Zo lees ik in de NewScientist van deze maand. Ik lig er zelf niet wakker van, ik heb mijn bijdrage aan de instandhouding van de soort geleverd, mijn directe nageslacht bestaat uit twee kinderen en vier kleinkinderen. Toegegeven, ik vraag me geregeld af of ik daar nou wel zo verstandig aan deed. Maar wat blijkt?
Waar een millimeter sperma in 1951 107 miljoen zaadcellen bevatte, was dat aantal in de jaren zeventig met ruim 50% gedaald tot slechts 48 miljoen. Ook het gemiddelde volume sperma na een ejaculatie bleek sterk gedaald. Uit voldoende representatief onderzoek is gebleken dat in Noord-Amerika, Europa, Australië en Nieuw-Zeeland de concentratie van zaadcellen in een milliliter sperma en het totaal aantal zaadcellen in een spermamonster te dalen met 1,5% per jaar over een onderzoeksperiode tussen 1973 en 2011. In totaal een daling van 50 tot 60%. Als dit zo doorgaat, nadert de mediaan de nul in 2050.
Gebleken is dat chemische stoffen vrijwel zeker verantwoordelijk zijn voor deze even spectaculaire als verontrustende afname. Ook obesitas speelt een flinke rol: mannen met overgewicht produceren minder zaadcellen. Dacht men vroeger wel eens dat het gebruik van de mobiele telefoon, te strak ondergoed of fietsen bjjdroegen aan de afname van sperma, is er geen enkel onderzoek dat dit soort aannames ondersteunt.
Nu ja, de menselijke soort kan beter uitsterven door gebrek aan spermacellen dan door een allesvernietigende nucleaire oorlog. Stel je toch voor dat de soort mens zachtjes verdwijnt, dan krijgt wellicht een volgende soort de gelegenheid ietsje beter te presteren dan homo sapiens. Voorwaar, een aantrekkelijk gedachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten