maandag 31 augustus 2020
Betrouwbare zegslieden over de Amerikaanse politiek
De ontwikkelingen in de Verenigde Staten zijn dermate verontrustend dat je er niet aan ontkomt ze op de voet te volgen. De vraag is dan, wie zijn je zegslieden, hoe weet je zeker dat je enigszins objectief geïnformeerd wordt. Ik ben een verklaard tegenstander van Donald Trump, ook al heb ik inmiddels 650 e-mails van zijn campagneteam in mijn mailbox, sinds 1 juni van dit jaar. Het is niet zo moeilijk Trumphaters te volgen die graag kwijt willen hoe ze over deze weerzinwekkende idioot denken.
Ik doe mijn best me zo evenwichtig mogelijk voor te laten lichten. Ik zie dagelijks news updates van CNN en MSNBC (Joe Scarborough laat ik echter links liggen, die hoort zichzelf te graag praten) Brian Williams van MSNBC hoor ik daarentegen heel graag praten, alleen al vanwege zijn prachtig stemgeluid. Maar vooral vanwege zijn zo feitelijk mogelijke presentatie van het nieuws en zijn interpretatie daarvan. De tweede journalist waar ik graag naar kijk is Anderson Cooper van CNN. Ook hij staat garant voor nieuwsfeiten en vooral fact-checking. Williams en Cooper staan garant voor uitgebalanceerde en geobjectiveerde berichtgeving.
Ook Sean Hannity en Tucker Carlson van Fox News bekijk ik zeer regelmatig maar hun berichtgeving is kritiekloos tegenover Trump en ongekend eenzijdig en partijdig. Hun berichtgeving over politieke tegenstanders van Trump is ronduit smerig en leugenachtig. In feite moet ik mijn best doen om hier niet veel negatievere kwalificaties te gebruiken. De gemiddelde journalist bij Fox News ontstijgt niet het niveau van de rioolrat. Ze worden daarop geselecteerd. Zag u onlangs ook die schitterende maar evenzo verontrustende documentaire The Loudest Voice over Roger Ailes? Met een schitterende rol voor Russell Crowe!
Daarnaast zijn er natuurlijk talloze journalisten die het nieuws analyseren en er hun commentaar op leveren. Ik heb er in de afgelopen jaren heel wat de revue zien passeren maar er zijn er drie waar ik graag naar kijk. De eerste is Jesse Dollemore, een man die van zijn hart geen moordkuil maakt maar een ontwapenende presentatie heeft. Hij is partijdig anti-Trump maar pretendeert niet iets anders dan dat te zijn. Maar hij zorgt er altijd voor dat hij goed gedocumenteerd is. Ook hij heeft een stem waar ik graag naar luister en de manier waarop hij tijdens zijn presentatie altijd met een stapeltje papieren in zijn rechterhand zit te zwaaien is ronduit grappig.
De tweede is Brian Tyler Cohen. Een journalist met een heldere stem, hij praat enigszins staccato maar zijn analyses zijn helder en to the point. Tyler Cohen is altijd zeer goed gedocumenteerd en laat zich nooit verleiden tot emotionele commentaren, zoals je bij Dollemore geregeld tegenkomt. Zakelijk en correct, ik heb Tyler Cohen nog nooit kunnen betrappen op een onjuistheid en zijn onderwerpen zijn altijd actueel en relevant.
Maar het liefst kijk ik naar David Pakman die op een rustige toon en helder formulerend zijn analyses van het nieuws brengt. Ook David Pakman is uitstekend gedocumenteerd en laat zich kennen als een intelligente journalist die zich inspant om het nieuws zo evenwichtig en geobjectiveerd mogelijk te presenteren en interpreteren. Hij doet dat steevast in dezelfde studio en achter een monumentale microfoon uit de vorige eeuw. Ik beschouw hem als de meest intelligente en meest betrouwbare analist van de Amerikaanse media van dit moment.
vrijdag 28 augustus 2020
donderdag 27 augustus 2020
American Dharma (2)
Twee jaar geleden schreef ik in deze kolommen over de documentaire van Errol Morris, American Dharma getiteld. De film bevat een lang interview van de filmmaker met Steve Bannon, voormalig bankbobo, filmregisseur, Breitbart hoofdredacteur, campagneleider van Trump en na diens inauguratie enige tijd diens belangrijkste adviseur. Inmiddels zit Steve Bannon in de gevangenis wegens malversaties ten eigen faveure met opbrengsten van een crowdfunding-actie.
Eindelijk gelegenheid om de film in zijn geheel te zien, gisteravond in 2Doc. Het interview werd opgenomen in wat een filmdecor lijkt, een soort hangar voor ouderwetse vliegtuigen. De setting is donker en duister. Morris is stevig bekritiseerd omdat hij een te welwillende houding tegenover Steve Bannon zou hebben aangenomen. Ik heb daar weinig van gezien. Natuurlijk, hij had hem veel feller kunnen attaqueren maar de vraag is of Bannon dan zo openhartig zou zijn geweest als hij nu was.
Bannon kreeg de Breitbart-site in de schoot geworpen toen Andrew Breitbart, de initiatiefnemer, plotseling kwam te overlijden. Bannon maakte de website in no time tot een platform voor alt-right en white supremacy, gekant tegen de Occupy-beweging, tegen alles wat links is, tegen alles wat Democrats is, tegen het systeem en tegen de samenleving. Bannon leefde op visioenen van een systeem dat tot de grond toe zou worden afgebroken, visioenen van een revolutie die er volgens hem hoe dan ook gaat komen. Bannon ziet zichzelf als de man die dat vuur aansteekt.
Bannon ziet in Trump de man die als geen ander in staat is, het lef heeft om het systeem, de Amerikaanse federale overheid af te breken en de macht terug te geven aan de staten en het volk. Maar, en daar had Morris wat mij betreft wel meer aandacht aan mogen schenken, er schort nogal wat aan de analyses en de remedies van Steve Bannon.
Je kunt menen dat er sprake is van een deep state en dat de federale overheid veel minder in de melk te brokkelen moet hebben maar de vraag is waar dat alles toe moet leiden. Gaat het Bannon echt om de emancipatie van de working class? Krijgt het individu in de ideale wereld van Bannon weer zeggenschap over het eigen bestaan? Of gaat het hem er vooral om de Amerikaanse samenleving te zuiveren van hem onwelgevallige elementen, moslims en zwarten voorop?
De wereld van Steve Bannon is gitzwart. Hij is een man met intellectuele capaciteiten, ontegenzeggelijk, maar erg doortimmerd is zijn betoog niet. Dat blijft steken bij een opeenstapeling van samenzweringstheorieën. En uiteindelijk blijft er van Bannon niet veel meer over dan een Raspoetin die het kwaad vertegenwoordigt. Na zijn Trump-periode deed hij serieuze pogingen om in Europa stokebrand te spelen maar dat avontuur liep uit op een smadelijke nederlaag. In Europa moet men hem niet, een enkele dwaas zoals Baudet daargelaten. Ach, zult u zeggen, hij is verdwenen uit de Trump-entourage en zit zelfs in het gevang; klaar toch? Ik zou willen dat u daarmee gelijk had maar zo is het niet. De kans is nog steeds zeer groot dat Trump herkozen wordt, als de verkiezingen al doorgaan. En mocht hij de verkiezingen verliezen, dan zal Trump menen te kunnen bewijzen dat ze vervalst werden door zijn tegenstanders. Het is bepaald niet ondenkbaar dat Trump zal weigeren plaats te maken voor een opvolger, het is niet ondenkbaar dat er een burgeroorlog ontstaat, die Trump maar wat graag aan zal wakkeren.
Het interview is klaar, het is het nachtelijk uur, gebruik makend van een scene uit Twelf o'clock high wordt de locatie van het interview in de hens gezet. Macabere en sinistere beelden tegen de nachtelijke hemel. Een apocalyptisch beeld, Steve Bannon houdt van de apocalyps, daar gaat voor hem een louterende werking van uit. De apocalyps is het ultieme beeld van dharma, dat is waar vaderlandsliefde, plicht en moraal toe leiden. We hebben killers nodig, zegt hij aan het begin, mensen die zich niet meer om hun eigen lot bekommeren maar willen sterven voor het hogere doel.
woensdag 26 augustus 2020
Dark River
Dark River is een film van Clio Barnard die ook het scenario schreef. De film vertelt het verhaal van broer en zus, Joe en Alice die opgroeien op een boerderij in Yorkshire samen met hun vader maar zonder een vroeg overleden moeder. De film begint als dochter Alice het bericht krijgt dat haar vader is overleden. Zij besluit terug te keren naar de boerderij om die over te nemen, haar vader had haar immers het toekomstig beheer over de boerderij toegezegd en bovendien zou haar broer niet in staat zijn om die taak op zich te nemen. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. De boerderij is eigendom van een trustkantoor dat heel andere plannen heeft, broer Joe legt zich niet zomaar neer bij het voornemen van zijn zus maar nog veel indringender is de geschiedenis van broer en zus en de rol die de vader daarin speelde.
Dark River is een psychologisch drama met een helaas maar al te bekend thema. Buitengewoon indringend gespeeld en verfilmd. Met prachtige rollen van broer en zus, Mark Stanley en Ruth Wilson. Een beklemmende en verdrietige film over die tot wanhoop stemmende vraag: waar was je toen ik je nodig had? Ik vertel u niets over het feitelijke plot, daarvoor zult u de film moeten gaan zien. Doe dat vooral, dat zet u aan het denken!
dinsdag 25 augustus 2020
maandag 24 augustus 2020
zaterdag 22 augustus 2020
vrijdag 21 augustus 2020
donderdag 20 augustus 2020
Trump is de verpersoonlijking van het kwaad
Door ooit eens te reageren op een spammail uit het Trump-kamp ben ik in hun databases beland en sindsdien ontvang ik mails van en namens Donald Trump, zijn kinderen en schoonzoon Kushner, van Newt Gingrich en Mike Pence en vele anderen. Het is de meest smerige campagne die ik ooit heb meegemaakt. Tussen 1 juni van dit jaar en vandaag ontving ik 541 mails. Het Trump-team verstuurt, zoveel is duidelijk, honderden miljoenen e-mails om hun beoogde electoraat aan zich te binden. Het lukt me niet uit deze databases verwijderd te worden, zelfs wanneer ik reageer met hoe ik in werkelijkheid over Trump denk, het maakt allemaal niets uit, ik sta te boek als een potentiële Trumpstemmer. So be it.
In de NRC van 14 augustus stond een buitengewoon interessant maar helaas even verontrustend interview met Masha Gessen, Rus van geboorte maar inmiddels geëmigreerd naar de VS waar hij/zij actief is als schrijver en commentator. Gessen schreef een baanbrekend boek over Poetin, De man zonder gezicht (2012) en heeft onlangs een nieuw boek gepubliceerd onder de titel Hoe overleef je een autocratie?.
Gessen stelt vast dat Trump bezig is om in trap tempo de Amerikaanse democratie af te breken zonder dat iemand hem maar een strobreed in de weg legt. Historici en Amerikakenners geven altijd hoog op van de kracht van de Amerikaanse democratische instituties en dat zelfs Trump niet in staat zal zijn de Amerikaanse democratie te ontmantelen. Maar zulke commentatoren zijn dromers. Gessen stelt vast dat de instituties het tijdens het regiem van Trump volledig af hebben laten weten. En dat is wel de meest verontrustende konklusie van zijn boek: "Ik zie het meer als een filosofische vraag: Hoe kijken we naar de afgelopen drie jaar Trump? Kijken we naar de veerkracht van de politieke instituties of naar hun zwaktes? Veerkracht is wat we verwachten, zwakte is wat we echt kunnen meten. En de zwaktes hebben zich ongelooflijk snel gemanifesteerd. Ik denk dat er meer schade is toegebracht dan zelfs ik had verwacht".
Ik zeg u: Trump zal alles doen om de verkiezingen van november 2020 te frustreren. Hij heeft een vriendje bij de USPS - Louis Dejoy - aangesteld die zijn uiterste best zal doen om de verkiezingen per post zoveel mogelijk te saboteren. En als er een uitslag komt die Trump niet zint, zal hij het Witte Huis niet verlaten. Wij hebben nog geen idee wat ons te wachten staat, wat de Amerikanen te wachten staat maar we kunnen niet genoeg gewaarschuwd worden voor het kwaad dat Trump vertegenwoordigt!
woensdag 19 augustus 2020
dinsdag 18 augustus 2020
Tussen Kieler en Lübecker Bucht
Wij fietsten deze zomer tussen Kiel en Lübeck en lieten onze bagage van hotel naar hotel vervoeren. De streek wordt ook wel Holsteinische Schweiz genoemd ofschoon er weinig is wat aan Zwitserland herinnert. De noordelijke Ostseekust is werkelijk prachtig en vrijwel ononderbroken. Maar het mooiste is wel dat dit gedeelte van de kust, en dat is toch een fors stuk, niet door commercie wordt bedreigd. En dat komt omdat er nergens een stad of dorp direct aan de kust ligt. Heel anders is dat aan de oostelijke Ostseekust van dit deel van het land waar plaatsen als Grömitz, Neustadt, Schabeuz en Timmendorfer Strand ongelooflijk druk zijn en sterk op de Nederlandse badplaatsen lijken. Enig verschil: alle strandstoelen staan hier in Duitsland in gelid. Maar waarom de Duitsers zo graag naar het Nederlandse strand trekken terwijl ze in eigen land de Ostseekust hebben, is mij een raadsel. Dat kan toch niet liggen aan het feit dat de Ostseekust slechts een relatief smalle kuststrook is.
Wij befietsten kust en binnenland, beide heerlijke gebieden. Het binnenland is vrijwel volledig agrarisch, glooiende landschappen, veel bebossing, veel binnenmeren, sloten, riviertjes en kanalen, dunbevolkt. Geen bijzonder landschap, laat staan spectaculair maar wel een aangenaam en vriendelijk landschap. De stadjes en dorpen zijn al evenmin spectaculair of bijzonder maar ook deze zijn aangenaam. Onderweg een uitspanning of gelegenheid voor een Einkehrmoment vinden - als je zoals wij steden consequent mijdt - is een uitdaging, zeg maar rustig onmogelijk. Geen enkele gelegenheid om eens lekker uitgebreid te lunchen, zelfs een koffie of een biertje wordt nergens geschonken.
Kiel heeft een rijke geschiedenis maar is in de oorlog zo grondig verwoest dat er niets meer van oude grandeur te vinden is. Kiel kunt u dan ook rustig overslaan, er is niets te beleven en niets te zien dat echt beklijft. Hoe anders is dat in Lübeck waar de Altstad zich geheel bevindt op een eiland dat wordt omstroomd door de Trave en de Wakenitz. Het is een groot openluchtmuseum, ofschoon ook hier veel werd verwoest in de laatste oorlog. "Eure Städter sind mit Feuer verbrannt", kun je lezen op de klokken van de Gedächtniskirche in Berlijn. Bezienswaardig zijn een buitengewoon merkwaardig Rathaus en een aantal rode bakstenen kerken met koperen torens maar een absoluut hoogtepunt is - zelfs voor een atheïst als ik - de Marienkirche ofwel de Dom van Lübeck, een pronkstuk van baksteengotiek. Maar de stad wordt pas echt fraai en aangenaam als je de moeite neemt de oeverwandeling van het Altstad Insel te lopen en daarna de achterafstraatjes in de Altstadt op te zoeken. Dan blijkt plotseling dat veel van de oude stad toch nog gered kon worden uit de oorlogswaanzin. Lübeck bleek een zeer aangename, fraaie en elegante stad te zijn.
Wat ons verder opviel deze reis: de Duitsers lijken zeer gedisciplineerd in het dragen van mondmaskers maar hebben zoals overal moeite met die anderhalve meter. Een van de herbergiers droeg een indrukwekkend kunststofscherm op zijn hoofd en stond erop dat we eerst een A4 vol met allang bekende Coronavoorschriften lazen en ondertekenden alvorens hij de sleutel wenste te overhandigen waarna we op onze kamer aangekomen vaststelden dat het met de hygiëne daar bepaald niet vlekkeloos gesteld was. Duitsers roken veel en graag, zo leek ons. En fietsers worden in het verkeer omzichtig en met respect bejegend. Hotel Mercure in Lübeck bestond het zelfs om het schoonmaakregiem terug te brengen naar eens in de drie dagen, onder verwijzing naar de "actuele situatie". Schande natuurlijk, een ordinaire kostenreductie die geen enkele relatie met Corona onderhoudt. En ofschoon ik niet van complottheorieën houd moet ik één uitzondering maken: ik vermoed dat alle hotels wereldwijd door hetzelfde management worden aangestuurd, dat van elke handdoek, hoe dun en sleets door het vele gebruik ook geworden, meent dat die nog wel een seizoen mee kan. Maar het kan ook zijn dat wij gewoon te goedkope hotels bezoeken. En tot slot: het hoofdkussen in Duitse hotels plaatst mij voor een raadsel: zonder enige uitzondering blijken die uit lucht te bestaan, zodra je je hoofd erop neerlaat zak je helemaal door dat kussen heen totdat je als een plank zo recht op je hotelbed ligt. Ik ben geen zeurpiet en doe het er maar mee, maar dat die Duitsers dat zelf allemaal maar pikken is voor mij onbegrijpelijk.
Wilt u de volledige reportage van deze reis eens zien, klik dan hier.