Waarom heb ik toch zo'n hekel aan Wim Pijbes, u weet wel ooit eens directeur van de verbouwing van het Rijksmuseum. Nou, voornamelijk toch omdat deze man wel heel erg graag zichzelf op de borst klopt. Hij rent en vliegt over de hele wereld om met miljoenen te strooien om elders belangwekkende kunst binnen te slepen. Dat geld krijgt hij van vermogende lieden, waarbij ik nu maar even vergeet hoe die aan zulke grote vermogens zijn gekomen. Wanneer kunst belangwekkend is, weten we niet maar Wim Pijbes gaat ervan uit dat kunst belangwekkend is zodra hij het aankoopt.
In de NRC mag hij een soort dagboek schrijven over zijn verblijf in New York waar hij kennelijk iets van doen heeft met de Amerikaanse versie van de TEFAF, u weet wel, die speeltjesbeurs in Maastricht voor de superrijken. U denkt nu dat ik jaloers ben? U kunt er niet méér naast zitten. Maar onze Wim begint aan zijn dagboek en introduceert meteen maar Peter Stuyvesant die ooit eens betrokken was bij Nieuw Amsterdam. Ja, je moet jezelf wel in passende rijtjes plaatsen! Maar onze Wim weet te melden dat Stuyvesant al in 1626 in Manhattan aankwam, op 4 mei om precies te zijn. Nou, die precieze datum is nergens bekend, die fabuleert hij er zelf maar bij maar dat jaartal is bijzonder. In 1626 was Stuyvesant hooguit 14 jaar. Nee, wie een beetje onderzoek doet komt er al snel achter dat Peter in 1647 in het latere Manhattan aankwam. Maar ach, het ging hem ook niet om het jaartal.
Wim blijft maar met namen strooien en weet ons ook nog te melden dat hij directeur van stichting Droom en Daad is. Ja, onze Wim is in hoogst eigen persoon zo'n beetje de grootste weldoener die er op de wereld rondloopt. Hij maakt een tussenstop in DIA Beacon (whatever that may be) en bezoekt The Met, hij stormt door naar Christie's waar hij opnieuw met allerlei namen strooit, o, o, o, wat is onze Wim toch belangrijk! En ook bij het veilinghuis Philips kan hij weer allerlei namen de revue laten passeren maar ach, Wim moet alweer verder, naar het Davis Center. Dan nog even eten met allerlei celebrities, het restaurant is volgeboekt maar geen nood, een van Wim zijn vermaarde vriendjes heeft kaarten geregeld.
Afijn, zo gaat dat maar door en dan opent de New Yorkse Tefaf (want laten we wel zijn, dat Maastricht is natuurlijk wel heel erg provinciaal!), Wim "schudt wat handen en doet her en der een babbeltje" en rent van de ene bezienswaardigheid naar de andere plaats die je niet mag missen en Wim, o wat kent hij toch veel mensen, hij blijft maar namen strooien! Maar dan is is deze roadtrip, deze masturbatietrip alweer ten einde want Wim moet de laatste nachtvlucht naar huis nog zien te halen. Dat de NRC mijn ingezonden stukkies maar nooit eens wil plaatsen kan ik nog wel aan, ze zijn natuurlijk briljant maar doorgaans zijn ze gewoon te lang. Maar dat zo'n zelfingenomen kwal als Wim Pijbes ruim baan krijgt om zichzelf maar op te pijpen, dat is eigenlijk onverteerbaar. En wat hij nou zo nodig in New York moest doen? Mij een raadsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten