En plots blijk ik wel degelijk te kunnen haten

 

Ik heb nog nooit in mijn leven gehaat maar nu, nu ik bijna 75 ben heb ik leren haten. Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn, het lijkt mij toch alsof ik een paar stappen terug in mijn ontwikkeling als mens zet. Maar ik realiseer me elke dag dat ik niet alleen Poetin haat maar ook het Russische volk dat hem aan de macht houdt; dat ik niet alleen Trump haat maar ook al die volstrekt achterlijke Amerikanen die hem op het schild hesen; dat ik niet alleen Netanyahu haat maar ook al die joden die niets tegen hem ondernemen. Voor mij is het Russisch volk een schuldig volk, is het Amerikaanse volk een schuldig volk, is het Joodse volk een schuldig volk. Ik ga het hier niet verder bewijzen of onderbouwen, ik vertrouw erop dat u me niet zult tegenspreken, maar we hebben het hier over de drie grootste schurkenstaten van dit moment.

Een week of twee geleden liep ik rond in Veere waar net een cruiseboot vol Amerikanen was losgelaten. Ik wilde hen aanspreken en vragen of ze Trumpstemmers of democraten waren. In het eerste geval zou ik ze laten weten dat ze niet welkom waren. In het tweede geval zou ik ze vragen wat ze in Europa kwamen doen, moesten ze niet thuis zijn om hun democratie te beschermen? Ik deed niets Vandaag tijdens een lunch in Ferrara Italië zaten een tafeltje verderop twee Russische vrouwen en een Rus met decadente kuthondjes en ik wilde hen vragen of ze Poetinstemmers waren om hun in één adem te vertellen wat ik van Poetin vond maar ik deed niets. Waarom liet ik deze gelegenheden voorbij gaan? Het is niet uit een of andere angst, integendeel. Het is vooral omdat ik niet denk met zulke acties ook maar iets te kunnen bereiken. Maar haten, ja dat doe ik nu, dat hebben ze me wel geleerd. Ik ben er niet blij mee maar Poetin, Trump en Netanyahu verdienen geen bejegening anders dan haat, de Russen, Amerikanen en joden verdienen geen andere bejegening dan haat. Mijn haat is kouder dan koud, heter dan heet en ongekend frustrerend. Maar ik zou niet weten hoe ik mijn gevoelens van haat en walging nog zou kunnen nuanceren. Want elke nuance geeft hen een schilfertje rechtvaardiging voor hun abjecte gedrag.

Hoe gaan anderen om met de huidige ontwikkelingen? Tommy Wieringa meent dat we moeten blijven hopen. Jessica van Geel wil haar goede humeur behouden, niet wegkijken en hulp bieden als er een beroep op je wordt gedaan. Ik ga hen niet tegenspreken hoewel ik niet veel hoop meer koester. Maar ik behoud mijn goede humeur en kijk niet weg. Of het helpt? En intussen is de man met de grote bek in Engeland bezig aan een politieke reveille, Nigel Farage. Het is niet ondenkbaar dat hij met zijn Reform UK zowel de aanhangers van de Tories als van Labour aan zich weet te binden. Altijd weer staat het volk klaar om achter de nieuwe rattenvanger aan te rennen. De mens leert niets van zijn fouten. Laten we maar hopen dat Farage over zijn eigen ego struikelt, dat ego heeft bij deze volksmenner immers epische proporties. De landelijke verkiezingen aldaar worden niet vroeger dan 2029 verwacht.

Zeg mij dan hoe ik mij om de Palestijnen kan bekommeren zonder me uit te spreken over hen die dit afschuwelijke lot van de Palestijnen veroorzaken: de joden van Israël. En tegen al diegenen die klaar staan om mij van antisemitisme te beschuldigen zeg ik: ik haat de Russen niet omdat ze Rus zijn maar omdat ze Poetin in het zadel houden, ik haat de Amerikanen niet omdat ze Amerikaan zijn maar omdat ze Trump op het schild hebben gehesen en ik haat de joden niet omdat ze joden zijn maar omdat ze Netanyahu zijn gang laten gaan.

Op 4 mei gedenken we de slachtoffers van de Holocaust en ook ik sta daar bij stil, in alle ernst maar de joden wier lot ik zo betreurde en betreur zijn er nauwelijks meer. Het zijn hun nazaten die nu de etnische zuiveringen en de genocide door Israël van harte en geestdriftig ondersteunen en mee helpen uitvoeren. Daarom gedenk ik op 4 mei eerst en vooral het lot van de Palestijnen omdat de moderne joden de Palestijnen net zo behandelen als de nazi’s de joden behandelden. Maar rabbijn Yanki Jacobs, voorzitter van Centraal Joods Overleg Chanan Hertzberger en Theodor Holman staan al klaar om mij van provocatie te betichten. Wat een treurnis. Ik zou Jacobs, Hertzberger en Holman zo graag eens enige compassie met de Palestijnen willen zien uitdragen. Ik zou hen zo graag Netanyahu horen bekritiseren en verwerpen maar als het over de Palestijnen gaat hebben ze plots meel in de mond.

In plaats daarvan claimen ze 4 mei als de dag waarop we alleen aan de joden mogen denken en misschien nog aan wat homo’s, Sinti en Roma. Maar ik maak zelf wel uit hoe ik mij op 4 mei opstel en ik zeg u: ik zal alleen aan de Palestijnen denken. Niet dat zij daar ook maar iets mee opschieten maar wat kan ik anders doen dan mij in iedere discussie, bij iedere gelegenheid distantiëren van Netanyahu en de joden van Israël. Want dit is de wrange werkelijkheid: ik mag niet hardop zeggen From the river to the sea, Palestine will be free maar de Joodse claim op het land dat ze van de Palestijnen afpakten is gebaseerd op een vermeende belofte van hun god. In zo’n schizofrene wereld kan ik nauwelijks meer ademhalen. Enfin, u weet nu hoe ik erover denk. Maar hoe staat u hierin?