woensdag 29 januari 2025

Queer

 

Queer is een film van Luca Guadagnino, een verfilming van het gelijknamige boek van William S. Burroughs. Ik heb vroeger al het werk van Burroughs, voor zover het hier vertaald op de markt kwam, gelezen. Voor wat ik me ervan herinner is deze film dicht bij het boek gebleven en ademt in ieder geval in elke scene en ieder beeld de geest van Burroughs. De film bestaat uit drie hoofdstukken en een epiloog.

We zien de kennelijk niet onbemiddelde Amerikaan Lee (een meer dan voortreffelijke rol van de voormalige James Bond, Daniel Craig, jawel de laatste James Bond!) die in de homoscene in Mexico-stad ergens in de jaren vijftig de jonge Amerikaanse journalist Eugene (al even voortreffelijk vertolkt door Drew Starkey) ontmoet en op slag verliefd op hem wordt. Er volgt een spel van aantrekken en afstoten maar al snel wordt duidelijk dat de twee heren zich onmiskenbaar tot elkaar aangetrokken voelen. Ik moet toegeven dat ik me wat ongemakkelijk voel bij de niet eens zo expliciete homo-erotiek, ik kijk er nu eenmaal niet graag naar. Dat zegt meer over mij dan over iemand anders uiteraard.

Het is de typische Burroughs wereld: er wordt ongelooflijk veel gedronken, zeg maar gezopen en gerookt, gesnoven en gespoten. Het leven van de aan alcohol en drugs verslaafde Lee lijkt volstrekt nihilistisch. Is er eigenlijk wel iets wat of iemand die hem echt raakt? Ja, deze Eugene dus, maar het is al met al wat mager om een leven mee te vullen. In de tweede deel gaan de heren op reis door Zuid Amerika maar het is Lee uitsluitend te doen om de drug ayahuasca, die weliswaar niet leidt tot een staat van high zijn maar die telepathische vermogens bij de gebruiker op zou wekken.

In het derde deel bevinden we ons in de jungle en op een onnavolgbare wijze vinden de twee mannen een Amerikaanse arts die diep in de jungle beschikt over deze ayahuasca. Ze gebruiken de drug waarna er ronduit fantastische scenes ontstaan die de uitwerking van deze gevaarlijke drug op een wonderbaarlijke manier in beeld brengen. Rest ons nog slechts de epiloog.

De film is een road movie, een combinatie van From dusk till dawn en Raiders of the lost arch, zoals gezegd meer dan typisch Burroughs kun je nauwelijks krijgen. Zeer onderhoudend, de sfeertekening is werkelijk prachtig, ook al bestond de soundtrack uitsluitend uit muziek van minstens dertig jaar later. En de boodschap van Burroughs was ook flinterdun. Lee kreeg na het innemen van de ayahuasca inderdaad het gevoel dat hij de gedachten van Eugene kon lezen maar veel leverde dat niet op: 'I am not queer'. Maar ja, denk ik dan, als je als man met een man gaat neuken ben je toch echt queer, ook al is je volgende bedpartner een vrouw. Kortom, wat moeten we er eigenlijk mee? Maar het was een zeer onderhoudende film met twee voortreffelijke acteurs!

Geen opmerkingen: