In 1984 kwam Diego Maradonna naar FC Napoli en zal voor de rest der tijden daar als een heilige door het leven gaan, en niet daar alleen. Twee jaar later zou hij het WK een onvergetelijke indruk achterlaten in de wedstrijd tegen de Engelsen waarin hij eerst een doelpunt scoorde met zijn hand om even later met aan onnavolgbare dribbel door de Engelse verdediging te slalommen en fenomenaal binnen te schieten. Van dat handsgeval werd destijds al meteen gezegd dat het de hand van god was.
Paolo Sorrentino maakte een film over dat Napels van de jaren tachtig, de stad waar hij geboren werd in 1970. We volgen de lotgevallen van een familie met twee zonen en een dochter. Om niet nader verklaarde redenen komt de dochter op één enkel shot aan het einde na niet in beeld, zij verblijft voornamelijk op de badkamer maar details over het hoe en waarom worden we niet gewaar. Wat mij betreft was dat ene shot aan het einde van de film dan ook tamelijk overbodig.
Heerlijk zijn de vertolkingen van Toni Servillo en Teresa Saponangolo als het ouderpaar Schisa en onvergetelijk is de ravissante verschijning van Luisa Raniera als de tragische Patrizia. De film toont ons de lotgevallen van een familie in Napels in de jaren tachtig waarbij het verhaal verteld wordt door de jongste zoon van het echtpaar Schisa, Fabietto. Het is een heerlijke film over een aandoenlijke familie, een familie die van humor houdt maar die humor wordt niet altijd door iedereen even goed begrepen. Niettemin is de film zeer geregeld ronduit hilarisch.
Dat ik de rol van de kleine monnik niet goed begreep en dat me niet duidelijk was waarom Patrizia aan het einde een batterijtje naar Fabietto wierp, ach dat zal me uiteindelijk worst zijn. Misschien kan iemand me dat nog eens uitleggen. Ik heb gewoon enorm genoten van deze liefdevolle film, die ik later graag nog eens zal gaan zien. Ik beveel hem u van harte aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten