Amerika heeft geen belangstelling (meer) voor de EU

Sinds vorig jaar januari heeft Amerika geen ambassadeur meer in Brussel. De laatste Amerikaanse vertegenwoordiger daar was Anthony Gardner die zich, blijkens een interview in de NRC van 26 februari, buitengewoon veel zorgen maakt over de geloofwaardigheid van de VS onder Trump.

Trump denkt dat de WTO niet functioneert en het Amerikaanse belang ondermijnt. Aantoonbaar onjuist, aldus Gardner. Dat Trump nu op individuele, bilaterale en transactionele wijze te werk wil gaan acht hij een fundamentele vergissing: "Klimaatverandering of Iran, of sancties tegen een derde land: zonder de EU lukt het de VS niet. Het hele idee dat je er alleen voor kunt gaan is zó diepgaand misplaatst. De EU is een van de belangrijkste spelers en is bovendien heel effectief".

Gardner ziet de VS nog geen afstand nemen van de democratie. Maar wat je wel ziet, zegt hij, is een versnelling van de trend dat een klein deel van de samenleving zich een grote meerderheid van de voordelen van het kapitalistisch systeem toe-eigent. De jongste belastinghervorming van Trumo verergert die ziekte alleen maar.

Dat er voor hem nog steeds geen opvolger is verkozen acht hij veelzeggend, "want het laat zien dat de EU geen prioriteit is". En op de vraag of hij de nieuwe Amerikaanse ambassadeur un Nederland kent antwoordt Gardner: "Nee, maar ik zag wel een filmpje".

President Donald Trump Says He Believes He'd Run Into High School During...

Misschien wel de meest onsmakelijke en walgelijke video van deze psychopaat!

Robert Plant - Robert Plant: Ramble On ft. Robert Plant, Patty Griffin, ...

Patty Griffin - Ohio ft. Robert Plant [Official Music Video]

Contouren van een nieuw Europa: Ulrike Guerot

Bow Wow Wow I Want Candy (1982)

Trump's Disturbing Week - Russia, Military Parade, Rob Porter: A Closer ...

Maar er zijn ook VVD-ers die deugen

Ik wil ook wel iets aardigs zeggen over de VVD, een partij waar ik - voor de duidelijkheid - nooit op zal stemmen, simpelweg omdat ze de doodlopende ideologie van de eeuwige groei aanhangen. Maar die Eric Wiebes bevalt me wel. De wijze waarop hij bezig is de gasboringen in Groningen terug te dringen is voortreffelijk. Hij is de eerste politicus die zich echt iets aan lijkt te trekken van het leed en de zorgen van onze medelanders in het hoge noorden. We moeten nog afwachten of het afwikkelingsproces nu echt op gang komt maar de minister heeft een heldere en voor de Groningers aanvaardbare positie ingenomen.

Nu heeft hij ook besloten dat er definitief niet naar schaliegas mag worden geboord in ons land. Ook dat is een zeer welkom besluit want aan schaliegas kleven meer na- dan voordelen. Het is heel verfrissend dat uitgerekend een VVD-politicus dit soort stappen durft te zetten. Het mag dan ook hardop gezegd worden: hulde aan Wiebes!

Hoe ziek is de VVD?

Fred Teeven, Ard van der Steur, Anouchka van Miltenburg, Ivo Opstelten, Mark Verheyen, Matthijs Huizing, Johan Houwers, Henry Keizer, Jos van Rey, Robin van Linschoten, Wybren van Haga, Halbe Zijlstra en o ja, ook nog een Amsterdamse wethouder van sport die vergeet zijn bijbaan bij de Atletiekunie tijdig te melden. Een illuster rijtje van VVD-prominenten die in de afgelopen paar jaar in opspraak kwamen en op moesten stappen. In vrijwel alle gevallen dankzij de traditionele media, mind you! En natuurlijk mag Loek Hermans niet in dit rijtje ontbreken, de koning keizer admiraal van de beroepsgroep 'foute politici' maar die zit desondanks nog wel steeds stevig op zijn stoel.

Wat is er toch aan de hand bij de VVD. Waarom grossiert juist deze partij in 'struikelende politici'? Want juist de VVD wijst altijd met trots op de eigen integriteitscommissie. Dat mag zo zijn maar het is toch een veeg teken wanneer zo'n commissie het ook nog eens druk krijgt. En aan het hoofd van deze Gideonsbende staat een premier die zijn collega's tot het einde toe de hand boven het hoofd houdt, hen tegen beter weten in verdedigt om ze uiteindelijk met een onderdrukte snik bij het afscheid te moeten omhelzen.

We weten dat macht corrumpeert maar als dat de enige verklaring voor de VVD-ziekte is, zouden meer partijen daaraan moeten lijden. Het is natuurlijk van alle tijden en alle geledingen maar bij de VVD is het wel erg structureel. Is het een mentaliteit van 'ondernemend Nederland' dat, als het erop aankomt, al die regeltjes toch wel als erg hinderlijk worden ervaren? En "turning a blind eye" is op zijn plaats af en toe want men doet toch fantastisch werk voor de BV Nederland? Daarom praat men in die kringen ook liever van belastingontwijking dan van belastingontduiking, bijvoorbeeld?

Het is een geruststellende gedachte dat zulke politici altijd ontmaskerd worden en het veld moeten ruimen. Een persoonlijk drama wellicht maar dat is onvermijdelijk en eigenlijk irrelevant. (Laten we wel zijn, Zijlstra heeft ons land enorme schade berokkend en hij heeft Poetin een geweldig cadeau gegeven. Hij had er slechts een leugen en misinterpretatie van woorden voor nodig) Wat mij echter het meeste stoort is dat de VVD electoraal niet wordt afgerekend op haar onvermogen integriteit in het eigen DNA te verweven. Dat zegt ook iets over het electoraat van de VVD.

Populistisch geschreeuw over 'de media' aantoonbare leugens

Het als een mantra schelden op de mainstream media is een fenomeen waarvan vooral om niet te zeggen uitsluitend populisten zich bedienen. In ons land zijn het vooral Wilders, Kuzu en Baudet die geen gelegenheid onbenut laten om de media te beschuldigen, Baudet koppelt daar gewoontegetrouw altijd het woord kartel aan. Ongeacht hun overig gedachtegoed, politici die de media in een kwaad daglicht proberen te stellen zijn gevaarlijk en verachtelijk.

In de NRC van 15 februari merkt Tom-Jan Meeus terecht op dat zulke schreeuwers kennelijk niet hebben meegekregen dat alle politici die de afgelopen jaren zijn gestruikeld, hun deconfiture te danken hebben aan de traditionele media. Het was Nieuwsuur dat de val van Opstelten, Teeven, Van Miltenburg en Van der Steur inleidde. De NRC stond aan de basis van het opstappen van Marleen Barth. En de Volkskrant verrichte vasthoudend journalistiek werk, zodanig dat Halbe Zijlstra op moest stappen.

En toch durft Kuzu doodleuk te beweren dat "de media de poortwachters van de gevestigde orde zijn", orakelt Baudet dat "de traditionele media een mediakartel vormen dat stuitend eenzijdig is" en sneert Wilders tegenover buitenlandse media: "Jullie moeten je Nederlandse collega's niet geloven".

Zulke populisten schreeuwen alleen maar voor de Bühne, ze weten dat het volk meteen aanslaat op begrippen als 'elite', 'de media' en 'referendum'. Als ze diep in hun hart niet heel goed weten dat ze gewoon staan te raaskallen, zijn ze nog dommer dan het volk dat ze trachten te misleiden. Precies dat maakt ze gevaarlijk.

The floating water bridge

Elmar C. Fuchs Interview

Romantiek in het Noorden

Na Assen verder naar het noorden gereden waar in het Groninger Museum de tentoonstelling Romantiek in het Noorden werd ingericht. Schilderijen uit de Romantiek, de periode 1800 tot 1850. Met als centrale gedachte, het gaat er bij het schilderen van een landschap niet alleen om de natuur exact weer te geven maar vooral ook om erin door te laten klinken hoe de kunstenaar zich tot die natuur verhoudt.

Een overdadig ingerichte tentoonstelling maar wel een prachtig overzicht van vooral Noord-Europese schilders uit de Romantiek. Natuurlijk ontbrak de onvergetelijke Turner niet met een schitterend schilderij van een (overigens Italiaans) landschap maar ook Scandinavische schilders als Knud Baade, Peter Christiaan Skovgaard en Johan Christian Dahl bleken geweldenaren van het penseel. En natuurlijk was ook de spirituele Caspar David Friedrich te bewonderen.

Een voortreffelijke tentoonstelling met onnavolgbaar mooi werk, overdadig, dat wel. Maar de reis naar het hoge noorden meer dan waard.

The American Dream in Assen

Na de teleurstellende ervaring in Zwolle reden we verder naar Assen waar The American Dream  Amerikaans realistische schilderkunst tussen 1945 en 1965 laat zien. De periode 1965 tot nu is in de Kunsthalle in Emden te zien, daar gaan we binnenkort nog eens naar toe. Ter gelegenheid van deze dubbelexpositie is een prachtige catalogus uitgebracht The American Dream met als ondertitel Amerikaans realisme 1945-2017.

Een overrompelende tentoonstelling met een paar prachtige werken van Edward Hopper maar ik werd toch het meest getroffen door mij tot nog toe onbekende schilders waarvan het meer dan terecht is dat ze nu ook eens aan deze kant van de grote plas te zien zijn.

Met afstand het mooiste schilderij(tje) vond ik Café Scene van Raphael Soyer uit 1940. Het is een klein doek van 61 bij bijna 51 cm met een vrouw die alleen aan een tafeltje zit, een leeg glas, sigaretten en lucifers voor zich op tafel; zij staart voor zich uit en wordt kennelijk geheel in beslag genomen door haar gedachten. Het schilderij wordt volledig bepaald door het gezicht van deze jonge vrouw, ongelooflijk knap hoe de schilder met zo'n klein stukje van een doek zoveel zeggingskracht weet te realiseren. Onvergetelijk mooi!

Maar ook prachtig is het schilderij Cooper Union Trash van Idelle Weber uit 1974. Duidelijk dat Tjalf Sparnaay door deze schilderes werd geïnspireerd. En veel indruk maakte het werk van Andrew Wyeth, zowel zijn schilderijen met tempera als de aquarellen. Kijk eens naar de boom links boven op de aquarel Night Mare, die lijkt wel gefotografeerd en staat in ongelooflijk mooi licht! Zie het detail hieronder.

Maar er is nog veel meer, zoals een bedrieglijk echt overhemd dat bij nadere beschouwing uit marmer werd vervaardigd door Jud Nelson, of Amsterdam Diner van Ralph Goings, een prachtig doek waarvan je nauwelijks kunt geloven dat het geschilderd is met olieverf, nee dat moét wel een foto zijn.

Een werkelijk prachtige tentoonstelling, een aanrader dus!

Neo Rauch is een ?

Al na de eerste zaal in De Fundatie in Zwolle betreden te hebben voelde ik dat dit bezoek een beproeving zou worden. Commentaren en recensies laat ik altijd liggen tot na mijn bezoek aan een museum. Nu lees ik, na terugkeer uit Zwolle, in een bijlage bij de NRC een citaat van een curator: "Neo Rauch laat altijd weer zien dat het idee van een totaal ongebonden kunst, dat door de moderne tijd werd geïntroduceerd, een droom is die op de realiteit van het eigen ik stukloopt". Wat bedoelt de beste man daar toch mee? Ik heb kunst nog nooit als ongebonden beschouwd maar dat kwam niet door mijn eigen ik!

En ondertussen kijk ik naar de schilderijen van de door De Fundatie als een van de belangrijkste schilders van deze tijd aangekondigde Rauch. Waarom hij zo belangrijk is, ontgaat me volledig. Schilderkunstig valt er weinig te genieten. Vakmanschap is nergens te ontdekken. De schilderijen zijn droog en vaak schetsmatig. Ik lees er nog eens een zin uit de bijlage bij de NRC op na waar een andere kunstkenner zegt: "Het zijn niet zozeer de afgebeelde dingen die de verbinding tussen werk en maker tot stand brengen. Het zijn veeleer te nemen beslissingen die de kunstenaar zelf opschort. Maar hij leidt ons naar het punt waar we ze zelf kunnen nemen. Dat is zijn verlichting". Aan mij bleek het niet besteed. Ik vond helemaal niets van zijn schilderijen, ik begreep er niet één en verlicht voelde ik me geen moment.

Op de wanden van het museum wordt de kunstenaar zelf aan het woord gelaten en ik geef u hier drie citaten:

Wat dat betreft is het mijn taak als schepper een constructie te maken met een als het ware inherente vitaliteit en plantachtige vanzelfsprekendheid, die eigenlijk geen interpreterende toeschouwer nodig heeft om zijn bestaansrecht te bewijzen.

En wat te denken van het volgende citaat:

Dat is waartoe kunst in staat is. Maar ze moet nooit de sprong over de rand wagen, hand in hand met de toeschouwer. Ze moet hem de afgrond laten zien en hem dan omarmen en hem terugbrengen naar veiliger gebied.

Of deze:

Daarom probeer ik me ook te onttrekken aan het vastleggen van de dingen op de as van de tijd door interpretatiedwang. En ik wil ook niet dat ik verantwoordelijk zou worden gemaakt  voor reflectorische of politieke doelstellingen van welke aard ook.

Tja, dat zijn nogal uitspraken. Aan eigendunk geen gebrek zou ik zo zeggen. Maar waarom, zo vraag ik me vertwijfeld af, waarom geef je je schilderijen dan wel titels? Nou ja, we stonden gauw weer buiten. Natuurlijk mag ik ervan vinden wat ik ervan vind en ik vond er niets aan.

Deze is van Joep Bertrams, maar dat had u allang gezien.

The last Jedi

We doken een paar uur onder in de magische wereld van The Last Jedi met prachtige beelden van het bijna mystieke Skellig Michael, een klein eiland voor de Ierse kust (Co Kerry) maar dat nu helaas een toeristische trekpleister is geworden voor Star Wars fans waarvan sommigen in Star Wars kostuum en omhangen met allerlei Star Wars parafernalia (lang leve de merchandising) de boottocht naar het eiland maken. 

Maar terug naar de film van Rian Johnson, die gaat nergens over en voor het acteerwerk hoef je er ook niet naar toe. Die hele serie (van George Luckas) gaat over de strijd tussen het goede (luke Skywalker) en het kwade (supreme leader Snoke) en natuurlijk zal uiteindelijk het goede overwinnen maar voor het zover is krijgt het kwade ruim baan. Des te zoeter zal straks de eindoverwinning voor het goede zijn. De enige acteur die enige indruk maakt is Mark Hamill als Luke Skywalker. Ook in deze film heeft hij weer een prachtige rol.

Wat fascineert is het scifi gehalte, ergens in de verre toekomst worden dunbevolkte planeten bewoond door mensen en allerlei mutanten. Het technisch vermogen is natuurlijk enorm ontwikkeld maar de menselijke soort is verder niet of nauwelijks veranderd: je hebt klootzakken en goed volk. 

Verbluffend is de animatietechniek, de digitale verbeelding van wat vroeger The Thunderbirds heette, de fantastische 3D techniek uiteraard en dat alles ondersteund door een oorverdovende filmscore van John Williams. Prachtige film dus, ook al gaat die nergens over.

Moeten we blij zijn met flexibilisering?

Het paradepaardje van Lodewijk Asscher, de flexwet. De Nederlandse Bank heeft onderzoek gedaan naar de gevolgen van de flexibilisering van de arbeid. De uitkomsten zijn onaangenaam schokkend. Bedroeg het aandeel van arbeid in het totaal verdiende inkomen (de arbeidsinkomensquote ofwel aiq) in 1995 nog 81%, nu is dat percentage gedaald naar 72,4. Sinds 2003 zijn er in Nederland 477.000 vaste banen verdwenen en zijn er 424.000 zzp'ers bijgekomen.

Dit betekent dat er substantieel meer geld naar de bedrijfswinsten vloeit en tegelijkertijd zien we loonontwikkeling sterk achterblijven bij de economische groei. Het is niet voor niets dat juist de Nederlandse Bank er al geruime tijd voor pleit iets aan die stagnerende loonontwikkeling te doen. Voor een deel is de uitblijvende loonsverhoging een gevolg van het feit dat slechts tien procent van de zzp'ers is aangesloten bij een vakbond. Maar tegelijkertijd, waarschuwt DNB, is er sprake van toenemende concurrentie door de flexibele schil, waardoor de onderhandelingspositie van de vaste werknemers zwakker is geworden.

Ik verwacht dat er niet aan deze ontwikkeling zal worden gesleuteld. Sterker nog, er gaan steeds meer stemmen op om het hele begrip vast dienstverband op de schop te nemen. Werk zal in de toekomst nog voor maximaal vijf jaar gegarandeerd worden en daarna moet de werknemer op zoek naar een nieuwe baan. Een heilloze weg die alleen voor werkgevers interessant is. O hadden we nog maar zoiets als een sociaaldemocratie.

Nils Frahm - Montreux Jazz Festival 2015

Tegenstanders van orgaandonatie zijn dom en zelfzuchtig

In het debat in de Eerste Kamer inzake de donorwet plaatste Pia Dijkstra een ongelukkige opmerking. Toen haar gevraagd werd welke garantie zij kon bieden antwoordde ze dat garanties alleen op stofzuigers worden verstrekt. Niet handig. Inmiddels heeft ze het enige juiste gedaan en in een brief aan het parlement aangegeven dat nabestaanden altijd het laatste woord zullen hebben.

Ik denk dat die toevoeging verstandig was en hoop vurig dat het wetsvoorstel ook door de Eerste Kamer aanvaard gaat worden. Maar ik mag toch hopen dat nabestaanden niet het recht krijgen een eenmaal afgegeven instemming te overrulen. Dat zou bizar zijn.

Nu we het toch over duidelijkheid hebben: het moet ook zonneklaar zijn dat mensen die niet bereid zijn hun organen na hun overlijden af te staan zelf niet in aanmerking komen voor het ontvangen van een donororgaan. Ook dat zou bizar zijn.

Maar nu over het principe. Er wordt gewezen op het grondrecht van lichamelijke integriteit. Maar hoe zit het eigenlijk met jouw lichamelijke integriteit als je overleden bent? Ik probeer me voor te stellen welk principieel bezwaar je zou kunnen hebben tegen het afstaan van organen na je overlijden. Dat lukt me niet. Er is naar mijn stellige overtuiging dan ook geen enkel steekhoudend bezwaar tegen orgaandonatie te vinden of te verzinnen. Kijk voor argumentatie voor en tegen op de volgende link: Waarom donor worden?

Wat is bevredigender, wat is mooier dan anderen in staat te stellen voort te leven met jouw organen wanneer je overleden bent? Is het niet een zeldzaam vertoon van egoïsme en onverschilligheid iets wat tijdens je leven van jou was na je overlijden te laten afsterven en vergaan, terwijl dat voor een medemens leven in plaats van dood betekent? Momenteel sterven er in Nederland meer dan honderd mensen per jaar door het tekort aan orgaandonoren.

Ik vind die principiële tegenstanders koudhartige en onnadenkende wezens. Anders gezegd: tegenstanders van orgaandonatie zijn ongelooflijk dom en zelfzuchtig. Hun wens dient gerespecteerd te worden, zal gerespecteerd worden maar respect is wel het laatste dat ik voor hen zou reserveren.

Een moderne farizeeër

In Amsterdam gaat de SGP de verkiezingsstrijd in met een vrouwelijke lijsttrekker, Paula Schot. Ik berichtte hier al eerder over. Maar dat zit veel mannenbroeders in die sekte niet lekker. De voorzitter heeft zich in het partijblad moeten distantiëren van vermeende felicitaties van het partijbestuur aan de kersverse lijsttrekker. "Waarmee dit misverstand uit de weg is geruimd" schrijft deze Maarten van Leeuwen.

Het zou het partijbestuur sieren als men eens duidelijk partij koos. Laat de preciezen zich maar afscheiden, het zal hen nooit meer lukken met een fundamentalistische partij in het parlement te komen. Ik heb zelden zo'n hypocriete bedoening gezien als bij de SGP.