Ik weet het, ze hebben hun Troubles gehad maar laten we eerlijk zijn, dat drama met meer dan drieduizend doden speelde zich vooral in het noordelijkste puntje van dit mooie eiland af. Die Troubles overigens waren het gevolg van onverdraagzaamheid tussen katholieken en protestanten (de protestanten wilden bij Engeland of het Verenigd Koninkrijk horen, de katholieken wilden aansluiten bij Ierland zelf), een vuurtje dat maar al te gretig werd opgestookt door Beëlzebub zelf, dominee Ian Paisley. Er is een indrukwekkende documentaire over deze tragische periode van de sympathieke Ieren, gemaakt door James Bluemel en Sian Mcilwaine: Once upon a time in Northern Ireland. Heeft u deze niet gezien, doe dat dan alsnog, zeer de moeite waard. U vindt de documentaire bij iedere streamingdienst.
Maar daar gaat het nu niet over. Nu worden de Ieren, dus zonder dat noordelijke puntje, lastig gevallen door immigranten die het Verenigd Koninkrijk ontvluchten omdat ze uitzetting van Rwanda vrezen. Niet zo gek natuurlijk dat ze daar niet naar uitkijken. Maar die Ieren zitten niet op die immigranten te wachten, "ik herken mijn eigen stad niet meer" lees ik in de NRC van vandaag. Nu heeft de Ierse rechtbank bepaald dat terugsturen van de immigranten naar Engeland niet mag, juist vanwege die deportatie naar Rwanda.
Ik geloof onmiddellijk dat het niet gemakkelijk zal zijn een plotselinge aanwas van immigranten in je land te herbergen. Inmiddels is 1 op de 5 Ieren niet in dat land geboren. Maar de Ieren mogen niet vergeten dat er tussen 1840 en begin twintigste eeuw vijf miljoen Ieren naar elders trokken. Bijna de gehele bevolking werd eigenlijk vervangen, in Ierland wonen nog steeds vijf miljoen mensen. Wat de Ieren nodig hebben is een helder historisch besef en een competente regering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten