Martin Scorsese maakte een nieuwe film, The Irishman. Met een casting om je vingers bij af te likken: Robert de Niro, Joe Pesci, Al Pacino, Harvey Keitel en nog vele, vele andere acteurs en actrices.
Scorsese neemt de tijd voor zijn film, ruim drieëneenhalf uur. Heerlijk is dat, zeker wanneer de film je geen moment verveelt. De film vertelt het verhaal van Frank 'The Irishman' Sheeran en is deels op de werkelijkheid gebaseerd. De echte hoofdrollen zijn voor Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci en zij krijgen alle drie ruim de gelegenheid om te schitteren zoals we ze eerder in tal van andere rolprenten leerden kennen. Robert De Niro als de zwijgzame stoere bink met een klein hartje (The Godfather, Heat, Taxi Driver), Al Pacino als de schmierende charmeur (denk aan Scarface en The Godfather) en Joe Pesci als deman met het vileine (grim)lachje (Goodfellas, Once upon a time in America, Raging Bull)
The Irishman is een pure gangsterfilm, zoals alleen Scorsese die maken kan. En De Niro, Pacino en Pesci maken deze film tot een ongelooflijk genot om naar te kijken. Het verhaal van Sheeran is slechts een kapstok. In wezen gaat de film over (im)moraliteit, liefde(loosheid) en trouw(eloosheid) Frank Sheeran is volstrekt immoreel, een huurmoordenaar die het doden van mensen die zijn opdrachtgevers voor de voeten lopen als een 'klusje' klaart. Hij ziet dat zijn dochter hem doorheeft en hem daarom al vroeg in haar leven afwijst, maar hoeveel Frank ook van zijn dochter houdt, zijn leefstijl en zijn beroep zal hij nooit opgeven.
De echtgenotes in deze film komen niet echt goed uit de verf, dat zou wellicht het enige, maar dan ook echt het enige puntje van kritiek kunnen zijn. De vrouwen van de genadeloze mannen zijn allen inwisselbaar. Ze zijn onderdeel van het palet van Scorsese, ze horen bij de sfeertekening van tijdperk en milieu. Meer niet.
Geregeld deelt Scorsese ons in bevroren beelden mee wanneer deze en gene gangster door welke methode uit de maatschappij verwijderd werd, verreweg de meesten door geweld. Alleen Frank Sheeran lijkt erin te slagen aan justitie of gangsterdom te ontkomen. Aan het einde van de film verzoekt hij - inmiddels op hoge leeftijd en aan rolstoel gekluisterd - aan zijn verpleger de deur op een kier te laten staan. Scorsese laat ons in het ongewisse over het levenseinde van de man die jaren daarvoor de opdracht kreeg de man onschadelijk te maken die hij jarenlang als een schaduw volgde en tegen elk denkbaar onheil beschermde en verdedigde. De wijze waarom Scorsese dit alles verfilmde is werkelijk onnavolgbaar goed, onvergetelijk ook. Even onvergetelijk als de acteerprestaties van Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten