De Britse journalist Sean Langan krijgt de gelegenheid twee IS-leden die samen met een derde Brit werden aangeduid als 'The Beatles"te interviewen over hun rol in gijzelnemingen ten tijde van de IS-terreur in het Midden Oosten. Het gaat om Alexanda Kotey and El Shafee Elsheikh. De derde man, Emwazi, vooral bekend geworden als Jihadi John, werd gedood bij een Amerikaanse drone-aanval. Koti en Elsheikh zitten gevangen in de Verenigde Staten en zijn beiden inmiddels veroordeeld tot meermalig levenslang.
De documentaire toont een verhaal dat voornamelijk wordt verteld door de Deense fotograaf Daniel Rye, die uiteindelijk zal worden vrijgelaten als zijn ouders er uiteindelijk in slagen de verlangde 2 miljoen dollar losgeld bij elkaar te krijgen. Tijdens zijn gevangenschap heeft Rye de afscheidsbrief van James Foley aan zijn ouders uit zijn hoofd geleerd, zodat hij na zijn vrijlating de moeder van Foley kan bellen om haar de brief van haar zoon voor te lezen. Hartverscheurend.
De documentaire is huiveringwekkend en indrukwekkend, tot de laatste tien minuten. Dan verliest Langan, die zelf ooit gegijzeld werd door de Taliban, zijn afstand tot het onderwerp en vindt hij het nodig Kotey te beschuldigen en zelfs uit te schelden. Hij vindt dat hij dar verplicht is aan zijn vriend James Foley maar Kotey is daar niet van gediend. Hij heeft niet langer het gevoel dat hij in gesprek is met iemand die daadwerkelijk geïnteresseerd is in de toedracht destijds. Natuurlijk, zijn verweer is het standaard verweer van IS-terroristen uit die dagen: "ja, IS heeft Foley en andere gijzelaars gedood maar ik heb zelf dagenlang in kapot geschoten huizen gegraven en na een dag lang zoeken een baby uit het puin gered nadat dat huis door een Amerikaanse drone-aanval in puin was geschoten".
Doodzonde dat Langan zijn buitengewoon boeiende documentaire zo verschrikkelijk verknoeit, om zeep helpt. Nu blijven we met een behoorlijk katerig gevoel zitten. Er had nog zoveel meer in gezeten. Waarom bleef hij niet de interviewer die vragen wilde stellen om antwoorden te krijgen en op die antwoorden weer te reageren. Waarom moest hij zo nodig opeens de aanklager en zelfs de rechter uithangen? En zo eindigt een boeiende documentaire in een diepe teleurstelling, jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten