Een voorstelling in Amare Den Haag van de Chinese componist Huang Ruo die zelf het Nederlands Kamerkoor dirigeerde. Was het daar maar bij gebleven, dan hadden we een prachtige voorstelling gezien want het werk Between Two Lights was intrigerend en fascinerend en het Nederlands Kamerkoor was zoals altijd meer dan voortreffelijk. Ik noem mijzelf nadrukkelijk geen muziekkenner, hoogstens een oprechte muziekliefhebber. In het libretto van Huang Ruo hoorde ik nadrukkelijk Oosterse klanken maar ook, zeker in de finale Westerse polyfonie.
De voorstelling ging over het sterven van de mens. Hoe ziet de wereld eruit op het moment dat iemand sterft en hoe ziet de wereld eruit na dat overlijden. Is er een overgangsfase en wat kunnen we daaraan gewaar worden. De aanleiding tot dit werk was de dood van de moeder van de componist tijdens de Corona pandemie en het leidend principe is een Oosterse filosofie, Shariputra. Voor ons westerlingen is zo'n filosofie nauwelijks te doorgronden als je er in een voorstelling als deze voor het eerst mee geconfronteerd wordt. In het programmaboekje staat dat het publiek geen toeschouwer is maar deelnemer. Die ervaring evenwel werd mij niet gewaar. Ik was en bleef een toeschouwer.
Helaas bleef de voorstelling niet beperkt tot het koor. Maar er was ook nog een zekere Grace Ellen Barkey die doorheen de voorstelling een performance opvoerde. Het probleem was dat ik haar vanaf het allereerste begin ongelooflijk irritant vond. Uit het programmaboekje maak ik op dat er geen sprake was van een choreografie dus alle bewegingen kwamen vermoedelijk uit haarzelve. Zoals gezegd, ik vond het aanstellerig, vervelend en irritant. Daarnaast was ze gedurende een groot deel van de voorstelling bezig met het verslepen van lelijke schermen die doelloos over het podium werden gesleurd. Ook dat was mateloos irritant.
En dan was er nog het lichtbeeld, dat ronduit armzalig was. Juist in deze voorstelling had licht en schaduw zoveel extra's kunnen brengen maar daar was helaas geen sprake van. Vanaf het begin schenen twee hooggeplaatste lampen rechtstreeks het publiek in en later in de voorstelling werd er ook nog eens een enorme spot recht op het publiek afgevuurd waardoor ik geregeld de linkerhelft van mijn zichtlijn moest afdekken.
Maar het werk zelf en het koor waren geweldig! Het nagesprek over rouwverwerking lieten we aan ons voorbijgaan. Persoonlijk leek mij dat een volstrekt overbodige toevoeging aan het programma maar ik was dan ook vermoedelijk de minst spirituele toeschouwer bij deze voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten