Ik had me enorm verheugd op deze jazzfilm van Gianfranco Cabiddu, Michele Mellara en Alessandro Rossi. Filmbeelden van dit jaarlijkse festival op Sardinië werden samengesmeed tot een, ja tot wat? Sfeerbeeld, impressie? Laat ik vertellen wat ik zag: korte fragmenten van optredende artiesten waarbij de voortreffelijke trompettist Paolo Fresu telkenmale een rol kreeg toebedeeld en tussendoor zagen we statements van diezelfde Paolo Fresu over muziek en het festival. Geen statements waar je nou echt veel mee aan kon. Dat zijn instrument een verlengstuk van zijn geest is, tja, dat geloof ik onmiddellijk.
Ondanks dat er interessante, ja zelfs intrigerende muziek werd gespeeld, kregen we niet één compositie helemaal te zien en horen. Telkens zou en moest Paolo Fresu weer in beeld gebracht worden, of een lofzang op diezelfde Paolo Fresu door zijn boezemvriend en medemusicus Omar Sosa. Ik heb heel veel muziek van deze Paolo Fresu in mijn bibliotheek, hij is immers een begenadigd trompettist en ik beluister hem graag. Maar in deze film begon ik bijna een hekel aan hem te krijgen, hij had zelf ook wel wat bescheidener kunnen zijn, dacht ik dan. Innemend was hij wel. Maar deze film werd een grote teleurstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten