Whisky

Drie broers voor de derde keer op whiskyreis. Na Islay en Dublin was dit keer Glasgow aan de beurt. Glasgow bleek een aangename stad met slechts weinig bezienswaardigheden. We kwamen ook niet voor landmarks of musea. Wel een goed hotel aan het Central Station, in het hart van de stad. Je waant je er voortdurend in een opname van First Dates, het bekende datingprogramma uit Engeland. Zelf ben je blij alsnog je leren jas meegenomen te hebben maar de Schotse meiden begeven zich halfnaakt in het nachtelijke uitgaansleven. En de meest opvallende henparty dit keer zagen we in Oban, op de motor. Stoere en stevige potten leken het, of mag ik dat niet zo formuleren?

Meest opzienbarende plek van dit bezoek was the Pot Still, een schitterende whiskybar zoals je ze zelden ziet. Je kunt er vragen wat je wilt, ze verkopen geen nee. Absoluut hoogtepunt was een  cask strength Edradour. Dertien pond per glaasje van 35 cc, dat dan weer wel. Maar onvergetelijk en goddelijk! Verder bezochten we de distilleerderijen Auchentoshan, Glengoyne, Deanston, Tullibardine en Oban. Ik nam drie flessen mee terug, waaronder een Auchentoshan van 57 procent en een tien jaar oude Glentauchers van The Loch Fyne, voor zover ik weet niet via export verkrijgbaar, ben hem ook alleen in Oban tegengekomen.

De duurste whisky dit keer zagen we bij Tullibardine, een whisky die in 1952 op vat ging. GBP 20.000 voor nog geen liter. Er waren nog 17 flessen van in voorraad. Bij Deanston hoorden we dat bijna alle duurste vaten worden opgekocht door een puissant rijke verzamelaar uit Singapore. Je moet je afvragen hoe lekker die whisky nog is. In tegenstelling tot de Amerikaanse bourbon gaat het alcoholpercentage van Schotse en Ierse whisky omlaag omdat de alcohol eerder verdampt dan het water. Men gaat er van uit dat een whisky maximaal 50 jaar op vat kan liggen, daarna is het vat voor meer dan de helft leeg (the Angels' share) en met een aanzienlijk lager alcoholpercentage.

Oban is een heerlijk havenstadje van waaruit je uitzicht hebt op Mull en de Ierse zee. De autotocht ernaartoe, langs Loch Lomond, is prachtig en in The Oban Inn uit 1790 kreeg ik Fish 'n Chips geserveerd zoals die hoort te zijn. Met een Caledonian Best erbij de best denkbare lunch. In de krant lezen we dat nu vast is komen te staan dat ook dat ene glaasje alcohol per dag niet meer zou mogen. Dat soort berichten is aan ons niet besteed. Het zou de doodsteek zijn voor een prachtige bedrijfstak, whisky is een schitterend ambachtelijk product en dermate heerlijk en verfijnd van smaak dat de gezondheidsrisico's in het niet vallen bij de smaak en het genot, die daar tegenover staan.