Het is weer zover, 4 mei nadert en er ontstaat gedonder. Vorig jaar vormde de lezing van Rost van Toenningen, nazaat van, aanleiding voor veel krakeel. Rabbijn Evers sprak bij die gelegenheid, schandelijkerwijs, van leedroof. Het Auschwitzcomité en het CIDI overwegen dit jaar een boycot omdat het Nationaal Comité 4 en 5 mei een scholier een gedicht wil laten voorlezen waarin hij verhaalt van een oom die in de oorlog de verkeerde keuze maakte en zich aanmeldde bij de Waffen-SS.
Het is wederom ronduit beschamend te moeten vaststellen dat de Joodse organisaties de herdenking op 4 mei exclusief willen claimen voor de slachtoffers van de Holocaust. De herdenking is een nationale plechtigheid, bedoeld voor alle Nederlanders. Op 4 mei gebeurt veel meer dan alleen het herdenken van de slachtoffers. Onderdeel van herdenken is het plaatsen van zulke gruwelijke gebeurtenissen in een breder kader. Daar wordt binnen het Nationaal Comité 4 en 5 mei op een serieuze en integere wijze over nagedacht. Wat mij elk jaar weer opvalt is hoeveel jonge mensen stil blijven staan bij een ingrijpende gebeurtenis die ze alleen van horen zeggen kennen.
De Joodse organisaties verzetten zich tegen betrokkenheid van Duitsers bij deze nationale herdenking, zij verzetten zich tegen aandacht voor NSB-ers en nu verzetten zij zich tegen een schooljongen die een gedicht maakte over de keuzes van zijn oom in de oorlog. Het is bizar en onaanvaardbaar. Wie hier het woord leedroof in de mond durft te nemen, is niet goed bij zijn hoofd. Het lijkt erop dat de Joodse organisaties het alleenrecht op het slachtofferschap opeisen en dat is volstrekt verwerpelijk. Het wordt tijd dat er eens echt en oprecht inhoud wordt gegeven aan het begrip verzoening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten