zaterdag 11 januari 2020

Voorlinden - Kiefer - Bourgeois


Op een kille vrijdag in januari bezochten we museum Voorlinden in Wassenaar voor de derde keer. Dit keer om werk van Louise Bourgeois en Anselm Kiefer te bekijken. De entree is spectaculair dit keer omdat er een reuzespin van Louise Bourgeois (1911-2010) voor de ingang staat opgesteld. Maman heet het beeld, ze vervaardigde het in 1999 uit brons en staal, de eieren zijn van marmer. Het museum verstrekt de bezoeker een boekje met uitleg bij de installaties van Louise Bourgeois maar ik houd er niet van. Als ik een kunstwerk niet kan doorgronden zonder verklarende tekst, verlies ik mijn belangstelling. Dat geldt zeker voor de installaties van Louise Bourgeois waar ik niets van begreep. En als ik er zo'n tekst als Pain is the ransom of formalism dan haak ik definitief af. Maar die spoin is prachtig!


Dan naar de zaal met vijf werken van Anselm Kiefer (1945) De kunstenaar: "Kunst is heel complex: het is complex om te maken en complex om te begrijpen. Als toeschouwer zou je je altijd een keer achter je oren moeten krabben". Nou dat doe ik dan ook regelmatig maar dat neemt niet weg dat ik telkens weer diep onder de indruk ben als ik werk van Kiefer zie. Hij maakt doorgaans monumentaal werk en gebruikt naast enorme hoeveelheden verf ook tal van andere materialen. Veel lood en ijzer, artefacten en natuur. Hierboven ziet u een afbeelding van Die Freimaurer, tegen de achtergrond van het Berlijnse vliegveld Tempelhof (van de nazi-architect Albert Speer). Een duister schilderij maar wel in prachtige kleuren. Het enige aanknopingspunt is de passer, het symbool van de Vrijmetselarij. Geschiedenis, verval, wat doet de tijd met ons en de tastbare wereld.


Minstens zo enigmatisch is het bovenstaande doek Antonin Artaud Heliogabalus. Maar ook dit is weer zo even gigantisch als prachtig werk. Maar wat doet die kinderwagen daar? Blijkens het opschrift Sol invictus Elagabalus - Onoverwinnelijke zonnegod verwijst Kiefer hier naar de wrede tirannieke Romeinse keizer Heliogabalus. Ook hier is het half vergane Tempelhof de achtergrond. Ook hier treffen we weer een tamelijk duister tafereel aan. De opgedroogde verf, die in dikke lagen werd aangebracht, vertoont cracelures, de dood is nabij. Vandaar misschien die vleugels? Icarus? Hoogmoed? Heliogabalus werd reeds op 18-jarige leeftijd onthoofd.


Prachtig en indrukwekkend, die Anselm Kiefer, althans diens werk. Verder zagen we nog het prachtige echtpaar onder een parasol van Ron Mueck, bigger than life en bijna ontroerend hoe dat echtpaar levensecht van de zon lijkt te genieten en van elkaar; een self-portrait van Tony Cragg die een prachtige beeldentuin in Wuppertal heeft ingericht, u moet daar beslist eens gaan kijken; een grote kom met parels van Ai Weiwei en een werkelijk fantastische Infinity Mirror Room van Yayoi Kusama: een afgesloten kubus in een grote zaal waar je als toeschouwer 2 minuten naar binnen mag waarop je een geheel bespiegelde ruimte met op de vloer een waterbassin betreedt, waarboven talloze lampjes hangen die telkens in een andere kleur oplichten. Het resultaat is verbluffend en fantastisch.

Verras uzelf eens en ga er eens kijken. U zult er geen spijt van krijgen! De volledige fotoreportage vindt u hier.

Geen opmerkingen: