Een concert van de 91-jarige Abdullah Ibrahim in Tivoli. Hij trad op met de geweldenaar Noah Jackson op bas en cello en Cleave Guyton op piccolo, dwarsfluit en klarinet. De beide begeleiders waren het meest aan het woord. Nog slechts enkele maanden geleden gaf Ibrahim hier een piano solo concert en je vraagt je af hoe een zo broze man zo’n tour de force aankan. Wat nog veel erger was: ik verzuimde een kaartje te kopen.
Zodra Abdullah Ibrahim de piano beroert gebeurt iets zonder dat je het kunt benoemen. Het is pure magie. Ik ken zijn muziek inmiddels heel behoorlijk, hij is ruim vertegenwoordigd in mijn bibliotheek. Ik herkende aardig wat passages en had eerder al vastgesteld dat hij een heel eigen idioom heeft ontwikkeld. Net als Keith Jarrett herken ik hem meestal onmiddellijk. Ook Ibrahim heeft een heel heldere toetsaanslag en speelt ronduit lucide, wat geniet ik van die man. Zijn pianospel is werkelijk een genot om naar te luisteren. Hij wisselt een lyrische blues af met omfloerste tonen en laat geregeld duidelijk Afrikaanse invloeden horen. Zijn African Suite met strijkers behoort tot de mooiste muziek die ik ooit gehoord heb. Daar mag je mij voor wakker maken.
Wat ben ik blij dat ik dit concert gezien heb. Het is niet erg waarschijnlijk dat ik hem ooit nog zie. Wat bezielt deze man om nog een internationale tournee te ondergaan. Hij kan niet meer zelfstandig lopen en ik vreesde telkens dat hij in slaap zou vallen als zijn collega’s aan het woord waren. Abdullah Ibrahim is een geweldenaar en een magisch musicus. Zijn lied aan het einde van het concert was even indrukwekkend als ontroerend. U deed er fout aan hier niet bij geweest te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten