Gisteravond het concert van Donny MacCaslin (1957) op het Novembermusicfestival in de Verkadefabriek Den Bosch bijgewoond. Het beste dat ik dit jaar op het podium heb gezien. MacCaslin is een saxofonist en trad op met drummer Antonio Sanchez, bassist Andrea Lombardini en toetsenist Jason Lindner. Met name de ritmesectie was geweldig op dreef, Sanchez is een ongelooflijk strakke drummer die zijn drumpartijen perfect kon versnellen en vertragen en Lombardini speelde prachtige solo's op zijn basgitaar. Minder enthousiast ben ik over de toetsenist die er in slaagde consequent lelijke muziek te produceren. Maar ik vergeet hem onmiddellijk want MacCaslin toverde ons een prachtig concert voor met de opening - Stria - en het ongekend fraaie Lazarus dat hij voor Bowie componeerde als absolute hoogtepunten.
MacCaslin is een straightforward saxofoonspeler. Bij hem geen piepknormuziek maar rechttoe rechtaan saxofoonspel in een heerlijke strakke traditie. Veel muziek van zijn jongste plaat I want more, een aanrader wat mij betreft, luister er maar eens naar. Met de relatief lange MacCaslin staat er meteen iemand op het podium, hij heeft een natuurlijke aanwezigheid die onmiddellijk enthousiasmeert en uit een paar korte verhaaltjes tussendoor blijkt hij ook een zeer innemende podiumpersoonlijkheid. Dat komt de muziek alleen maar ten goede. Het plezier spat er van af. En de muziek was overweldigend, spetterend, een genot om te zien. Inderdaad, het beste dat ik dit jaar zag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten