Europa? Too little, too late

Het is in ieder geval een goede zaak dat Angela Merkel het voortouw heeft genomen. Er moet iemand opstaan die de leiding neemt en dat kon ook alleen maar de Bundeskanzlerin zijn, Duitsland is immers het maschtigste en meest gezonde land van het Eurogebied. Of de extra miljarden voor Griekenland toereikend zijn, zullen we al heel snel ervaren, tot nog toe werden we door de werkelijkheid ingehaald met een zeer hoge snelheid. De herkapitalisatie van de banken die door de afschrijving van 50% in moeilijkheden zouden kunnen geraken lijkt nu redelijk verzekerd. De versterking van het Steunfonds gaat naar een astronomisch bedrag maar de financiering daarvan is extreem ingewikkeld, alleen nog te volgen voor insiders. De eerste reactie van de beleggers is positief en de beurs heeft altijd gelijk.
Maar het echte probleem zit hem natuurlijk in de lankmoedigheid jegens de Italianen en de Fransen. Berlusconi kwam weg met een voorstel van niks en wat vage beloften waarvan we allemaal weten dat hij die nooit na zal komen. Sarkozy wil vooral herkozen worden en zal in Frankrijk geen serieuze hervormingen doorvoeren.
En  doodgemoedereerd doet Rutte het voorkomen alsof Nederland zijn felbegeerde begrotingscommissaris krijgt. Maar daar wordt met geen woord over gerept, integendeel, de feitelijke tekst heeft het wel over strenger beleid en controle maar het zijn de regeringsleiders die elkaar twee keer per jaar de maat gaan nemen. Gelooft u het? Ik in ieder geval niet. Dat is ook de reden waarom ik het nonverbale gedrag van Sarkozy jegens de Italianen afwijs. Het is het verhaal van de balk en de eerste steen, de pot en de ketel en ga zo maar door, je kunt er een heel lexicon op loslaten. En de Italianen moeten natuurlijk niet zeuren, maar het gedrag van Sarkozy helpt nu niet bepaald om een anti-europese stemming tegen te gaan.
Nee, ik ben alleen gecharmeerd van Angela Merkel, zij beseft dondersgoed waar de crux ligt en niet voor niets wil zij op korte termijn tot aanpassingen aan het verdrag van Lissabon komen en die veranderingen kunnen alleen maar inhouden dat de monetaire unie langzaam maar zeer beslist in de richting van een politieke unie gaat met als enig ononderhandelbaar speerpunt controle op het begrotingsbeleid der lidstaten.
Maar het kan nog heel spannend worden als de PvdA het advies van Arnoud Boot volgt en het akkoord afwijst. Ik zou daar nu geen voorstander van zijn maar dit verhaal is nog lang niet ten einde.

En voor de rest ben ik van mening dat het CDA Leers ongenadig terug moet fluiten, laat die beste man aftreden, hij vertegenwoordigt niet het land waar ik trots op was.