Ema

Onze eerste film in de bioscoop sinds de Corona-uitbraak. Ema van Pablo Larrain met een prachtige Mariana Di Girólamo in de hoofdrol. Een mooie film vanwege de hoofdrolspeelster, de dansscènes en het street dancing tijdens nachtelijke uren, ergens in een Chileense stad. Maar tegelijkertijd ook een merkwaardig vage film, waarin het toeval af en toe een te grote rol speelt, waarin we maar geen helderheid krijgen over wat Ema, die een obsessie voor vuur en vlammen lijkt te hebben, eigenlijk drijft en waarin de film in het allerlaatste shot alsnog, met terugwerkende kracht, een horrormovie wordt.

Op de Filmkrant lees ik: "Gevoelig en subtiel legt Larraín de algemeen geaccepteerde, maar o zo verkrampte ideeën over liefde, seks, vruchtbaarheid en moederschap bloot. Larraín vindt relaties opnieuw uit. Het huwelijk is dood, leve het huwelijk." Tja, zo kun je het ook zien maar ik heb er toch anders naar gekeken. Wie de film alsnog wil gaan zien - en dat moet u vooral doen! - moet nu maar niet verder lezen: Ema en haar vriendinnen lijken eigenzinnige vrouwen die hun eigen seksualiteit en seksbeleving voorop stellen maar wanneer Ema een van haar vriendinnen met haar ex-vriendje in bed ziet leggen, trekt ze haar aan haar haren het bed uit, sleurt haar door de gang en flikkert haar zonder pardon van de trap af. Ema en haar vriend hebben een weesjongetje geadopteerd maar zodra dit jongetje laten we zeggen onaangepast gedrag gaat vertonen, staan ze hem zonder pardon ook weer af. De stiefouders geven elkaar uitvoerig de schuld van deze mislukking waar Ema toch het meeste spijt van lijkt te hebben. De vrouwen in deze film kiezen voor vrije liefde waar iedereen, man of vrouw of iets anders, hun partner kan zijn. Heerlijk, lijkt me, ook al is zo'n levenshouding voor mij niet weggelegd noch aantrekkelijk. Maar de vraag is wel in welke omgeving een weesjochie het beste op kan groeien tot een zelfstandig persoon. Daar gaat de film verder niet op in. De manier waarop Ema het nieuwe gastouderpaar van het weesjongetje in haar plannen betrekt om het jongetje toch weer in haar huishouden op te kunnen nemen getuigt misschien van inventiviteit maar het is een gedrevenheid waarvan je nooit zeker weet of haar motieven wel integer, wel eerlijk zijn. Dat wordt alleen maar des te raadselachtiger en vooral onheilspellender met het allerlaatste shot dat ik hier niet weg zal geven.