Ergens vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Zuid Afrikaanse pianist Ndududzo Makhatini en ik was meteen overdonderd. Een prachtig album In the spirit of Ntu. Op dit album speelde hij met vibrafonist Dylan Tabisher en trompettist Robin Fassie Kock, tenorsaxofoniste Linda Sikhakane en altsaxofonist Jaleel Shaw.
Inmiddels bracht hij alweer zijn elfde album uit, uNomkhubulwane getiteld. Hierop speelt hij samen met de massieve en prachtige Zuid Afrikaanse bassist met de imponerende naam Zwelakhe Duma Bell Le Pere en de Cubaan Fransisco Mele op drums. Het werd een prachtige avond van een rasartiest, de uiterst innemende Ndududzo Makhatini (1982) Hij speelde voornamelijk het werk van zijn laatste album. Makhatini beperkt zich niet tot zijn enorm creatieve, heldere en krachtige pianospel maar zingt ook geregeld. In het Zoeloe met geregeld de bekende tongklikken, waarvan we niet weten hoe die Zoeloe's dat doen. Wij kunnen het niet, zoveel is zeker. Ook weten we niet waar zijn teksten over gaan. Jammer enerzijds maar ach, de prachtige stem van Makhatini maakt veel goed.
Halverwege het concert houdt hij een kort toespraakje waarin hij aangeeft dat hij vooral studie heeft gemaakt van de stilte en het niets (nothingness) waaruit ik begrijp dat hij een spirituele levenshouding nastreeft. Iets waar ik zelf ver van weg wil blijven. Ondanks zijn zoektocht naar de stilte vervolgt hij zijn concert weer met een overvloed aan de prachtigste noten, ondersteund door de stuwende en krachtige bas van de reus met de schitterende naam en werkelijk heerlijke percussie van Fransisco Mele.
Ik heb ervan genoten, mijn kleinzoon wat minder ("ik denk niet dat dit ooit mijn muziek wordt opa") maar de gezellige avond met zijn opa had hij niet willen missen. U begrijpt, ik was weer helemaal gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten