Op een prachtige dag staken wij in alle vroegte over naar Vlieland. De boottocht duurde een half uurtje en bij aankomst werden we verwelkomd door een grote groep zeehonden. We werden afgezet op de eindeloze Vliehors, een indrukwekkende zandplaat die onder andere wordt gebruikt voor oefeningen door de luchtmacht. Dit is de grootste zandvlakte van Noord Europa, 24 vierkante kilometer zand. Vogels zijn er nauwelijks, er is hier niets van hun gading. Midden op de Vliehors staat een reddingshuisje, aangekleed met wat er zoal op het strand aanspoelt. De tocht over de Vliehors in een grote gele bus duurt ruim een half uur. De enorme oppervlakte is overweldigend.
Vanaf het Posthuys gaan we verder per fiets, een prachtige tocht door de duinen om uiteindelijk uit te komen in Oost Vlieland, het enige dorp op het eiland. Bijna 66 jaar geleden was ik hier voor het eerst en het eiland is er alleen maar mooier op geworden. Toeristen met auto's zijn hier niet welkom en dat is ronduit heerlijk. Het grootste verschil met toen is dat er in die jaren op elk derde huis in het dorp een bordje was aangebracht met de wrange tekst Nicht für Deutschen. Een confronterende tekst voor de Duitse toeristen die in grote getale naar het eiland kwamen. Gelukkig is dat oud zeer verdwenen, we zijn nu goede buren van elkaar, zoals het hoort.
Vlieland moet het echt hebben van de rust en de stilte en die is weldadig. Veel bezienswaardigheden heeft het eiland niet te bieden en de natuur is behalve de Noordzeezijde en het wad nauwelijks divers te noemen. Dat mijn geliefde dichter Jan Jacob Slauerhoff hier graag kwam vind ik leuk maar de gemiddelde toerist zal denken: 'fijn voor hem' en gewoon doorlopen. Slauerhoff werd een tijdje verpleegd op dit eiland toen hij tbc had opgelopen. Dat ziekenhuis werd later omgedoopt tot Eureka dat ergens in de jaren vijftig werd omgebouwd tot appartementencomplex. Onze eerste gezinsvakantie in 1959 (mijn vader stuurde voor een vakantie van een week een volle hutkoffer vooruit) brachten wij in dit Eureka door. Nu is het gebouw veranderd in een lelijk modern appartementencomplex. Ik heb er niet eens een foto van genomen. Ik koester liever die kiekjes uit 1959.
Een dagje Vlieland sloten we af met een bezoekje aan de vuurtoren en namen dezelfde weg terug als we gekomen waren. Het was een prachtige zomerdag op een eiland vol dierbare herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten