Gisteren met een dagkaart 8 concerten bijgewoond in het programma rond de Amerikaanse bandleider, saxofonist en componist John Zorn (1953). Een componist en musicus die ik al zeker een jaar of dertig volg. Waarom de organisatie in het foldermateriaal een foto gebruikt waarop Zorn beslist niet ouder dan een jaar of dertig is, is mij een raadsel. Maar het programma was voortreffelijk en er werd zonder uitzondering op een hoog niveau gemusiceerd.
In het eerste concert speelde de Amerikaanse pianist Stephen Gosling The Turner Etudes van John Zorn. Heldere composities met een evenwichtige spanningsboog. Muziek voor de concertzaal, niet voor een registratie en op zijn minst interessant.
Het tweede concert, en na afloop van deze dag vond ik het ook het hoogtepunt van de dag, werd verzorgd door het New Masada Quartet met John Zorn op sax, Julian Lage op gitaar, Jorge Roeder op bas en Kenny Wollesen op drums. Dat John Zorn van joodse komaf is, was duidelijk te horen in de composities die nu ten gehore werden gebracht, veel joodse en Arabische invloeden, met name in de partijen die Zorn zelf vertolkte. Een strakke leiding door Zorn, een heerlijke band waarvan de leden goed op elkaar ingespeeld waren. En schitterende wervelende muziek!
Daarna een concert van het Jack Quartet met gasten, een strijkersensemble, wederom met composities van Zorn. Ik vond het op zijn minst interessant en heb geboeid gekeken en geluisterd naar deze uitvoering. Opnieuw, muziek voor de concertzaal, niet voor een registratie.
Vervolgens werd Heaven and Earth Magick van Zorn uitgevoerd door Ches Smith op drums, Jorge Roeder op bas, Stepen Gosling op piano en de voortreffelijke Sae Hashimoto op vibrafoon. Wervelend, heel strak gespeeld door uitstekend op elkaar ingespeelde musici. En ook nog eens heerlijke en verrassende muziek. Een nagenoeg perfecte voorstelling.
Verder met de drie gitaristen Bill Frisell, Julian Lage en Gyan Riley (de zoon van) die de akoestische suite Teresa De Avila van Zorn ten gehore brachten. Aangename muziek, het leken wel madrigalen maar hier was het idioom van Zorn nauwelijks aanwezig, het was vooral muziek uit de zestiende eeuw en Zorn bleef nadrukkelijk heel dicht bij de bron. Opvallend was dat Frisell vooral een dienende rol had. Desalniettemin een fraaie manifestatie.
Hierna speelden Brian Marsella op piano, Jorge Roeder op bas en Ches Smith op drums de Pianosuite van Zorn. Niks aan te merken op de musici die hecht samenspeelden en voortreffelijk musiceerden. Maar het werd vooral een wereldkampioenschap zoveel mogelijk noten spelen. Zo erg dat de pianist geregeld zijn bril verloor. Ook de drumpartijen waren af en toe veel te overdadig. Op twee langzame stukken na (die meteen ook de beste stukken bleken) werd alles in de hoogste versnelling gespeeld, nee deze Pianosuite van Zorn behoort niet tot zijn beste werk. De composities stonden onder veel te hoge druk.
Helaas moest de Amerikaanse zangeres Barbara Hannigan verstek laten gaan wegens familieomstandigheden zodat haar concert werd vervangen door een solo optreden van John Zorn op de altsax. Die man kan blazen hoor en speelt ook prachtige partijen. Niet eerder zag ik een saxofonist zijn ene been op een stoel zetten zodat hij de sax kon dempen met de binnenkant van zijn knie. Ik vond het prachtig hoor, ook al was het piep-knor-gehalte af en toe erg hoog. En dat gepruts met het mondstuk in een kommetje water had voor mij ook niet gehoeven. Na een half uur hield hij het, begrijpelijk, voor gezien. Topsport.
De avond werd afgesloten door Sumilacrum met John Medeski op orgel, Matt Hollenberg op gitaar en Kenny Grohowski op drums. Opnieuw, een zeer professionele band. Ik zou zeggen Soft Machine maar dan harder. Een hele strakke set, snoeihard maar goed te pruimen, puike muziek. En de manier waarop Medeski het orgel bespeelt maakt het opeens tot een cool instrument dat terecht een rol opeist op het podium.
Het laatste concert was getiteld The Hermetic Organ. Zes jaar geleden speelde Zorn een orgelconcert in de Sint Jan en dat was geen beste ervaring. De titel van het stuk deze avond beloofde niet veel beters. Bovendien moest de laatste trein gehaald. Voldaan keerde ik huiswaarts, het was een mooie dag met een heerlijke staalkaart van een hedendaagse componist.
Nu ja, voldaan was niet helemaal op zijn plaats. De organisatie hanteerde een strak schema waardoor je tussen de concerten door ongeveer drie kwartier pauze had. Er werd door de organisatie ook eten toegezegd maar we bleken te kunnen kiezen uit gortdroge worstenbroodjes, moddervette saucijzenbroodjes en niet te vreten gevulde koeken. Het was werkelijk een schande en een gerenommeerd festival onwaardig! Jammer want voor de rest was het een perfecte dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten