Gisteravond zag ik de documentaire Facing War van de Noorse cineast Tommy Gulliksen. Ik zag niet eerder een film van deze zeer productieve filmmaker. Maar deze documentaire bleek een voltreffer, in alle opzichten. Gulliksen kreeg het voor elkaar dat hij de voormalige secretaris generaal van de NAVO op de voet mocht volgen en filmen. Dat betekende dat hij hem ook echt dicht op de huid ging zitten. We kregen Stoltenberg te zien in de war room van de NAVO, in allerlei internationale overlegsituaties, aan tafel met de groten der aarde, op de achterbank van zijn dienstauto op weg naar een volgend overleg.
En we zagen alle wereldleiders voorbij komen: Macron, Poetin, Orban, Erdogan, Biden en zo voort. Razend interessant, we waren getuige van de contemporaine geschiedenis met een vertraging van hoogstens enkele maanden. Gulliksen laat zien hoe Stoltenberg moet laveren tussen allerlei en talloze nationale verschillen, tussen allerlei politici van beter of minder allooi, tussen allerlei diplomatieke valkuilen, we zagen hem delibereren over teksten die hij zou gaan uitspreken en nog veel meer.
De film begint met president Biden die Stoltenberg, die er na negen jaar absoluut genoeg van had, overhaalt om toch nog één jaar aan zijn lange dienstverband vast te knopen. Stoltenberg laat zich overhalen, met tegenzin maar hij kan het beroep van Biden niet weerstaan. Als zijn termijn erop zit toont Biden hem zijn dankbaarheid door hem in zijn laatste optreden op het wereldtoneel de Amerikaanse Medal of Honour toe te kennen. Wat mij betreft volkomen terecht.
We zien onder meer hoe Stoltenberg twee diplomatieke hoogstandjes tot een succesvol einde weet te brengen: Erdogan accepteert uiteindelijk de toetreding van Zweden tot de NATO en Orban verzet zich niet tegen een steviger rol voor de NATO in Oekraïne. En het moge duidelijk zijn dat het lot van Oekraïne Stoltenberg het na'st aan zijn hart ligt. Zelensky zien we dan ook veelvuldig terug in deze prachtige documentaire. Waarin we Stoltenberg leren kennen als een zeer behoedzame maar standvastige secretaris generaal van de NATO. Een echte Realpolitiker en een groot Europeaan! Een sympathieke man ook en ik betrap me erop dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat de nieuwe secretaris generaal van de NATO ook maar in de buurt kan komen van de statuur van deze Stoltenberg. De Noren mogen trots zijn op zo'n landgenoot! U weet vast nog wel dat Stoltenberg premier van Noorwegen was toen Anders Breivik zijn verwoestende terreur over het land uitstortte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten