Paris, Texas van Wim Wenders zag ik meteen toen die uitkwam in 1984. Een overdonderende film, vond ik destijds met een prachtrol van Harry Dean Stanton (1926-2017) en niet te vergeten de bloedmooie Natasja Kinski natuurlijk. Ik heb de film daarna nooit meer gezien maar de beelden zitten in mijn geheugen gegrift, evenals die ene zin waarmee de film eigenlijk pas echt begint: I knew these people...
Ons filmhuis Focus in Arnhem zette de film opnieuw op het programma en ik bedacht me geen moment. Je loopt een zeker risico, soms valt de reprise enorm tegen zoals ik ervoer toen ik een jaar geleden nog eens naar Easyrider keek. Dat bleek gewoon een ongelooflijke baggerfilm te zijn, ondanks Karen Black. Maar het weerzien met Paris Texas was meer dan een heerlijk herbeleven. De film staat nog steeds fier overeind en staat daarmee in mijn top drie van de beste films aller tijden.
De beide hoofdrollen worden meer dan voortreffelijk vertolkt en dat komt voor een belangrijk deel door het script van Sam Shepard, het camerawerk van Robbie Müller en de soundtrack van Ry Cooder. Op een of andere manier is het een typische Wenders-film. Het is maar een klein verhaal maar Wenders geeft je het gevoel dat je naar een godendrama zit te kijken. Werkelijk prachtig, onvergetelijk mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten