Wim Pijbes mag dan misschien wel de grootste lul van ons land zijn, mijn god wat is dat een zelfingenomen kwal, hij stond wel aan de basis van het nieuwe kunstmuseum over migratie in Rotterdam, Fenix. Het museum is ondergebracht in de prachtig gerestaureerde oude havenloods, in 1923 nog de grootste overslagloods ter wereld, aan de Paul Nijghkade in Rotterdam, direct tegenover het iconische gebouw van de Holland Amerika Lijn. De loods is een slordige 360 meter lang en bestaat uit twee lagen met een waanzinnige in glimmend rvs opgetrokken opbouw in het centrum van het nieuwe museum.
Deze opbouw begint al in de centrale hal van het museum en vindt als een soort tornado zijn weg omhoog om uiteindelijk hoog boven het gebouw uit te torenen. Het is een ontwerp van de Chinese architect Ma Yansong van MAD Architects. Twee trappen kronkelen op een onnavolgbare wijze om elkaar heen en omhoog om bovenop te eindigen in een soort reuzenpaddenstoel, geheel opgetrokken in glimmend rvs waardoor er een effect ontstaat dat we al kennen van de sculpturen van Anish Kapoor en het Depot van Boymans van Beuningen. Loop de trap op en af en probeer dan eens een schets te maken van hoe u gelopen bent, het zal u niet lukken. Het ontwerp is even logisch als complex en zou zonder computers nooit ontworpen kunnen worden.
Op de eerste etage bevindt zich een gigantische tentoonstellingsruimte waar de tentoongestelde werken alle ruimte krijgen. Ik ga hier geen kunstwerken voor u beschrijven, u kunt een groot deel zien op mijn fotoreportage. Maar veel belangrijker: ga er zelf heen, het is werkelijk meer dan de moeite waard en ronduit verbluffend. Thematiek en uitwerking deden me sterk denken aan de Biënnale in Venetië van afgelopen jaar. Ook daar ondergebracht in oude veemgebouwen.
De opbouw van Yansong biedt je een fraai uitzicht over de stad en de Kop van Zuid. We daalden af naar de begane grond waar je een kofferlabyrint kunt bezoeken en aan de overzijde een grote ruimte vindt met ruim tweehonderd foto's in groot tot zeer groot formaat met als thema Afscheid. Merendeels indrukwekkende en vaak ontroerende foto's. Er was een klein boekje met toelichting per foto beschikbaar. Heel nuttig en plezierig. Misschien wel het meest sprekende deel van dit museum. Het gaat over mensen en je realiseert je hier twee dingen: de vreemdeling is ook een mens en betekent per definitie een verrijking van onze cultuur. Waarom toch kost het ons zoveel moeite dat onmiddellijk in te zien, waarom toch hebben we zoveel moeite met mensen uit andere windstreken terwijl ze ons leven alleen maar mooier, boeiender maken. Want, dat is de tweede vaststelling: de burger die al die vreemdelingen zo snel mogelijk het land uit wil hebben, die komt hier niet. En toch behoort juist die burger tot de natuurlijke doelgroep van dit schitterende museum! De volledige fotoreportage vindt u hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten