Nudo Mixteco

 

De Mixteken zijn een indiaanse bevolkingsgroep van driekwart miljoen burgers in Mexico. Angeles Cruz maakte een film - Nudo Mixteco - over deze samenleving en concentreerde zich in haar drieluik met name op de positie van de vrouw. Niet een film die heel erg vrolijk stemt, ofschoon... Het is een duidelijk katholieke samenleving, een katholicisme van de oude stempel. Geschillen tussen burgers worden opgelost door het bijeenroepen van alle betrokken burgers die onder leiding van een plaatselijke commissie de strijdende partijen aanhoren, bevragen en beoordelen. Aan het einde van de beraadslagingen vat de commissievoorzitter de bevindingen samen en brengt de kwestie in stemming. En dat gebeurt op een kalme en serene wijze, indrukwekkend haast. Iedereen legt zich, zo laat het zich aanzien, ook onmiddellijk neer bij de uitslag van zo'n onderzoekscommissie. En de vrouw blijkt echt niet altijd aan het kortste eind te trekken.

De drie geschiedenissen worden op een heel subtiele wijze aan elkaar geknoopt maar het blijven afzonderlijke geschiedenissen, die bepaald geen lichte thema's behandelen: het recht om lesbisch te zijn, verwaarlozing van echtelijke plichten en incest. Ofschoon de vertellingen indringend zijn wordt het nergens een loodzware film. Maar vrolijk word je er ook niet van. Overigens gaat het hier natuurlijk helemaal niet over typische problemen binnen oude inheemse culturen. Kijk maar naar het Amerika van vandaag of naar de bible belt in ons eigen land. Maar de Mixtec vrouwen hebben het niet eenvoudig en je begrijpt waarom de moeder van de misbruikte dochter zich gedraagt zoals ze doet. Nog meer begrip heb je voor de dochter die daar geen genoegen meer mee kan nemen. Een innemende en bij tijd en wijle ontroerende film, zeer de moeite waard!

Nick Fuentes Says "Jewish People Can Be Here" & Laura Ingraham Pushes Si...

Lauren Boebert Goes Full Theocracy, "Tired of Separation of Church and S...

De boeren overschreeuwen zichzelf en radikaliseren in hoog tempo

 

Zeer verontrustend bericht in de Volkskrant van vanochtend waarin sprake is van boeren appgroepen die menen dat de oorlog nu echt is uitgebroken, dat Den Haag moet branden, dat er een gewapende burgeroorlog moet worden gestart, de regering moet omver geworpen en Rutte in het zoutzuur.

Dit bewijst alleen maar hoezeer de boeren zijn losgezongen van de maatschappelijke werkelijkheid. Zij menen het volste recht te hebben op het gebruik van geweld en intimideren er lustig op los. Ik hoef u niet te vertellen hoezeer ik walg van zulk volk. Ik kan alleen maar hopen dat de regering wakker en alert is, dat de NCTV hard aan het werk is om in kaart te brengen welke boeren en boerenorganisaties bereid zijn geweld te gebruiken om hun doelen te bereiken. En laten we vooral de grote agri-bedrijven niet vergeten, de veevoederbedrijven, de kunstmestbedrijven en andere toeleveranciers aan de agrarische sector. Zij steunen de boeren financieel om hun afzetmarkten in stand te kunnen houden.

Ik stel voor dat er een onmiddellijke APV in het leven wordt geroepen op grond waarvan boeren met hun tractor alleen nog maar in een straal van maximaal 5 km rondom hun erf gebruik mogen maken van de openbare weg. De inzet van dit bedrijfsmaterieel bij protestacties moet onmiddellijk verboden worden. Zoals iedere vorm van intimidatie - en de boeren hebben daar als geen ander patent op - verboden moet worden op straffe van vervolging door justitie.

Ik roep iedereen op om de boeren tot de orde te roepen en hun intimidatiepolitiek ten strengste te veroordelen!

Het CDA wordt wakker? Let op het addertje onder het gras

 

De NRC laat vandaag een theoloog aan het woord, verbonden aan het wetenschappelijk nureau van het CDA. André Poortman. Hij pleit er voor het kweken van embryo's toe te staan. "De kwaliteit van leven van een volgroeid kind weegt zwaarder dan de beschermwaardigheid van een tweecellig embryo", schrijft hij en dat kunnen we alleen maar hartgrondig met hem eens zijn. De confessionelen zijn er nooit in geslaagd een bevredigend antwoord te formuleren op de vraag waarom kinderen onnodig moeten lijden als de techniek ons in staat stelt door middel van genetische manipulatie erfelijke ziekten uit te bannen. Poortman hierover: "Binnen sommige christelijke tradities lijkt lijden te worden verheerlijkt. Dat mag je voor jezelf zo zien, maar mag je anderen niet opleggen".

Dit is precies de redenatie die algemeen van toepassing zou moeten zijn in discussies over ethische onderwerpen zoals euthanasie en abortus. Nou, denk je dan, die Poortman is tenminste een modern denker. Maar in het slot van het artikel wordt de stremming goed verpest als Poortman meent dat het CDA de leiding zou moeten nemen in deze discussies (hoezo? waarom?) en dat andere partijen zich bij het CDA zouden moeten aansluiten. Maar het wordt nog veel erger als dezelfde theoloog verklaart: "Stel dat een foetus straks al eerder levensvatbaar is, bijvoorbeeld bij 20 weken. Dan moeten we ook durven nadenken over of de huidige abortusgrens van 24 weken verlaagd moet worden".

Ja, daar zitten vrouwen op te wachten. Het verlagen van de grens waarbij een foetus eerder levensvatbaar wordt is alleen mogelijk door technologie in te zetten. Dan zijn er kennelijk opeens geen ethische bezwaren meer. Nee, deze Poortman is een wolf in schaapskleren. Ik zeg u, theologie is metafysica, is voodoo, daar komt geen goeds van.

Hit the road

 

Een Iraanse film, een heuse road movie, de film speelt zich, op het laatste kwartier na, geheel af op een autoweg ergens in Iran, ik vermoed  richting het noorden naar de grens met Turkije. Vader (been in het gips maar zijn echtgenote durft er geen eed op te zweren dat hij inderdaad zijn been brak), moeder, hun oudste zoon van in de twintig en een nakomertje van een jaar of acht zijn met een van vrienden geleende auto op weg om de oudste zoon weg te brengen. Waarheen? Die vraag wordt niet beantwoord, de waaromvraag ook niet. Ik houd het erop dat besloten is dat de oudste zoon zijn geluk in het buitenland moet beproeven en om die vlucht te kunnen bekostigen heeft de vader een extra hypotheek op zijn huis genomen.

Hoe het allemaal verder gaat zal ik hier niet uit de doeken doen. Dit Hit the road is een zeer vermakelijke film, soms ontroerend en in ieder geval innemend. En met talloze geestige of hilarische momenten. En er wordt voortreffelijk geacteerd door Pantea Panahiha als de moeder, Hassan Madjooni als de vader, Bahram Ark als de oudste en Rayan Sarlak als de jongste zoon. Vooral de laatste is werkelijk een genot om naar te kijken. De regisseur is Panah Panahi, zoon van een beroemd Iraans regisseur die door het regiem gevangen is gezet en die geen films meer mag maken. Ook deze film van de zoon mag in Iran niet worden vertoond. Voor een interessant vraaggesprek met de regisseur klikt u hier.

Wheel of fortune and fantasy

 

Een film van Ryusuke Hamaguchi van wie we recentelijk Drive my car zagen. Deze film is een drieluik van drie los van elkaar staande verhalen. Wat ze met elkaar gemeen hebben is wat toeval en verbeelding met een mens kunnen doen. Hamaguchi neemt de tijd in zijn films en daar houd ik wel van. Hij weet zijn verhalen heel snel 'neer te zetten' en vanaf dat moment ontspint zich het verhaal dat hij ons vertellen wil. In het eerste verhaal toont hij ons twee mogelijke uitkomsten, simpelweg door ons twee varianten op de mogelijke afloop te tonen. In beide gevallen heerst het toeval en de afloop blijft ongewis.

Het tweede verhaal bracht me wat in de war. Een ettertje van een student wil wraak nemen op een professor die hem een te laag cijfer gaf en verlangt van zijn vriendin dat zij de professor in een chantabele positie brengt. Zij lijkt zijn wraaktocht op gang te willen brengen maar uiteindelijk krijgt het ettertje zijn zin doordat zijn vriendin een schrijffout maakt, waardoor de hele zaak aan het rollen wordt gebracht met een onvoorziene afloop. Maar als de pogingen van de vrouw om de professor in een moeilijke situatie te brengen niet waren ingegeven door de wraaklust van haar minnaar, wat waren dan wel haar motieven. Hoe het ook zij, ook hier een hoofdrol voor het toeval. 

Het laatste verhaal was wellicht het leukste, het meest liefdevolle in ieder geval. En ook hier start het verhaal met een toevallige ontmoeting tussen twee vrouwen die menen elkaar in het verleden ontmoet te hebben om er al gauw achter te komen dat ze zich vergissen. Ze hadden daar het verhaal kunnen beëindigen door weer ieder huns weegs te gaan maar deze vrouwen kiezen een andere weg. Heel verrassend, innemend ook. Onderhoudend, de films van Hamaguchi. Zoals gezegd, hij neemt er de tijd voor en filmt heel fotografisch haast. Als je je overgeeft aan zijn verhalen, wordt je de diepere lagen gewaar in  wat ogenschijnlijk niet meer dan een anekdote is.

De relatie tussen klimaat en monotheïsme of polytheïsme

 

Begin van de zesde eeuw voltrok zich op het Arabisch schiereiland een enorme en extreme droogte. Dat hebben onderzoekers vastgesteld aan de hand van analyses van een 2600 jaar oude stalagmiet in een grot i het noorden van Oman. Aldus Bart Funnekotter in een razend interessant artikel in de NRC van vandaag. Interessant omdat hiermee ook de hypothese dat monotheistische godsdiensten in droge gebieden konden ontstaan. Misschien is er wel sprake van een nadrukkelijker verband tussen klimatologische omstandigheden en het ontstaan van godsdiensten. Immers, rond 610 begon de profeet Mohamed met zijn prediking en stichtte de islam. Juist in deze tijd breidden ook het christendom en jodendom zich uit. Mohamed predikte een nakend einde der tijden.

 

Ik vind dit juist daarom zo interessant omdat ik eerder bij Cynthia Barnett in haar prachtige werk Regen al las dat het opmerkelijk was dat de monotheïstische godsdiensten ontstonden in de droge tot zeer droge gebieden op aarde terwijl in die delen van de wereld waarin de natte moesson de wereld vruchtbaar, dichtbebost en groen kleurde vooral polytheïstische godsdiensten floreerden. Naar aanleiding van haar opmerkingen ter zake noteerde ik: "Dat er een sterke band bestaat tussen religie en regen – God zendt regen als de mens gehoorzaamt – blijkt wel uit het feit dat de drie monotheïstische religies in het extreem droge Midden-Oosten ontstonden terwijl de polytheïstische religies hun oorsprong in de drijfnatte moessons vonden. Deze laatste religies ontwikkelden zich in een overvloed van leven en hielden zich niet met schepping of een dag des oordeels bezig. De Joodse God gebruikte de zondvloed om zijn schepping uit frustratie voor het mislukken daarvan te vernietigen zodat hij opnieuw kon beginnen."

Ik begrijp heel goed dat wetenschappers niet te snel konklusies willen trekken maar ik vond de hypothese van Barnett destijds al zeer plausibel. Er zal meer onderzoek naar verricht moeten worden maar vooralsnog acht ik de invloed van klimatologische omstandigheden op monotheïsme of polytheïsme zeer geloofwaardig. Haar boek Regen is om tal van andere redenen zeer de moeite van het lezen waard!

REPUBLICANS HUMILIATED AGAIN: They Have No Answer to Eric Swalwell's Sim...

Mark van den Oever is een gevaarlijke gek

 

Vandaag een uitgebreid interview in de Volkskrant met Farmers Defence Force leider Mark van den Oever. Deze man slaat alleen maar bedreigende en intimiderende taal uit. Mark van den Oever is een terroristenleider. We gaan nog heel wat amok van onze kwaaie boeren meemaken en van den Oever loopt dan voorop.Politieke steun hebben de boeren genoeg: BBB, FvD en ook het CDA zal zich niet snel van de boeren afkeren. De leden van zowel VVD als CDA zijn sowieso al van mening dat dit kabinet de stikstofmaatregelen moet afzwakken.

Ik voorspel u dat de boeren in de komende maanden geweld niet zullen schuwen, ook geweld tegenover politici en iedereen die zij als hun vijand beschouwen niet. Deze van den Oever schreeuwt het nu al van de daken. Zoals hij ook de vergelijking van boeren met joden maar blijft roeptoeteren. De man is een gevaarlijke gek en heeft niets te bieden behalve een grote bek. We gaan moeilijke tijden tegemoet.

Over de steengroeve en de kieviet

 

Vandaag een fietstocht van zestig kilometer door de Achterhoek ten oosten van Winterswijk. Een prachtige route die ons alleen door agrarisch- en natuurlandschap bracht. Al snel passeerden we een steengroeve die niet door iedereen gewaardeerd wordt. Niet geheel onbegrijpelijk want het aandeel fijnstof in de lucht rondom die groeve is bepaald niet misselijk. Op het terrein staan twee enorme silo's die door kunstenaar Robin Nas (alias Zenk One) werden verfraaid. Hij maakte een modern stilleven waarin herkenbaar de ondergrond (die uit de steengroeve afkomstig is) gebruikt wordt als onderlaag voor het moderne asfalt en daarboven speelt zich dan onze merkwaardige wereld af. Het is een mooi werk geworden waar je langer bij stil kunt blijven staan om je af te vragen welke de rol van zo'n steengroeve zou kunnen zijn in de moderne behoefte aan duurzaamheid. Overigens is deze locatie opgenomen in een heuse Silo Art Tour die u gemakkelijk terugvindt op internet. Dat hadden we eerder moeten weten maar we zullen het bewaren voor een rustige zomerdag. De Achterhoek ligt in onze achtertuin per slot.

In het laatste deel van onze fietstocht troffen we zo maar een eenzame kieviet aan in een weiland. Niet eerder zag ik deze vogel van zo nabij. De vogel zal toch niet alleen geweest zijn, waar waren zijn of haar soortgenoten? We hebben geen idee maar het is een mooi dier, kijk eens naar die sierlijke kuif! Ik kreeg slechts de tijd om één foto te maken. Deze reis zit erop en we nemen met moeite afscheid van dit donkergroene bloemloze deel van ons land. We zullen hier wel vaker weerkeren.

Achterhoeks groen

Hier enkele beelden van het Achterhoeks groen. Er mogen dan geen bloemen zijn hier, vogels zijn er des te meer. En voor alle duidelijkheid, hoe ik ook over boeren denken mag, het is hier prachtig. We bezochten nog Rosenhaege, een door Will Grijsen ontworpen en aangelegde tuin. Zeer fraai, dat zeker maar de tuin hier ontbeerde een overkoepelend idee. De afzonderlijke delen van de tuin stonden niet met elkaar in verbinding, naar mijn bescheiden mening althans. Er waren mooie kommen aangelegd met glooiende taluds maar ze waren enkel begroeid met gras en zoals we inmiddels weten, in de Achterhoek is er al groen genoeg. Ook hier nauwelijks bloemen. Ik denk dat je nergens in Nederland zoveel kilometer onverharde weg vindt als juist hier in de Achterhoek en het is dan ook een genot om hier rond te fietsen.

Meddo

 

Wij verblijven een week in Meddo, een klein dorp dat tegen Winterswijk aan ligt. De Achterhoek is een prachtige streek. Nergens is het groener dan hier in wat ik gemakshalve dan toch maar een coulisselandschap noem. En het is hier vooral donkergroen alsof overal net een flinke stortbui over heen is gekomen. "Mooi gelp gras" zei mijn buurtgenoot in Aerdt. Ik kende het woord nier maar begreep precies wat hij ermee bedoelde. Groen is het hier dus. Maar er is geen bloem meer te bekennen, niet één bloem te zien. Ja Fluitenkruid natuurlijk maar dat kom je werkelijk overal tegen. Maar dan heb je het ook wel gehad. Het is hier alleen maar groen. Maar wel mooi, dat dan weer wel. En dan zomaar opeens een variatie op Grant Wood, midden in de Achterhoek, midden in al dat groen. Met een knipoog, dat wel.

De boeren gaan nog een hoop kabaal maken...

  

... en ik zeg u: we zullen nog eens wensen dat het bij kabaal was gebleven. Laten we helder zijn: het is logisch dat de boeren zich laten horen als ze te horen krijgen dat er voor de meesten van hen geen plaats meer is in ons land. Hun broodwinning komt in gevaar en we kunnen ook niet ontkennen dat het beroep 'agrariër' niet te vergelijken is met 'horlogemaker' of 'boekhouder'. 

Christianne van der Wal heeft de portefeuille Natuur en Stikstof geaccepteerd en dat was moedig of overmoedig, misschien allebei. De uitgangspunten zijn helder: de stikstofdepositie is gevaarlijk hoog en dient teruggedrongen te worden om wat we nog aan natuur hebben te kunnen behouden. De boeren leveren aantoonbaar en bewezen de grootste bijdrage aan de stikstofdepositie en dus zullen ze hun bijdrage aan de reductiedoelstellingen moeten leveren.

De boeren willen daar niet aan, gaan in de ontkenningsmodus en wijzen maar wat graag naar anderen. Dat is treurig maar aan het einde van de dag zullen ook zij er niet om heen kunnen: de honden blaffen maar de karavaan trekt voort. We gaan hierover nooit consensus bereiken. We leven nu eenmaal in een tijd waarin iedere mening dezelfde status heeft gekregen als wetenschappelijk aangetoonde en bewezen feiten. De tijd van de "alternative facts".

De uitvoering van de stikstofregelgeving, die - daarover is iedereen nu gelukkig helder - ook gedwongen uitkoop van boeren met zich meebrengt wordt bij de provincies gelegd. Dat is de achilleshiel van deze hele problematiek. Provinciale bestuurders blinken nu eenmaal niet uit in daadkracht en visie. Bovendien - en dat is veel erger - er komen eerst nog verkiezingen voor Provinciale Staten (maart 2023) en je zult zien dat met name de ontkenners daar goed garen bij zullen spinnen: JA21 en BBB zie ik als de grote overwinnaars uit de bus komen met PVV en FvD daar vlak achter. 

Die provincies gaan dus straks niets doen. En dan komt het moment suprême voor Christianne van der Wal. Dan zal zij haar ministeriele bevoegdheid aan moeten wenden om het kabinetsbeleid uit te voeren. Is ze dan nog steeds zo ferm als ze zich nu uitlaat? Ik durf er geen weddenschap op af te sluiten. Maar ik durf wel met u te wedden dat het boerenprotest nog groteske vormen gaat krijgen in de komende maanden. De eerste boeren zijn al voor de deur van de minister verschenen. Schandelijk natuurlijk en onaanvaardbaar maar daar zal het echt niet bij blijven. Ik voorspel u dat er boeren zullen zijn die geweld gaan gebruiken. En de populisten staan al in rijen van tien klaar om de klimaatproblematiek weg te zetten als een hoax, als een samenzwering. We gaan een nare tijd tegemoet.

Angel Olsen - Big Time (Official Video)

Christians Openly Calling for Murder of Gays

The Jesus and Mary Chain with Hope Sandoval Sometimes Always

Optische illusie

Ziet u ook een steeds groter wordend zwart gat als u naar deze afbeelding kijkt? Kijk voor een toelichting eens hier en abonneer u dan meteen op dit blad. Kost u niets.

Waarom, o waarom

 

... krijgt Orban zo zijn zin. Dat Hongarije extra tijd krijgt om Russische olie te blijven importeren kan ik begrijpen. Wat ik ook van Orban en zijn verachtelijke kliek vindt, het is absoluut verdedigbaar om de Hongaren te compenseren voor de gevolgen van de olieboycot tegen Rusland. Maar de deal was nog niet beklonken of Orban bedacht een extra eis: hij verdedigt de vrijheid van godsdienst en eist dat de sancties tegen de patriarch van de Russisch Orthodoxe kerk, Kirill, worden ingetrokken. Zo niet, dan trekt hij zijn steun voor de olieboycot alsnog in. De EU zwicht en geeft hem zijn zin. Ik vind dat fundamenteel fout. De EU maakt zichzelf hiermee chantabel. Liever nog een mislukte olieboycot dan een dictator als Orban zijn zin geven. Deze Kirill steunt de Russische inval in Oekraïne en beschouwt Poetin als een geschenk van god. Net als Poetin komt ook Kirill voort uit de rangen van de KGB, hij is ongelooflijk corrupt en heeft zichzelf op een schandelijke wijze verrijkt.

Dit voorval legt een systeemfout in de unie bloot: de eis van unanimiteit. Deze eis is onzinnig en in het huidige tijdsbestek niet meer vol te houden. Veel beter is het te werken op basis van een gekwalificeerde meerderheid. Kijk eens naar de NATO, meer specifiek naar artikel 5: een aanval op een is een aanval op allen. Ook als die ene niets anders doet dan alle processen van de NATO saboteren? Dat is toch niet vol te houden. Orban is allesbehalve een democraat, hij moet niets van Europa hebben en zwendelt met EU-subsidies. Zo'n illiberale technocraat mag nooit zijn zin krijgen. Ik vind deze gang van zaken buitengewoon frustrerend, onaangenaam en onaanvaardbaar.

BOMBSHELL REPORTING: Audio Recordings Reveal Republican Plot to OVERTURN...

Fabian oder der Gang vor die Hunde

 

Erich Kästner (1899 - 1974) is vooral bekend geworden als schrijver van jeugdboeken. De nazi's mochten hem niet en verbrandden zijn boeken. Een van zijn bekendste boeken is Fabian, een roman die ik als jongeling eens las, nu wel heel erg lang geleden. Onlangs las ik zijn oorlogsherinneringen, samengebracht in Nota bene '45. Zijn Fabian oder der Gang vor die Hunde is nu verfilmd door Dominik Graf. In de hoofdrollen zien we Tom Schilling, Saskia Rosendahl en Albert Schuh. Tom Schilling zagen we recent nog in Werk ohne Autor, een film over het leven van Gerhard Richter. Schilling is zeker geen slecht acteur maar hij heeft niet de uitstraling van een man met bagage waardoor hij nogal eens een te jeugdige en naïeve indruk maakt. 

Fabian is een beginnend schrijver die met verbazing om zich heen kijkt naar de verloedering van de samenleving in het Duitsland van het interbellum. Het hedonisme leek hoogtij te vieren en Graf toont ons dan ook de nodige slemppartijen en orgies. Dit tijdsbeeld is op zich authentiek, uit vele reportages en boeken uit die tijd, alsmede uit geschiedkundig onderzoek weten we dat op zijn minst een deel van de samenleving gekenmerkt werd door een opvallende promiscuïteit. Het leek alsof de Duitsers aanvoelden dat de grote kladderedatch eraan zat te komen en dat je je dus nergens meer voor in hoefde te houden. 

Tegelijkertijd voltrok zich de opmars van Hitler en diens trawanten en waren vooral de communisten en niet te vergeten de joden het doelwit van intimidatie en georganiseerd geweld. Fabian observeert dit amalgaam van mensen, politiek en uitspattingen en neemt er bij gelegenheid ook zelf aan deel. Hij blijft onder alle omstandigheden echter de buitenstaander die zich afvraagt waar de wereld naar op weg is. Hij wordt verliefd op een beginnend actrice, Cornelia en die geschiedenis drukt hem nog eens extra met de neus op de feiten. Maar daar zal ik hier verder niet over uitweiden.

Ofschoon ik geboeid heb gekeken naar dit op zich redelijk waarheidsgetrouwe tijdsdocument, heeft de film me niet echt overtuigd. Heeft ook Tom Schilling me niet echt overtuigd. De muziek was bij tijd en wijle wel erg nadrukkelijk aanwezig en ook de montage was met name in het eerste deel van de film vaak onnodig chaotisch. Dat heeft te maken met de cinematografische maatstaven die de regisseur aanlegde. Maar er waren ook meerdere scenes die niet goed uitgewerkt werden (een rare ontmoeting in een café) of ronduit onzinnig waren (zoals het heen en weer lopen van de ouders van de ouders van Fabian tijdens diens pogingen telefonisch in contact te komen met zijn geliefde in Berlijn).