Bernard MacMahon maakte een film over de eerste jaren van Led Zeppelin, zeg maar tot en met Led Zeppelin II. Led Zeppelin was een initiatief van Jimmy Page, die eerst als basgitarist (hij verving de man met de fraaie naam Paul Samwell-Smith) en later als gitarist (hij verving zijn vriend de legendarische Jeff Beck) bij The Yardbirds. Page had toen al jaren lang zijn sporen verdiend als sessiemuzikant (denk maar aan Sunshine Superman van Donovan).
The Yardbirds waren na het vertrek van Jeff Beck niet meer de waanzinnige band die ze ooit waren, mijn idolen door alle jaren heen. Onder druk van de platenmaatschappij moest de groep singles opnemen om commercieel succes te behalen. Na Happenings ten years time ago heeft de groep geen gedenkwaardige muziek meer gemaakt. In plaats daarvan werden ronduit teleurstellende singles uitgebracht als Little games, Goodnight sweet Josephine en, o dieptepunt, Ha ha said the clown. In de oude samenstelling speelden the Yardbirds nog wel alle nummers van de eerste elpee van Led Zeppelin maar daarvan bestaan alleen bootleg opnames. Echt goed was het niet. Jimmy Page zette toen vanaf 1968 in zijn eentje The Yardbirds voort en omringde zich met John Bonham, John Paul Jones en Robert Plant.
De groep bedacht, daarbij geholpen door Keith Moon van the Who, een nieuwe naam en ging verder door het leven als Led Zeppelin. Page had heel goed begrepen dat een rockband geen singletjes moest maken, dat was de dood in de pot. Leed Zeppelin nam hun eerste elpee in eigen beheer op en financierden die opnames zelf. Met het eindproduct gingen ze platenmaatschappijen af en daarmee kon Page afdwingen dat de groep zou worden gepresenteerd als een album-groep en nooit singletjes zou hoeven maken.
Na het overlijden van de drummer John Bonham in 1980 hief Led Zeppelin zichzelf op. Ergens tussen 1969 en 1971 trad de groep voor het eerst op in De Doelen in Rotterdam. Ik was daarbij. Het werd een iconisch concert dat ik nooit meer vergeten ben. Vooral de eerste elpee was overdonderend, deze groep bracht een geluid voort dat we nog nooit hadden gehoord. Zwaar geënt op de blues maar tegelijkertijd volkomen nieuw. Een nieuwe supergroep was geboren en de vier bandleden bleken ongelooflijk goed op elkaar ingespeeld te zijn. De groep was,denk ik toch, mede zo succesvol omdat ze veel plezier met elkaar hadden en nooit terecht zijn gekomen in spelletjes van achterdocht of jaloezie. MacMahon maakte een prachtig portret van de groep en streefde gelukkig geen volledigheid na. Het is een schitterende documentaire geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten