(NEW) World Record Elephant Toothpaste w/ David Dobrik (experiment starts at 9.00 minutes)

The Rise of Skywalker

De nieuwe Star Wars, nummer negen onder de titel The Rise of Skywalker. Natuurlijk heb ik hem gezien. "Opa, moet ik alle vorige delen gezien hebben om deze te kunnen begrijpen?" "Nee jongen, dat hoeft echt niet". We hebben ervan genoten.

Ik heb nog nooit pogingen gedaan een verhaallijn te ontdekken, laat staan vast te houden. Dat Rey nu eindelijk haar komaf heeft begrepen, het zal me wat. En vaag weet ik wel hoe Darth Vader, Luke Skywalker, Leia, Han Solo en Ben a.k.a. Kylo Ren in het verhaal passen. Maar meer hoef ik niet te weten.

Star Wars gaat over de strijd tussen het goede en het kwade en het goede wint altijd. Het zijn gewoon feel good movies die zich in een verre toekomst afspelen tegen een interstellaire achtergrond. De mens blijkt in staat sneller dan het licht te kunnen reizen en - o wonder - zelfs zonder beschermende kleding in de kosmische ijlte rond te kunnen lopen. Dat dit laatste per definitie onmogelijk is, ach wie stoort zich daar aan?

Deze door George Lucas geschreven serie met de bij tijd en wijlen verpletterende muziek van John Williams is in bijna alle opzichten spectaculair. Ik ga languit in mijn bioscoopstoel hangen en laat het over me heen komen. Drie D natuurlijk, de enige manier om van dit soort films werkelijk te kunnen genieten.

En dan voltrekt zich - alsof je er deel aan neemt - een meer dan spectaculair epos vol fabeltastisch technisch kunnen in een wereld van sterren, zwarte gaten, melkwegstelsels, mensen, talloze mutanten, androids en robots, het ene moment nog verbluffender dan het andere, je weet werkelijk niet waar je moet kijken, soms zou je filmbeelden stil willen zetten om ze eens uitgebreid te onderzoeken en bekijken, zoals een in een ongekend stormachtige oceaan vergaan ruimteschip waarin zich de Wegvinder bevindt die de goede mens de weg zal wijzen naar de Sith onder leiding van het intens kwade Palpatine, tevens de grootvader van Rey. Maar vergeet die namen maar, je hebt geen tekst nodig om deze films te kunnen volgen en begrijpen.

Het is - gek genoeg - allemaal behoorlijk eendimensionaal, die verhaaltjes van Star Wars. En het acteerwerk is dat al evenzeer. Dat is geen verwijt aan de acteurs en actrices, het format en het gegeven waarop het is gebaseerd verdragen geen acteurs of actrices die iets anders in kunnen vullen dan strikt de bedoeling is, die iets extra's toe zouden kunnen voegen. Datgene wat je te zien krijgt, wat je voorgeschoteld wordt, is dermate overdonderend en verbluffend dat ook nog eens uitzonderlijke acteerprestaties erin zouden verdrinken. Die personages doen er ook helemaal niet toe, sommigen vertegenwoordigen het kwade, sommigen het goede. Meer hoef je niet te weten.

Maar wat heb ik ervan genoten, net als van alle voorgangers. En met evenveel gretigheid zal ik ook de nog komende episodes bezoeken. Ik hoef ze niet twee keer te zien, één keer is genoeg maar ze zijn dan ook echt adembenemend spectaculair!

Felix Nussbaum, een schilder die nooit vergeten mag worden

In 1995 bezocht ik het Joods Historisch Museum in Amsterdam ter gelegenheid van de expositie 'Felix Nussbaum, Uit onmacht naar daadkracht'. Er is nu een prachtige biografie verschenen van Mark Schaevers onder de titel Orgelman, Felix Nussbaum Een schildersleven. U vindt mijn boekbespreking van dit prachtig en ontroerend boek hier.

In Osnabrueck staat het door Libeskind ontworpen Felix Nussbaum Haus dat ik in het komend jaar zal bezoeken. Bij gelegenheid zal ik daarover berichten. Ik hoop dat de paar afbeeldingen hier u aansporen ook eens naar Osnabrueck af te reizen, geloof me, het is meer dan de moeite waard. Al was het maar om het schilderij Triumf des Todes te zien.

Linksonder ziet u een stukje partituur. Het zou hier om de noten van The Lambeth Walk gaan, een razend populair liedje ten tijde van de oorlog. Briljant is onderstaande video van Charles Ridley van The Lambeth Walk - Nazistyle. Goebbels was er niet blij mee!

Niet de boeren zijn schuldig

Het is verontrustend te moeten toezien hoe steeds meer burgers en groeperingen zich van de democratie afkeren. Ik durf wel te beweren dat de meeste Nederlanders wel een opfriscursus Hoe Werkt Een Parlementaire Democratie kunnen gebruiken. Boeren en bouwers trekken samen op tegen de overheid, mede aangevoerd door de meest regenteske onder de politici van de laatste decennia: Maxime Verhagen. Als ik die man weer op het scherm tegenkom voel ik diepe afkeer.

Maar tegelijkertijd moet ik niets hebben van boeren die het verkeer in het hele land lam leggen door met hun tractoren lukraak blokkades op te werpen. Tot mijn ergernis en stomme verbazing merk ik dat wel heel erg veel mensen alle begrip voor de boeren zeggen te hebben en zich dus niet storen aan de hinder die de protesterende boeren opleveren.

Nog meer erger ik mij aan het feit dat wel heel erg veel boeren zich van de Engelse taal menen te moeten bedienen: Farmers Defence Force (geef toe, dat klinkt als een knokploeg) of de leus 'No farmers, no food, no future', de FDF verklaart dat het kabinet uit is op een 'civil war' en zo voort. Ideeënarmoede, meer is het niet.

Maar denk nu niet dat ik de boeren ergens de schuld van geef, integendeel. Uiteindelijk zijn wij, consumerende burgers, verantwoordelijk voor de voedselproducten die we nuttigen en van de toeleveranciers (de supermarkten) verlangen tegen de laagste kosten. De supermarkten voeren een nadrukkelijk prijsbeleid en stille reclame door producten op een zekere schaphoogte uit te stallen en aan te bieden. Het zijn de supermarkten die hun toeleveranciers - waaronder de boeren - onder druk zetten en tegen elkaar uitspelen om de laagste prijs af te dwingen.

Het zijn de banken en dan vooral de van oudsher boerenbank RABO die de boeren stimuleren om steeds grotere stallen te bouwen, het zijn de banken die schaalvergroting en monoculturen afdwingen tegen - u begrijpt het al - steeds hogere rentes. Een rente van 13 procent op landbouwinvesteringen is heel gewoon. En tot slot is het de politiek die zo laf is geen keuzes te maken, uit angst voor verlies van electoraat. De problemen waar we nu keihard tegen aanlopen zijn niet van gisteren maar konden we jaren geleden al op ons af zien komen. De politiek koos ervoor niets te doen. Heel recent zien we dat bij het CDA in de provincie Noord Brabant. Deze hypocriete partij besloot de coalitie op te blazen omdat ze het overeengekomen beleid niet meer aan de boeren durfde uit te leggen.

De boeren zijn dus alles, behalve schuldig. Zij zijn een speelbal van de voorkeuren van ons consumenten die altijd en alleen maar voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, van de schaamteloze financiering door banken, van de supermarktketens die alleen maar een race to the bottom kunnen lopen en tot slot van de lafheid van politici. Maar schuldig of niet, er zijn teveel boeren en teveel dieren in dit land en de boeren putten het land uit met hun monoculturen waardoor we in noodtempo enorm veel biodiversiteit verliezen, waaronder vogels en insecten met alle desastreuze gevolgen van dien.

Struikelen er ook ambtenaren over de toeslagen?

Dat staatssecretaris Snel opstapte vanwege de onvoorstelbare janboel rond de toeslagen was logisch en onvermijdelijk. Het beeld dat in de afgelopen weken van de belastingdienst ontstond is onthutsend en onbegrijpelijk. Dat de dienst maar bleef blunderen ook nadat de staatssecretaris hierom diep door het stof moest in de Kamer is ronduit verbijsterend.

Snel trok zijn conclusies en accepteerde de uiterste consequentie van de ministeriële verantwoordelijkheid. Volgens sommige commentatoren deed hij dat wat al te laconiek en emotieloos. Maar ik vond het wel plezierig dat hij op een zakelijke toon de Kamer mededeelde dat hij zijn ontslag bij de koning in zou dienen. Ik zie nog de bijkans snikkende Zijlstra, Weekers en van der Steur het politieke toneel verlaten. Dat soort genante beelden bleven ons dit keer tenminste bespaard.

Maar wat ik minstens zo onverteerbaar en vreemd vind is dat er kennelijk voldoende geslachtofferd is met het vertrek van de staatssecretaris. Maar de belastingdienst heeft in Agaath Cleyndert een directeur die verantwoordelijk is voor de uitvoering van het toeslagenbeleid. Zij is daarmee direct verantwoordelijk voor de 'menselijke maat' waarover de politiek het heeft, een eigenschap die de dienst zo node blijkt te missen. Ook is zij direct verantwoordelijk voor de onwaarschijnlijke blunders van de dienst in de achterliggende periode. Ligt het dan niet voor de hand dat zij ook opstapt? Ik snap dat de Kamer daar geen zeggenschap heeft, daar zijn goede redenen voor. Maar het kan toch niet zo zijn dat alleen de politiek eindverantwoordelijke sneuvelt terwijl degeen die hem heeft doen sneuvelen keurig kan blijven zitten?

Het is in dit licht dat u de voorspellingen van de staatssecretaris voor de komende jaren moet interpreteren: de belastingdienst gaat ons nog heel vaak heel onaangenaam verrassen. En dat is volkomen logisch wanneer een directeur die op alle fronten gefaald heeft gewoon mag blijven zitten!

De honden blaffen maar de karavaan trekt voort

Het begint nu toch wel heel irritant te worden, dat FDF. En zeker hun woordvoerder van den Oever zou zich moeten realiseren dat hij op weg is in een recordtijd de sympathie voor boeren te verspelen. Ze kondigen acties aan en wekken de indruk dat ze voedseldistributiecentra maar ook zorginstellingen willen blokkeren. Van den Over verklaart dat het om een grapje ging, daarom stond er een smiley achter de aankondiging. "We wilden de boel een beetje opstoken" verklaart deze hoogst irritante boer. Een nare man bovendien.

De rechter verbiedt expliciet het blokkeren van voedseldistributiecentra en zorginstellingen maar erkent dat de boeren het recht hebben op demonstreren met een beetje hinder. Nou, zou je zeggen, niets aan de hand. Maar dan heb je buiten de FDF gerekend. De boeren schorten hun acties op en gaan in hoger beroep.

Mijn konklusie: ze willen dus toch voedseldistributiecentra stilleggen. Deze boeren zijn de weg echt helemaal kwijt. Iemand zal hen bij moeten brengen dat ze een heilloze weg ingeslagen zijn. Wat mij betreft verspelen de boeren met dit soort lieden en acties alle sympathie. Maar het gaat uiteindelijk om onontkoombaar beleid en dat betekent dat we nu echt serieus werk moeten maken van stikstofdepositie, CO2 maatregelen en het minstens halveren van onze veestapel. Of de boeren dat nu leuk vinden of niet: we hebben er teveel.

Terug naar de tractor jongen!

De Farmers Defence Force heeft een woordvoerder die Mark van den Oever heet. Hij meent dat de boeren momenteel dwars worden gezeten door de overheid op een manier die sterk doet denken aan de jodenvervolging door de nazi's. Ik ga hier niet uit de doeken doen waarom deze Mark van den Oever een dwaallicht is. Iedereen begrijpt onmiddellijk dat deze man de weg volledig kwijt is geraakt. Hij heeft totaal geen besef of kennis van de geschiedenis, heeft totaal geen gevoel voor proporties en verhoudingen en realiseert zich niet dat de weg die hij nu ingeslagen is een doodlopende is die desondanks tot heel nare dingen kan leiden.

Ondanks de commotie die is ontstaan, houdt de Farmers Defence Force vol: ‘Wij zijn echter van mening dat een aantal vergelijkingen van toepassing is en zorgelijke overeenkomsten vertoont.’ Ik citeer Mark van den Oever hier wat ruimer uit de Volkskrant: ‘Men wil een kleine minderheid van hardwerkende inwoners deporteren, omdat deze dicht bij de natuur zouden wonen’, zei Van den Oever daarover, voorlezend van een papiertje. ‘Dit is dan zogenaamd democratisch besloten. Maar de wet van de meerderheid geldt in dezen niet, omdat het een kleine minderheid betreft. 75 jaar geleden hebben we ook gezien waartoe het decimeren van een kleine bevolkingsgroep leidt. Heden ten dage een schandvlek in de geschiedenis. Ik wil jullie deze spiegel voorhouden, zodat jullie niet naderhand zeggen: ‘Wir haben es nicht gewusst’.’

Ja, dit gebeurt er wanneer een niet al te slimme boer een beetje gaat grasduinen op internet. Het is te zot voor woorden die desondanks toch uitgesproken worden. Die FDF heeft op een of andere manier het woordvoerderschap van boeren naar zich toe getrokken. Gelukkig heeft LTO Nederland zich van deze Mark van den Oever gedistantieerd. Ik heb echter zo'n donkerbruin vermoeden dat we nog wel vaker van deze onverlaten zullen horen. Maar ik zou zeggen: terug naar de tractor jongen, jouw werk is op het land, niet achter een microfoon.

De Nazi's waren onontkoombaar

We bezochten de veelbesproken tentoonstelling Design van het Derde Rijk in het Design Museum Den Bosch. Wat me het meest verbaast is de enorme ophef over deze tentoonstelling. Kritikasters uit binnen- en buitenland verweten het museum het nazi-gedachtegoed salonfähig te maken met deze expositie. Niets is minder waar, het is echt een bizar verwijt van lieden die ervoor kozen hun bedenkingen te uiten voordat ze de tentoonstelling bezochten.

Want niemand kan ontkennen dat hier op een integere manier is gepoogd licht te doen schijnen op een ongekend duistere periode uit de Duitse geschiedenis. De tentoonstelling richt zich vooral op de vooroorlogse jaren vanaf begin jaren dertig. De periode waarin de nazi's steeds machtiger werden en uiteindelijk de macht grepen in een land dat nog steeds de wonden likte van een niet-gewonnen-eerdere-oorlog. De tentoonstelling blijft niet tot zichzelf beperkt maar is ingebed aan een groot aantal manifestaties over dit thema met tal van slachtoffergroepen, betrokkenen en disciplines. U vindt het allemaal terug op de website van het museum.

Jammer dat een student het museum moest wijzen op een aantal foutieve bijschriften bij artefacten die tentoongesteld werden. En nog betreurenswaardiger is de wel wat erg zuinige reactie van het museum op deze student. Kennelijk voelen de conservatoren zich toch teveel in hun eer aangetast. Nou, daar is ook wel aanleiding toe. Maar als ze enthousiast en met bewondering hadden gereageerd op de bevindingen van een oplettende student, was er nooit zoveel ophef over ontstaan en had ik er geen woorden aan vuil gemaakt.

De expositie begint met een aantal foto- en filmbeelden (had wat mij betreft iets langzamer gemogen) uit de nazi-periode. Interessant en indringend. Er is een onwaarschijnlijk grote hoeveelheid beeldmateriaal uit die periode beschikbaar en iedere selectie heeft iets willekeurigs. De tentoonstelling zelf was thematisch ingericht in een heldere volgorde en een fraaie opstelling. Veel foto- en filmbeelden, ondersteund door een audiotoer waartoe we dit keer nu eens wel besloten. De audiotoer leverde veel zinvolle en behulpzame context aan.

Maar ook al stonden er enkele meubels (waaronder een prachtig door Speer ontworpen dressoir voor Hitler), jerrycans, een heuse Volkswagen en andere KdF (Kraft durch Freude)-artefacten opgesteld en was er bescheiden aandacht voor typografie, ik zou niet direct voor de titel Design van het Derde Rijk gekozen hebben. Zoveel design kregen we uiteindelijk niet te zien.

Ook had er wel wat meer aandacht geschonken mogen worden aan Leni Riefenstahl. Ze wordt terloops genoemd maar als er nu iemand was die een ongekend grote rol speelde in voor die tijden moderne regie van massa-bijeenkomsten, iemand die zonder zelf een expliciete nazi te zijn aan de wieg stond van het regisseren, vormgeven en registreren van massapsychologische manifestaties, dan was het wel deze regisseuse en filmmaakster. Merkwaardigerwijs komt zij er wel erg bekaaid van af in deze al met al en ondanks de kritiek indrukwekkende tentoonstelling. Tot en met 19 januari kunt u er nog terecht en ik kan hem u aanraden.

De Britten zijn "er uit"

Corbyn beloofde zijn electoraat een nieuw referendum. Maar de Britten hebben de verkiezingen van 12 december 2019 meteen al gebruikt als een referendum. Het districtenstelsel geeft altijd een wat vertekend beeld van de werkelijke kiezersgunst maar niemand kan er om heen: BoJo is met een riante meerderheid als winnaar uit deze verkiezingen tevoorschijn gekomen. Een Brexit is wat de Britten willen. De Schotten willen iets anders maar die zullen voorlopig hun zin niet krijgen.

Je mag toch aannemen dat Corbyn nu spoedig op zal stappen. En dat lijkt mij een zegen voor het Labour-electoraat. Ik persoonlijk heb de man nooit gemogen of vertrouwd. Met name zijn weigering om op een niet voor meerderlei uitleg vatbare manier afstand te nemen van antisemitisme verdient gewoon een fikse afstraffing. Die heeft hij nu gekregen en hij dient daaruit de uiterste consequentie te trekken: opstappen.

En hoe nu verder? Per 31 januari 2020 vertrekken de Britten dus definitief uit Europa. Ik wens ze het allerbeste toe maar de toekomst zal uitwijzen of een vertrek uit de EU voor hen gunstig uitpakt. Ze hebben nog elf maanden de tijd om met de EU tot een handelsovereenkomst te komen. Ga er maar van uit dat de Britten alles op alles zullen zetten om met afzonderlijke EU-lidstaten tot handelsovereenkomsten te komen. Wat de EU nu nodig heeft is eensgezindheid.

Als de schade voor de Britten uiteindelijk meevalt, staan er overal partijen op die dezelfde weg willen gaan. FvD voorop natuurlijk, daar wil men niets liever dan een Nexit en de PVV zal zich daar bij aansluiten.Voorlopig blijven het spannende tijden! Ik ben nog wel benieuwd naar de details van deze verkiezingen: zijn de jongeren allemaal naar de stembus gegaan en hoe hebben ze gestemd? Wat mij betreft de meest interessante vraag. Hoe kunnen de Britten hun toekomst toevertrouwen aan een non-valeur als BoJo?

A green new deal

Op 23 november stond er een zeer interessant interview in de NRC met de econome Carlota Perez. Zij schetst daarin de noodzaak van een nieuwe technische revolutie die geheel geënt is op duurzaamheid. Centrale begrippen daarin zouden moeten: zijn deeleconomie, circulair, duurzaam en digitaal.

Ook pleit zij - en dat lijkt mij een onontkoombare maatregel - voor een verschuiving in belasting. Worden nu nog vooral arbeid en winst belast, veel zinvoller zou het zijn gebruik van grondstoffen, energie en transport te belasten. Daarmee geef je pas echt een prikkel tot groene innovatie. Voedsel wordt nu overal geproduceerd en over de hele wereld getransporteerd in plaats van dat voedsel daar wordt geproduceerd waar het genuttigd wordt. Dus moet je transport van voedsel veel zwaarder belasten.

Perez benadrukt dat er in haar visie totaal geen plaats is voor wat critici veelal vrezen: een geleid planeconomie. Perez: "Markten werken goed in twee contexten: als er een nieuwe technologische revolutie te installeren valt en als de maatschappij een duidelijke kant op beweegt." Perez bepleit wel een stevige rol voor overheden en zij citeert de Italiaanse econome Mariana Mazzucato die aantoonde dat geen enkele innovatieve sector meteen winstgevend is, de meeste grote vernieuwingen - internet, computers - beginnen bij de overheid.

The Irishman, een monumentale film

Martin Scorsese maakte een nieuwe film, The Irishman. Met een casting om je vingers bij af te likken: Robert de Niro, Joe Pesci, Al Pacino, Harvey Keitel en nog vele, vele andere acteurs en actrices.

Scorsese neemt de tijd voor zijn film, ruim drieëneenhalf uur. Heerlijk is dat, zeker wanneer de film je geen moment verveelt. De film vertelt het verhaal van Frank 'The Irishman' Sheeran en is deels op de werkelijkheid gebaseerd. De echte hoofdrollen zijn voor Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci en zij krijgen alle drie ruim de gelegenheid om te schitteren zoals we ze eerder in tal van andere rolprenten leerden kennen. Robert De Niro als de zwijgzame stoere bink met een klein hartje (The Godfather, Heat, Taxi Driver), Al Pacino als de schmierende charmeur (denk aan Scarface en The Godfather) en Joe Pesci als deman met het vileine (grim)lachje (Goodfellas, Once upon a time in America, Raging Bull)

The Irishman is een pure gangsterfilm, zoals alleen Scorsese die maken kan. En De Niro, Pacino en Pesci maken deze film tot een ongelooflijk genot om naar te kijken. Het  verhaal van Sheeran is slechts een kapstok. In wezen gaat de film over (im)moraliteit, liefde(loosheid) en trouw(eloosheid) Frank Sheeran is volstrekt immoreel, een huurmoordenaar die het doden van mensen die zijn opdrachtgevers voor de voeten lopen als een 'klusje' klaart. Hij ziet dat zijn dochter hem doorheeft en hem daarom al vroeg in haar leven afwijst, maar hoeveel Frank ook van zijn dochter houdt, zijn leefstijl en zijn beroep zal hij nooit opgeven.

De echtgenotes in deze film komen niet echt goed uit de verf, dat zou wellicht het enige, maar dan ook echt het enige puntje van kritiek kunnen zijn. De vrouwen van de genadeloze mannen zijn allen inwisselbaar. Ze zijn onderdeel van het palet van Scorsese, ze horen bij de sfeertekening van tijdperk en milieu. Meer niet.

Geregeld deelt Scorsese ons in bevroren beelden mee wanneer deze en gene gangster door welke methode uit de maatschappij verwijderd werd, verreweg de meesten door geweld. Alleen Frank Sheeran lijkt erin te slagen aan justitie of gangsterdom te ontkomen. Aan het einde van de film verzoekt hij - inmiddels op hoge leeftijd en aan rolstoel gekluisterd -  aan zijn verpleger de deur op een kier te laten staan. Scorsese laat ons in het ongewisse over het levenseinde van de man die jaren daarvoor de opdracht kreeg de man onschadelijk te maken die hij jarenlang als een schaduw volgde en tegen elk denkbaar onheil beschermde en verdedigde. De wijze waarom Scorsese dit alles verfilmde is werkelijk onnavolgbaar goed, onvergetelijk ook. Even onvergetelijk als de acteerprestaties van Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci!

Ook Rutte graait graag net zo hard mee

Behalve Dijkhoff blijkt nu ook Rutte ten onrechte reiskosten te hebben gedeclareerd. Het zou om een bedrag van om en de nabij € 20.000 gaan. Rutte vindt niet dat hij dat geld terug moet betalen omdat een deel daarvan wel correct zou zijn geweest.

Zo diep zijn we gezonken dat politici al niet eens meer moeite doen om tenminste "de schijn van" te vermijden. Waar mensen die aangewezen zijn op een bijstandsuitkering of toeslagen per definitie als verdacht worden beschouwd, doen de politici die hen met wetten en regelingen achtervolgen geen enkele moeite te verdoezelen dat ze het systeem graag misbruiken als ze er zelf financieel baat bij hebben.

Ik wens vurig dat deze politici door donder en bliksem getroffen worden als ze ooit nog eens 'moraal' als argument aandragen om beleid, wetten of regelingen door te voeren. De werkelijke bedreiging van de democratie krijgt vaste vorm in dit soort politici.

Ik heb me altijd verzet tegen mensen die politici per definitie aanduiden als 'zakkenvullers' en 'graaiers' maar dat verzet geef ik nu op. Politici manen burgers altijd maar weer tot matiging maar ze hebben zichzelf dan allang boven het gewone volk verheven op dezelfde manier waarop de mens zichzelf buiten de natuur heeft geplaatst.

Andrew Neil challenges Johnson to commit to interview: 'It is not too late'

Boris Johnson is een ongelooflijk laf politicus. Hij durft een interview met Andrew Neill van de BBC niet aan. Neill geeft in bovenstaande video exact aan waarover hij de prime minister wil bevragen. Hoe makkelijk wil je het voorgeschoteld krijgen? Maar Johnson durft niet en terecht wijst Neill erop dat het zijn democratische plicht is zijn kiezers te informeren over zijn plannen, niet door alleen maar zelf allerlei beweringen en beloftes te doen maar door zich door een onafhankelijk journalist te laten interviewen. Johnson durft niet. Zelden zo'n lafaard meegemaakt.

Wereldwijd stierven 140.000 kinderen aan mazelen!

De WHO heeft bekend gemaakt dat het aantal doden als gevolg van mazelen dit jaar is gestegen naar 140.000. Dat is een stijging van 15 procent. Onvoorstelbaar in een tijd waarin iedereen zich uitvoerig en volledig op de hoogte kan stellen van alle feiten.
Helaas ook van alle nonfeiten en vooroordelen. Wat moet er toch gebeuren om mensen weer bij hun zinnen te brengen? Voor mij staat het weigeren van vaccinatie gelijk aan een poging tot moord. Grote woorden? Ik denk het wel maar ik meen het serieus.
Vergelijk het maar met gevaarlijk rijgedrag. Dat je zelf het risiko loopt tegen een boom te belanden is tot daar aan toe maar je brengt ook het leven van medeweggebruikers in gevaar. De WHO spreekt van collectief falen en dat lijkt mij volkomen terecht.

Wat is het verschil tussen Klaas Dijkhoff en Mark Verheyen?

We hebben natuurlijk allemaal met ergernis en verbazing Klaas Dijkhoff horen zeggen dat hij dat wachtgeld gewoon verdiend had. En dat zegt de fractievoorzitter van de politieke partij die als geen andere volksvertegenwoordiger in dit land bijstand ontvangenden wil verplichten tot een contraprestatie. Het zoveelste bewijs dat VVD en ethiek of moraal niet samengaan.

Dezelfde redenatie geldt voor Sven Koopmans - ook van de VVD - die vindt dat de doodstraf het beroepsrisico is van terroristen en dat we daar dus niet over moeten zeuren. Koopmans moet dan maar eens uitleggen waarom niet iedere crimineel met zijn redenatie om de oren geslagen mag worden. Wie zo gemakkelijk met waarden heen en weer wappert is in ethiek helemaal niet geïnteresseerd.

Maar terug naar Dijkhoff. In de NRC van 5 december wijst Tom-Jan Meeus er terecht op dat die wachtgeldaffaire - hoe onverkwikkelijk ook - niet het echte probleem vormt. Veel ernstiger is het gegeven dat Dijkhoff maandenlang dubbele reiskosten declareerde en ontving. Hij denkt ermee weg te komen dat hij dat niet wist maar als dat werkelijk zo is, dan is hij geen knip voor de neus waard en hoort hij helemaal niet in het parlement thuis.

Meeus wijst erop dat Mark Verheyen - u begrijpt  het al: ook van de VVD - vier jaar geleden door de integriteitscommissie van de VVD richting de uitgang gebonjourd werd. Reden: "duizenden euro's reiskosten teveel gedeclareerd". Dijkhoff ontving € 4.900 per jaar teveel aan reiskosten omdat hij reiskosten declareerde terwijl hij gebruik maakte van een auto met chauffeur. En dan gewoon volhouden dat hij dat niet wist.

Wie Dijkhoff gelooft is onvoorstelbaar naïef. Of net als Dijkhoff bereid om regeltjes maar lastig te vinden en ze gewoon te negeren als je dat beter past: dat is typerend voor VVD'ers, ik heb dat hier al vaker betoogd. Maar als ze bij de VVD een beetje consequent zijn, wordt Dijkhoff binnenkort ook aan de straat gezet.

The Soft Machine

Zaterdagavond naar De Boerderij in Zoetermeer, een tamelijk ongezellig poppodium dat wel geregeld heel interessant programmeert. Dit keer Soft Machine, de band die vooral in de jaren zeventig furore maakte met jazzrock van een grote verscheidenheid. Geen band voor de hitlijsten, wel voor een trouw en vast publiek. Ik wist niet eens dat ze nog steeds optraden, tot ik ze zaterdagavond weerzag.Toch opmerkelijk dat de zaal niet uitverkocht was, ik zou hebben verwacht dat er een grotere schare bewonderaars op de been te brengen was. Dat ligt misschien ook aan de publiciteit rond zulke optredens, je moet er maar net kennis van nemen.

Op de officiële Soft Machine website vind je alle informatie over de vele personeelswisselingen van de band. Drie van de vier muzikanten dateren uit de beginperiode van de band. Op drums John Marshall, het bleek een genot om hem te zien en horen spelen, ook al vond ik de obligate drumsolo minder interessant, voor mij hoeven zulke showcases niet. Behalve dan van een goede bassist, dat mag dan weer wel.

De bassist van vanavond gaf helaas geen solo terwijl hij wel verbluffend goed en soepel speelde.Roy Babbington. Echt een geweldig muzikant die bijna achteloos de ene na de andere prachtige partij speelde. Een genot om naar te kijken.

Theo Travis bespeelde de saxofones, de dwarsfluit en bediende de computer. Gedegen en goed ingespeeld. Het had wat mij betreft hier en daar wat meer mogen swingen maar daar leenden de composities zich niet altijd voor.

John Etheridge op gitaar speelde voortreffelijk en liet zien dat hij een uitstekend gitarist is.De band speelde meerdere nummers van de laatste cd Hidden Details maar ook klassiekers als The man who waved at trains en het wonderschone Chloe and the pirates, in een uitvoering die beter klonk dan de video in mijn voorlaatste post uit Italië. Hoe dan ook, een heerlijk concert van puike muzikanten!