Sinds 2023 staat er voor het Centraal Station in Rotterdam een imposant en vooral prachtig beeld van een zelfbewuste jonge zwarte vrouw. Het beeld werd vervaardigd door Thomas J. Price en riep destijds meteen allerlei reacties op. Ronduit schandalig vond ik de reactie van NRC columniste Rosanne Hertzberger die het beeld beledigend vond omdat deze jonge vrouw niets gepresteerd had. Ik heb zelden zo'n krankzinnig commentaar op een beeldhouwwerk gelezen. Hertzberger suggereert hiermee dat standbeelden alleen zouden mogen worden opgericht voor mensen die hun sporen in de maatschappij of de geschiedenis hebben achtergelaten. Hertzberger bewees met haar Neanderthalkritiek alleen maar dat ze niets begrijpt van de tijd waarin zij leeft. Maar laten we deze domme dame verder maar voorgoed vergeten. Deze dagen is er een overzichtstentoonstelling van Thomas J. Price te zien in de Kunsthal in Rotterdam.
En wat een prachtige expositie waar de beelden van de uiterst sympathiek ogende Price alle ruimte krijgen die ze verdienen. Op één kleine uitzondering na, de replica van het beeld bij het CS staat tegen een mintgroene achtergrond, zijn alle beelden te zien tegen een witte achtergrond waardoor ze als het ware uitgelicht worden. Wat onmiddellijk opvalt is dat Price kleine uitstulpingen of gaten maakte waar je de pupillen van de ogen verfwacht. Aanvankelijk zie je dat niet maar als je de beelden benadert valt het meteen op. Gek genoeg levert dat helemaal geen vervreemdend effect op, het is alsof al die ogen wel degelijk iets uitstralen, iets waarnemen ook.
Ook hier valt me op dat de mensen die Price afbeeldt, soms enkel het hoofd, dan weer de volledige figuur, soms heel klein maar vaker nog meer dan levensecht en -groot. Stuk voor stuk, ook wanneer hij roze marmer als materiaal gebruikt, gaat het bij Price om zwarte mensen. En ik heb nergens de behoefte me af te vragen wat deze mensen toch gepresteerd zouden hebben om in aanmerking te kunnen komen voor een buste of standbeeld. Voor mij, een ander ziet het wellicht heel anders, stralen deze beelden merendeels zelfbewuste mensen uit die geen zin meer hebben olm zich af te vragen of ze er wel mogen zijn. Zij zijn er en ze nemen dus ruimte in, zoals wij dat allemaal gewoon zijn te doen. En het zijn ook nog eens prachtige mensen. Ik heb met bewondering naar al deze beelden gekeken en ben razend nieuwsgierig naar toekomstig werk van deze Thomas J. Price.
U vindt hier de hele fotoreportage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten