Het zijn de laatste dagen van 2024, ik heb net De engel van het zwijgen van Slobodan Snajder over het treurige lot van Kroatië in de twintigste eeuw uitgelezen en begin nu aan Stalingrad van Vasili Grossman. Wat voor een toekomst gaan wij tegemoet? In mijn eerdere post Ecce homo kunt u lezen hoe ik daar over denk. Maar voor het zover is vertoeven wij nog enkele dagen in het Limburgse Epen, op de grens met België.
De eerste dag is ronduit zonnig en berijpt, een wandeling is onvermijdelijk. We volgen het Geuldal en komen uiteindelijk bij Heimans Groeve, een geologisch ijkpunt waar carboon gesteente aan de oppervlakte treedt, het is meer dan 300 miljoen jaar oud. De heuvels zijn fors en steil hier en in alle bomen lijkt hier wel mistletoe te hangen. Wandelen is lastig hier bij tijd en wijle vanwege de mergelklei en de vele overspoelde paden. Thuis wacht de fles.
De paar aardige foto's die ik heb kan ik niet uploaden door ondoorgrondelijk en uitermate irritant googlegedrag. Die komen dus later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten