Daarnaast stelt OSF dat partijen en betrokkenen niet kunnen volstaan met de blik te beperken tot 1967. Men zal eerst in alle openheid en oprechtheid terug moeten keren naar 1948. Wat is er toen precies gebeurd en wat is de implicatie van VN resolutie 194 waarin de Palestijnen het recht op terugkeer werd geboden?
OSF bepleit een sterke rol van de internationale gemeenschap in het bepleiten van de éénstaatoplossing. De stichting is onlangs opgericht en bestaat uit Israëlische en Palestijnse partners die door een bestuur en adviesraad worden ondersteund.
Ik weet verder nog niets van deze stichting maar het signaal dat zij afgeven is natuurlijk toe te juichen. Wel vind ik dat ze in deze eerste publieke aankondiging nog wel heel erg vaag blijven over de route om hun doel te bereiken.
Iemand die daar al veel meer over heeft geschreven is de Israëlische schrijver Nir Baram, onder meer in zijn Een land zonder grenzen (2015) Baram neigt naar de 'Twee staten, één thuisland' optie waarbij joden en Palestijnen blijven wonen waar ze nu wonen, ook de kolonisten, maar beide groeperingen vallen onder ofwel de Palestijnse, ofwel onder de joodse staat. Baram konkludeert dat een oplossing eerst mogelijk is wanneer de joden zich eerst afvragen wat er in 1948 nu echt is gebeurd. De werkelijkheid vanvandaag kan niet meer worden teruggedraaid maar de Palestijnen hebben er in zijn ogen recht op dat zo objectief mogelijk wordt onderzocht wat zich destijds voltrokken heeft. En er zou ook over schadevergoedingen gesproken moeten worden.
Maar Baram stelt tegelijk vast dat er in het Israël van vandaag niet op deze wijze over dit ellendige conflict kan worden gediscussieerd. Letterlijk schrijft hij: "Een overweldigende meerderheid van de Israëlische instellingen is erop ingesteld joden boven niet-joden te verkiezen en de bezetting fijn te slijpen". Maar hij is er rotsvast van overtuigd dat het scheidingsmodel tussen joden en Palestijnen in geografisch, demografisch en politiek opzicht achterhaald is. De vraag is welk politiek model dat scheidingsmodel kan vervangen maar welke oplossingsrichting men ook kiest, een vreedzame oplossing is slechts die die erkent dat joden en niet-joden in alles gelijk zijn, aldus Baram.
De weg is nog lang, eindeloos lang.
3 opmerkingen:
Een kleine groep activisten die zich zichzelf eigenlijk direct al diskwalificeert gelet op hun naïviteit, vooringenomenheid en deels regelmatig openlijk uitgedragen antisemitisme.
Het mantra van de terugkeermythe van resolutie 194 [Algemene Vergadering], dat zelfs door de Arabische wereld niet meer serieus wordt genomen, is vooral als een wanhopige poging te kwalificeren, met het doel, om de Palestijnse zaak maar in de belangstelling te houden.
Ook de heer Nuy kan weten dat resoluties van de Algemene Vergadering niet meer zijn dan een aanbeveling die partijen kunnen accepteren dan wel naast zich neer leggen.
In haar boek "Oorlog als er vrede dreigt" 2010, onderschrijft Anja Meulenbelt dat feit nog eens heel duidelijk met een verwijzing naar de delingsresolutie 181, van 1947.
Citaat uit Meulenbelt's "Oorlog als er vrede dreigt" Om te beginnen: het verdelingsplan van de VN was geen beslissing maar een voorstel, zegt een jurist, prof. Quigley. Het handvest van de VN geeft de Algemene Vergadering alleen het recht om een aanbeveling te doen, maar niet om te beslissen over wat landen moeten doen.
Ach, daar bent u weer. Ik waande me al verlost! Het hoeft maar in de verste verte over Israël te gaan en u slaat aan. U bent Pavlov's dog pur sang. En meteen, zonder enige bewijsvoering, de beschuldiging van antisemitisme erin gesmeten. Ik zou uw reactie om die reden eigenlijk moeten verwijderen. Maar ik laat hem staan omdat het aantoont hoe kwaadwillig en onvoorstelbaar dom u bent. Wat doet u nog in Nederland? Waarom bent u niet allang verhuisd naar uw prachtige Israël?
Ik kaats de bal ten aanzien van de Pavlov beschuldiging graag naar de heer Nuy terug, De zin "Waarom bent u niet allang verhuisd naar uw prachtige Israël?" zegt namelijk meer dan duizend woorden.
Een reactie posten