Eerder deze week bezochten we de Nederlandse film Fabula maar verlieten na een half uurtje gedesillusioneerd de bioscoopzaal. Vanmiddag bezocht ik met angstige vermoedens Drie dagen vis van Peter Hoogendoorn. Die angstige vermoedens bleken gelukkig geheel onterecht. Drie dagen vis (van de titel begreep ik niet veel) bleek een voortreffelijke kleine film met een klein verhaal (vader en zoon slagen er niet in elkaar te bereiken, laat staan duidelijk te maken dat ze van elkaar houden).
Wat maakt deze film dan zo goed? In de eerste plaats de beide acteurs, Ton Kas en Guido Pollemans. Geen van beide praters maar dat blijkt in de familie te zitten. Beide acteurs zetten hun karakter volstrekt geloofwaardig neer en dat ligt dus niet aan de lappen tekst die ze uit het hoofd moeten leren, die zijn er gewoon niet. Nee, het zijn juist de kleine gebaren, een oogopslag, de manier waarop ze naar elkaar en naar de wereld kijken. Echt voortreffelijk gedaan! In de tweede plaats is de film in zwart wit gedraaid en dat is echt een verademing, werkelijk heerlijk om naar te kijken. En zo gepast bij deze tragikomedie. Het zijn de beide acteurs die de film kleur geven, meer zou teveel geworden zijn. En in de derde plaats wil ik hier de filmscore vermelden, heel terughoudend, bedeesd bijna maar de muziek is zo passend in het kleine verhaal, denk een beetje aan de saxofoon die je aan het begin en het einde van de Kronkels van Simon Carmiggelt hoorde. In a sentimental mood met John Coltrane op sax.
2 opmerkingen:
Hi Enno, ik was ook positief verrast door deze film, wat je zegt klopt helemaal. Over de titel: ze eten als ik me niet vergis elke dag vis, eerst met de vader een haring, dan bij de halfzus bij avond eten… ( derde keer weet ik niet meer) maar hij lust geen vis daarom valt het op…
Nou, nou, eindelijk eens een reactie op dit blog. En nog leuker dat die van jou komt. En wat die vis betreft heb je natuurlijk helemaal gelijk alleen was het mij niet opgevallen.
Een reactie posten