Het spits werd dit jaar afgebeten door rijksbouwmeester Floris Alkemade. En dat bleek een interessante gast te zijn die mij opviel door twee karaktereigenschappen: zijn kalmte en zijn ernst. Hoewel ik aan het einde wel verlangde naar scherts en vrolijkheid. Maar daarvoor moet je niet bij Floris Alkemade zijn.
De centrale boodschap van de rijksbouwmeester is dat we behoefte hebben aan verbeeldingskracht, aan begeestering, overmoed zelfs als het kan, we moeten plezier hebben in wat we doen maar vooral ook moeten we onszelf durven uitdagen. Als voorbeeld van dat laatste liet hij een prachtige Mozart aria uit Die Zauberflöte zien, gezongen door Patricia Petibon. "Het plezier spat er van af" was het (terechte) commentaar van Alkemade. En ik realiseerde me dat ik juist dat ervan af spattende plezier bij de rijksbouwmeester had gemist.
Misschien is het een gevolg van juist zijn functie, je zag dat hij op meerdere vragen over zijn vakgebied een heel afgewogen antwoord gaf, hij moest kool en geit sparen, kon zich niet teveel kritiek op zijn broodheren (de Tweede Kamer) permitteren. Maar misschien is hij ook wel heel erg secundair en onderkoeld. Kortom, ik miste die begeestering juist bij hem.
Hij bleek uiteindelijk ook een optimist omdat hij erin gelooft dat de mens, hoe langzaam ook, erin zal slagen de enorme problemen waar we mee geconfronteerd worden (klimaatverandering en de zo noodzakelijke energietransitie) op te lossen, waarbij hij een grote rol ziet weggelegd voor de wetenschap en de kunsten. Zijn mooiste uitspraak van de avond, het was vermoedelijk een citaat: "wetenschappers moeten twijfelen aan wat ze zeker weten en kunstenaars moeten zeker weten waar ze aan twijfelen".
En Janine Abbring (op TZUM las ik een enkel zuinig citaat) was weer voortreffelijk. Ze stelde de juiste vragen en trok Alkemade weer bij de les als hij weer eens een te intellectueel antwoord gaf waar Abbring juist op zoek was naar zijn persoonlijke beleving. Zomergasten is op deze manier een hoogtepunt in onze vaderlandse televisiejournalistiek. Mooiste fragment gisteravond: de rokende Jean Paul Sartre en de rokende Simone de Beauvoir die naast elkaar zitten te werken maar van elkaar niet weten waar ze mee bezig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten