Richard Billingham debuteert als filmregisseur met Ray & Liz. Hij vertelt het verhaal van zijn jeugd in de jaren zeventig in Birmingham. Zijn vader is alcoholist, zijn moeder rookt en legt puzzels. Ons lokale filmhuis zegt over deze film: "Ondanks alle armoede en troosteloosheid vindt hij compassie voor zijn naasten en schoonheid in zijn herinneringen".
Dat hebben wij niet gezien. Het is een inktzwart portret geworden van volstrekt onmachtige ouders. Ouders die geen enkele vorm van zelfrespect meer overeind hebben kunnen houden in hun leven en die ook niet in staat of bereid waren hun beide kinderen een enigszins aanvaardbare opvoeding te geven. Zelfs als je al eens moet lachen bij deze film - en dat gebeurt maar heel erg weinig - dan strijden lach en traan om voorrang. Niet genoeg om deze film een tragikomedie te kunnen noemen. Daarvoor is de grondtoon te zwaar, te lelijk, te somber.
Ik voelde nauwelijks compassie met deze onvermogende ouders. Helemaal niets is aan hen besteed geweest, hun hele leven is hen slechts overkomen. Ze hebben niet één keer kans gezien zelf in te grijpen, hun leven een andere kant op te sturen. Maar zetten wel twee kinderen op de wereld om er vervolgens op geen enkele manier meer naar om te kijken.
In het slotbeeld draait Ray aan de zenderzoeker van zijn radio tot hij Dusty Springfield hoort met Some of your lovin'. Dat is het eerste moment in de film dat hij echte emotie toont, een traan biggelt over zijn wang. Rijkelijk laat. Ben ik met dit commentaar hardvochtig? Ik weet het niet, maar de film laat voor mij nauwelijks ruimte voor een andere conclusie. Dit alles neemt overigens niet weg dat ik het een indrukwekkende film vond, rauw en onthutsend. Geen film waar je vrolijk van wordt maar wel een film die beklijft en indruk maakt. Zeer de moeite waard dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten