, Kodi Smith-McPhee en Jesse Plemons een prachtige rolbezetting. Het verhaal speelt zich af in het vooroorlogs Montana in een cowboy-omgeving. Gespierde mannen van weinig woorden en met ruwe omgangsvormen. De voor arts studerende zoon van Rose, Peter, wijkt nogal af van de norm, to put it mildly. En dat lijkt niet in de smaak te vallen bij de ongelooflijke macho Phil Burbank. Diens broer George heeft een totaal ander karakter en is zachtaardig, allesbehalve een macho maar ook geen zijig type. Hij kan niet op tegen zijn broer die hem consequent aanspreekt als 'fatsow' maar hij gaat wel zijn eigen gang en laat zich niet intimideren door zijn broer.

Ik zal hier verder niet uitweiden over het plot, dat moet u zelf gaan zien. Wat Campion heel fraai en heel subtiel laat zien is of wat teer en kwetsbaar lijkt wel echt zo kwetsbaar en teer is, of wat hardvochtig en ongenaakbaar wel zo ongenaakbaar en hardvochtig is. De werkelijkheid zet onze interpretatie daarvan nogal eens op zijn kop.

Prachtige film, die van begin tot het einde boeit. En een buitengewoon krachtige rol van Benedict Cumberbatch, een Engelsman in hart en nieren, die desondanks hier een echte hard boiled Amerikaan weet neer te zetten. Een aanrader dus!

Stephen Fry Interviews The Most Homophobic People In The World | Out The...