In 1966 beleefde ik de opkomst van de popmuziek en in die dagen ontstonden er al snel polemieken over wie het beste was: de Stones of the Beatles. The Beatles vond ik eigenlijk maar niks, pas later ben ik ze meer gaan waarderen. Wat mij betreft waren the Stones veel interessanter, het intro van Satisfaction en vooral I'm free waren mijn lijfnummers in die dagen. Maar mijn echte helden waren the Kinks en vooral the Yardbirds.
Songs als Shapes of things waren niet eerder vertoond, later zou dit soort muziek worden aangeduid als psychedelisch maar dat maakte me niet zo veel uit. Wat op mij de meeste indruk maakte was de gitaar van Jeff Beck die na zijn periode bij de Yardbirds - waar hij slechts een maand of acht deel van uitmaakte, net genoeg tijd om de legendarische elpee Roger the engineer op te nemen - schitterende elpees met onder anderen Rod Stewart afleverde.
Ik ga hier niet de hele geschiedenis van Jeff Beck memoreren, wie daarin geïnteresseerd is kan op wikipedia terecht. Sedert een jaar of vijftien ben ik van de partij bij ieder concert dat Jeff Beck in Nederland geeft. Zo ook afgelopen weekend in het bluesfestival Grolloo. En het werd een werkelijk schitterende set. Iedere aanslag van deze musicus is raak. Geen poespas, Jeff Beck laat zich ook niet aankondigen en tussen de songs door communiceert hij niet met woorden. Beck heeft geen microfoon nodig, alleen zijn gitaar en versterker.
Ruim vijf kwartier genieten van Stratus, Good Bye Pork Pie Hat, Little Wing van Jimi Hendrix, Superstition (Beck speelde gitaarpartij op deze klassieker van Stevie Wonder), Morning Dew (met de voor het overige nauwelijks interessante Jimmy Hall als zanger) en natuurlijk A Day In The Life, een klassieker in het repertoire van Jeff Beck. Kijk even naar de video hieronder en dan weet je meteen waarom dit zo'n geweldig gitarist is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten