Lara is de jongste film van regisseur Jan Ole Gerster, van wie ik niet eerder een film zag. Deze film gaat over de pianolerares Lara, die zelf ooit een talentvol pianiste was maar er de brui aan gaf toen haar pianoleraar haar uitdaagde met uiterst onaangename en ontmoedigende commentaren. Alleen de echt goede pianisten trekken zich dat niet aan, was zijn overtuiging. Behalve pianolerares is Lara ook moeder, van een pianospelende zoon. De moeder brengt haar zoon de beginselen van het pianospel bij. En dat doet ze rücksichtslos, met volledige veronachtzaming van het feit dat ze ten minste af en toe, zeker op cruciale momenten, eerst en vooral moeder moet zijn. De zoon moet de geknakte carrière van de moeder waarmaken.
We krijgen in deze film alleen de pianolerares te zien, haar moederrol heeft Lara nooit vorm en inhoud weten te geven. En als pianolerares deugt ze ook al niet, didactische vaardigheden heeft ze nooit opgestoken. Daardoor krijg je geen moment in deze film het gevoel dat je naar een vrouw van vlees en bloed zit te kijken. Geen seconde krijg je het gevoel dat ze gered kan worden, zichzelf kan redden. Geen nanoseconde waarin zich iets van zachtheid of moederlijks laat zien. Lara is onuitstaanbaar, ik heb dan ook geen moment met haar te doen en als ze op een zeker moment voor een open raam driehoog staat, denk je inderdaad: laat je maar vallen, meid, er is niets meer aan te doen.
Jammer dat de regisseur van Lara geen gelaagde vrouw heeft gemaakt.Dat had de film maar vooral haar personage meer diepgang gegeven. Wat mij betreft een gemiste kans. En er was nog een voorbeeld van een ingreep door de regisseur die ik niet begreep: de film opent met een scene waarin de politie in een van de appartementen in de flat waar Lara woont huiszoeking moet doen. Kennelijk is het in Duitsland noodzakelijk dat daarbij burgers als getuige aanwezig zijn. We zien politieagenten het pand doorzoeken en alle door hen onderzochte spullen zoals boeken en dergelijke achteloos over hun schouder op de grond smijten. Ik geloof niet dat het er in de praktijk zo aan toe gaat en ik begrijp niet waarom de regisseur in de eerste scene van zijn film al terug moet vallen op zo'n onzinnig cliché.
Voor het overige heb ik wel geboeid naar de film zitten kijken en Corinna Harfouch blijkt een uitstekend actrice. Maar van mij had ze veel méér in haar rol mogen stoppen. Maar Gerster en niet ik was de regisseur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten