Neo Rauch is een ?

Al na de eerste zaal in De Fundatie in Zwolle betreden te hebben voelde ik dat dit bezoek een beproeving zou worden. Commentaren en recensies laat ik altijd liggen tot na mijn bezoek aan een museum. Nu lees ik, na terugkeer uit Zwolle, in een bijlage bij de NRC een citaat van een curator: "Neo Rauch laat altijd weer zien dat het idee van een totaal ongebonden kunst, dat door de moderne tijd werd geïntroduceerd, een droom is die op de realiteit van het eigen ik stukloopt". Wat bedoelt de beste man daar toch mee? Ik heb kunst nog nooit als ongebonden beschouwd maar dat kwam niet door mijn eigen ik!

En ondertussen kijk ik naar de schilderijen van de door De Fundatie als een van de belangrijkste schilders van deze tijd aangekondigde Rauch. Waarom hij zo belangrijk is, ontgaat me volledig. Schilderkunstig valt er weinig te genieten. Vakmanschap is nergens te ontdekken. De schilderijen zijn droog en vaak schetsmatig. Ik lees er nog eens een zin uit de bijlage bij de NRC op na waar een andere kunstkenner zegt: "Het zijn niet zozeer de afgebeelde dingen die de verbinding tussen werk en maker tot stand brengen. Het zijn veeleer te nemen beslissingen die de kunstenaar zelf opschort. Maar hij leidt ons naar het punt waar we ze zelf kunnen nemen. Dat is zijn verlichting". Aan mij bleek het niet besteed. Ik vond helemaal niets van zijn schilderijen, ik begreep er niet één en verlicht voelde ik me geen moment.

Op de wanden van het museum wordt de kunstenaar zelf aan het woord gelaten en ik geef u hier drie citaten:

Wat dat betreft is het mijn taak als schepper een constructie te maken met een als het ware inherente vitaliteit en plantachtige vanzelfsprekendheid, die eigenlijk geen interpreterende toeschouwer nodig heeft om zijn bestaansrecht te bewijzen.

En wat te denken van het volgende citaat:

Dat is waartoe kunst in staat is. Maar ze moet nooit de sprong over de rand wagen, hand in hand met de toeschouwer. Ze moet hem de afgrond laten zien en hem dan omarmen en hem terugbrengen naar veiliger gebied.

Of deze:

Daarom probeer ik me ook te onttrekken aan het vastleggen van de dingen op de as van de tijd door interpretatiedwang. En ik wil ook niet dat ik verantwoordelijk zou worden gemaakt  voor reflectorische of politieke doelstellingen van welke aard ook.

Tja, dat zijn nogal uitspraken. Aan eigendunk geen gebrek zou ik zo zeggen. Maar waarom, zo vraag ik me vertwijfeld af, waarom geef je je schilderijen dan wel titels? Nou ja, we stonden gauw weer buiten. Natuurlijk mag ik ervan vinden wat ik ervan vind en ik vond er niets aan.