Europa? Too little, too late

Het is in ieder geval een goede zaak dat Angela Merkel het voortouw heeft genomen. Er moet iemand opstaan die de leiding neemt en dat kon ook alleen maar de Bundeskanzlerin zijn, Duitsland is immers het maschtigste en meest gezonde land van het Eurogebied. Of de extra miljarden voor Griekenland toereikend zijn, zullen we al heel snel ervaren, tot nog toe werden we door de werkelijkheid ingehaald met een zeer hoge snelheid. De herkapitalisatie van de banken die door de afschrijving van 50% in moeilijkheden zouden kunnen geraken lijkt nu redelijk verzekerd. De versterking van het Steunfonds gaat naar een astronomisch bedrag maar de financiering daarvan is extreem ingewikkeld, alleen nog te volgen voor insiders. De eerste reactie van de beleggers is positief en de beurs heeft altijd gelijk.
Maar het echte probleem zit hem natuurlijk in de lankmoedigheid jegens de Italianen en de Fransen. Berlusconi kwam weg met een voorstel van niks en wat vage beloften waarvan we allemaal weten dat hij die nooit na zal komen. Sarkozy wil vooral herkozen worden en zal in Frankrijk geen serieuze hervormingen doorvoeren.
En  doodgemoedereerd doet Rutte het voorkomen alsof Nederland zijn felbegeerde begrotingscommissaris krijgt. Maar daar wordt met geen woord over gerept, integendeel, de feitelijke tekst heeft het wel over strenger beleid en controle maar het zijn de regeringsleiders die elkaar twee keer per jaar de maat gaan nemen. Gelooft u het? Ik in ieder geval niet. Dat is ook de reden waarom ik het nonverbale gedrag van Sarkozy jegens de Italianen afwijs. Het is het verhaal van de balk en de eerste steen, de pot en de ketel en ga zo maar door, je kunt er een heel lexicon op loslaten. En de Italianen moeten natuurlijk niet zeuren, maar het gedrag van Sarkozy helpt nu niet bepaald om een anti-europese stemming tegen te gaan.
Nee, ik ben alleen gecharmeerd van Angela Merkel, zij beseft dondersgoed waar de crux ligt en niet voor niets wil zij op korte termijn tot aanpassingen aan het verdrag van Lissabon komen en die veranderingen kunnen alleen maar inhouden dat de monetaire unie langzaam maar zeer beslist in de richting van een politieke unie gaat met als enig ononderhandelbaar speerpunt controle op het begrotingsbeleid der lidstaten.
Maar het kan nog heel spannend worden als de PvdA het advies van Arnoud Boot volgt en het akkoord afwijst. Ik zou daar nu geen voorstander van zijn maar dit verhaal is nog lang niet ten einde.

En voor de rest ben ik van mening dat het CDA Leers ongenadig terug moet fluiten, laat die beste man aftreden, hij vertegenwoordigt niet het land waar ik trots op was.

In afwachting van wat de Europese politici er morgen van gaan maken, vandaag wat kruimels bijeen geraapt. Statenleden van de PVV die zichzelf benoemen tot hun eigen fractiemedewerker. Thank god, they’re only human. Het grote graaien begint altijd klein.

Het echte thema is natuurlijk de vernedering van de Italianen. Dit is het niveau van onze huidige politici. Niet dat de Italianen met zijden handschoentjes moeten worden aangepakt maar ik betwijfel het nut van deze publieke vernedering (die ik bij de lezers bekend veronderstel). Hoe treffend die nonverbale communicatie misschien was, dit is beslist contraproductief. Een faux-pas van Merkozy.

(100 woorden)

Going back in time on the sound of the nation...

De zegeningen van digitale radio: Technicolor Web of Sound, te ontvangen via iTunes. 24 uur per dag psychedelische muziek uit de jaren zestig. Alles komt weer voorbij, inclusief de radio commercials uit die tijd, veel waarschuwingen tegen drugs, speciaal LSD, het zijn de hippies en de yesterheads waar gevaar van te verwachten is. Maar ook een coca cola jingle door the Yardbirds. En verder The James Gang, Quicksilver Messenger Service, the Collectors, the Kinks, the Creation, Frank Zappa. En vooral ook allerlei onbekende songs uit die jaren waar je niet eerder van hoorde. En verdomd: daar zitten echt juweeltjes bij.

(100 woorden)

Paul Bauduin 2

Om de filosofische essays van Paul Bauduin uitgegeven te krijgen besloten we tot een proefdruk bij EZ Books. De volgetypte foliovellen konden niet worden gescand, te oud papier, matig tot zeer matig typelint, kortom, de hele boel moest worden overgetikt in een WORD bestand. En daarna begon het eindeloos redigeren waarbij we zo weinig mogelijk aan de oorspronkelijke tekst mochten sleutelen. Maar een aantal germanismen en anglicismen is wel gesneuveld. En gelukkig bleek een meelezer bereid het punten- en kommawerk voor zijn rekening te nemen. Monnikenwerk. Na driekwart jaar hielden we het eerste exemplaar in de hand.

(100 woorden)

Europa?

“..als in de kunst het succes gegarandeerd is, dan wordt de kunst zelf het belangrijkst. L’art pour ‘art heet dat, geloof ik. Het succes wordt secundair. Maar bij het geld vermeerderen wordt het geld vermeerderen, ook als het uitgeven van geld oninteressant is geworden, geen l’art pour l’art, omdat het immers wordt vermeerderd en vermeerderd. Dat is het unieke, dus onvergelijkbare van geld. Kunst omwille van de kunst weet niet meer of het nog kunst of al waan is. Politiek omwille van de politiek zou asociaal zijn, cynisch, absurd of misdadig. Wetenschap omwille van de wetenschap zou inhumaan zijn. Geld vermeerderen omwille van het geld vermeerderen ontsnapt aan dat gevaar. Het produceert. Het produceert waarde. En dan is er geen filosofische discussie nodig over welke waarde dat is. Daar staat het getal voor. Het getal is de hoofdzaak. Het getal is de enige geldige uitdrukking van het geld. Het getal is de zin van geld. Het getal is het meest intellectuele wat de mensen hebben, het is boven elke willekeur verheven”.

En vervolgens legt de spreker uit dat geld opstrijken en uitgeven de meest triviale dimensie van geld is. Maar rente en rente over rente maken van getallen noten, van geld vermeerderen een muzikale gebeurtenis,  een beleven van religie.

Ach wat ben ik jaloers op een schrijver als Martin Walser die zijn hoofdpersoon dit soort gedachten kan laten uitspreken. Het citaat hierboven is uit Angstbloesem, de jongste roman van deze Duitse auteur, van wie ik lees wat ik in handen krijg.  Prachtig schrijver! En hoe actueel is niet de hier aangehaalde passage. Over de psyche van de belegger, de belangrijkste speler in de kapitalistische financiële economie. Hoe ziet die economie er over tien jaar uit? Gaan we dan nog steeds short en naked short? Speculeren we dan nog steeds op de zwakte van een munt? Is Europa dan nog Europa? Europa? 

Meet my hero

Afgelopen zomer het NorthSeaJazzFestival bezocht om geheel onverwacht een enkel woord te kunnen wisselen met een van mijn grote helden, de trompettist Eric Vloeimans. Hij kondigde toen zijn nieuwe plaat met pianist Florian Weber aan, die is er nu. Vloeimans bleek een verschrikkelijk aardige en toegankelijk artiest te zijn maar wat veel belangrijker is: hij maakt goddelijke muziek. En de samenwerking met Florian Weber blijkt tot prachtige muziek te leiden waarin beide musici hun eigen flow volgen, nu eens volgt de een de ander, dan de ander de een. Maar de klankkleur van Vloeimans is uit duizenden te herkennen. Schitterend!

(100 woorden)

Pensioenmalaise

Voorafgaand aan de top komend weekend over de eurocrisis luiden de pensioenfondsen alvast de noodklok. Pensioenen draaien om twee zaken: rente en beurzen. Stel nu dat de komende top een succes wordt (dat lijkt slechts een theoretische mogelijkheid) , dan trekken de beurzen aan en stijgt de dekkingsgraad weer naar de vereiste 105%. Door vervolgens de rekenrente op een realistischer niveau dan de huidige kunstmatig te laag gehouden stand te brengen en door de pensioenfondsen ook eens in eigen kosten te laten snijden,  kan er heel erg veel gewonnen worden.  We spreken elkaar na het weekend weer.  Houd u vast.

(100 woorden)

Paul Bauduin (1905 - 1999) 1

In 2010 kreeg ik als hoofdredacteur van De Vrijdenker een bundel foliovellen met filosofische essays van ene Paul Bauduin (1905 – 1999) op mijn bureau met het verzoek er eens naar te kijken. Na enkele maanden vond ik dat ik toch echt eens, al was het maar diagonaal, kennis moest nemen van die essays. Het bleek om prachtige opstellen te gaan, geschreven door een eigenzinnig man. Ik had de bundel gekregen van Maarten Looij, 90 jaar, oud leraar Nederlands. We waren het snel eens: dit werk moest uitgegeven worden. We begonnen aan een project dat al snel uit de hand liep.

 (100 woorden)

Gilad Shalit kwam vrij omwille van het imago van Netanyahu

Gilad Shalit wordt geruild tegen bijna  duizend gevangen Palestijnen. Een cynicus schreef dat Israel spoedig het aantal krijgsgevangen zal hebben aangevuld tot het oude niveau, dat blijkt tot nog toe na iedere gevangenenruil gebeurd te zijn. En prompt besluit Netanyahu tot de zoveelste uitbreiding van het Joodse grondgebied in Oost Jeruzalem, waar  nog eens duizenden woningen gebouwd gaan worden. Die komen dus bovenop de elfhonderd woningen waarvan de bouw eind september al werd aangekondigd. Toen gebeurde dat om de VN te provoceren. Opnieuw schoffeert Israël nu de internationale gemeenschap. En dat is nog niet alles: Israël overweegt ook de zogenaamde voorposten, die tot nog toe als illegaal werden beschouwd, nu te legaliseren.

Op dit moment bestaan er - aldus het CIDI op haar website - 121 Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Er zijn ook 102 voorposten, maar deze werden door de Israëlische regering tot nu toe als illegaal beschouwd. In Oost-Jeruzalem, dat in 1967 door Israël werd geannexeerd, leven nog eens 190.000 Joden tussen circa 400.000 Arabieren.

In 1948 trok Groot-Brittannië een streep in het zand en vanaf dat moment bestond Israël, dat zichzelf als een Joodse democratie beschouwt. Onzin natuurlijk, Israël is steeds meer verworden tot een theocratische staat waarin alleen plaats is voor Joden. Een echte democratie laat zich kennen door de wijze waarop minderheden een menswaardig bestan kunnen leiden. Het in 1948 gestichte territorium werd steeds meer uitgebreid. Die uitbreidingen zijn door de internationale gemeenschap altijd geaccepteerd maar langzamerhand bestaat er wereldwijde consensus over de grenzen van Israël zoals die bestonden voor aanvang van de oorlog in 1967. Wereldwijd maar wel met uitzondering van Israël dat een muur optrekt en landjepik pleegt op een manier die wij op het schoolplein nooit hoefden te proberen; je werd prompt buitenspel gezet.

Nog een paar jaar en er bestaan geen Palestijnen meer die een situatie zonder oorlog en bezetting hebben meegemaakt. Het is niet zo moeilijk voor te stellen wat dat betekent voor de psyche van een volk. Palestina had als volwaardig lid opgenomen moeten worden in de VN. Obama voelde zich echter gedwongen zijn veto uit te spreken om puur binnenlandse electorale redenen. Wat mij betreft, de grootste blunder van Obama tot nog toe. Het ziet er niet naar uit dat hij de grote staatsman wordt die hij had kunnen zijn. Vrede is wel het laatste wat het Israël van Netanyahu wil, het conflict woekert maar voort, een einde is niet in zicht.

Europese (Politieke) Unie, geen nationalistische sentimenten graag!

De financiele crisis duurt maar voort zonder dat de Europese leiders in staat zijn of de bereidheid hebben knopen door te hakken en ferme besluiten te nemen. De Europese leiders zijn geen leiders maar windvanen die hun oren laten hangen naar de veronderstelde electorale winden in hun thuislanden. Ruim baan derhalve voor populisten die grote successen behalen met hun inhoudsloze slogans, zoals de meest gehoorde: het land terug geven aan de burgers.

Dit soort politici is van de ergste soort. Ze gaan voorbij aan het feit dat de welvaart in Europa vrijwel geheel voor rekening komt van de EU en de EURO. En ook voor rekening van de jarenlange begrotingstekorten natuurlijk, we leefden allemaal op de pof.
Maar je hoeft geen econoom te zijn om te snappen dat een monetaire unie zonder een gezamenlijke politieke basis een schijnvertoning is. Hoog tijd dus dat de EU evolueert naar een politieke unie waarbij de Europese commissie ruimte bevoegdheden krijgt om nationale lidstaten op de vingers te tikken wanneer zij zich niet aan de afgesproken regels houden. Geen truukjes uithalen met een Europese economische regering, want dan heeft de as Duitsland-Frankrijk het altijd voor het zeggen. Angela Merkel vertrouw ik nog wel maar Sarkozy nog niet voor een micrometer. Nee, maak gewoon een eurocommissaris verantwoordelijk voor het europese begrotingsbeleid met alle bevoegdheden die daarbij horen.

En het zou ons sieren wanneer we het als Europeanen op kunnen brengen onderlinge solidariteit aan de dag te leggen. Het moet maar eens uit zijn met dat geschimp op de Grieken, het is water onder de brug. We trappen die Grieken nergens uit maar zijn solidair, scherpen de regels aan en komen eindelijk over de brug met het onontbeerlijke steunfonds, groot genoeg om de banken hun rol te doen vervullen waarvoor ze oorpsornkelijk bedoeld waren: zuinig op andermans geld en het europese economisch verkeer faciliteren.

Maar achter dit alles gaat natuurlijk iets veel fundamentelers schuil: we raken nu toch echt aan de grenzen van het kapitalisme. Ogenschijnlijk het meest succesvolle economisch systeem tot nog toe maar de wal is nu toch echt het schip aan het keren. En uiteindelijk is de ultieme oorzaak dat onredelijke inkomensverschillen een systeem van binnenuit verzieken. De burger voelt dat natuurlijk heel goed aan, de Occupy Wallstreet Beweging is er niet voor niets. Wanneer beseft de financiele wereld eens dat zelfverrijking ten koste van ongeacht wat maatschappelijk zal worden afgerekend, vroeger of later. Een bankdirecteur is geen ondernemer maar gewoon een ordinaire loonslaaf die geacht wordt goed op de spaarcentjes van burgers te passen. Hetzelfde geldt voor al die managers van ZBO's en managers in de gezondheidszorg en educatie. Daar ligt een van de belangrijkste taken van de centrale overheden. Zorg er nu eens eindelijk voor dat onzinnige inkomensongelijkheden daadwerkelijk onmogelijk worden gemaakt. Je moet dan eens zien hoe snel de kloof tussen burger en politiek overbrugd kan worden.

Een nieuw blog moet nog groeien

Dit is mijn eerste poging om een blog te maken. Ofschoon niet helemaal digibeet, zal het wel wat tijd en energie en vloeken vergen voor het resultaat mij en hopelijk enkele bezoekers die wel eens terug willen keren, tevreden stemt.
De eerste foto in de blogtitel is de rozevingerige dageraad zoals ik die in september 2010 fotografeerde aan het uiterste noorden van Kithera, met zicht op de Peloponnesus.
De kleine foto links is het eiland Hoy, een van de Orkney Islands zoals ik die vanaf de ferry fotografeerde in mei 2011.
Jammer alleen dat hier geen geluidsfragmenten kunnen worden gepubliceerd.

(100 woorden)

Een nieuw blog is water naar de zee

Jaren terug startte ik een website, www.ennonuy.com . Een mooie in flash gemaakte site. Maar de interactiviteit was nul. En ofschoon ik zelf ook een Macbook (Air) heb naast een inmiddels bijna antiek apparaat van Bill Gates, stoort het toch dat Apple flash niet accepteert. 
Naast de inmiddels vernieuwde website besloot ik een blog te starten, ofschoon ik geen dagboekschrijver ben en nauwelijks tijd heb. Tegelijkertijd ben ik met een paar mooie projecten bezig die ik graag onder de aandacht van anderen breng.
Eens zien of dat lukken wil. Eerste project: Paul Bauduin. Blijf het volgen want het wordt mooi!

(100 woorden)