De kortste en helderste definitie van een populist luidt: een populist is diegene die verkondigt het volk te vertegenwoordigen. Marine Le Pen deed dat gisteren ook maar weer eens om zich af te zetten tegen haar grootste rivaal Macron. Macron is afkomstig uit de bankierswereld en daarmee is hij definitief ingedeeld bij de elite.
Wat mensen over het hoofd zien is dat het begrip 'het volk' een abstractie is en niet een individueel wezen met hersens die kunnen denken, een mond die kan praten of handen die kunnen stemmen. Wij maken allemaal, tout court, deel uit van het volk en zijn allen gelijkwaardig lid van die gemeenschap. Het zijn politici die aan de haal proberen te gaan met de massa en de daarbij behorende stemmen door te suggereren dat alleen zij de echte vertegenwoordigers van het volk zijn. Gewoonlijk zijn zij ook degenen die onzin uitkramen als "het land teruggeven aan het volk". Wie zo praat over 'het volk' heeft baat bij het creëren van tegenstellingen.
De Franse kiezers hebben gisteren afgerekend met de klassieke partijen nadat de socialisten zichzelf al buitenspel hadden laten zetten door de huidige president. Een dramatische uitslag zou die zijn geweest waarbij naast Le Pen ook Melenchon naar de tweede ronde zou zijn gelanceerd. Dat zou vrijwel zeker het einde van de EU hebben betekend.
Nu is de kans groot dat Macron de nieuwe president van Frankrijk wordt en mij lijkt dat een zegen. De gevestigde politieke elite heeft het definitief verbruid, Fillon heeft het laatste zetje gegeven als de belichaming van graaizucht en corruptie. De vraag is of zijn conservatieve achterban zijn advies om in de tweede ronde op Macron te stemmen zal opvolgen.
Bij de komende parlementsverkiezingen later dit jaar zal blijken of de klassieke partijen daadwerkelijk worden afgeserveerd. Noch Le Pen, noch Macron kunnen rekenen op een stevige parlementaire positie. En dat zal consequenties hebben voor de nieuwe politieke wind de komende jaren.
Na de Brexit dachten velen dat daarmee het hek van de dam zou zijn. Ik deelde de vrees die voor velen een vurige wens was. Toch lijkt de continentale Europeaan daarvoor terug te schrikken. In Nederland is het niet gelukt een Nexit dichterbij te brengen, de Fransen lijken voor een Frexit terug te deinzen en in Duitsland is de AfD erin geslaagd zoveel interne turbulentie te genereren dat de kiezer vermoedelijk in verwarring achterblijft. Ik ben weer wat hoopvoller gestemd en nu maar hopen dat Donald Tusk het democratisch gehalte van de unie weet te verstevigen.
1 opmerking:
Wat mensen over het hoofd zien is dat het begrip 'het volk' een abstractie is en niet een individueel wezen met hersens die kunnen denken, een mond die kan praten of handen die kunnen stemmen. Wij maken allemaal, tout court, deel uit van het volk en zijn allen gelijkwaardig lid van die gemeenschap. Het zijn politici die aan de haal proberen te gaan met de massa en de daarbij behorende stemmen door te suggereren dat alleen zij de echte vertegenwoordigers van het volk zijn. Gewoonlijk zijn zij ook degenen die onzin uitkramen als "het land teruggeven aan het volk". Wie zo praat over 'het volk' heeft baat bij het creëren van tegenstellingen.
Wat de heer Nuy hier beschrijft c.q. omschrijft is de ideologie wier schrikbewind we kennen onder de verzamelnaam Socialisme.
Een reactie posten