De nieuwste film van Paolo Sorrentino (we kennen hem natuurlijk van onvergetelijke films als Loro, La grande bellezza en Youth) heet Parthenope en vertelt het verhaal van de fraaie en ravissante Parthenope, prachtig gespeeld door Celeste Dalla Porta. Een typische coming of age film waar ik met veel plezier naar heb gekeken maar die niet in de schaduw kan staan van de hierboven genoemde films.
Want laten we eerlijk zijn, wat kan mij het leven schelen van een mooie vrouw die met een zilveren lepel in haar mond geboren werd. Ze groeit op als een slimme maar vooral mooie jonge vrouw die een languissante jeugd beleeft waarin ze zich tamelijk incestueus tot haar broer verhoudt. Die pleegt op een gegeven moment zelfmoord waarna haar moeder haar de schuld van die tragische afloop geeft, een schuld die zij zonder pardon doorschuift naar 'der dritte im Bunde', haar jeugdvriendje. Later zal ze hem voorhouden dat die jeugdliefde helemaal niets voorstelde. Ze was dan misschien wel mooi, erg lief was ze niet.
Ze studeert antropologie en weet in dat vak tot grote hoogte te stijgen dankzij haar professor (die we later in de film nog tegenkomen in een al even onbegrijpelijke scene met zijn zoon) met wie ze geregeld high brow zinnen uitwisselt zonder ook maar iets van betekenis te zeggen. Dat zien we later nog eens dubbelop en eens zo dik terugkeren in de volstrekt onbegrijpelijke en totaal immorele scenes met een prelaat in de kathedraal van Napels, waar zich dit hele verhaal afspeelt. Parthenope is een sirene uit de Griekse mythologie en zij zou de stad Napels hebben gesticht.
Nee, onze Pathenope blijft wat enigmatisch maar ze heeft verder weinig inhoud, het raadselachtige blijft beperkt tot de quasifilosofische zinnen die ze geregeld bezigt. Ik zou snel op haar uitgekeken zijn ofschoon ook ik zou worden bedwelmd door haar schoonheid. En als er iets is waar Parthenope zich van bewust is, is het wel haar schoonheid. Hoe langer ik erover nadenk, hoe slechter ik de film eigenlijk vind. Maar desondanks heb ik er met veel plezier naar gekeken. Dit is zo'n honderd procent Italiaanse film zoals alleen Italiaanse regisseurs ze kunnen maken, zoals alleen Sorrentino een film kan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten