Twee films gezien de afgelopen dagen die beide een relatie die onder druk komt te staan als thema hadden. On the rocks is de jongste film van Sofia Coppola (die we onder andere kennen van Lost in Translation, een prachtige film, eveneens met Bill Murray) en The Nest, de tweede rolprent van Sean Durkin.
On the rocks is meer comedy rond een jonge moeder, voortreffelijk vertolkt door Rashida Jones en haar vader die onovertroffen geportretteerd wordt door Bill Murray, een acteur die je nooit teleurstelt. Mooi gefilmd tegen het decor van een grote Amerikaanse stad. Het verhaaltje is wel heel dun: getrouwd stel, twee kleine schoolgaande kinderen, de man is druk met het opzetten van zijn eigen zaak en heeft dan, 'uiteraard', nauwelijks tijd of aandacht voor zijn echtgenote. Doordat de man niet erg duidelijk is over wat hij allemaal doet en hoe hij tegenover zijn medewerk(st)ers staat, krijgt de echtgenote het gevoel dat er iets niet klopt. Haar vader treedt prompt doortastend op en laat wat navraag doen naar zijn schoonzoon en haalt zijn dochter over om samen met hem zelf de privé detective uit te hangen. De scenarist maakt het zichzelf wel wat gemakkelijk door de echtgenoot voortdurend vaag te laten doen. Als de echtgenote met haar man wil praten over de schoolkeuze voor een van de kinderen zegt de man onmiddellijk: ik vertrouw jou daar blindelings in. Geen echtgenote zou met dat antwoord genoegen nemen. Dat vader en dochter tegen het einde van de film ook met elkaar nog een confrontatie aangaan kan het magere plot niet redden. Maar het was wel een onderhoudende en aangename film. Niet een film die lang in je geheugen achter zal blijven.
In The Nest hebben we ook te maken met een jong echtpaar met twee kinderen. Het echtpaar wordt overtuigend gespeeld door Carrie Coon en Jude Law. De echtgenoot is een zeer ambitieuze man die zichzelf heeft wijsgemaakt dat hij zakelijk succes van formaat moet zien te bereiken. De oorzaak voor zijn brandende ambitie ligt vermoedelijk in zijn jeugd, zoals één korte scene in de film ons moet doen vermoeden. Het fijne ervan komen we niet te weten. Hij doet voorkomen alsof hij van een oude zakenrelatie een voorstel heeft gekregen dat hij niet kan weigeren maar de consequentie daarvan is wel dat het gezin uit de VS moet verhuizen naar het VK. Zijn echtgenote voelt niets voor die verhuizing maar u weet hoe dat gaat: de man krijgt zijn zin. Pas in de VK komt de echtgenote erachter dat haar man zelf contact heeft opgenomen met zijn voormalige zakenrelatie. En dan weet je: dit komt voorlopig niet meer goed. En vanaf dat moment gaat het werkelijk op alle fronten fout: de moeder verliest haar paard en het vertrouwen in haar echtgenoot, de echtgenoot komt zakelijk in enorme problemen, de dochter krijgt verkeerde vriendjes en het zoontje wordt op school gepest. Pas wanneer zo'n beetje alle hoop is weggeblazen lijkt er een catharsis te kunnen ontstaan en lijken de gezinsleden zich te realiseren dat alleen hun liefde voor elkaar hen nog kan redden. Ook dit was een onderhoudende film, goed gefilmd en goed gespeeld.
Maar ik heb niet zo veel met dit soort gezinsdrama's, merk ik. Maar als ze goed verfilmd zijn, en dat is hier bij beide films het geval, is het geen straf om naar te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten